16.06.2016
İnsanlar bazen yan yana olsalar da ulaşamazlar birbirlerine. Buna ölüm derler. O kişiyi hayal ettiğiniz sürece karşınızdadır, sizinledir. Ama ona sarılamazsınız, kokusunu doyasıya içinize çekemezsiniz. Ve eğer bir gün onun gerçekten olmadığını kabullenebilirseniz, bu gerçeğin ağırlığının altında ezilmeden hemen önce bir suçlu ararsınız. Gözünüzün görüp kulağınızın işittiği her şey sorumludur bu ölümden. Nefret kokar tüm dünya size, zehir kokar. O noktadan sonra ya suçluyu bulana kadar herkesi öldüreceksinizdir ya da kendinize küçük bir yaşam alanı yaratıp orada ölmeyi bekleyeceksinizdir.
Genç adam da şu an ne yapacağını bilemeyenlerdendi. Kabul edemiyordu bu ölümü. Sadece kollarında can veren sevdiğine uzun uzun bakıyor ve yüzünün her detayını zihnine kaydediyordu. Birilerinin yardımına ihtiyacı vardı, sevdiği kadını bu şekilde kaybedemezdi!
Ellerini ve ayaklarını yere sertçe vurmaya başladı. Hatta öylesine sertti ki bu vuruş yere temas eden her yeri mosmor olmuştu. Kalbindeki acıdan dolayı bedenindeki bu acıyı hissetmiyordu bile. Sadece uyanmasını ümit ediyordu sevgilisinin. "Defne!" diye haykırıyordu. Neyse ki uzun sürse de duyulmuştu da.
Sevgilisinin kendi kanında boğulmadan hemen önce gevşettiği elini hastaneye gidene kadar hiç bırakmadan sımsıkı tuttu genç adam.
Kabullenemese de artık her şey için çok geçti.
"Kalp masajı yapsanıza!" diye bağırdı doktorlara. Oysa Mehmet amcası bile sadece sevdiği kızın üzerini beyaz bir örtüyle kapatmakla meşguldü.
"Defne?" diye seslendi son kez. Bir şeyleri yeni fark etmenin korkusu vardı üzerinde. Geri geri yürüyüp duvara çarptı. Ardından da olduğu yere oturarak dizlerini kendine çekti. Şok geçiriyordu. Olayın nasıl gerçekleştiğini bile hatırlamıyordu. Beyni, Defne'nin kucağında can verdiği o anı yok edivermişti. Eve girişi vardı anılarının içine ama o odaya nasıl girdiğini, o odada ne olduğunu ve nasıl çıktıklarını bir türlü hatırlayamıyordu.
Saatlerce o duvarın önünde Defne'nin morgdan çıkmasını bekledi genç adam. Herkes eve gitmişti ama o hala oradaydı. Eğer Defne oradan çıkmazsa yaşaması için bir sebebi kalmayacağını biliyordu. İstemese de kafasından türlü türlü intihar girişimleri geçmeye başlamıştı bile.
Su içmedi, yemek yemedi hatta öylesine oturuyordu ki belli ki cenazeye bile gitmeyecekti. Tek amacı Defne'yi canlı bir şekilde oradan çıkartmaktı. İmkansız olduğunu bilse de.
"Bu Defne'den sana."
Arkadaşının ona uzattığı flash belleğe baktı genç adam. Birkaç saatte bütün ilişiğini kestiği bu dünyaya bu küçük şey sayesinde geri dönebilmişti. Sabaha kadar odasındaki televizyondan Defne'nin ona çektiği videoyu defalarca izledi. Nerede nefes aldığını dahi ezberlemişti artık. Ve ertesi gün güneşin doğuşuyla beraber aniden yatağından fırladı. Bir daha dönmemek üzere çıkmıştı o kapıdan.
16.06.2017
Bir yıl... Bir yıl boyunca hiç gitmedi genç adam sevdiğinin mezarına.
O, bu sefer daha farklı görünüyordu. İnsanlar tanımasın diye şapka ve gözlük takıyordu. Koca jeepinde özel şoförüyle geziyordu hep. Duvarlarda adının yazılı olduğu posterleri asılıydı. Posterlerdeyse Defne'nin resmi vardı.
Belki bu değişimi çıkarttığı andan itibaren uluslararası alanda bile milyonlar satan albümü sağlamıştı. Belki de birkaç ay içinde stüdyosunu dolduran ödülleri. Gururla bakıyordu kendiyle ilgili her gelişmeye. Gamzesini gösterecek kadar olmasa da gülümsetiyordu bu onu.
"Telefonunuz."
Gözlerini arabayı süren şoförüne çevirdi. Yine bir yerlere dalmıştı ve duymamıştı telefonunu. Afallayarak kulağına tuttu.
"Efendim Kuzey?"
Normalde bu bir yıl boyunca o gruptaki kimsenin telefonunu açmamıştı genç adam. Ama belli ki istese de geçmişle bağını koparamamıştı. Belki de koparmak aklından bir kere bile geçmemişte olabilir.
"Bugün Defne'nin ölüm yıldönümüydü. Hepimiz sabah toplandık, hepimiz. Ama sen yine ortalıkta yoksun."
Defne sözüyle sertçe yutkundu genç adam. Yine de bir gülümseme belirdi yüzünde. Son zamanlarda bir psikologdan yardım alsa da aşamıyordu hala bazı şeyleri.
"İşim vardı."
"Bizimkilerin Defne adına açtığı kanser derneğine de gelmedin."
"O gün de işim vardı."
"Savaş, Defne'den bahsediyoruz. Cenazesine bile gitmediğin sevgilinden!"
"Amacın ne Kuzey?" dedi bağırarak. Daha fazla iyi numarası yapamazdı. Bir yıldır içinde bir yerlerde biriktirdiği öfkeyi birine kusmak istiyordu. Bu kişiyse kendisini yanlış anlamayacak biri olmalıydı, Kuzey gibi. "Onu böyle her dakika bana hatırlatmakla anılarınızı mı yaşatıyorsunuz? Eğer duymak istediğin buysa, evet unutmadım. Hala deli gibi özlüyorum onu. Her sabah gözümü açtığımda sanki dünmüş gibi geliyor. Bu yüzden yaşamaktan da uyanmaktan da nefret ediyorum. Aramayın artık beni. Herkes kendi acısını içinde yaşasın."
Camı açarak telefonunu düşünmeden dışarı attı. Artık ona ihtiyacı yoktu zaten.
"Arabayı sağa çek ve in. Ayrıca hemen şimdi hesabımdaki bütün parayı bizimkilerin açtığı derneğe bağış olarak yolla. Ayrıntılar için sekreterimle konuşursun."
Direksiyona geçti ve kendini öldürmek istermiş gibi son hız Defne'nin mezarlığına sürdü arabayı. Yapamamıştı, ölememişti yine. Hiçbir şey olmadan varmıştı sevdiğinin mezarının başına.
Yavaşça toprağın yanına uzandı. Anlatacağı çok fazla şey, dileyeceği milyonlarca özür vardı ama nereden başlayacağını bilmiyordu.
"Şu bir yıllık süre içerisinde" dedi elini toprağın üzerinde gezdirmeye başladığında. Gözleri gökyüzünde o tek yıldızdaydı. " Hep Tom ve Jerry'e yeni bir son bulmak için çabaladım. Ama sonra anladım ki Tom, Jerry'siz bir hayattansa Jerry'le olacağı bir avuç toprağı isterdi."
Sanki o yıldızda Defne'nin yüzü belirmiş gibi hissetti. İşte bu, onu bir yıl sonra gamzesini ortaya çıkartabilecek kadar gülümsetmişti.
"Sana verdiğim sözü tutmadan buraya gelemedim çünkü seni gördüğüm an yaşamaktan vazgeçerdim." Yanında tuttuğu albümünü toprağın hemen üzerine koydu. "Artık geride eksik bıraktığım hiçbir şey kalmadı Defne. Bütün dileklerimizi gerçekleştirdim."
İşte bu cümlelerden sonra aslında buraya asıl gelme amacı da ortaya çıkmıştı. Belindeki silahı eline alarak bir süre inceledi. Bu onun için kusursuz bir intihar aracıydı.
"Bizi ölüm bile ayıramaz derken yalan söylememiştim."
Gülümseye devam ediyordu. Eli yeniden toprağa gitti. Bir avuç toprak almıştı ve kokusunu iyice içine çekiyordu.
"Nasıl olur da o güzel kokun toprağa bile sinebilir?"
O an silahı tam beynine dayadı. Bunu yaparken bir saniye bile tereddüt etmemişti. Aslında bu anı ilk defa yaşamıyordu da. Bir yıl boyunca her gün ama her denemişti bunu.
"Artık buluşma vakti Defne Korkmaz."
Yüzündeki bu kocaman gülümsemeyle çekti tetiği genç adam. Ve bu sessiz mezarlığın her köşesinde o tek el ateş sesi yankılandı.
O günden sonra onların ismi tıpkı mezarları gibi hep yan yana anıldı. Savaş'ın Defne'siydi o. Adına albüm bile yaptığı sevdiceğiydi herkesin gözünde. Tüm dünya onları ve aşklarını konuştu uzunca bir süre. Sonra bu hikayeye çocuklara anlatılmak için mutlu bir son bulundu. Oysa kimse bilmiyordu ki bu zaten olabilecek en iyi mutlu sondu. Onlar bir daha asla ayrılmayacakları bir yerde buluşmuşlardı!
'Rüyamda küçük bir kız vardı. Bana ihtiyacı olduğunu söyleyip ağladı. Onu daha fazla üzemezdim.'
'Beni bırakıp gideceksin zannettim.'
'Artık bizi ölüm bile ayıramaz. Çünkü ben senin yanından bundan sonra hiç ayrılmayacağım. Bir daha asla seni yalnız bırakmayacağım Defne.'
'Seni seviyorum.'
'Ben de seni seviyorum.'
---------SEVGİ NOTALARI---------