"Ben ik zwanger?"
Ik trek zachtjes aan Jacksons schouder. "Jack? Ben ik zwanger?" zeg ik nog een keer. Hij draait zich in een klap om en ik schrik er bijna van. Zijn ogen glinsteren en tranen beginnen te vormen. Hij zakt op zijn knieën en omhelst mijn buik. "Ja." "Ja?" vraag ik nog een keer voor de zekerheid. "Ja Kat! Je bent zwanger!" roept Jackson nu opgewonden en hij staat op om me vol op mijn mond te zoenen.
"O MIJN GOD! Is Kat zwanger?! Jongens! Kat is zwanger!" roept Seth en hij stormt de badkamer in. Ik giechel een beetje vanwege zijn reactie.
"Serieus? We moeten het je moeder vertellen!" roept Lucy, die nu net ook binnen is gekomen. "Gefeliciteerd," bromt Wolf die tegen de deurpost staat. Ik glimlach.
"Een baby?!" roept mijn moeder. Ik hou de telefoon even op een veilige afstand van mijn oor. "Hoe lang weet je het al?" roept ze nu. "Zo'n tien minuten denk ik," is mijn antwoord. "Aaaaaaaaaaa!" roept mijn moeder nu. Ik lach. "We komen zo snel mogelijk langs! Waarschijnlijk binnen twintig minuten!"
Eindelijk is het even stil. Na mijn moeder aangehoord te hebben over hoe leuk t wel niet is dat ik zwanger ben. Harvey had me een knuffel gegeven en Jackson een schouderklopje gegeven. We zijn bij ons thuis, Lucy, Seth en Wolf zijn er dus ook niet. Harvey opent zijn mond. "Jackson, even onder vier ogen." En Jackson kijkt verbaasd op. "Er is niets wat Kat niet mag horen," antwoord hij. "Wel degelijk iets wat alleen bedoelt is voor de oren van mijn zoon," zegt Harvey. Hij stopt zijn handen in zijn zakken, maar laat de duimen erbuiten. Jackson kijkt van mij naar Harvey, maar ik wenk dat hij moet gaan.
Ik kijk naar mijn moeder. Ze lijkt bezorgt om Harvey, of om Jackson, dat kan ook. "Wat is er aan de hand?" Harvey en Jackson hebben de kamer al verlaten. "Och..." zegt mijn moeder en ze wuift het weg. "Nee niks och, ik heb het recht om te weten wat er aan de hand is," snauw ik terug. Mijn moeder ziet er verslagen uit en nu pas valt me de donkere kringen onder haar ogen op. "Praat zo maar met Jackson, hij legt het je wel uit." Uit nerveusheid blijf ik mijn trouwring om mijn vinger draaien.
We nemen afscheid van onze ouders en zodra de deur dicht is draai ik me naar Jackson. Sinds het gesprek van Harvey en hem gedraagt hij zich afstandelijker. "Wat is er aan de hand?" zeg ik en ik knijp mijn ogen tot spleetjes. "Je hoeft je nergens zorgen over te maken, schat," zegt Jackson en hij knijpt zachtjes in mijn hand. "Zo klonk het anders niet." Ik trek mijn hand weg uit die van hem. Jackson slaat zijn ogen tot de hemel. "Jezus Kat, moet je altijd alles weten? Kan je me godverdomme een keertje even met rust laten?!" Geïrriteerd loopt hij naar de woonkamer. Ik sta verstelt. Waarom doet hij zo? Waarom zo afstandelijk en geïrriteerd? Er moet iets aan de hand zijn...