~16~
Όπως είναι φυσικό δεν κοιμάμαι όλο το βράδυ. Η σκέψη του δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Μήπως έκανα λάθος που του ζήτησα να χωρίσουμε; Μήπως δεν κατάλαβα σωστά;
Γύρω στις τέσσερις το πρωί αποφασίζω να του γράψω μια απάντηση.
Κι εμένα μου λείπεις..
Πειθώ τον εαυτό μου να κοιμηθεί μέχρι τις έξι και στις επτά βρίσκομαι στην πόρτα του Φιλίππου. Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω υπομονετικά να μου ανοίξει. Στο λεπτό εμφανίζεται μπροστά μου με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια μαύρη βαλίτσα. «Έτοιμη;» Ρωτάει.
«Ναι!» Απαντώ.
«Λοιπόν, στην Αθήνα θα μας δανείσει το αυτοκίνητο του ο αδερφός μου. Ευκαιρία να τον γνωρίσεις κιόλας.» Μοιάζει ενθουσιασμένος και δεν θέλω να του στερήσω την χαρά. «Κάλεσες ταξί;» Ρωτάει ξανά.
«Ναι σε πέντε λεπτά θα είναι εδώ.» Του ανακοινώνω και κατεβαίνουμε στην είσοδο.
Ανοίγει την πόρτα στο ισόγειο για να περάσω και βγαίνω πρώτη στον καθαρό αέρα. Δεν έχει σταματήσει να μου μιλάει για το πόσο ωραία θα περάσουμε και με κάνει να γελάω με τα αστεία του.
Μέσα στα γέλια μου νιώθω μια ενόχληση στο αριστερό μου βλέφαρο και το τρίβω με μανία.
«Τι έπαθες; Άσε με να το δω!» Λέει και σκύβει προς το μέρος μου, με το πρόσωπο του μερικά χιλιοστά απέναντι από το δικό του. Φυσάει απαλά και διώχνει με το χέρι του τα δάκρυα που έχουν εμφανιστεί.
«Σ' ευχαριστώ πολύ.» Του λέω την στιγμή που φτάνει μπροστά μας το ταξί και απομακρύνεται.
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο μιάμιση ώρα πριν την πτήση και κάνουμε μια βόλτα στα μικρά μαγαζάκια. Ήμασταν τυχεροί και τελευταία στιγμή κλείσαμε και δεύτερο εισιτήριο για εκείνον.
Αν και δείχνω χαρούμενη, δεν παύω να ρίχνω κλέφτες ματιές στο κινητό μου. Ο Φίλιππος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να γελάω, μα η απάντηση που δεν έχει έρθει ακόμη με σκοτώνει. Τελικά αυτό ήταν; Αυτό ήθελε να πετύχει; Μια επιβεβαίωση πως ακόμη τον σκέφτομαι και μου λείπει;
Τα μάτια μου βουρκώνουν και ο νέος μου φίλος το παρατηρεί.
«Δεν θέλω στεναχώριες τώρα! Εκτός αν λυπάσαι για εκείνο το δαχτυλίδι που είδες με την αστρονομική τιμή. Αν είναι έτσι μπορώ να σου το κάνω δώρο στα γενέθλιά σου, δεν είναι ανάγκη να κλαις!» Με πειράζει και μου φεύγει ένα χαχανητό.
Μπαίνουμε στο αεροπλάνο και δένω τη ζώνη μου. Ευτυχώς η κυρία που έχει τη θέση δίπλα μου είναι συζητήσιμη και του την παραχωρεί για να καθίσουμε μαζί.
Καθώς απογειωνόμαστε, το μάτι μου δεν χάνει λεπτό να παρατηρεί την ομορφιά έξω από το παράθυρο. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο πλάι και με παίρνει ο ύπνος.
Πριν προσγειωθούμε ο Φίλιππος με σκουντάει απαλά για να με ξυπνήσει.
«Φαντάστηκα ότι δεν θα ήθελες να χάσεις την προσγείωση.» Λέει και μου χαμογελάει γλυκά .
«Σωστά φαντάστηκες!» Απαντώ με βεβαιότητα.
Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο ανοίγω το κινητό και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Η απογοήτευση μου σφίγγει το στομάχι, αφού δεν έχω κανένα νέο από εκείνον. Κάνω μια γκριμάτσα και αρπάζω τον Φίλιππο από τον ώμο, με σκοπό να περπατήσουμε μαζί, γιατί ξαφνικά νιώθω να ζαλίζομαι.
«Αδερφέ!» Ακούω έναν άντρα να φωνάζει και ο Φίλιππος χαμογελάει προς το μέρος του καθώς πλησιάζει για μια αντρική αγκαλιά.
«Που είσαι ρε μικρέ;» Συνεχίζει και μου ρίχνει μια μάτια. «Εσύ πρέπει να είσαι η Νεφέλη.» Λέει με χαμόγελο.
«Ναι εγώ είμαι. Χάρηκα πολύ!» Απαντώ ντροπαλά δίνοντας το χέρι μου.
«Αδερφέ δεν μου είπες ότι είναι τόσο όμορφη η φίλη σου.» Με κολακεύει καθώς το χέρι του συναντά το δικό μου. «Θάνος, χαρά μου που σε γνωρίζω.»
«Τι κάνουν οι μικρές; Δεν ήρθαν μαζί;» Αναρωτιέται ο Φίλιππος.
«Είναι στο αμάξι με την Στέλλα. Περιμένουν πως και πως! Πάμε;»
Μας οδηγεί σε ένα "μικρό" τζιπ και βλέπω μια γυναίκα με υπέροχα μακριά μαλλιά στο μπροστινό κάθισμα, ενώ στο πίσω βλέπω δύο κοριτσάκια, πανομοιότυπα. Φαντάζομαι δεν είναι πάνω από έξι ετών. Ξαφνιάζομαι και ο Φίλιππος μου κλείνει το μάτι.
«Τι κάνουν τα πιο όμορφα κορίτσια του κόσμου;» ρωτάει με χαμόγελο ο φίλος μου.
«Θείε θείε!!!» Φωνάζουν οι κοπέλες και βγαίνουν από το αμάξι τρέχοντας στην αγκαλιά του.
Ταυτόχρονα βγαίνει και η γυναίκα.
«Που είσαι ρε μούτρο; μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε!» Λέει με αγάπη και τον αγκαλιάζει κι εκείνη.
«Η κοπέλα; η Νεφέλη;» λέει και κοκκινίζω. «Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω. Είμαι η Στέλλα.»
«Παρομοίως.» Λέω ντροπαλά.
«Τι όμορφα μαλλιά που έχεις!!» Λέει η μια από τις δίδυμες με θαυμασμό.
«Σε ευχαριστώ πολύ. Πως σε λένε;» ρωτάω γλυκά.
«Εμένα με λένε Ευτυχία και αυτή είναι η αδερφή μου η Φωτεινή.» Λέει με καμάρι.
«Είστε πολύ όμορφες και οι δυο. Κούκλες.» Απαντώ και τις χαϊδεύω αφού έχω κατέβει στο ύψος τους.
«Άντε μπείτε στο αυτοκίνητο για να ξεκινήσουμε. Εσύ Φωτεινουλα θα καθίσεις στα πόδια της μαμάς για να χωρέσουμε όλοι.» Λέει ο Θάνος και ξεκινάμε.
Φτάνουμε στο σπίτι τους και η Στέλλα μας δείχνει το αυτοκίνητο της και μας λέει πως αυτό θα είναι μια χαρά για τις διακοπές μας. Την ευχαριστούμε και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, βάζοντας τις βαλίτσες στο πορτπαγκαζ.
Η μικρές μας κοιτάζουν στεναχωρημένες και της πλησιάζω.
«Γιατί έχετε τέτοιες φατσούλες γλυκιές μου;» Ρωτάω.
«Δεν θελουμε να φύγετε.» Λέει η Φωτεινή.
«Θέλουμε να κάνουμε παρέα μαζί σου. Είσαι τόσο όμορφη.» Συνεχίζει η Ευτυχία.
Ο Φίλιππος πλησιάζει πριν απαντήσω.
«Τι λένε εδώ οι όμορφες;»
«Θείε μπορείς να μας αφήσεις εδώ τη Νεφέλη να παίζουμε;» Λέει η Φωτεινή παρακλητικά και ο Φίλιππος με κοιτάζει και γελάει.
«Κι εγώ θα κάνω μόνος μου διακοπές;» Λέει τάχα λυπημένος.
«Θείε μπορείς να μείνεις κι εσύ εδώ.» Απαντά η Ευτυχία με αγάπη και χαρά.
«Λοιπόν ακούστε τι θα κάνουμε. Θα πάμε λίγες μέρες στις Σπέτσες και όταν θα γυρίσουμε θα περάσουμε λίγες μέρες μαζί σας! Αν θέλει και η Νεφέλη φυσικά.» Προτείνει.
Το κανονίζουμε και ξεκινάμε για τον επόμενο και τελευταίο προορισμό.
Το σπίτι είναι καταπληκτικό. Μεγάλο, με δυο πατώματα και αρκετά δωμάτια. Είναι κλασικό, με πινελιές του νησιού και αμέσως το αισθάνομαι δικό μου. Είναι επιπλωμένο και συνειδητοποιώ πως η γιαγιά μου ήξερε ακριβώς το γούστο μου. Εγώ παίρνω το μεγαλύτερο δωμάτιο με τη θέα στη θάλασσα και ο Φίλιππος διαλέγει το απέναντι με παράθυρο που βλέπει στο νησί.
Το κινητό μου χτυπά συνεχώς όσες μέρες βρίσκομαι στις πανέμορφες Σπέτσες όμως κανένα κουδούνισμα δεν είναι αυτό που περιμένω με τόση λαχτάρα. Ο Φίλιππος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, μα η διάθεση μου ολοένα και πέφτει. Γιατί να στείλει αυτό το καταραμένο μήνυμα, αν ήταν να μην ενδιαφερθεί ξανά;
Είναι το τελευταίο βράδυ στο νησί. Η μέρα των Χριστουγέννων έχει περάσει και βρίσκομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού κοιτάζοντας τα κύματα. Ο Φίλιππος έρχεται πίσω μου και μου προσφέρει ένα ποτήρι κρασί. Το παίρνω με ευχαρίστηση και γυρίζω και πάλι το βλέμμα μου στη θάλασσα.
«Τι σκέφτεσαι;» Ρωτάει με περιέργεια.
«Η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι τη γιαγιά μου. Με ήξερε τόσο καλά. Αγόρασε αυτό το σπίτι για μένα και τώρα που το είδα θα μπορούσα άνετα να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου εδώ.» Λέω με ήρεμη φωνή.
Με αγκαλιάζει και πιάνει το πιγούνι μου κάνοντας με να τον κοιτάξω. Μου χαϊδεύει το μάγουλο.
«Λυπάμαι για αυτό που θα κάνω τώρα, μα δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο.» Λέει με μια ανάσα και ορμάει στα χείλη μου.
Στην αρχή ξαφνιάζομαι, μα όταν καταλαβαίνω το γίνεται βάζω τα χέρια μου στο στήθος του και τον απομακρύνω. Με κοιτάζει απογοητευμένος.
«Φίλιππε τι κάνεις;»
«Κάνω ακριβώς αυτό που θέλω να κάνω από την πρώτη στιγμή που σε είδα.» Λέει με σιγουριά.
«Μα, εγώ νόμιζα πως....» με σταματάει βάζοντας τα δάχτυλα του μπροστά στο στόμα μου.
«Δώσε μου μια ευκαιρία. Άσε με να σε βγάλω από τη θλίψη.» Λέει και με ξαναφιλάει. Αυτή τη φορά πιο δυνατά, πιο κρητικά και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί σε αυτή την αγκαλιά, που δεν είναι του Στέφανου.
Γεια σας!! Περιμένω τα σχόλιά σας για αυτή την εξέλιξη με τον Φίλιππο.....
Να του δώσει η Νεφέλη μια ευκαιρία ή όχι;;;