~14~
Έχω μείνει άφωνη να διαβαζω ξανά και ξανά το γράμμα της γιαγιάς μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω πως δεν αγάπησε ποτέ τον παππού μου, πόσο μάλλον ότι υπήρχε κάποιος άλλος άντρας στη ζωή της. Μου φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και γιατί επιμένει να είμαι εγώ αυτή που θα μάθει αυτή την ιστορία;
Το τηλέφωνο μου χτυπά και βλέπω πως είναι ο Στέφανος.
"Γεια σου αγάπη μου. Τι κάνεις;" ρωτάω όταν απαντώ.
"Μόλις έφυγα από το νοσοκομείο. Θέλουν να δουλέψω μαζί τους, όμως το πρόβλημα είναι η λύση του συμβολαίου με το Νοσοκομείο που δούλευα στην Ισπανία." Ισπανία.... σκέφτομαι τις συμπτώσεις που σου επιφυλάσσει η ζωή.
"Και; Πώς το βλέπεις θα δεχτούν την παραίτησή σου;" ρωτάω με αγωνία.
"Νομίζω πως δεν θέλουν να ξεκινήσουν πόλεμο με εμένα. Έχω κάνει πολλές δωρεές στο τμήμα που δουλεύω και θα χάσουν πολλά." λέει με σιγουριά. "εσύ μωρό μου πως είσαι σήμερα;"
"Είμαι καλά, καλύτερα." λέω και νικώ την δύναμη που με κάνει να του πω πως αύριο το πρωί θα είμαι κοντά του. Το σκέφτηκα και δεν έχει νόημα να μείνω άλλο. Άλλωστε δεν μου κάνει καλό να βρίσκομαι στο μέρος που έζησα τόσο όμορφες στιγμές με τη γιαγιά μου.
Ίσως να ζητήσω βοήθεια από τον Στέφανο για τη λύση του μυστηρίου - σκέφτομαι αφού κλείσω το τηλέφωνο λέγοντας του ότι τον αγαπώ. Μπορεί να μη ζει στην Μαδρίτη, μα θα ήθελα αυτό το ταξίδι να το κάνουμε μαζί το καλοκαίρι, αφού δεν θα έχω τις υποχρεώσεις της σχολής.
"Να μπω;" ακούγεται η φωνή της μητέρας μου πίσω από την πόρτα.
"Φυσικά μανούλα." λέω.
"Πως είσαι;" με ρωτάει ανήσυχη.
"Καλύτερα." απαντώ αβέβαια.
"Τι σου έγραφε στο γράμμα η γιαγιά σου;" προσπαθεί να μάθει διακριτικά.
"Τίποτα. Πως με αγαπούσε πολύ και πως θα είναι πάντα δίπλα μου." αποκρίνομαι ψέματα, αφού θέλω να κρατήσω ασφαλές το μυστικό της γιαγιάς μου.
"Εντάξει κορίτσι μου. Αυτό το ξέραμε. Πάντα σε ξεχώριζε από όλους, τόσο πολύ, που κάποιοι αναρωτιόμασταν γιατί." λέει σκεπτική. "Θα φας κάτι;" αλλάζει θέμα, και με βγάζει από τον κόπο να το κάνω εγώ.
Το βράδυ περνάει μαρτυρικά, καθώς ονειρεύομαι τη γιαγιά μου. Η ώρα είναι επτά και τέταρτο και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Έχω ζητήσει από την θεία μου να με πάει στον σταθμό και θα φύγω με το δρομολόγιο των εννέα για Θεσσαλονίκη. Τρώω το πλούσιο πρωινό που έχει φτιάξει η μητέρα μου και βάζω τα ελάχιστα ρούχα που πήρα μαζί στο βαλιτσάκι. Αποχαιρετώ γλυκά την μητέρα μου και μπαίνω στο αυτοκίνητο με την Κικίτσα.
"Μην είσαι μελαγχολική αγάπη μου. Η γιαγιά σου έφυγε χαρούμενη που σε είδε να περνάς στο Πανεπιστήμιο και να γίνεσαι τόσο καλή κοπέλα. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν μας άφησε να καταλάβουμε πως ήταν άρρωστη. Τα πέρασε όλα μόνη της. Έτσι ήταν η μάνα μου, πάντα." μου ανακοινώνει και σοκάρομαι.
"Ήταν άρρωστη η γιαγιά;" αναφωνώ.
"Ναι Νεφέλη μου. Δεν σου το είπε η μητέρα σου; Μιλησαμε με τον γιατρό της και μας είπε πως δεν ήθελε να το μάθει κανείς. Το έμαθε πριν δύο χρόνια και το κράτησε για τον εαυτό της. Να μη μας στεναχωρήσει." λέει δακρύζοντας.
"Δύο χρόνια και δεν είχαμε καταλάβει τίποτα; Πώς μπόρεσε να κρύψει κάτι τέτοιο για τόσο καιρό;"
"Όταν θες να κρύψεις κάτι, τα καταφέρνεις." λέει και θυμάμαι το γράμμα της. Ναι, έχει δίκιο.
Με την κουβέντα φτάνουμε στον σταθμό και μέσα σε λίγες ώρες βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη. Τον Στέφανο δεν τον έχω ενοχλήσει καθόλου σήμερα, αλλά κι εκείνος δεν με έχει καλέσει. Αποφασίζω να πάω σπίτι του και ελπίζω να βρίσκεται εκεί. Παίρνω ταξί και δίνω την διεύθυνση του. Δυστυχώς ο ταξιτζής είναι από αυτούς που ψωφάνε για κουτσομπολιό και τα λεπτά, μου φαίνονται ατελείωτα.
Σταματάει στον δρόμο απέναντι από την πολυκατοικία και ετοιμάζομαι να ανοίξω την πόρτα, όταν βλέπω κάτι που δεν τολμούσα ούτε να φανταστώ ότι θα έβλεπα. Ο Στέφανος, ο δικός μου Στέφανος, αγκαλιά με μια κοκκινομάλλα! Βγαίνουν από την πόρτα της εισόδου και κατευθύνονται με γέλια στο αυτοκίνητο. Της ανοίγει την πόρτα και εκείνη του χαμογελά με νάζι. Νομίζω ότι θα πάθω αποπληξία.
"Ξεκινήστε παρακαλώ" λέω στον ταξιτζή καθώς δάκρυα φεύγουν από τα μάτια μου.
"Μα δεν θα κατέβετε;" απορεί.
"Όχι. Άλλαξα γνώμη, ξεκινήστε." επαναλαμβάνω.
Φτάνω σπίτι και πέφτω στα σεντόνια κλαίγοντας. Είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου περισσότερο, παρά με εκείνον. Του δόθηκα ολοκληρωτικά χωρίς δεύτερη σκέψη και τώρα το πληρώνω. Πως έπεσε τόσο έξω η καρδιά μου μαζί του; Πώς;
Το κινητό μου χτυπά και ανασηκώνω το κεφάλι μου για να το κοιτάξω. Η φωτογραφία του Στέφανου να χαμογελά γλυκά στον φακό αναβοσβήνει στην οθόνη. Δεν έχω σκοπό να απαντήσω. Μια εικόνα χίλιες λέξεις άλλωστε. Το βάζω στο αθόρυβο και με παίρνει ο ύπνος κλαίγοντας.
Ξυπνάω έπειτα από δύο ώρες και το είδωλο μου στον καθρέφτη είναι τρομακτικό. Τα μάτια μου είναι πρισμένα και κατακόκκινα και έχω μαύρους κύκλους. Πηγαίνω στην κουζίνα και φτιάχνω ένα καφέ μήπως νιώσω καλύτερα. Κάθομαι στο σαλόνι και ανοίγω την τηλεόραση, για παρέα. ελέγχω το κινητό μου και παρατηρώ πως έχω 12 αναπάντητες από τον Στέφανο και 7 από τη μητέρα μου, όπως και μερικά μηνύματα.
Τα πρώτα που διαβάζω είναι των φιλενάδων μου που με ρωτάνε αν έφτασα καλά. Τα υπόλοιπα είναι από τον Στέφανο. Στο πρώτο μου λέει πως ανησυχεί και με ρωτάει που είμαι. Στα υπόλοιπα μου ζητάει να του απαντήσω και μου λέει πως με αγαπάει και στο τελευταίο πως κοντεύει να τρελαθεί και με παρακαλάει να του τηλεφωνήσω.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καλώ την μητέρα μου. Είναι ένα σύντομο τηλεφώνημα απλά για να της πω πως με πήρε ο ύπνος όταν έφτασα. Έπειτα απαντώ στις φίλες μου και τέλος, το χειρότερο κομμάτι, καλώ τον Στέφανο. Η φωνή του φτάνει στα αυτιά μου πριν τον δεύτερο χτύπο.
"Αγάπη μου! Επιτέλους. Που ήσουν; ανησυχούσα!" αν δεν είχα αντικρύσει αυτή την εικόνα νωρίτερα θα τον πίστευα. Ακούγεται τρελαμένος και ανήσυχος. 'Καλή παράσταση' σκέφτομαι.
"Είμαι καλά. Δεν απαντούσα γιατί ήθελα τον χρόνο μου να σκεφτώ." απαντώ με την φωνή που μου έχει μείνει.
"Τι να σκεφτείς ψυχή μου;" αναρωτιέται.
"Ήθελα να σκεφτώ για μας. Και αποφάσισα πως πρέπει να χωρίσουμε. Δεν θέλω να είμαι άλλο μαζί σου." του ανακοινώνω με σιγουριά και η καρδιά βουλιάζει στο στήθος μου από τον πόνο.
Περιμένω τα σχόλια σας. Ελπίζω να σας αρέσει η εξέλιξη της ιστορίας..