~13~
Έχω φτάσει στο χωριό μου και ήδη αισθάνομαι εξαντλημένη. Το χρώμα έχει φύγει από το πρόσωπο μου και το σώμα μου κινείται με δυσκολία. Πριν λίγη ώρα επικοινώνησα με την Βέρα για την ακύρωση των μαθημάτων για μια εβδομάδα, αφού πρέπει να μείνω για την ανάγνωση της διαθήκης. Κατευθύνομαι με τα πόδια στο σπίτι της γιαγιάς μου, όπου με περιμένει η μητέρα μου και η θεία μου, αδερφή του μπαμπά μου.
Αν και δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μου επίσκεψη εδώ, μου μοιάζει αιώνας. Περνάω το τελευταίο δρομάκι και βλέπω την καγκελόπορτα και την κούνια που μου είχε φτιάξει ο θείος μου όταν ήμουν μικρή. Χαμογελάω ελαφρά στη σκέψη του εαυτού μου σε μικρή ηλικία να κουνιέμαι γελώντας και τη γιαγιά μου να με παρακολουθεί ευτυχισμένη. Ήμουν το πρώτο εγγόνι και το αγαπημένο της, η πιο ευνοημένη από όλους.
Με δυσκολία ανοίγω το πορτάκι και μπαίνω στην αυλή. Το βλέμμα μου πιάνει τις δύο γυναίκες και πλησιάζω στο τραπέζι. Η μαμά μου με βλέπει αμέσως.
«Κοριτσάκι μου ήρθες;» λέει και σηκώνεται να με αγκαλιάσει.
«Ναι. Γεια σου θεία.» χαιρετώ την ξανθιά όμορφη νέα γυναίκα γυναίκα που με κοιτάζει δακρυσμένη.
«Γεια σου γλυκό μου παιδάκι.» με σφίγγει δυνατά στα χέρια της. «Πάντα σου είχε αδυναμία, ήσουν η αγαπημένη της. Θυμάσαι που σου αγόραζε κρυφά από όλους καραμέλες και μπισκότα;» με ρωτάει γελώντας λίγο, σκουπίζοντας τα μάτια της.
«Το θυμάμαι.» απαντώ χαμηλόφωνα.
«Κάθισε κορίτσι μου να ξεκουραστείς. Είσαι και από ταξίδι.»
Έτσι περνούν δύο μέρες απόλυτης σύγχυσης. Η κηδεία γίνεται και η ανάγνωση της διαθήκης έχει οριστεί για μεθαύριο. Λέω το τελευταίο αντίο στην γιαγιά μου και νιώθω το κορμί μου να πονά από θλίψη. Ο Στέφανος με καλεί δύο φορές την ημέρα για να μιλήσουμε και δεν σταματάει να μου στέλνει μηνύματα. Προσπαθεί να μου σταθεί όσο μπορεί και μέσα στον πόνο μου αισθάνομαι τυχερή.
Άλλες δυο μέρες έχουν περάσει και βρίσκομαι στον δικηγόρο της γιαγιάς μου, περιμένοντας να μας καλέσει.
«Οι συγγενείς της κυρίας Γιώτη;» ρωτάει η γραμματέας.
«Ναι, εμείς είμαστε.» πετάγεται η θεία μου.
«Περάστε. Ο κύριο Ηλίας σας περιμένει.» λέει με ένα μικρό χαμόγελο.
Μπαίνουμε στο γραφείο και νιώθω έξω από τα νερά μου. Δεν έχω βρεθεί ποτέ πριν σε τέτοια θέση.
«Κικίτσα μου.» προσφωνεί ο δικηγόρος την θεία μου. «να ζήσετε να τη θυμάστε. Όλοι πέσαμε από τα σύννεφα. Ήταν νεότατη» συνεχίζει θλιμμένος. Η γιαγιά μου ήταν μόλις 63.
«Να είσαι καλά Ηλία μου. Από εδώ η ανιψιά μου η Νεφέλη και η μητέρα της, Άννα.» κάνει τις συστάσεις η θεία μου. «Ο αδερφός μου δεν μπόρεσε να έρθει. Ίσα που πρόλαβε να φύγει ξανά μετά την κηδεία.»
«Λοιπόν καθίστε αν αρχίσουμε.» λέει αυστηρά και πιάνουμε τις θέσεις μπροστά από το μεγάλο γραφείο.
Τα αυτιά μου βουίζουν ακούγοντας τα επόμενα λόγια του κυρίου Ηλία.
«Αφήνω στην αγαπημένη μου εγγονή, το ποσό των οκτώ χιλιάδων ευρώ, στον λογαριασμό που της έχω ανοίξει από τη ημέρα της γέννησης της, το σπίτι που αγόρασα ειδικά για εκείνη στις Σπέτσες, για να κάνει τις διακοπές της όταν αποκτήσει οικογένεια και τέλος το σπίτι που έμενα από τα δέκα μέχρι τα εικοσιδύο μου χρόνια, στην Μαδρίτη της Ισπανίας. Ξέρω πως αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζετε, όμως υπάρχουν πολλά που δεν ξέρετε για τη ζωή μου. Ελπίζω να με συγχωρήσετε που σας έκρυψα κάτι τόσο σημαντικό, μα είναι μια περίοδος που με πονάει πολύ. Αν η εγγονή μου αποφασίσει κάποια στιγμή να επισκεφτεί αυτό το σπίτι, τότε ίσως ένα από τα μυστικά μου να αποκαλυφθεί...» ο άντρας συνεχίζει να μιλά όμως παύω να ακούω.
Δύο σπίτια; Και μάλιστα το ένα στο εξωτερικό; Δεν καταλαβαίνω. Εγώ δεν έχω πάει ποτέ στην Ισπανία. Τόσα λεφτά για μένα; Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τα μυστικά; Η γιαγιά μου ποτέ δεν φαινόταν για άνθρωπος που κρατάει μυστικά. Τα αυτιά μου βουλώνουν και το βουητό δυναμώνει, μέχρι που χάνω τις αισθήσεις μου.
«Έλα κοριτσάκι μου!» ακούω την φωνή της μητέρας μου.
«Κική δώσε στο παιδί λίγο νερό. Του ήρθαν πολλά μαζεμένα.» λέει ο κύριος Ηλίας.
«Τι έγινε;» ρωτάω με αδύναμη φωνή.
«Λιποθύμησες αγάπη μου. Έλα πιες.» λέει η θεία μου προσφέροντας μου νερό, το οποίο πίνω με ευχαρίστηση.
Συνέρχομαι και θυμάμαι τα λόγια που με έκαναν να χαθώ. Πιάνω το κεφάλι μου σε μια κίνηση απελπισίας.
«Μαμά; Γιατί η γιαγιά διάλεξε εμένα για να μάθω αυτό το μυστικό; Γιατί όχι κάποιον άλλον;»
«Κόρη μου. Η γιαγιά σου έχει αφήσει αυτό το γράμμα για σένα. Σαν να ήξερε ότι θα μας αφήσει τρεις μέρες πριν το θάνατό της ήρθε εδώ και μου το έδωσε με την προϋπόθεση να φτάσει στα χέρια σου, όταν πια εκείνη δεν θα είναι κοντά μας.» ανακοινώνει ο κύριος Ηλίας.
Το πιάνω με τρεμάμενα χέρια και το χώνω στην τσάντα μου άγαρμπα. Θα ήθελα να είμαι μόνη καθώς το διαβάζω.
Η μητέρα μου με βγάζει έξω και η θεία μου μένει για δύο λόγια με τον δικηγόρο. Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι πίσω στο σπίτι της γιαγιάς μου, στο δωμάτιο που έμενα όταν την επισκεπτόμουν.
'Αχ γιαγιάκα, σε τι μπελάδες με βάζεις. Τι κρύβεις τόσα χρόνια;' Μονολογώ.
Αρπάζω από την τσάντα το γράμμα και αφού το ανοίξω, αρχίζω να το διαβάζω.
Αγαπημένη μου εγγονή,
Το ξέρω πως αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι σε σύγχυση, μα είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που εμπιστεύομαι αρκετά, για να βγάλει στο φως αυτή την ιστορία που με κατατρώει όλα αυτά τα χρόνια.
Ερωτεύτηκες κοριτσάκι μου. Σε άκουγα στο τηλέφωνο να μιλάς με τόσο ενθουσιασμό για αυτόν τον άντρα. Με έκανες να θυμηθώ κι εγώ τον εαυτό μου κοντά στην ηλικία σου. Τώρα αγαπημένη μου, τώρα είσαι έτοιμη να μάθεις όλη την αλήθεια. Ο άντρας μου δεν ήταν εκείνος που ερωτεύτηκα και αγάπησα με την καρδιά μου. Εκείνη χτύπησε δυνατά για κάποιον άλλον. Κάποιον που ακόμα και σήμερα κρατώ καλά φυλαγμένο μέσα μου, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Όλα αυτά θα τα μάθεις εσύ, μόνο εσύ, όταν επισκεφτείς εκείνο το σπίτι. Το σπίτι μου. Ίσως αυτά που θα ανακαλύψεις να με ρίξουν στα μάτια σου, όμως θα το ρισκάρω. Μόνο εσένα εμπιστεύομαι Νεφέλη μου. Ακόμη κι αν αυτά που μάθεις σε απογοητεύσουν, να ξέρεις πως σ αγάπησα με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Εσένα, περισσότερο από όλο τον κόσμο. Πάνω από όλους κι από όλα.
Η γιαγιά σου