~10~
Ξυπνάω το πρωί και νιώθω το γλυκό μούδιασμα από το προηγούμενο βράδυ. Νιώθω το χέρι του τυλιγμένο σφιχτά γύρω μου και χαμογελάω πριν γυρίσω να τον αντικρίσω. Φαίνεται τόσο νέος και ανέμελος όπως κοιμάται. Πλησιάζω το πρόσωπό μου στο δικό του και αφήνω ένα φιλί στα χείλη του. Τα γλείφει με ευχαρίστηση και ανοίγει αργά τα μάτια του.
«Καλημέρα μωρό μου» λέει με αγουροξυπνημένη φωνή.
«Καλημέρα.» απαντάω και πάω να σηκωθώ.
«Που πας;» λέει παραπονιάρικα.
«Να μας φτιάξω πρωινό. Αυγά;» ρωτάω φορώντας το νυχτικό μου.
«Μμμ χωρίς εσώρουχα. Μη με προκαλείς μικρή.» λέει και ο ανδρισμός του ζητάει να ξαναπέσω στο κρεβάτι.
«Αααα όχι. Σήκω! Πρωινό κύριε!» του πετάω ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο.
Γελάει σα μωρό και τα μάτια του λάμπουν. «Με κακομεταχειρίζεσαι μικρή, ακόμα δεν αρχίσαμε.» λέει καθώς σηκώνεται να ντυθεί.
Προχωράω ξυπόλυτη προς την κουζίνα γελώντας και τον ακούω που αναστενάζει τάχαμου εκνευρισμένος. Ανάβω το μάτι της κουζίνας και βάζω το τηγάνι επάνω του. Βγάζω τέσσερα αυγά από το ψυγείο και φρυγανίζω μερικές φέτες ψωμί.
«Πως πίνεις τον καφέ σου;» φωνάζω ώστε να ακουστώ στο άλλο δωμάτιο.
«Σκέτο.» ψιθυρίζει πίσω από το αυτί μου και πετάγομαι.
«Με τρόμαξες.» λέω χαμηλόφωνα αφού γυρίσω να τον κοιτάξω. Δεν έχει ντυθεί. Φοράει μόνο το μποξεράκι του και είναι πανέμορφος.
«Συγνώμη, δεν το ήθελα.» λέει στον ίδιο τόνο και με φιλάει διψασμένα. Το ένα χέρι του με κρατάει σφιχτά πάνω του ενώ το άλλο με χαϊδεύει απαλά από την κοιλιά έως τη μέση.
Απομακρύνομαι όταν νιώθω την ανάσα μου να κόβεται και μιλάω με δυσκολία.
«Κάθισε.»
Μοιάζει δέκα χρόνια νεότερος όπως χαμογελάει ευτυχισμένα καθισμένος στην μια καρέκλα, κοιτάζοντας το κινητό του.
«Μάλλον με ψάχνουν» λέει διασκεδάζοντας, αφού εκείνο χτυπά σαν τρελό από την στιγμή που το ενεργοποίησε.
Σερβίρω τα αυγά στα πιάτα μας και στη μέση αφήνω το ψωμί. Βάζω καφέ στις κούπες και κάθομαι στην θέση δίπλα του.
«Πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα, σε πειράζει;» ρωτάει διστακτικά.
«Όχι βέβαια..»
Χαμογελάει κι αφήνει ένα φιλί στο μέτωπό μου. Δεν απομακρύνεται και νιώθω ευχαριστημένη. Μιλάει καθισμένος δίπλα μου, με το χέρι περασμένο γύρω μου.
«Τι συμβαίνει Κλειώ; Γιατί μου έχεις αφήσει τόσα μηνύματα;» όταν του δίνουν απάντηση γελάει.
«Θα είμαι εκεί το απόγευμα. Πρέπει να κανονίσω πρώτα το πρόγραμμά μου. Να σε καλέσω αργότερα; Εντάξει χαιρετισμούς στον Αλέξανδρο.» το κλείνει και με κοιτάζει με μάτια που καθρεφτίζουν την δική μου ευτυχία.
«Η αδερφή μου.» λέει χωρίς να ρωτήσω. «Είναι σχεδιάστρια, τα τελευταία χρόνια δουλεύει στο Παρίσι και ήρθε χθες για μερικές μέρες με τον άντρα της. Θέλει να πάω να την δω. Είναι πολύ νωρίς να σου ζητήσω να με συνοδεύσεις;» λέει και διακρίνω άγχος στην φωνή του. Το χαμόγελό μου πλαταίνει, με θέλει στην ζωή του, στον κύκλο του, αυτό είναι καλό έτσι;
«Θα χαρώ να την γνωρίσω.» απαντώ και γελάει χαρούμενα.
Τρώμε με γέλια και πειράγματα το πρωινό μας, μέχρι να φύγει για το διαμέρισμά του. Μου λέει πως θα με ενημερώσει μέσα στη μέρα για το ραντεβού με την αδερφή του και τον απομακρύνω με δυσκολία από κοντά μου.
Το μεσημέρι πηγαίνω στο πανεπιστήμιο για το εργαστήριο και συναντάω τις φίλες μου. Τους λέω για όσα έγιναν χθες το βράδυ και για την συνάντηση με την αδερφή του. Ενθουσιάζονται και ξεκινάνε να μου προτείνουν ρούχα, γιατί όπως λένε πρέπει να εντυπωσιάσω την σχεδιάστρια. Προφανώς βέβαια αυτό δεν θα γίνει αλλά τις αφήνω να προσπαθήσουν. Η Δώρα, που ξέρει καλύτερα κι από εμένα τα ρούχα μου προτείνει το φόρεμα που είχα αγοράσει πριν ένα χρόνο περίπου, στο Μιλάνο, όταν είχαμε πάει οι δυο μας για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Ήταν η πρώτη φορά που αποχωριζόμουν τη μαμά μου στις γιορτές αλλά εκείνη, που όπως έλεγε έπρεπε να ζήσω τη ζωή μου, πλήρωσε τα εισιτήρια και με έστειλε στην Ιταλία.
Το φόρεμα αυτό είχε γίνει το αγαπημένο μου, μέχρι που ο Στράτος το αγόρι της Βάσως έριξε πάνω μου κρασί σε μία έξοδό μας και από τότε το προσέχω πολύ. Το σκέφτομαι και αποφασίζω ότι είναι η καλύτερη επιλογή για απόψε. Όταν τελειώνω το μάθημα ένα μήνυμα από εκείνον στο κινητό μου με ειδοποιεί ότι η Κλειώ θα μας περιμένει στο σπίτι της στις 7.
Οι τρεις ώρες που έχω να ετοιμαστώ φτάνουν και περισσεύουν. Κάνω τα μαλλιά μου κυματιστά και βάφομαι ελαφριά, βρίσκω το φόρεμα στη ντουλάπα και το φοράω με προσοχή. Το συνδυάζω με τις αγαπημένες μου μπότες και ένα αρκετά ελαφρύ παλτό.
Καλώ τον Στέφανο για να τον ενημερώσω πως είμαι έτοιμη και μπαίνω στο ασανσέρ. Ο Φίλιππος βρίσκεται και πάλι μπροστά μου και με κοιτάζει με αυτό το βλέμμα, όλο λαχτάρα που μου προκαλεί αμηχανία.
«Κινδυνεύοντας να γίνω γραφικός θέλω να πω πως είσαι πανέμορφη.» λέει και μπαίνει κι εκείνος στο μικρό χώρο.
«Σε ευχαριστώ πολύ Φίλιππε.» ανταποκρίνομαι.
Μέχρινα κατέβουμε στο ισόγειο παραμένει σιωπηλός, όμως τα μάτια του είναι κολλημένα επάνωμου. Με ένα μικρό χαμόγελο ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας και πέφτω κυριολεκτικά πάνω στον Στέφανο που είναι έτοιμος να χτυπήσει το κουδούνι. Κοιτάζει εναλλάξ μια εμένα και μια τον Φίλιππο. Την βάψαμε.
«Ήρθες;» Ρωτάω αμήχανα.
«Ναι. Ο κύριος;» Ρωτάει με περιέργεια.
«Στέφανε να σου συστήσω τον Φίλιππο. Είναι γείτονας, μένει στον από κάτω όροφο.» Εξηγώ δειλά.
«Χάρηκα.» Του λέει και ο Φίλιππος ανταποδίδει δίνοντας το χέρι του.
«Πάμε μωρό μου;» Ρωτάει κ με πιάνει από τη μέση κολλώντας με πάνω του.
«Φυσικά.» Του χαμογελάω κ προλαβαίνω να δω την απογοήτευση στο βλέμμα του Φιλίππου και θλίψη. Αν δεν ήταν στη ζωή μου ο Στέφανος ίσως και να τον έβλεπα διαφορετικά. Όμως τώρα δεν έχω μάτια για άλλον. Του χαρίζω ένα γλυκό χαμόγελο και μπαίνω στο αμάξι.
«Ώστε Φίλιππος.» Λέει προσπαθώντας να κρύψει τη ζήλεια του ο αγαπημένος μου.
Καταπίνω ένα χαμόγελο και επιστρέφω τη ματιά. «Ναι»
«Μάλλον πρέπει να συνηθίσω να έχω αντίζηλους.» Σκέφτεται και με φέρνει κοντά του για ένα φιλί.
«Ένας φίλος είναι μόνο.» Λέω καθώς με αφήνει για να γυρίσει το κλειδί στη μίζα.
«Μάλλον δεν θέλει να μείνει μόνο φίλος. Αλλά πες του να το ξεχάσει! Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πάρει από εμένα.» Λέει με σοβαρό ύφος και απολαμβάνω τα λόγια του.
«Πρέπει να ρωτήσω κάτι πριν φτάσουμε.» Αναφέρω δειλά
«Τι συμβαίνει αγάπη μου;» Αναρωτιέται με περιέργεια.
«Η αδερφή σου γνωρίζει πως δεν θα είσαι μόνος;»
Γελάει απαλά και μου κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα. «Δεν έχει ιδέα. Δεν θα ήθελα να χάσω το ύφος της όταν μάθει για εμάς. Δεν της έχω γνωρίσει ποτέ κάποια.»
«Και τώρα τι άλλαξε;» Ρωτάω.
«Όλα. Όλα άλλαξαν από την μέρα που σε γνώρισα.»
@8eodwra2010 Κατάφερα επιτέλους να το ολοκληρώσω..