~3~
Όλο το βράδυ στριφογύριζω στο κρεβάτι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχω συνεχώς τα μάτια του στο μυαλό μου. Μόλις ξημερώνει αποφασίζω να σηκωθώ. Μπαίνω στην κουζίνα, ενώ στέλνω μήνυμα στην Κατερίνα για να φέρει καφέ όταν τελειώσει με το Νίκο. Τρώω λίγο από το κέικ που μου έστειλε η μαμά μου και ανοίγω την τηλεόραση.
Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά και έχω αγωνία για τα νέα που θα φέρει η φίλη μου. Είναι ήδη έντεκα και δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Υποθέτω πως έχουν πολλά να συζητήσουν μεταξύ τους. Όσο το σκέφτομαι ακούω το κουδούνι να χτυπά. Τρέχω να ανοίξω στην Κατερίνα και αφήνω ορθάνοιχτη την πόρτα όσο πηγαίνω το πιάτο στην θέση του. Ακούω βήματα έξω από την πόρτα και φωνάζω «Έρχομαι, μπες μέσα.» γυρίζω με χαμόγελο στο σαλονάκι, όμως αντί να αντικρύσω την φίλη μου το μόνο που βλέπω είναι ένας νεαρός που στέκεται στην πόρτα αμήχανος. «Γεια σας. Συγνώμη τι θέλετε;»
«Αυτά είναι για εσας.» απαντάει κι εμφανίζει μια ανθοδέσμη με τουλίπες. Ουαου, αυτό κι αν είναι είδηση.
«ευ.. ευχαριστώ πολύ.» λέω απόλυτα αποσυντονισμένη.
«Καλή σας μέρα δεσποινίς.» με χαιρετάει και φεύγει.
Όσο ψάχνω την κάρτα το κουδούνι ξαναχτυπά και η Κατερίνα εμφανίζεται σε δευτερόλεπτα στην πόρτα μου. μου δίνει τον καφέ και απλώνεται στον καναπέ χωρίς να πει κάτι. Αυτή η κοπέλα θα με τρελάνει.
«Λοιπόν...;» λέω καθώς πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου.
«Το καλό είναι ότι δεν με απατάει.» απαντάει βιαστικά και μπερδεύομαι περισσότερο.
«Τότε γιατί έχεις αυτά τα μούτρα γλυκιά μου; Αφού όλα είναι καλά.» χαμογελάω και πλησιάζω στον καναπέ και κάθομαι δίπλα της.
«Κάτι άλλο συμβαίνει και δεν μου λέει. Όταν άνοιξε την πόρτα και με είδε χάρηκε πολύ, με αγκάλιασε, με φίλησε και φαινόταν πραγματικά κουρασμένος και είχε μαύρους κύκλους. Όταν του ξεκίνησα συζήτηση και του είπα για τις υποθέσεις που έκανα όλες αυτές τις μέρες, σοκαρίστηκε. Μου ορκιζόταν ότι δεν με απατάει αλλά η αλήθεια είναι πως έχει κάποια προβλήματα και δεν θέλει να μάθω μέχρι να λυθούν.» φαίνεται μπερδεμένη.
«Από τη μία τον καταλαβαίνω, ίσως είναι κάτι πολύ προσωπικό και φοβάται να σου το πει, μπορεί για να μη σε ανησυχήσει. Από την άλλη εσύ θα μπορούσες να τον στηρίξεις και να τον βοηθήσεις στη λύση αυτών των προβλημάτων. Αν του δώσεις λίγο χρόνο μπορεί να σου μιλήσει μην απελπίζεσαι.» απαντάω γλυκά και μοιάζει να ηρεμεί και να το ξανασκέφτεται.
«Έχεις δίκιο. Θα του δώσω λίγο ακόμη χρόνο. Λίγο όμως.» λέει αποφασισμένη.
«Να σου βάλω λίγο κέικ;» προτείνω, αφού ξέρω ότι τρελαίνεται.
«Φυσικά και να βάλεις. Έχω σκοπό να πάρω κιλά μέχρι να μάθω τι στο καλό συμβαίνει στον Νίκο.» λέει με ύφος και ξεσπάμε σε δυνατά γέλια.
«Ωπα! Τι είναι αυτά;» λέει καθώς το μάτι της πέφτει στα λουλούδια που είχα αφήσει πάνω στο πάσο. Έτσι, θυμάμαι την κάρτα.
Κινούμαι προς το μέρος τους και ψαχουλεύω την κίτρινη καρτούλα, όπου διαβάζω το σημείωμα με τα όμορφα καλλιτεχνικά γράμματα.
Ήμουν σίγουρος πως δεν έμενες εκεί. Δεν πρόκειται να σε ενοχλήσω ξανά όμως. Λέω να το αφήσω στην τύχη αν θα σε ξαναδώ
~Σ
Τα χέρια μου τρέμουν όσο κρατάω την κάρτα στα χέρια μου και η Κατερίνα έρχεται απορημένη να δει τι συμβαίνει.
«Σ; Ποιος είναι ο Σ;» αναρωτιέται και ένα V σχηματίζεται ανάμεσα στα φρύδια της. «Καλέ εσύ έχεις χλομιάσει τι συμβαίνει;» με πηγαίνει στον καναπέ.
Αρχίζω να τις εξηγώ τι έγινε το χθεσινό βράδυ και έχει μείνει άφωνη. Όταν τελειώνω την πιάνουν τα γέλια και την κοιτάζω ξαφνιασμένη.
«Θεέ μου έγιναν όλα αυτά χθες και εγώ κοιμόμουν; Και για λέγε καλός;» ρωτάει με περιέργεια.
«Κούκλος.» μου ξεφεύγει και γουρλώνω τα μάτια μου, ενώ η φιλενάδα μου με κοιτάζει πονηρά.
«Α ώστε κούκλος ο αγριάνθρωπος.» λέει με νόημα.
«Ε όχι κι αγριάνθρωπος. Εμένα μια χαρά μου μίλησε.» τον υπερασπίζομαι.
«Και τώρα τι θα κάνεις; Πως θα τον βρεις;» ρωτάει με αγωνία.
«Τι λες; Γιατί να τον βρω;»
«Μα για να τον ευχαριστήσεις για τα λουλούδια φυσικά.» μου κλείνει το μάτι και σηκώνονται κόβοντας δύο κομμάτια κέικ.
«Δεν έχω σκοπό να τον ευχαριστήσω για τίποτα. Άλλωστε είδες τι γράφει, δεν θα με ξαναενοχλήσει.» λέω με ένα τόνο απογοήτευσης.
«Αυτό θα το δούμε. Α τώρα που το θυμήθηκα τι θα βάλεις σήμερα που θα βγούμε για τα γενέθλια της Δωρας; Εχεις αποφασίσει;» μουγκρίζει μασουλώντας.
«Όχι ρε συ! Σήμερα είναι; Το είχα ξεχάσει τελείως. Πω και δεν έχω καθολου όρεξη.» ξινίζω.
«Ναι αλλά δεν γίνεται να μη πάμε.» σουφρώνει τα χείλη της σκουπίζοντας τα τρίμματα που έπεσαν στην μπλούζα της.
«Έχεις δίκιο. Και δεν μου λες που θα μας πάει;» πριν προλάβει να μου απαντήσει χτυπάει το σταθερό. Φυσικά είναι η μανούλα μου. Μιλάμε για λίγη ώρα και έπειτα επιστρέφω στη συζήτηση με την Κατερίνα.
Αποφασίζει να μείνει για μεσημεριανό και μαγειρεύουμε μαζί μια μακαρονάδα. Το απόγευμα έρχεται γρήγορα μαζί με την ώρα που θα βρεθούμε με την παρέα. Η Κατερίνα πηγαίνει σπίτι της να ετοιμαστεί και εγώ έχω μείνει μόνη μου με την ντουλάπα. Καταλήγω σε ένα κόκκινο κοντό φόρεμα με τις μαύρες γόβες μου.
Μέχρι να κάνω ένα ικανοποιητικό μακιγιάζ και χτένισμα το κουδούνι χτυπά και με ειδοποιεί ότι η Κατερίνα βρίσκεται από κάτω. Παίρνω το τσαντάκι και μπαίνω στο ασανσέρ για να κατέβω στο ισόγειο, όταν κάνει μια στάση και μπαίνει στον χώρο ο Φίλιππος. Σφυρίζει εντυπωσιασμένος και μου χαμογελάει.
«Είσαι μια κούκλα.» λέει κάνοντάς με να κοκκινίσω.
«Ευχαριστώ πολύ γείτονα.» του απαντάω χαχανίζοντας. Ντρέπομαι όταν μου κάνουν κομπλιμέντα.
«Για πού το βάλαμε;» λέει πονηρά.
Του εξηγώ πως έχει γενέθλια μια φίλη μου και το ασανσέρ σταματά. Βγαίνω για να δω την πανέμορφη Κατερίνα. Φοράει το αγαπημένο της μαύρο φόρεμα με τις καινούργιες μπορντό γόβες.
«Ουαου φιλενάδα, σκίζεις!» λέει ενθουσιασμένη.
«Αυτό ετοιμαζόμουν να σου πω κι εγώ.» απαντώ και κάνει μια μικρή υπόκλιση, όταν το βλέμμα της πέφτει στον άντρα πίσω που μας κοιτάζει γελώντας.
«ο κύριος;» ρωτάει αφού της φαίνεται παράξενο που δεν τον έχει ξαναδεί.
«Να σου συστήσω τον Φίλιππο. Φίλιππε από εδώ η φίλη μου η Κατερίνα.» καθώς ανταλλάσσουν μια ευγενική χειραψία παρατηρώ την κολλητή μου να τον περνάει από κόσκινο.
Στην συνέχεια μας χαιρετά, μας εύχεται καλή διασκέδαση και ξεκινάμε για το μπαράκι.