*Φιλίπας Pov*
"Στάσου!" Έτρεξα να προλάβω τη Μαργαρίτα στο διάδρομο.
"Τι;" είπε χωρίς να γυρίσει.
"Να", είπα. "Θέλω να πω... Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά ήταν σχεδόν σαν..." Σαν τι; Τα λόγια μου σκάλωναν. Τι προσπαθούσα να πω; Όποιες σκέψεις κι αν τριγύριζαν στο νου μου δεν έβγαζαν νόημα. Και σίγουρα δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα να τις πω φωναχτά!
Η Μαργαρίτα περπατούσε τώρα πιο γρήγορα.
"Όμως δεν είναι δυνατόν", συνέχισα χωρίς να προλάβω να συγκρατηθώ. "Θέλω να πω... να... πώς γίνεται; Δεν το ήξερες, πώς γίνεται να το ήξερες; Δεν είναι δυνατόν".
Η Μαργαρίτα με αγνόησε.
"Ναι, αλλά... γιατί με πέταξες στον τοίχο;" Σκάσε! Σταματά πια! Γελοία γίνεσαι! "Θέλω να πω, δε σου έκανα τίποτα", συνέχισε η φωνή μου, αγνοώντας τις επιταγές του μυαλού μου. "Γιατί το έκανες;"
"Ναι, λες και εμένα δεν με έχουν πετάξει ποτέ", μουρμούρισε η Μαργαρίτα. Το πρόσωπο της είχε αγριέψει, τα μάγουλά της είχαν πυρώσει απ' το θυμό. "Από παράθυρο, ας πούμε!"
"Τι;"
"Τίποτα".
Και ξανάφυγε. Έτρεξα κυριολεκτικά πίσω της να την προλάβω. "Τι είπες; Κάτι είπες για παράθυρο. Σε πέταξε κανείς από παράθυρο;" Κάποιος πρέπει να είχε κάνει κάτι πολύ κακό στη Μαργαρίτα. Γι αυτό ήταν τόσο θυμωμένη.
"Ξεχνά το", είπε.
"Αχ, τι απαίσιο!" επέμεινα. "Εννοώ, δεν είναι καθόλου καλό, Μαργαρίτα. Ποιός θα σου έκανε κάτι τέτοιο; Ποιός θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο απαίσιο;"
Η Μαργαρίτα σταμάτησε να περπατάει για μια στιγμή και με κοίταξε στα μάτια. "Έλα ντε!" είπε θυμωμένα και συνέχισε να βαδίζει κουτσαίνοντας πολύ πιο έντονα αυτή τη φορά.
Την πρόλαβα και την έπιασα από το μπράτσο. Σταματήσαμε και οι δύο.
"Μαργαρίτα, πες μου. Γιατί με έσπρωξες;" ρώτησα.
Η Μαργαρίτα θύμωσε ακόμη περισσότερο.
"Είναι η δουλειά μου, εντάξει;" αγρίεψε. "Ο λόγος που είμαι εδώ".
Η δουλειά της;
"Τι εννοείς;" απόρησα. Δεν ήθελα να την εξοργίσω περισσότερο, αλλά μιλούσε πολύ αινιγματικά.
"Δεν καταλαβαίνω. Πώς είναι δουλειά σου να με σπρώχνεις;"
Γύρισε τα μάτια στο ταβάνι.
"Δεν είναι δουλειά μου να σε σπρώχνω", είπε.
"Μα τώρα μόλις το είπες".
"Δουλειά μου είναι να σε προσέχω!"
"Μα... εγώ υποτίθεται πως σε προσέχω".
"Α, έτσι λες;" είπε ειρωνικά. Και μετά ξέσπασε: "Από πότε έγινες νεραϊδονονά εσύ;"
Μείναμε να κοιταζόμαστε σιωπηλές και παγωμένες. Άνοιξα το στόμα να απαντήσω αλλά το κατεβασμένο μου σαγόνι δεν έλεγε να κουνηθεί.
"Εισαι τι;" κατάφερα να ψελλίσω ύστερα από λίγο.
"Τίποτα. Δεν είπα τίποτα".
"Είπες και παραείπες", επέμεινα.
"Όχι, δεν είπα", επέμεινε κι εκείνη. "Ωραία, τώρα είναι που θα μπλέξω περισσότερο. Δεν τα μαρτυράμε αυτά, υποτίθεται. Ώρα να με βάλουν σε καμία θέση τροχονόμου για τιμωρία. Να κάθομαι με τις ώρες στα αεροπλάνα δίπλα σε τρομοκρατημένος επιβάτες που κλαίνε απ' τη μια άκρη της υφηλίου έως την άλλη!"
Μα τι έλεγε, τέλος πάντων;
"Μαργαρίτα, δεν καταλαβαίνω τι λες", είπα.
"Α, ναι; Νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα εσείς οι άνθρωποι", εξερράγη. "Δεν νοιάζεστε για τίποτε άλλο, παρά μόνο για τον εαυτό σας. Ακόμη κι όταν ερχόμαστε να σας βοηθήσουμε, εσείς είστε αχάριστοι. Κοιτά τι κάνατε στον ΝΝΜμπάμπουρα1167. Πέντε λεπτά στον κύκλο ζωής του και κατέληξε λιωμένος από το πόδι του πελάτη. Νεκρός! Δεν είναι παιχνίδι, ξέρεις. Κινδυνεύει η ζωή μας εδώ πέρα. Και ούτε που είχε προλάβει ν' αρχίσει την αποστολή του. Κι εσύ τα ίδια είσαι!"
Έμεινα να κοιτάζω τη Μαργαρίτα και να αναρωτιέμαι αν χρειαζόταν τη βοήθεια ειδικού!
"Ναι, καλά άκουσες", αρπάχτηκε πάλι. "Είμαι η νεραϊδονονά σου. Και πριν πεις τίποτα, δεν ήταν δική μου επιλογή. Είναι απλώς μια δουλειά σαν όλες τις άλλες. Θα την τελειώσω και θα φύγω από τη ζωή σου το συντομότερο δυνατόν".
"Η ποιά μου;" Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. "Μα... μα..." πάλι τα λόγια μου στέγνωσαν μέσα στο στόμα μου και μια αμήχανη σιωπή απλώθηκε ανάμεσά μας. "Δε γίνεται να είσαι η νεραϊδονονά μου", είπα σε λίγο.
"Α, ναι; Και γιατί, παρακαλώ;"
"Ε... να, απλώς λογικά έχουμε την ίδια ηλικία". Για να μην μιλήσω γενικότερα για το αν υπάρχουν νεράιδες ή όχι! Καθόλου καλή ιδέα δεν ήταν να το πάω εκεί το θέμα.
"Μπα; Γιατί το λες αυτό;"
"Γιατί έτσι δείχνεις".
Η Μαργαρίτα σταύρωσε τα χέρια. "Εμείς παίρνουμε όποια μορφή είναι κατάλληλη για την αποστολή μας. Και γι' αυτήν εδώ, έγινα κορίτσι σαν κι εσένα", είπε και με κοίταξε λες και ήμουν κανένα σκουπίδι. "Περίπου".
Την κοίταξα κι εγώ. Δε με ένοιαζε αν είχε "πάρει μορφή" κοριτσιού. Πάντως φαινόταν στην ηλικία μου-και όχι της μητέρας μου!
"Εγώ πάντως δεν θα σε φωνάζω νεραϊδονονά", είπα. "Δεν μου κολλάει".
Η Μαργαρίτα αναστέναψε. "Καλά, ξεχνά το "νονά" αν σε ενοχλεί τόσο πια", είπε "Σκέψου με σαν τη νεραϊδαδερφή σου".
"Μα τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει!"
"Α, ναι; Κι εγώ τότε τι είμαι; Αποκύημα της φαντασίας σου;"
Και τότε χτύπησε το κουδούνι στο διάδρομο.
"Κοιτά, ούτε εγώ χαίρομαι γι' αυτή την ιστορία", είπε. "Αλλά μας έχουν βάλει μαζί, οπότε άντε να τελειώνουμε".
"Να τελειώνουμε τι;"
"Όσο πιο γρήγορα τελειώσει η αποστολή, τόσο πιο γρήγορα θα φύγω από δω", συνέχισε. "Και μετά θα τα ξεχάσουμε όλα και δε θα ξαναδούμε η μια την άλλη".
Ξεροκατάπια. "Καλά", είπα. Ακόμη να καταλάβω για τι πράγμα μιλούσε, αλλά αν ήθελε εκείνη να τελειώνει μια, εγώ ήθελα δέκα - ό,τι κι αν ήταν αυτό που θα τελείωνε.
"Ωραία", απάντησε η Μαργαρίτα.
"Εντάξει", είπα
"Εντάξει", επανέλαβε πιο τσαντισμένη. Και πήγαμε στην τάξη για την επόμενη ώρα, χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα.
*time skip*
Πέρασα το μεσημέρι σε ένα σύννεφο σύγχυσης. Η Μαργαρίτα κι εγώ δεν ξαναμιλήσαμε όλη τη μέρα. Σχεδόν ούτε που κοιταχτήκαμε. Μια-δυο φορές, η κυρία Χόλντσουορθ με ρώτησε κάτι και δεν είχα ιδέα τι να απαντήσω. Ούτε την ερώτηση δεν κατάλαβα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα, πάρα μόνο στα όσα μου είχε πει η Μαργαρίτα.
Της έριχνα συνέχεια κλέφτες ματιές, ελπίζοντας πως ο εγκέφαλος μου θα έπαιρνε μια στροφή που θα με βοηθούσε να καταλάβω. Ήταν, δηλαδή, η νεραϊδονονά μου; Ήταν δυνατόν; Υπήρχε περίπτωση να είναι αλήθεια; θέλω να πω, πριν από δύο μέρες, ήμουν έτοιμη να πιστέψω πως οι νεράιδες υπήρχαν, αλλά λογικεύτηκα τελικά! Τα κορίτσια της ηλικίας μου δεν πιστεύουν σε νεράιδες! Ή νεραϊδονονές ή νεραϊδαδερφές ή ό,τι ήταν αυτή. Απλώς δεν ήταν δυνατόν.
Αλλά μετά ήταν και το επεισόδιο στο διάδρομο του σχολείου. Μπορεί να είχα χτυπήσει άσχημα αν δε με είχε σπρώξει την κατάλληλη στιγμή.
Σύμπτωση. Το μόνο λογικό.
Σύντομα, είχα και πάλι πείσει τον εαυτό μου πως δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Κάποιο κόλπο ήταν. Και δε θα μου έκανε εντύπωση αν από πίσω κρυβόταν η Τρίσα Μάιλς. Έτσι, για να με κοροϊδέψει.
Για εκατομμυριοστή φορά σήμερα, ευχήθηκα να ήταν εδώ η Σάρλοτ. Θα της έλεγα τα πάντα κι εκείνη θα γελούσε και θα μου απαντούσε πως τίποτα απ' αυτά δε στέκει, σύμφωνα με τη λογική και την επιστήμη. Θα μου έλεγε να μη σκέφτομαι νεραϊδαδερφές και τέτοια. Και μόνο η σκέψη της φωνής της Σάρλοτ στο μυαλό μου μ' έκανε να βάλω τα γέλια.
Κι όμως, υπήρχε εκείνη η άλλη σκέψη που έμενε καρφωμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ωστόσο την έκρυβα καλά, δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ μαζί της τώρα και να με επηρεάσει. Έτσι την αγνόησα και μέχρι το τέλος της ημέρας, είχα καταφέρει να ξεχάσω τη συζήτηση με τη Μαργαρίτα. Κανέναν δε θα αφήνα να με γελοιοποιήσει.
Αυτό ήταν ειδικότητα των γονιών μου.
Να, ήδη έβλεπα το κατακίτρινο βαν να φτάνει στο σχολείο την ώρα που έβγαινα. Διέσχισα το προαύλιο και ευχόμουν -όπως κάθε φορά- να μην πατήσουν την κόρνα.
Η μαμά της Τρίσα ήταν στην πύλη με την καινούρια BMW της. Έψαξα να βρω τη Μαργαρίτα. Αναρωτιόμουν ποιός θα ερχόταν να την πάρει και πού έμενε. Και μετά το ξανασκέφτηκα. Τι ήθελα και ασχολιόμουν πάλι μαζί της; Δε με αφορούσε. Ήταν απλώς κάποια που ήθελε να με βγάλει χαζή.
Μπήκα στον βαν. Η μαμά μού χαμογέλασε.
"Καλή η μέρα σου, αγαπούλα;" με ρώτησε, όπως πάντα.
"Εντάξει ήταν", είπα κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
"Φιλίπα!"
Κάποιος με απέξω. Κοίταξα κάτω. Η Μαργαρίτα! Τι ήθελε πάλι; Να με κάνει να νιώσω σαν χαζή; Κατέβασα το παράθυρο.
"Τι;" ρώτησα απότομα.
Κρατούσε ένα μεγάλο φάκελο.
"Πάρε αυτό", είπε και μου τον έδωσε. Ήταν πολύ γυαλιστερός, σε ροζ και μπλε και μοβ αποχρώσεις που χάνονταν η μια μέσα στην άλλη, σαν ολόγραμμα.
"Τι είναι αυτό;" απόρησα.
"Απλώς παρ' το. Θα σου εξηγήσω αργότερα. Αλλά πρέπει να το πάρεις".
Η μαμά έσκυψε προς το μέρος της. "Γειά σου", είπε χαρωπά. "Έισαι καινούρια φίλη της Φιλίπα; Δε σε έχω ξαναδεί".
"Με λένε Μαργαρίτα", της συστήθηκε. "Σήμερα ήρθα πρώτη φορά στο σχολείο".
Άρπαξα το φάκελο. "Εντάξει, τα λέμε αύριο", είπα και έκλεισα το παράθυρο πριν πει τίποτα περίεργο η μαμά και με ντροπιάσει χειρότερα.
Η μαμά χαμογέλασε στη Μαργαρίτα. "Γειά σου, Μαργαρίτα", της φώναξε "Ελπίζω να τα ξαναπούμε".
Εγώ πάλι όχι!
Όταν φύγαμε, κοίταξα το φάκελο. Το χέρι μου που τον ακούμπησε έκαιγε κάπως και με γαργαλούσε, λες και το είχε διαπεράσει ηλεκριτικό ρεύμα. Και το γαργάλημα αυτό απλώθηκε σε όλο μου το μπράτσο και μετά σε όλο μου το σώμα. Πολύ περίεργη αίσθηση. Αλήθεια, ποτέ την είχα ξανανιώσει;
Και τότε θυμήθηκα. Όταν είχα κόψει εκείνη τη μαργαρίτα.
Γύρισα απότομα πίσω να κοιτάξω το σχολείο. Η Μαργαρίτα ήταν ακόμη εκεί. Είχε βγάλει πάλι το κινητό της και έστελνε μήνυμα σε κάποιον ή ίσως έπαιζε παιχνίδι.
Τι συνέβαινε; Ποιά ήταν; Και κυρίως, τι ήταν;