"ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္ခ်င္လို႔ပါ သခင္ေလး။"
သူ႔စကား အဆံုးမွာ Kai က အလြန္စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႔အား မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ေမာ့ ၾကည့္လာသည္။
"ဘာလို႔လဲ?"
သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာပဲ Kai ရဲ႕ မ်က္ေမွာင္က ေျပေလ်ာ့သြားကာ သူ႔ကိုၾကည့္ေနရာမွ Kai က ေခါင္းျပန္ငံု႔သြားသည္။
Kai အသံထဲမွာ မည္သည့္ ခံစားခ်က္မွ် မေတြ႕ရ။..
ဝမ္းနည္းမႈေရာ.. ေပ်ာ္ရႊင္မႈေရာ မရွိ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိလို႔ပဲ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမလား..?
ဒါေပမဲ့လည္း ေနႏိုင္လိုက္တာ..
ၿပီးေတာ့ ဒီေမးခြန္းကိုလည္း ေမးရက္လိုက္တာ..
ဘယ္လို အေျဖမ်ိဳးကို ၾကားခ်င္တာလဲ ?
ဟုတ္ကဲ့ မေန႔တုန္းက သခင္ေလး ကၽြန္ေတာ့ကို ျပန္ေပးလိုက္တဲ့ အေျဖေၾကာင့္ပါ လို႔မ်ား ေျဖေစခ်င္တာလား..?
သူ႔ပါးစပ္ကေန အဲ့လို ထြက္လာတာကိုၾကားခ်င္တာလား..?
"အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိုေတာ့ ခြဲျခားထားသင့္ တယ္ ထင္တယ္။"
သူ ဘာမွ ျပန္မေျဖရေသးခင္မွာပဲ Kai ဆီက စကားသံ အခ်ိဳ႕ထပ္ထြက္လာသည္။
ဪ.. အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ တဲ့လား..?
ဒီလိုစကားကို ဒီလို အသက္မပါဘာမပါ အသံနဲ႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ Kai ကို သူ တကယ္ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။
သူတစ္ေယာက္တည္း တစ္ဖက္သတ္ တည္ေဆာက္ခဲ့မိတဲ့ ဒီခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ သူ တစ္ေယာက္တည္းသာ အခုလို ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနရတာလား..?
ဟင့္အင္း.. တစ္ဖက္သတ္မွမဟုတ္တာ..
Kai.. Kai လည္း သူ႔ကို စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္လို႔ မေန႔က ေျပာတယ္ေလ..
ဒါေပမဲ့ Kai ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထိ တည္ၿငိမ္ေနရတာလဲ။.. မေန႔ကသူ ဘာမွမေျပာခဲ့သလို.. ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလိုပဲ..
"ျပန္မေျဖေတာ့ဘူးလား Soo?"
"ကၽြန္ေတာ္.."
Kai အသံထပ္ၾကားမွ ျပန္ေျဖဖို႔ အားတင္းကာ စကားစ လိုက္ေပမဲ့ ထိုစကားက အစမွာတင္ အဆံုးသတ္သြား ရသည္။ သူ ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့။
တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ ဝမ္းနည္းမႈတို႔က သူ႔ကို ႀကီးစိုး လာသည္။
အာ.. ေပ်ာ့ညံ့လိုက္တာ Kyung Soo ရယ္..
Kai ေတာင္ဘာမွ မျဖစ္တာ.. သူကဘာလို႔ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနရမွာလဲ..?
သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြ သူျဖစ္ေနရတာလဲကို သူ ေသခ်ာသိသည္။..
အခ်စ္ေၾကာင့္..
"အင္း ဆက္ေျပာေလ.."
"ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္ထြက္ခြင့္ေပးပါ။"
ေျပာစရာမရွိတဲ့အဆံုး သူ႔ရဲ႕ အဓိက ကိစၥကိုပဲ ထပ္ကာ သူေျပာလိုက္သည္။
ဟုတ္တယ္.. အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြမလိုဘူး..
အဓိကက အလုပ္ထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္ရဖို႔ပဲ..
"အေၾကာင္းအရင္းက?"
Kai က ရြဲ႕ျပံဳးတစ္ခုကို ဆင္ျမန္းကာ သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္။.. သေဘာက.. သူ အေၾကာင္းအရင္း မေျပာႏိုင္ရင္ အလုပ္ထြက္ခြင့္မေပးဘူးဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဴး..
"ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔။"
သူလည္း ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး ပါးစပ္ထဲရွိရာကို ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။.. ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်က္လည္း မွန္ေတာ့မွန္တာပါပဲ။
"ဒီအေၾကာင္းအရင္းက မင္းအလုပ္ထြက္ဖို႔ မလံုေလာက္ဘူး Soo."
"ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္ခ်င္တယ္။ အလုပ္လည္း ထြက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္ထြက္ခြင့္ေပးပါ။"
သူ Kai ရဲ႕ စကားကို လ်စ္လ်ဴရႈက သူေျပာခ်င္တာကိုပဲ ထပ္ကာေျပာလိုက္သည္။
"မထြက္ရဘူး !! မင္း အလုပ္ထြက္လို႔မရဘူး။"
Kai အသံက လိုတာထက္ပိုက်ယ္ သြားသည္။.. တစ္နည္းအားျဖင့္ Kai သူ႔ကို ေအာ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
သူပဲ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနတာလား..?
ခုနက တည္ၿငိမ္ေနခဲ့တဲ့ Kai ရဲ႕ မ်က္ႏွာက အခုေတာ့ ေဒါသရိပ္ေတြသန္းလို႔။..
"ကၽြန္ေတာ့္ကို-"
"ေတာ္စမ္းပါ Soo ရယ္။ ငါ့ကို မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ မင္းရဲ႕ သတၱိေတြ အခု ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ?"
သူ႔ရဲ႕ ေလးခါေျမာက္ျဖစ္မဲ့ အလုပ္ထြက္ခြင့္ေပးဖို႔ ေျပာတဲ့ စကားဟာ မဆံုးလိုက္ဘဲ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္။..
သတၱိေတြ ဟုတ္လား..?
သူအရမ္းေတြ သတၱိေတြရွိေနလို႔မ်ား Kai ကို မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေျပာခဲ့တယ္လို႔ Kai ထင္ေနတာလား..?
သိပ္ၾကားခ်င္ရင္လည္း ေခၚေပးရတာေပါ့..
"ငါ့ကို အလုပ္ထြက္ခြင့္ေပးပါ Kai.. ၿပီးေတာ့ ငါ သတၱိေတြ အရမ္းရွိေနလို႔ မင္းကို မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး.. မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားက ျခားနားခ်က္ႀကီးကို ငါမုန္းလို႔။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အ..အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမား.. ဆို..ဆိုတဲ့ ျခားနားခ်က္ကို ငါ မ..မရွိေစခ်င္လို႔။"
မရမက ထိန္းသိမ္းထားေသာ္လည္း စကားေျပာေနရင္း နဲ႔ မ်က္ရည္မ်ားက တားမရစီးမရ ပါးျပင္ေပၚ လိမ့္ဆင္းလာေတာ့သည္။..
အသံကိုလည္း မတုန္ေအာင္ထိန္းထားေပမဲ့ စကားအဆံုးနားမွာ ရႈိက္ငိုမိရင္းက ထစ္ထစ္အအ ေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။..
အာ.. အသံုးကိုမက်ဘူး..
ဘာလို႔ ငိုရ ျပန္တာလဲ..
Kai ကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ငိုေနတဲ့ သူ႔ကို ခပ္ေတြေတြေလးသာ စိုက္ ၾကည့္ေနသည္။..
သူခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ႏွာကို ေအာက္ငံု႔လိုက္ၿပီး ကမန္းကတန္း မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ပစ္လိုက္ရင္း အသက္ကိုေျဖးေျဖးခ်င္း ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ရွဴလိုက္သည္။
ခဏၾကာတဲ့အထိ Kai က ဘာမွမေျပာသလို.. သူကလည္း ျပန္တည္ၿငိမ္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားေနမိသည္။
နည္းနည္း ျပန္တည္ၿငိမ္သြားၿပီလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ထင္မိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ အလုပ္ထြက္ဖို႔ ကိစၥကိုပဲ တစ္ဖန္ ထပ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အလုပ္ထြက္ ခြင့္ေပးပါ။"
"မင္း အလုပ္ထြက္သြားရင္ အိမ္က ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ?"
Kai အသံက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္..
"ငါက ဒီအိမ္မွာ အပိုလူတစ္ေယာက္ပါ Kai.. ငါ မရွိလို႔ မျဖစ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ငါမရွိလည္း ေနာက္တစ္ ေယာက္ လာမွာပါ။ မင္း အိမ္အတြက္ စိတ္ပူတယ္ဆို ငါ Suho ကို ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္မဲ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လူတစ္ေယာက္ကို ရွာၾကည့္ခိုင္း လိုက္ပါ့မယ္။ ၿပီးရင္ ငါကိုယ္တိုင္ မင္းႀကိဳက္တာေတြေရာ မင္းမႀကိဳက္တာေတြေရာ သင္ေပးၿပီးမွ ဒီအိမ္ကို လႊတ္လိုက္ပါ့မယ္။ မင္း စိတ္မပူပါနဲ႔။"
"ဒါဆို ငါကေရာ Soo? မင္း ထြက္သြားရင္ ငါ့အတြက္ ကေရာ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ?"
Kai က သူ႔ကိုၾကည့္ေနရာမွ မတ္တပ္ရပ္ကာ သူ႔ကို ေက်ာေပးရင္း ျပတင္းေပါက္ကေနတစ္ဆင့္ အျပင္ကို ထၾကည့္သည္။
ဟမ္..
Kai ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ..?
႐ုတ္တရက္ဆန္တဲ့ ေမးခြန္းမို႔ သူ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲ မသိ။
"မင္းအတြက္-"
အဆင္ေျပေလာက္မဲ့ အေျဖတစ္ခုကို ေျပာဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေပမဲ့ ထိုအေျဖဟာလည္း တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။
"ငါကမင္းကိုပဲ ျမင္ခ်င္တာ Soo ရဲ႕။ ေန႔တိုင္း။"
ထိုစကားရဲ႕ အဆံုးမွာ သူ႔ ဘယ္ဘက္ ရင္အံုထဲက ႏွလံုးသားက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာမိသလို တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ပူေႏြးသြားရသည္။
စိတ္ခံစားခ်က္ေတြဟာ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ သိပ္ခက္ခဲတာပဲ..
အခုေလးတင္ ဝမ္းဝမ္းနည္းနည္း ငိုေႂကြးထားတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ ၿပီး ၾကည္ႏူးမိျပန္တယ္..
Tsk.. အမွတ္မရွိလိုက္တာ Kyung Soo ရယ္..
"မင္းအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးပါ့မယ္။"
Kai ေျပာလိုက္တဲ့ စကားအတြက္ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ တံု႔ျပန္မႈမေပးေတာ့ဘဲ ခုနက Kai ရဲ႕ၾကားဝင္ျဖတ္မႈ ေျကာင့္ ျပတ္ေတာက္ သြားရတဲ့ စကားကိုသာ တစ္ဖန္ ျပန္ဆက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
သူၾကည္ႏူးမိတာေတာ့ အမွန္ေပမဲ့ ထိုစကားက မွန္ပါ့မလား သူေသခ်ာမသိ..
"ဟင့္အင္း။ မင္းကလြဲၿပီး ဘယ္အရာမွ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေရာ ? မင္းကို ပဲ ငါက ရွိေစခ်င္တာ ဆိုရင္ေရာ ?"
Kai သူ႔ကို ႐ူးေအာင္ လုပ္ေနတာမ်ားလား..?
"ဒါေပမဲ့ ငါဆက္ရွိေနရင္ေတာင္ မင္းက ငါ့ကို လက္ခံမွာ မို႔လို႔လား..?"
မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို သက္သက္မဲ့ သူေမး လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဒီေလာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ အိမ္ျပန္ဖို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားတာေတာင္ Kai ရဲ႕ ေခ်ာ့ျမဴတဲ့ စကား တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေအာက္မွာ ယိမ္းယိမ္းယိုင္ယိုင္ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ သူ႔စိတ္ကိုလည္း သူ အံ့ၾသလို႔မဆံုး..
သူ႔ေမးခြန္းရဲ႕ အဆံုးမွာ Kai က သူ႔ကို တစ္ခ်က္ လွည့္ ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေရွ႕ျပန္လွည့္သြားကာ ခဏ ၾကာတဲ့အထိ ဘာအေျဖမွျပန္မေပး။..
"မင္းငါ့ကို အခြင့္အေရးတစ္ေခါက္ ထပ္ေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ငါ အလုပ္မထြက္ဘူး။"
႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဒီအ႐ူးက တထစ္ထပ္ေလွ်ာ့မိျပန္ေသးသည္။..
ဒီေလာက္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ျငင္းထားတာကိုေတာင္..
သိကၡာေတြလည္း မရွိေတာ့ပါဘူးေလ..
"ငါ .."
Kai က ထိုစကားတစ္လံုးထဲသာ ေျပာၿပီး ရပ္သြားျပန္ သည္။
ဘာေတြ ေတြေဝေနတာလဲ Kai ရယ္..?
ျငင္းမွာျဖင့္လည္း ျငင္းလိုက္စမ္းပါ။
ဒီ အ႐ူးကို စိတ္ျပန္မွန္သြားေအာင္ ျငင္းလိုက္စမ္းပါကြာ..
"အဲ့လိုမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး Soo."
ဪ ဒါ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းလိုက္တာေပါ့ေလ..
မ်က္ရည္ေတြက မ်က္ခမ္းတစ္ဝိုက္ ေဝ့ဝိုက္ကာ တက္လာျပန္သည္။
အမွတ္မရွိတဲ့ အ႐ူး..
ဘာလို႔မ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားခဲ့မိေသးတာလဲ..?
ခုနက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေလးက အခုေတာ့ တဖန္ ငိုေႂကြးျခင္းဆီသို႔..
ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ခံစားခ်က္က သူ႔ကို သတ္ေနသည္။..
"ငါ့ကို အနာေပးလိုက္ ေဆးေပးလိုက္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ ငါ့ကို အလုပ္ထြက္ခြင့္ေပးပါ။"
လြယ္လြယ္လက္ေလွ်ာ့တယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။..
သူ သိပ္ခ်စ္တာ သူပဲ သိပါတယ္..
ၿပီးေတာ့ Kai လည္း သိဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕..
"ငါ မနက္ျဖန္ အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ၿပီး ဒီအိမ္က ထြက္သြားေတာ့မယ္။"
Kai က တားလည္းမတားေတာ့သလို သူ႔ကို လွည့္ လည္း လွည့္မၾကည့္။..
အင္းေပါ့.. ဘယ္ျမင္ခ်င္ပါေတာ့မလဲ ?
ထြက္သြားမယ္ေျပာၿပီးမွ တြယ္ကပ္ေနဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ျပန္တဲ့ ဒီေကာင္ကို။..
သို႔ေသာ္.. သူ႔မွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေမးစရာ တစ္ခုရွိေသးသည္။..
"Kai မင္း မေန႔က ငါ့ကိုေျပာတာ တကယ္ပဲလား ? တကယ္ပဲ မင္းခံစားခ်က္ အစစ္ေတြလား ?"
ေက်းဇူးျပဳၿပီး လိမ္ညာၿပီးေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အမွန္ေတြလို႔ ေျပာေပးပါ..
Kai ဆီက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ အေျဖျပန္မရ..
ဪ.. ဒါေလးေတာင္ မေျဖခ်င္ေတာ့ဘူး ထင္ရဲ႕..
"မင္း မေျဖခ်င္လည္း ငါ သြားေတာ့မယ္။"
"အင္း အမွန္ေတြ.. အမွန္ေတြပါ။"
Kai က သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ခပ္တိုးတိုးသာ ေျဖသည္။
ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ေတြက ပိုလို႔ က်ဆင္းလာသည္။
ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းမႈတို႔ၾကားထဲ ေႏြးေထြးမႈတစ္ခုက ေရာယွက္ကာ ဝင္လာျပန္သည္။
သူ ျပံဳးတယ္ဆို႐ုံေလး ျပံဳးမိသည္။..
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ငါ ယံုပါတယ္။"
ထို႔ေနာက္ သူ ထိုအခန္းထဲမွ အျမန္ဆံုး ေျပးထြက္လာခဲ့ လိုက္ေတာ့သည္။..
ဒီလိုပဲ..
ဒီ ဘဝကိုလည္း သူ စြန္႔ပစ္ကာ သူ႔ပံုမွန္ ဘဝဆီသို႔ ျပန္သြားရေတာ့မည္။
~^~^~^~^~^~
A/N: တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြ ဖတ္ရတာ ေထာက္ေထာက္ ႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ 😁