""ဇြဲ…ေက်ာင္းပိတ္တဲ႕ေန႕အိမ္လာခဲ႕ေနာ္။
မင္းေျပာထားတာ။စာအတူတူလုပ္မယ္""
သူအေမးကိုျပန္မေျဖေသးပဲ ဇြဲခန္႕က ျပံဳးျပလာျပီးထက္ျမတ္ရဲ႕ေခါင္းကဆံပင္ေလးေတြကိုအသာအယာဆြဲဖြလိုက္တယ္။ဆံပင္ဆြဲဖြခံလိုက္ရလို႕ ဇြဲခန္႕ရဲ႕ပုခံုးကိုလွမ္းထိုးလိုက္တဲ႕ ထက္ျမတ္ရဲ႕လက္သီးကအားမပါသည့္အျပင္မ်က္နွာမွာနွစ္လို
ဖြယ္အျပံဳးတစ္ခုျဖစ္ထြန္းေနတယ္။
ေလေတြတစ္ျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတဲ႕ေက်ာင္းေဘာလံုးကြင္းနားကအရိပ္ရတဲ႕သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာသူတို႕ထိုင္ေနျကတာ။ေန႕လည္ေက်ာင္းဆင္း
ခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူေတြျပည့္နွက္လ်က္ရွိသည္။
""လာခဲ႕မယ္ေလ။ဒီအပတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္။
ငါ့အေမလဲမင္းကိုေမးေနတာ""
ဇြဲခန္႕ရဲ႕အျကည့္ေတြကေက်ာင္းအေနာက္ေဆာင္ဘက္ကိုဝင္သြားေသာသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆီေရာက္သြားသည္။ေက်ာင္းသူနွစ္ေယာက္နဲ႕စေနာက္ကာရီေမာေနျကတာဒီေကာင္နွစ္ေကာင္လက္သြက္ေနပါလား။သူကေတာ့ေန႕လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္းထက္ျမတ္နဲ႕အေဖာ္လုပ္ေပးေနရသည္။သူ႕မွာေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားျကီးရွိေပမဲ႕ထက္ျမတ္မွာေတာ့ငယ္ငယ္ထဲကေပါင္းခဲ႕တာဆိုလို႕သူတစ္ေယာက္ထဲရွိသည္။ထက္ျမတ္အနားမွာမေနခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမဲ႕ဟ္ုိေကာင္ေတြသူ႕ကိုေက်ာသြားမွာေတာ့မလိုလား။
""ဇြဲ…မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ အခန္းတူရင္ေကာင္းမွာပဲ ငါလဲeco ပဲယူလိုက္ရင္ေကာင္းသား…""
ေလတိုက္၍အနည္းငယ္လႊင့္ေနေသာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာဆံပင္ေအာက္ကထက္ျမတ္ရဲ႕မ်က္နွာေလးကိုဇြဲခန္႕စိုက္ျကည့္လိ္ုက္သည္။အလိုမက်သလိုမ်က္နွာေလးကဆူပုတ္ပုတ္ျဖစ္ေနသည္။
လွတယ္။အရမ္းကိုလွတာ။မင္းကမိန္းကေလးျဖစ္ခဲ႕သင့္တာထက္ျမတ္ရယ္။
""eco…ယူေတာ့ေရာဘာျဖစ္လဲ။
အခန္းမတူတာကလြဲရင္ငါမင္းနဲ႕အခ်ိန္တိုင္း
အတူတူရွိေနတာပဲမလား""
ထက္ျမတ္က သူ႕ကိုမ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ျကည့္လာသည္။
"ငါနဲ႕အခန္းမတူေတာ့ေနခ်င္သလိုေန။
မင္းရည္းစားရေနျပီလားဇြဲ "
ထက္ျမတ္ရဲ႕အေမးကိုျပန္ေျဖဖို႕ဇြဲခန္႕ထိတ္လန္႕သြားသည္။သူတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲျကည့္ကာ
သူတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ထားတဲ႕ထတ္ျမတ္။တစ္ခါတစ္ေလေကာင္မေလးေတြနဲ႕တြဲေတြ႕ရင္စိတ္စိုးျပီးေဒါသေတြထြက္တတ္သည္။သူ႕ထက္တစ္ျခားသူေတြကိုပိုခင္တြယ္သြားမွာေျကာက္ေနတတ္သည္။ထက္ျမတ္စိတ္ဆိုးမွာမလိုလားသလိုသူ႕ေျကာင့္စိတ္ဆင္းရဲေနတာမ်ိဳးလဲမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
""မရ…မရပါဘူး…ရစရာလားငါအခုထိမင္းေလာက္ေခ်ာတဲ႕ေကာင္မေလးမေတြ႕ေသးဘူးသိလားထက္ျမတ္""
သူကထံုးစံအတိုင္းစေနာက္ျပီးေျပာလိုက္ေပမဲ႕
ထိုင္ေနရာမွထရပ္ကာသူ႕ကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားပံုရတဲ႕ထက္ျမတ္ေျကာင့္ဇြဲခန္႕လည္းအလ်င္အျမန္မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ရသည္။
""ငါ့ကိုမိန္းကေလးနဲ႕ မနႈိင္းနဲ႕လို႕ မင္းကိုဘယ္
နွစ္ခါေျပာရမလဲ ဇြဲခန္႕မင္းသူ""
"ထက္ျမတ္ငါေျပာတာကမင္းကိုမိန္းကေလးလို႕ေျပာတာမဟုတ္ဘူးထက္ျမတ္ရာ။မင္းကအရမ္းလွလို႕…မဟုတ္ဘူးအရမ္းေခ်ာလို႕ ။ဒီအတိုင္းငါေျပာလိုက္တာ အဲ႕လိုမရည္ရြယ္""
ဘာမွျပန္မေျပာေပမဲ႕ ေခါင္းငံု႕သြားကာ အနည္းငယ္မို႕တက္လာေသာပါးနွစ္ဖက္ေျကာင့္ျပံဳးေနျပီးစိတ္စိုးေျပသြားျပီဆိုတာဇြဲခန္႕သိလိုက္သည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ထက္ျမတ္ တစ္ခါစိတ္စိုးရင္
သတင္းကသူ႕အေမဆီေရာက္မည္။ထက္ျမတ္
ကိုသားတစ္ေယာက္လိုခ်စ္တဲ႕သူ႕အေမက
သူ႕သားထက္ကိုထက္ျမတ္ကိုမ်က္နွာအညိွဳးမခံ။
သအေမကသူ႕ကိုမိဘခ်င္းမ်က္နွာပ်က္မယ္
တည့္ေအာင္ေပါင္းဘာညာနားပူေအာင္ေဘး
ကေနတြတ္တြတ္ေျပာလိမ့္မည္။
တစ္ကယ္လဲငါကိုယ္တိုင္ကမင္းစိတ္ဆိုးမွာ
မလိုလားလို႕ပါ။
_
_
_
""ဟိန္းေတဇပိုင္ဆိုတဲ႕ေကာင္ဘယ္မွာလဲ ""
ငွက္ဆိ္ုးထိုးသံလိုနားထဲကန့္လန္႕ဝင္လာေသာဆိုးဝါးလွေသာအသံျကီး ေျကာင့္ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မည္႕ အစီအစဥ္မွာပ်က္
သြားသည္။ညဘက္ေတြလဲအိပ္မေပ်ာ္သျဖင့္
ညေနပိုင္းေလးအိပ္ရာေပၚခဏလွဲေနတာ။ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႕ကိုက္တက္လာေသာေခါင္းနဲ႕အတူ အဖ်ားကလဲမေပ်ာက္ေသးသျဖင့္ ခဏအိပ္မလို႕လုပ္ေနတာ။
တစ္ဒုန္းဒုန္းနဲ႕ အိမ္ေပၚတက္လာတဲ႕ ျပည့္ျဖိဳး ။
အျကမ္းပတမ္းေလ်ွာက္လာတာအိမ္
ကေဆြးေနေသာျကမ္းျပင္ကပ်ဥ္ျပားေတြ
က်ိဳးက်သြားမွာေတာင္စိုးရိမ္ရသည္။
"ဖက္တီး ရာ… အိမ္ေပၚျဖည္းျဖည္းတက္ပါကြာ"
သူတို႕အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းနဲ႕ သူအိပ္ေနရာ အခန္းကငါးလွမ္းေလာက္ေလ်ွာက္ရင္ေရာက္ေနျပီ။အခန္းဆိုပင္မဲ႕အကာအရံေတြမရွိသလို အလယ္မွာ
လိပ္ကာသာျခားထားသည္။
""ေတဇငါလဲလာတယ္…ေနေကာင္းပီလား""
ျပည့္ျဖိဳးရဲ႕ေနာက္မွာ အထုပ္ေတြမ်ိဳးစံုနဲ႕
သူ႕ကိုစိုးရိမ္တျကီးပံုစံေတြနဲ႕ျကည့္ေနေသာ
ပုလဲ။ ပုလဲကအထုပ္ေတြကိုကိုင္လ်က္ သူအိပ္ေနသည္႕ ေဘးနားမွာလာထိုင္သည္။ ျဖတ္ကနဲသူ႕နဖူးေပၚလက္တင္ကာလာစမ္းသည့္ ပုလဲ။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲေတဇရယ္…လပတ္စာေမးပြဲကေျဖေတာ့မွာ…ပထမဆံုးအပတ္မွာတင္နင္က်လို႕မျဖစ္ဘူးေနာ္…ေက်ာင္းပ်က္တာ သံုးရက္ေတာင္ရွိျပီ"
""အဲ႕ေကာင္လားေနမေကာင္းျဖစ္မွာ။ဒီရုပ္က
အလကားေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႕ဆင္ေျခေတြေပးေနတာ။အေျကာင္းမသိရင္ခက္မယ္""
နံရံမွာသူေထာင္ထားတဲ႕ဂီတာကို ဆြဲယူေပါင္ေပၚတင္ကာတစ္ေဒါင္ေဒါင္တီး
ေနေသာ ျပည့္ျဖိဳး။အိပ္ရာေပၚကထကာ
ေစာင့္ကန္ျပစ္ခ်င္ေပမဲ႕ထရပ္ဖို႕ေတာင္
သူ႕မွာအားမရွိေန။တီးေနတာလဲမဟုတ္
ဂီတာျကိဳးေတြကိုတျကိဳးခ်င္းဆီကိုင္ျပီးဆြဲကာ
ကစားေနသည္။ ျပည့္ျဖိဳးရဲ႕ျကီးမားလွေသာ
လက္ရဲ႕အားေျကာင့္တစ္ေဒါင္နဲ႕ေဒါင္နဲ႕အသံက
အိမ္အတြင္းမွာဆူညံစြာျဖစ္ေပၚေနတယ္။ေတဇနားနွစ္ဖက္ကိုပိတ္လိုက္ကာစိတ္ေတြကျဖစ္နိုင္ရင္
ဒီေနရာကေနအေဝးကိုထြက္သြားလိုက္ခ်င္သည္။သူအခုခ်ိန္မွာတစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္တဲ႕
စိတ္ေတြပဲျဖစ္ေနသည္။
""ေတာ္ေတာ့ျပည့္ျဖိဳး…ဂီတာကငါ့ဟာ
မဟုတ္ဘူး။သူမ်ားဆီကငွားလာတာ ျကိဳးေတြျပတ္သြားမယ္။ငါမေလ်ာ္နိုင္ဘူး ေတာ္ပါေတာ့ကြာ""
ဒီဂီတာေလးကသူ႕ကိုဂီတာတီးသင္ေပးသည္႕သူဆီကငွားလာတာ။စိတ္အားထက္သန္လွေသာသူ႕ကိုဘာအဖိုးအခမွမယူဘဲနွင့္ရပ္ကြက္ထဲက
အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကဝါသနာတူခ်င္းမို႕ေသခ်ာသင္ေပးခဲ႕သည္္။ကိုယ္တိုင္ေတာ့လိုခ်င္လြန္းလွသည့္ဂီတာေလးကိုဝယ္ဖို႕မေျပာနွင့္အနားေတာင္မကပ္နိုင္ေသး။
တစ္အိမ္လံုးကိုလႊမ္းေနသည့္ဂီတာသံေလးနဲ႕
အတူေတဇရဲ႕အားမရွိသလိုဆို႕နင့္ျပီးခံစားေနရသလိုအသံကထြက္ေပၚလာသည္။ ျပည့္ျဖိဳးနဲ႕
ပုလဲတစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ျကည့္လိုက္ရတဲ႕အထိအံ႕ျသသြားသည္။ေတဇရဲ႕ပံုစံက
အင္အားေတြတစ္စက္မွမရွိေတာ့သလို
အရာရာကိုလက္ေလ်ာ့ထားတဲ႕အရႈံးသမား
တစ္ေယာက္ပံုစံနဲ႕။
ျပည့္ျဖိဳး ဂီတာကိုလက္ထဲကခ်ျပီး
ပုလဲထိုင္ေနသည့္ ေတဇနားကို ကပ္လာကာ
တစ္စံုတစ္ခုကိုစူးစမ္းေနသလိုနဲ႕။ပုလဲကထိုင္ရကေနထေတာ့မလိုေတဇကိုေျပးဘဲဖက္ေတာ့
မလိုနဲ႕ ထိုင္မရထမရျဖစ္ေနသည္။
""ေတဇနင္တကယ္ပဲေနမေကာင္းတအားျဖစ္ေနတာလားဟင္…ဟင့္ "
ငိုသံစြက္လာျပီး တစ္အင့္အင့္ နဲ႕ တကယ္လဲမ်က္ရည္ထြက္တာမဟုတ္။ ေဘးနားကပုလဲအသံ
ေျကာင့္မမူးေနတဲ႕ေခါင္းပါကိုက္တတ္လာသလို။
"ငိုမေနနဲ႕…ပုလဲဒီေကာင္လားေနမေကာင္းျဖစ္မွာဟိန္းေတဇပိုင္ ဆိုတဲ႕ေကာင္က ေျခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းလမ္းေလ်ွာက္လို႕ရထဲကေနပူထဲမွာကုန္ထမ္းလာတာ။ဘယ္တုန္းကေနမေကာင္းျဖစ္ဘူးလို႕လဲ။လူကိုျကည့္အံုး…အလတ္ျကီး။ေသခ်ာတယ္မင္းတခုခုျဖစ္ေနတယ္မလားေဟ့ေကာင္ "
ျပည့္ျဖိဳးရဲ႕ အရာအားလံုးသိေနသလို အသံနဲ႕ေျပာလာတဲ႕အခါမ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္မေနနိုင္ေတာ့။
မျကာခင္ပုလဲပံုစံကလဲတစ္ကယ္ငိုခ်ေတာ့မည္ပံုရွိေနသည္။လွဲေနရာမွကိုယ္တစ္ပိုင္းထကာ
"ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး…တစ္ကယ္ေနမေကာင္းလို႕ပါကြာ။က်ာင္းအျပန္မိုးမိသြားလို႕…ျပန္ျကေတာ့ကြာေမွာင္ေတာ့မယ္။ပုလဲ…တီခိုင္စိတ္ပူေနမယ္
ေစာေစာျပန္ေတာ့…လိမာၼတယ။္ ျပည့္ျဖိဳး ပုလဲကိုေသခ်ာအိမ္ျပန္လိုက္ပို႕လိုက္ျကားလား"
""မာမီကိုေျပာျပီးမွလာတာပါ…နင့္အတြက္ေတာင္မာမီကမုန့္ေတြထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္ နင္ေနမေကာင္းတာ မာမီလဲစိတ္ပူေနတာ""
""ေအးပါ။တီခ္ုင္ကိုေက်းဇူးတင္တယ္ေျပာေပး
အံုး""
"နင့္ကိုဒီလိုပံုစံနဲ႕ထပ္မေတြ႕ခ်င္ဘူးေတဇ။
နင္ေနမေကာင္းလို႕ဒီလိုျဖစ္ေနတာလို႕ပဲငါမွတ္ထားလိုက္မယ္။စာေတြနားမလည္တာေတြနဲ႕ကူးရမွာေတြငါ့အိမ္ကိုလာခဲ႕။မာမီလဲနင့္ကိုေတြ႕ခ်င္ေနတာ ေမွာင္ေတာ့မယ္ ။ဖက္တီးျပန္ရေအာင္"
ခ်က္ခ်င္းထရပ္ကာ ျပန္ေတာ့မည့္ဒီဇိုင္းဖမ္းေနေသာ ပုလဲရဲ႕ေနာက္ျပည့္ျဖိဳးကပါထရပ္လိုက္
တယ္။
"ျပည့္ျဖိဳးပုလဲကိုအိမ္ထိပို႕ျပီးမွ…မင္းအိမ္ကိုျပန္ေနာ္…ဒီလမ္းေတြကေမွာင္တယ္"
"ငါသိပါတယ္ကြာ…မင္းေက်ာင္းျပန္တက္မွငါနဲ႕ေတြ႕မယ္ ျကားလား"
ထြက္သြားေသာပုလဲရဲ႕အေနာက္ကေနလိုက္လ်က္သူ႕ကိုအရာအားလံုးျပန္ေျပာရမယ္ဆိုတဲ႕ပံုစံနဲ႕ျကည့္သြားတဲ႕ျပည့္ျဖိဳး။စိတ္ညစ္စြာ
ေစာင္ကိုေခါင္းအထိဆြဲျခံဳျပီးတစ္ဖက္ကို
လွည့္အိပ္လိုက္ရသည္။
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေမွာင္ရိပ္သန္းလာကာ သူတို႕အိမ္ေလးကအလင္းေရာင္မရွိဘဲတစ္အိမ္လံုးေမွာင္မဲေနသည္။မီးလာေပမဲ႕ယခုခ်ိန္မီးထဖြင့္လ်ွင္လည္း မိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖစ္ေနမည့္
သူတို႕အိမ္ကမီးေခ်ာင္းေလး။မီးအားသြင္းစက္လဲမရွိသျဖင့္လိုင္းဆြဲအားနည္းလွေသာ သူတို႕ဘက္မွာေတာ့ညဘက္ဆိုလ်ွင္သူတို႕အိမ္ကေတာ့
ဖေယာင္းမီးရဲ႕အလင္းနဲ႕သာ။ယခုေတာ့မီးထထြန္းဖို႕လဲခြန္အားမရွိသလိုအေမွာင္ထဲမွာသာ
မ်က္လံုးေတြကိုမိွတ္ကာ အိပ္စက္ဖို႕ျကိဳးစားလိုက္တယ္။
စိတ္ကလူေနာက္လိုက္တယ္ဆိုတာအမွန္ပဲ။
ဒီလိုမိုးမိတာေလာက္ကအရင္တုန္းကဆုိတစ္ရက္နွစ္ရက္အတြင္းျပန္ေကာင္းနိုင္သည္။အဖ်ားနည္းနည္းဝင္တာနဲ႕ဒီလိုမ်ိဳးအိပ္ရာထဲမထနိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္။အခုေတာ့သူဘယ္မွလဲမသြားနိုင္သလိုစိတ္ကလူေနာက္လိုက္ကာေနမေကာင္းတာရက္ဆက္ေနသည္။မိုးမရြာေပမဲ႕ေလေျပေလေအးေတြကအိမ္ေရွ႕တံခါးကေနဖြင့္ကာတိုက္ခတ္ေနတယ္။သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနျပီးလႈပ္ဖို႕အင္အားေတြေတာင္မရွိေတာ့။ တိတ္ဆိတ္ျပီးေလေအးေတြတိုက္ေနတဲ႕အိမ္ေလးအတြင္းမွာသူတစ္ေယာက္ထဲ။ေန႕လည္ေဆးေသာက္ျပီးထဲကသူဘာမွမစားရေသး ဘာမွစားခ်င္စိတ္လဲမရွိဘူးဆိုပိုမွန္မည္။
အေဖအိမ္ျပန္မလာတာေလးရက္ေလာက္ရွိျပီ။ တစ္ခါတစ္ေလမနက္ဘက္ျပန္လာေပမဲ႕ခဏဘဲေနကာျပန္ထြက္သြားတတ္သည္။မိုးေရထဲမွာလဲ
အေဖ့ကိုဆိုက္ကားမနင္းေစခ်င္ေတာ့
အရက္မူးမူးနဲ႕ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေနတာပဲလား။တစ္ခုေတာ့စိတ္ခ်ရသည္အခ်ိန္တိုင္းမူးေနတာကလြဲလို႕အေဖကအရက္မူးျပီးရပ္ကြက္ထဲမွာလိုက္ရမ္းကားေနတာမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲ ။အေဖရဲ႕ရင္ထဲက
ဒဏ္ရာေတြကဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္နိုင္မွာလဲ။သလူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ထဲကအေဖက
အေမ႕အေျကာင္းတစ္ခါမွမေျပာေပမဲ႕
အေဖအေမ့ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ျပီး ဘယ္ေလာက္ထိလြမ္းေနလဲသိသည္။မင္းအေမေသျပီလို႕
ေျပာခဲ႕တဲ႕အေဖရဲ႕နီရဲေနတဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာနာက်ည္းမႈတမ္းတမႈေတြကိုေတြ႕ေနရတယ္။အေဖသာ အေမ့ကိုမုန္းခဲ႕ရင္ သူ႕ကိုဒီအရြယ္ထိ
ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ႕မွာမဟုတ္။ အေဖ့ကို ဒီလို ဘဝပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ႕တဲ႕အေမ့ကိုလိုက္မရွာျဖစ္ေပမဲ့ မေတြ႕ခ်င္ဘူးဆိုရင္လိမ္ရာ
က်မည္။အေမ့မ်က္နွာကိုတစ္ခါေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေတြ႕ဖူးျပီးအေမလို႕ေခၚျကည့္ခ်င္တယ္။
ဘာျဖစ္လို႕ က်ေနာ့္ကိုပစ္သြားရတာလဲအေမ။
မ်က္လံုးအိမ္ထဲကေနသူေတာင္မသိလိုက္ပဲ
မ်က္ရည္ပူတစ္စက္စီးက်လာတယ္။
တစ္ေရးနိုးထလာေတာ့အျပင္မွာေတာ္ေတာ္ပင္ေမွာင္ေနပီ။အိမ္ေလးကေတာ့ ေမွာင္မဲလ်က္ အတိုင္းပဲအေဖအခုထိျပန္မလာေသးဒီညလဲျပန္မလာေတာ့ဘူးထင္ပါသည္။အိပ္ရာကေနကုန္းရံုးထ
လိုက္ျပီးအိပ္လိုက္သျဖင့္ေခါင္းမူးတာအနည္းငယ္သက္သာသြားေသာ္လည္းကိုယ္လက္ေတြကိုက္ခဲေနတုန္းပင္။
အိမ္နံရံတန္းမွာတင္ထားတဲ႕ မီးျခစ္နဲ႕ ဖေယာင္း
တိုင္ကို လိုက္စမ္းျပီး မီးျခစ္ကိုလက္နဲ႕ကာကာ
ဖေယာင္းတိုင္ကိုေသခ်ာထြန္းညွိလိုက္သည္။ ေလေတြတိုက္ေနသျဖင့္ဖေယာင္းတိုင္မီးကျငိမ္း
ေတာ့မလိုျဖစ္ေနသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ကို ေလကာသည့္ေနရာမွာ ေသခ်ာထြန္းကာ ျကမ္းျပင္ေပၚတြင္က်ေနသည့္ဂီတာကိုေကာက္ကိုင္ကာအိမ္ေရွ႕တံခါးနားမွာထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ဂီတာကိုရင္မွာပိုက္ လက္ေတြကဂီတာျကိဳး
ေပၚတင္ကာစတင္တီးခတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ဂီတာသံကထြက္ေပၚလာသည္။အက်ြမ္းက်င္
ျကီးမဟုတ္ေပမဲ႕အေျခခံေလာက္ေတာ့သူေသခ်ာတီးတတ္ေနျပီ။ဂီတကသူ႕ရဲ႕အရာအားလံုး။စာတစ္ပုဒ္က်က္ဖို႕လံုးဝစိတ္မဝင္စားေပမဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရးဖို႕ေတာ့လြန္စြာစိတ္အားထက္သန္သည္။မီးေလး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႕ ေလေတြျပင္းျပင္းတိုက္ေနတဲ႕အိမ္ေလးထဲမွာ ေတဇရဲ႕ဂီတာသံေလးထြက္ေပၚေနသည္။ဂီတာ
ျကိဳးေတြေပၚသူ႕ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေျပးလႊားေနျပီးတီးလံုးတစ္ခုထြက္ေပၚလာသည္နွင့္ေတဇေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္သည္။
ေမွာင္မဲေနေသာအိမ္အျပင္ဘက္ကိုလွမ္းျကည့္ရင္းမိုးေတြရြာေနေသာတစ္ေန႕ကသူ႕စိတ္ကူးထဲျပန္ေပၚလာသည္။
မိုးေရထဲကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ပံုရိပ္ေလးေတဇရဲ႕အေတြးေတြထဲျပန္ဝင္ေရာက္လာသည္။
တစ္ေန႕တစ္ေန႕ဒီအေျကာင္းမေတြးမိေအာင္သတိထား၍ေနေနရသည္မွာပင္ပန္းလွျပီ။
ေက်ာင္းမသြားတာကလဲတကယ္ေတာ့ေနမေကာင္းတာထက္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေျကာက္ေနလို႕ေက်ာင္းမသြားရဲခဲ႕တာ။
မနက္မိုးေသာက္ခါနီးအထိဘာကိုမွမစဥ္းစားနိုင္ေတာ့တဲ႕အထိဂီတာသံတစ္ခုထဲကိုစိတ္ထဲထည့္နိုင္ေအာင္တညလံုးတီးခတ္ေနမိခဲ႕သည္။
ငါ့အေတြးေတြထဲခဏေလာက္မဝင္လာပဲ
ေနေပးပါလား ထက္ျမတ္ထည္ဝါ။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Unicode
"ဇွဲ…ကျောင်းပိတ်တဲ့နေ့အိမ်လာခဲ့နော်။
မင်းပြောထားတာ။စာအတူတူလုပ်မယ်""
သူအမေးကိုပြန်မဖြေသေးပဲ ဇွဲခန့်က ပြုံးပြလာပြီးထက်မြတ်ရဲ့ခေါင်းကဆံပင်လေးတွေကိုအသာအယာဆွဲဖွလိုက်တယ်။ဆံပင်ဆွဲဖွခံလိုက်ရလို့ ဇွဲခန့်ရဲ့ပုခုံးကိုလှမ်းထိုးလိုက်တဲ့ ထက်မြတ်ရဲ့လက်သီးကအားမပါသည့်အပြင်မျက်နှာမှာနှစ်လို
ဖွယ်အပြုံးတစ်ခုဖြစ်ထွန်းနေတယ်။
လေတွေတစ်ဖြူးဖြူးတိုက်နေတဲ့ကျောင်းဘောလုံးကွင်းနားကအရိပ်ရတဲ့သစ်ပင်တစ်ပင်အောက်မှာသူတို့ထိုင်နေကြတာ။နေ့လည်ကျောင်းဆင်း
ချိန်ဖြစ်သဖြင့်ကျောင်းဝင်းထဲမှာကျောင်းသား
ကျောင်းသူတွေပြည့်နှက်လျက်ရှိသည်။
""လာခဲ့မယ်လေ။ဒီအပတ်ကျောင်းပိတ်ရက်။
ငါ့အမေလဲမင်းကိုမေးနေတာ""
ဇွဲခန့်ရဲ့အကြည့်တွေကကျောင်းအနောက်ဆောင်ဘက်ကိုဝင်သွားသောသူ့သူငယ်ချင်းတွေဆီရောက်သွားသည်။ကျောင်းသူနှစ်ယောက်နဲ့စနောက်ကာရီမောနေကြတာဒီကောင်နှစ်ကောင်လက်သွက်နေပါလား။သူကတော့နေ့လည်ကျောင်းဆင်းချိန်တိုင်းထက်မြတ်နဲ့အဖော်လုပ်ပေးနေရသည်။သူ့မှာတော့သူငယ်ချင်းတွေအများကြီးရှိပေမဲ့ထက်မြတ်မှာတော့ငယ်ငယ်ထဲကပေါင်းခဲ့တာဆိုလို့သူတစ်ယောက်ထဲရှိသည်။ထက်မြတ်အနားမှာမနေချင်တာမျိုးမဟုတ်ပေမဲ့ဟိုကောင်တွေသူ့ကိုကျောသွားမှာတော့မလိုလား။
""ဇွဲ…မင်းနဲ့ငါနဲ့ အခန်းတူရင်ကောင်းမှာပဲ ငါလဲeco ပဲယူလိုက်ရင်ကောင်းသား…""
လေတိုက်၍အနည်းငယ်လွှင့်နေသော ပျော့ပျောင်းသောဆံပင်အောက်ကထက်မြတ်ရဲ့မျက်နှာလေးကိုဇွဲခန့်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။အလိုမကျသလိုမျက်နှာလေးကဆူပုတ်ပုတ်ဖြစ်နေသည်။
လှတယ်။အရမ်းကိုလှတာ။မင်းကမိန်းကလေးဖြစ်ခဲ့သင့်တာထက်မြတ်ရယ်။
""eco…ယူတော့ရောဘာဖြစ်လဲ။
အခန်းမတူတာကလွဲရင်ငါမင်းနဲ့အချိန်တိုင်း
အတူတူရှိနေတာပဲမလား""
ထက်မြတ်က သူ့ကိုမျက်မှောင်ကုတ်၍ကြည့်လာသည်။
"ငါနဲ့အခန်းမတူတော့နေချင်သလိုနေ။
မင်းရည်းစားရနေပြီလားဇွဲ "
ထက်မြတ်ရဲ့အမေးကိုပြန်ဖြေဖို့ဇွဲခန့်ထိတ်လန့်သွားသည်။သူတစ်ယောက်ထဲကိုပဲကြည့်ကာ
သူတစ်ယောက်ထဲကိုပဲသူငယ်ချင်းအဖြစ်ထားတဲ့ထတ်မြတ်။တစ်ခါတစ်လေကောင်မလေးတွေနဲ့တွဲတွေ့ရင်စိတ်စိုးပြီးဒေါသတွေထွက်တတ်သည်။သူ့ထက်တစ်ခြားသူတွေကိုပိုခင်တွယ်သွားမှာကြောက်နေတတ်သည်။ထက်မြတ်စိတ်ဆိုးမှာမလိုလားသလိုသူ့ကြောင့်စိတ်ဆင်းရဲနေတာမျိုးလဲမဖြစ်စေချင်ပါ။
""မရ…မရပါဘူး…ရစရာလားငါအခုထိမင်းလောက်ချောတဲ့ကောင်မလေးမတွေ့သေးဘူးသိလားထက်မြတ်""
သူကထုံးစံအတိုင်းစနောက်ပြီးပြောလိုက်ပေမဲ့
ထိုင်နေရာမှထရပ်ကာသူ့ကိုတော်တော်စိတ်ဆိုးသွားပုံရတဲ့ထက်မြတ်ကြောင့်ဇွဲခန့်လည်းအလျင်အမြန်မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရသည်။
""ငါ့ကိုမိန်းကလေးနဲ့ မနှိုင်းနဲ့လို့ မင်းကိုဘယ်
နှစ်ခါပြောရမလဲ ဇွဲခန့်မင်းသူ""
"ထက်မြတ်ငါပြောတာကမင်းကိုမိန်းကလေးလို့ပြောတာမဟုတ်ဘူးထက်မြတ်ရာ။မင်းကအရမ်းလှလို့…မဟုတ်ဘူးအရမ်းချောလို့ ။ဒီအတိုင်းငါပြောလိုက်တာ အဲ့လိုမရည်ရွယ်""
ဘာမှပြန်မပြောပေမဲ့ ခေါင်းငုံ့သွားကာ အနည်းငယ်မို့တက်လာသောပါးနှစ်ဖက်ကြောင့်ပြုံးနေပြီးစိတ်စိုးပြေသွားပြီဆိုတာဇွဲခန့်သိလိုက်သည်။ တော်ပါသေးသည်။ထက်မြတ် တစ်ခါစိတ်စိုးရင်
သတင်းကသူ့အမေဆီရောက်မည်။ထက်မြတ်
ကိုသားတစ်ယောက်လိုချစ်တဲ့သူ့အမေက
သူ့သားထက်ကိုထက်မြတ်ကိုမျက်နှာအညှိုးမခံ။
သအမေကသူ့ကိုမိဘချင်းမျက်နှာပျက်မယ်
တည့်အောင်ပေါင်းဘာညာနားပူအောင်ဘေး
ကနေတွတ်တွတ်ပြောလိမ့်မည်။
တစ်ကယ်လဲငါကိုယ်တိုင်ကမင်းစိတ်ဆိုးမှာ
မလိုလားလို့ပါ။
_
_
_
""ဟိန်းတေဇပိုင်ဆိုတဲ့ကောင်ဘယ်မှာလဲ ""
ငှက်ဆိုးထိုးသံလိုနားထဲကန့်လန့်ဝင်လာသောဆိုးဝါးလှသောအသံကြီး ကြောင့် မှေးကနဲအိပ်ပျော်တော့မည့် အစီအစဉ်မှာပျက်
သွားသည်။ညဘက်တွေလဲအိပ်မပျော်သဖြင့်
ညနေပိုင်းလေးအိပ်ရာပေါ်ခဏလှဲနေတာ။ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ကိုက်တက်လာသောခေါင်းနဲ့အတူ အဖျားကလဲမပျောက်သေးသဖြင့် ခဏအိပ်မလို့လုပ်နေတာ။
တစ်ဒုန်းဒုန်းနဲ့ အိမ်ပေါ်တက်လာတဲ့ ပြည့်ဖြိုး ။
အကြမ်းပတမ်းလျှောက်လာတာအိမ်
ကဆွေးနေသောကြမ်းပြင်ကပျဉ်ပြားတွေ
ကျိုးကျသွားမှာတောင်စိုးရိမ်ရသည်။
"ဖက်တီး ရာ… အိမ်ပေါ်ဖြည်းဖြည်းတက်ပါကွာ"
သူတို့အိမ်ရဲ့ ဧည့်ခန်းနဲ့ သူအိပ်နေရာ အခန်းကငါးလှမ်းလောက်လျှောက်ရင်ရောက်နေပြီ။အခန်းဆိုပင်မဲ့အကာအရံတွေမရှိသလို အလယ်မှာ
လိပ်ကာသာခြားထားသည်။
""တေဇငါလဲလာတယ်…နေကောင်းပီလား""
ပြည့်ဖြိုးရဲ့နောက်မှာ အထုပ်တွေမျိုးစုံနဲ့
သူ့ကိုစိုးရိမ်တကြီးပုံစံတွေနဲ့ကြည့်နေသော
ပုလဲ။ ပုလဲကအထုပ်တွေကိုကိုင်လျက် သူအိပ်နေသည့် ဘေးနားမှာလာထိုင်သည်။ ဖြတ်ကနဲသူ့နဖူးပေါ်လက်တင်ကာလာစမ်းသည့် ပုလဲ။
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲတေဇရယ်…လပတ်စာမေးပွဲကဖြေတော့မှာ…ပထမဆုံးအပတ်မှာတင်နင်ကျလို့မဖြစ်ဘူးနော်…ကျောင်းပျက်တာ သုံးရက်တောင်ရှိပြီ"
""အဲ့ကောင်လားနေမကောင်းဖြစ်မှာ။ဒီရုပ်က
အလကားကျောင်းမတက်ချင်လို့ဆင်ခြေတွေပေးနေတာ။အကြောင်းမသိရင်ခက်မယ်""
နံရံမှာသူထောင်ထားတဲ့ဂီတာကို ဆွဲယူပေါင်ပေါ်တင်ကာတစ်ဒေါင်ဒေါင်တီး
နေသော ပြည့်ဖြိုး။အိပ်ရာပေါ်ကထကာ
စောင့်ကန်ပြစ်ချင်ပေမဲ့ထရပ်ဖို့တောင်
သူ့မှာအားမရှိနေ။တီးနေတာလဲမဟုတ်
ဂီတာကြိုးတွေကိုတကြိုးချင်းဆီကိုင်ပြီးဆွဲကာ
ကစားနေသည်။ ပြည့်ဖြိုးရဲ့ကြီးမားလှသော
လက်ရဲ့အားကြောင့်တစ်ဒေါင်နဲ့ဒေါင်နဲ့အသံက
အိမ်အတွင်းမှာဆူညံစွာဖြစ်ပေါ်နေတယ်။တေဇနားနှစ်ဖက်ကိုပိတ်လိုက်ကာစိတ်တွေကဖြစ်နိုင်ရင်
ဒီနေရာကနေအဝေးကိုထွက်သွားလိုက်ချင်သည်။သူအခုချိန်မှာတစ်ယောက်ထဲနေချင်တဲ့
စိတ်တွေပဲဖြစ်နေသည်။
""တော်တော့ပြည့်ဖြိုး…ဂီတာကငါ့ဟာ
မဟုတ်ဘူး။သူများဆီကငှားလာတာ ကြိုးတွေပြတ်သွားမယ်။ငါမလျော်နိုင်ဘူး တော်ပါတော့ကွာ""
ဒီဂီတာလေးကသူ့ကိုဂီတာတီးသင်ပေးသည့်သူဆီကငှားလာတာ။စိတ်အားထက်သန်လှသောသူ့ကိုဘာအဖိုးအခမှမယူဘဲနှင့်ရပ်ကွက်ထဲက
အစ်ကိုတစ်ယောက်ကဝါသနာတူချင်းမို့သေချာသင်ပေးခဲ့သည်။ကိုယ်တိုင်တော့လိုချင်လွန်းလှသည့်ဂီတာလေးကိုဝယ်ဖို့မပြောနှင့်အနားတောင်မကပ်နိုင်သေး။
တစ်အိမ်လုံးကိုလွှမ်းနေသည့်ဂီတာသံလေးနဲ့
အတူတေဇရဲ့အားမရှိသလိုဆို့နင့်ပြီးခံစားနေရသလိုအသံကထွက်ပေါ်လာသည်။ ပြည့်ဖြိုးနဲ့
ပုလဲတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ရတဲ့အထိအံ့သြသွားသည်။တေဇရဲ့ပုံစံက
အင်အားတွေတစ်စက်မှမရှိတော့သလို
အရာရာကိုလက်လျော့ထားတဲ့အရှုံးသမား
တစ်ယောက်ပုံစံနဲ့။
ပြည့်ဖြိုး ဂီတာကိုလက်ထဲကချပြီး
ပုလဲထိုင်နေသည့် တေဇနားကို ကပ်လာကာ
တစ်စုံတစ်ခုကိုစူးစမ်းနေသလိုနဲ့။ပုလဲကထိုင်ရကနေထတော့မလိုတေဇကိုပြေးဘဲဖက်တော့
မလိုနဲ့ ထိုင်မရထမရဖြစ်နေသည်။
""တေဇနင်တကယ်ပဲနေမကောင်းတအားဖြစ်နေတာလားဟင်…ဟင့် "
ငိုသံစွက်လာပြီး တစ်အင့်အင့် နဲ့ တကယ်လဲမျက်ရည်ထွက်တာမဟုတ်။ ဘေးနားကပုလဲအသံ
ကြောင့်မမူးနေတဲ့ခေါင်းပါကိုက်တတ်လာသလို။
"ငိုမနေနဲ့…ပုလဲဒီကောင်လားနေမကောင်းဖြစ်မှာဟိန်းတေဇပိုင် ဆိုတဲ့ကောင်က ခြေထောက်နှစ်ချောင်းလမ်းလျှောက်လို့ရထဲကနေပူထဲမှာကုန်ထမ်းလာတာ။ဘယ်တုန်းကနေမကောင်းဖြစ်ဘူးလို့လဲ။လူကိုကြည့်အုံး…အလတ်ကြီး။သေချာတယ်မင်းတခုခုဖြစ်နေတယ်မလားဟေ့ကောင် "
ပြည့်ဖြိုးရဲ့ အရာအားလုံးသိနေသလို အသံနဲ့ပြောလာတဲ့အခါမျက်လုံးတွေကိုမှိတ်မနေနိုင်တော့။
မကြာခင်ပုလဲပုံစံကလဲတစ်ကယ်ငိုချတော့မည်ပုံရှိနေသည်။လှဲနေရာမှကိုယ်တစ်ပိုင်းထကာ
"ငါဘာမှမဖြစ်ဘူး…တစ်ကယ်နေမကောင်းလို့ပါကွာ။ကျာင်းအပြန်မိုးမိသွားလို့…ပြန်ကြတော့ကွာမှောင်တော့မယ်။ပုလဲ…တီခိုင်စိတ်ပူနေမယ်
စောစောပြန်တော့…လိမ္မာတယ။် ပြည့်ဖြိုး ပုလဲကိုသေချာအိမ်ပြန်လိုက်ပို့လိုက်ကြားလား"
""မာမီကိုပြောပြီးမှလာတာပါ…နင့်အတွက်တောင်မာမီကမုန့်တွေထည့်ပေးလိုက်သေးတယ် နင်နေမကောင်းတာ မာမီလဲစိတ်ပူနေတာ""
""အေးပါ။တီခ်ုင်ကိုကျေးဇူးတင်တယ်ပြောပေး
အုံး""
"နင့်ကိုဒီလိုပုံစံနဲ့ထပ်မတွေ့ချင်ဘူးတေဇ။
နင်နေမကောင်းလို့ဒီလိုဖြစ်နေတာလို့ပဲငါမှတ်ထားလိုက်မယ်။စာတွေနားမလည်တာတွေနဲ့ကူးရမှာတွေငါ့အိမ်ကိုလာခဲ့။မာမီလဲနင့်ကိုတွေ့ချင်နေတာ မှောင်တော့မယ် ။ဖက်တီးပြန်ရအောင်"
ချက်ချင်းထရပ်ကာ ပြန်တော့မည့်ဒီဇိုင်းဖမ်းနေသော ပုလဲရဲ့နောက်ပြည့်ဖြိုးကပါထရပ်လိုက်
တယ်။
"ပြည့်ဖြိုးပုလဲကိုအိမ်ထိပို့ပြီးမှ…မင်းအိမ်ကိုပြန်နော်…ဒီလမ်းတွေကမှောင်တယ်"
"ငါသိပါတယ်ကွာ…မင်းကျောင်းပြန်တက်မှငါနဲ့တွေ့မယ် ကြားလား"
ထွက်သွားသောပုလဲရဲ့အနောက်ကနေလိုက်လျက်သူ့ကိုအရာအားလုံးပြန်ပြောရမယ်ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ကြည့်သွားတဲ့ပြည့်ဖြိုး။စိတ်ညစ်စွာ
စောင်ကိုခေါင်းအထိဆွဲခြုံပြီးတစ်ဖက်ကို
လှည့်အိပ်လိုက်ရသည်။
တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ မှောင်ရိပ်သန်းလာကာ သူတို့အိမ်လေးကအလင်းရောင်မရှိဘဲတစ်အိမ်လုံးမှောင်မဲနေသည်။မီးလာပေမဲ့ယခုချိန်မီးထဖွင့်လျှင်လည်း မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ဖြစ်နေမည့်
သူတို့အိမ်ကမီးချောင်းလေး။မီးအားသွင်းစက်လဲမရှိသဖြင့်လိုင်းဆွဲအားနည်းလှသော သူတို့ဘက်မှာတော့ညဘက်ဆိုလျှင်သူတို့အိမ်ကတော့
ဖယောင်းမီးရဲ့အလင်းနဲ့သာ။ယခုတော့မီးထထွန်းဖို့လဲခွန်အားမရှိသလိုအမှောင်ထဲမှာသာ
မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ကာ အိပ်စက်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။
စိတ်ကလူနောက်လိုက်တယ်ဆိုတာအမှန်ပဲ။
ဒီလိုမိုးမိတာလောက်ကအရင်တုန်းကဆိုတစ်ရက်နှစ်ရက်အတွင်းပြန်ကောင်းနိုင်သည်။အဖျားနည်းနည်းဝင်တာနဲ့ဒီလိုမျိုးအိပ်ရာထဲမထနိုင်တာမျိုးမဟုတ်။အခုတော့သူဘယ်မှလဲမသွားနိုင်သလိုစိတ်ကလူနောက်လိုက်ကာနေမကောင်းတာရက်ဆက်နေသည်။မိုးမရွာပေမဲ့လေပြေလေအေးတွေကအိမ်ရှေ့တံခါးကနေဖွင့်ကာတိုက်ခတ်နေတယ်။သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကိုက်ခဲနေပြီးလှုပ်ဖို့အင်အားတွေတောင်မရှိတော့။ တိတ်ဆိတ်ပြီးလေအေးတွေတိုက်နေတဲ့အိမ်လေးအတွင်းမှာသူတစ်ယောက်ထဲ။နေ့လည်ဆေးသောက်ပြီးထဲကသူဘာမှမစားရသေး ဘာမှစားချင်စိတ်လဲမရှိဘူးဆိုပိုမှန်မည်။
အဖေအိမ်ပြန်မလာတာလေးရက်လောက်ရှိပြီ။ တစ်ခါတစ်လေမနက်ဘက်ပြန်လာပေမဲ့ခဏဘဲနေကာပြန်ထွက်သွားတတ်သည်။မိုးရေထဲမှာလဲ
အဖေ့ကိုဆိုက်ကားမနင်းစေချင်တော့
အရက်မူးမူးနဲ့ဘယ်နေရာမှာပဲနေနေတာပဲလား။တစ်ခုတော့စိတ်ချရသည်အချိန်တိုင်းမူးနေတာကလွဲလို့အဖေကအရက်မူးပြီးရပ်ကွက်ထဲမှာလိုက်ရမ်းကားနေတာမျိုးမှမဟုတ်ဘဲ ။အဖေရဲ့ရင်ထဲက
ဒဏ်ရာတွေကဘယ်တော့မှပျောက်နိုင်မှာလဲ။သလူမှန်းသိတတ်စအရွယ်ထဲကအဖေက
အမေ့အကြောင်းတစ်ခါမှမပြောပေမဲ့
အဖေအမေ့ကိုဘယ်လောက်ချစ်ပြီး ဘယ်လောက်ထိလွမ်းနေလဲသိသည်။မင်းအမေသေပြီလို့
ပြောခဲ့တဲ့အဖေရဲ့နီရဲနေတဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာနာကျည်းမှုတမ်းတမှုတွေကိုတွေ့နေရတယ်။အဖေသာ အမေ့ကိုမုန်းခဲ့ရင် သူ့ကိုဒီအရွယ်ထိ
ရောက်အောင် စောင့်ရှောက်ခဲ့မှာမဟုတ်။ အဖေ့ကို ဒီလို ဘဝပျက်အောင်လုပ်ခဲ့တဲ့အမေ့ကိုလိုက်မရှာဖြစ်ပေမဲ့ မတွေ့ချင်ဘူးဆိုရင်လိမ်ရာ
ကျမည်။အမေ့မျက်နှာကိုတစ်ခါလောက်ပဲဖြစ်ဖြစ်တွေ့ဖူးပြီးအမေလို့ခေါ်ကြည့်ချင်တယ်။
ဘာဖြစ်လို့ ကျနော့်ကိုပစ်သွားရတာလဲအမေ။
မျက်လုံးအိမ်ထဲကနေသူတောင်မသိလိုက်ပဲ
မျက်ရည်ပူတစ်စက်စီးကျလာတယ်။
တစ်ရေးနိုးထလာတော့အပြင်မှာတော်တော်ပင်မှောင်နေပီ။အိမ်လေးကတော့ မှောင်မဲလျက် အတိုင်းပဲအဖေအခုထိပြန်မလာသေးဒီညလဲပြန်မလာတော့ဘူးထင်ပါသည်။အိပ်ရာကနေကုန်းရုံးထ
လိုက်ပြီးအိပ်လိုက်သဖြင့်ခေါင်းမူးတာအနည်းငယ်သက်သာသွားသော်လည်းကိုယ်လက်တွေကိုက်ခဲနေတုန်းပင်။
အိမ်နံရံတန်းမှာတင်ထားတဲ့ မီးခြစ်နဲ့ ဖယောင်း
တိုင်ကို လိုက်စမ်းပြီး မီးခြစ်ကိုလက်နဲ့ကာကာ
ဖယောင်းတိုင်ကိုသေချာထွန်းညှိလိုက်သည်။ လေတွေတိုက်နေသဖြင့်ဖယောင်းတိုင်မီးကငြိမ်း
တော့မလိုဖြစ်နေသည်။ ဖယောင်းတိုင်ကို လေကာသည့်နေရာမှာ သေချာထွန်းကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ကျနေသည့်ဂီတာကိုကောက်ကိုင်ကာအိမ်ရှေ့တံခါးနားမှာထိုင်ချလိုက်သည်။
ဂီတာကိုရင်မှာပိုက် လက်တွေကဂီတာကြိုး
ပေါ်တင်ကာစတင်တီးခတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ
ဂီတာသံကထွက်ပေါ်လာသည်။အကျွမ်းကျင်
ကြီးမဟုတ်ပေမဲ့အခြေခံလောက်တော့သူသေချာတီးတတ်နေပြီ။ဂီတကသူ့ရဲ့အရာအားလုံး။စာတစ်ပုဒ်ကျက်ဖို့လုံးဝစိတ်မဝင်စားပေမဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်ရေးဖို့တော့လွန်စွာစိတ်အားထက်သန်သည်။မီးလေး မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်နဲ့ လေတွေပြင်းပြင်းတိုက်နေတဲ့အိမ်လေးထဲမှာ တေဇရဲ့ဂီတာသံလေးထွက်ပေါ်နေသည်။ဂီတာ
ကြိုးတွေပေါ်သူ့ရဲ့လက်ချောင်းလေးတွေပြေးလွှားနေပြီးတီးလုံးတစ်ခုထွက်ပေါ်လာသည်နှင့်တေဇကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်သည်။
မှောင်မဲနေသောအိမ်အပြင်ဘက်ကိုလှမ်းကြည့်ရင်းမိုးတွေရွာနေသောတစ်နေ့ကသူ့စိတ်ကူးထဲပြန်ပေါ်လာသည်။
မိုးရေထဲကကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ပုံရိပ်လေးတေဇရဲ့အတွေးတွေထဲပြန်ဝင်ရောက်လာသည်။
တစ်နေ့တစ်နေ့ဒီအကြောင်းမတွေးမိအောင်သတိထား၍နေနေရသည်မှာပင်ပန်းလှပြီ။
ကျောင်းမသွားတာကလဲတကယ်တော့နေမကောင်းတာထက်ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ကြောက်နေလို့ကျောင်းမသွားရဲခဲ့တာ။
မနက်မိုးသောက်ခါနီးအထိဘာကိုမှမစဉ်းစားနိုင်တော့တဲ့အထိဂီတာသံတစ်ခုထဲကိုစိတ်ထဲထည့်နိုင်အောင်တညလုံးတီးခတ်နေမိခဲ့သည်။
ငါ့အတွေးတွေထဲခဏလောက်မဝင်လာပဲ
နေပေးပါလား ထက်မြတ်ထည်ဝါ။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••