Mijn baan als journaliste voor de krant verdiende niet zo goed als de banen van Natasha en Isle. Natasha verdiende – in mijn ogen – een fortuin met het runnen van haar afdeling in het warenhuis en Isle verdiende ook een aardig centje met het plannen van bedrijfsfeesten en evenementen. Ik kreeg maar het minimale voor mijn stukjes in de krant en moest het daar ook mee doen. Ik kwam er wel van rond, maar ik had dus geen geld over om dingen voor mezelf te kopen, al deed ik dat wel. Maar meestal kon ik mijn ouders strikken om wat geld aan mij te geven. Ik mocht dan wel op mezelf wonen en zo zelfstandig zijn als ik weet niet wat, nog steeds was ik qua geld een beetje afhankelijk van mijn ouders. Oké, vooruit. Heel erg afhankelijk. Volgens mij belde ik wekelijks op en smeekte mijn vader om wat geld. Dan had ik dat zogenaamd voor de energierekening nodig. Die rekeningen wilden ze soms nog wel eens betalen, maar steeds weer kreeg ik te horen dat ik nu echt genoeg geld moest verdienen om mezelf te kunnen onderhouden. Als ik ze zou laten weten dat het geld helemaal niet voor de energierekening maar voor een uitbreiding van mijn kledingcollectie was, dan was ik er gloeiend bij. Dan zou het echt moeilijk voor me worden om nog in mijn appartement te kunnen blijven wonen.
“Ik heb het eten al ingeslagen,” zei Natasha met een grijns op haar gezicht. “Jullie kunnen toch wel, hè? Ik ga niet die zakken chips in mijn eentje opeten, hoor.”
Ik rolde even met mijn ogen en keek Isle daarna aan. “Natuurlijk kunnen we, toch Isle? Vriendinnen boven alles.”
Isle knikte instemmend en dronk haar kop thee leeg. Daarna keek ze mij even aan. Tenminste, ik dacht dat ze mij aankeek, maar haar ogen werden groot. Waarschijnlijk zou dat niet door de puist komen. Toen haar mond ook iets open zakte had ik door dat ze naar iets áchter mij keek. Natasha had het ook door en gebaarde dat ik me om moest draaien. Met een ruk draaide ik me om, wat natuurlijk weer veel te verdacht was, en zag waar zowel Isle als Natasha naar keek. De perfecte tien. Vanaf dat moment kon ik niets anders doen dan met open mond, net zoals Isle, naar de man staren. Ik schatte hem zo een zevenentwintig jaar oud – ik had een soort van gave voor leeftijden schatten –, hij had bruin haar wat aan de haarpunten licht omkrulde en warrig zat. Alles in zijn gezicht leek perfect. Hij glimlachte even naar iemand toen hij binnenstapte, waardoor zijn perfecte witte tanden die kaarsrecht naast elkaar stonden even zichtbaar werden. Zijn neus was niet te groot of te klein, maar precies goed, hij had geen permanente frons op zijn gezicht in tegenstelling tot de meeste mannen die ik tegenkwam en hij had een strakke kaaklijn. Zijn kaak was bedekt met een stoppelbaardje, ietsjes donkerder dan zijn haarkleur. Ook al zaten wij helemaal achter in het café, vanaf hier kon ik zien dat ogen blauw waren, misschien zelfs wel met een tintje groen. Mijn blik dwaalde van zijn gezicht af naar zijn lichaam. Zijn donkerblauwe shirt zat perfect om zijn lichaam, waardoor je kon zien dat hij zeker sportte. Dat viel met name te zien aan zijn armen. Hij had van die sterke armen waar je na een lange dag werken zeker door omhelsd wou worden. De rest van zijn lichaam leek ook perfect. Zijn spijkerbroek paste gewoon precies bij zijn shirt en zijn schoenen waren niet van die afgetrapte sneakers, maar nette schoenen. Niet té net, precies goed. Opnieuw keek ik naar zijn gezicht. Hij was écht volmaakt. Volgens mij was ik zojuist op slag verliefd geworden. Hij liep langs ons, weliswaar keek hij ons niet eens aan, maar ik had het gevoel dat hij ons wel opgemerkt had. Als ik het goed gezien had krulden zijn mondhoeken iets omhoog toen hij langs de bank liep om plaats te nemen aan een tafeltje verderop.
Plotseling voelde ik iemand hard aan mijn arm trekken waardoor ik uit mijn gedachten werd gesleurd. Met een ruk draaide ik me weer om en keek Natasha en Isle aan, die blijkbaar net zo onder de indruk waren van hem als ik. We wisselden wat blikken met elkaar uit. Op alle drie onze gezichten verscheen tegelijkertijd een glimlach. Ik wist zeker dat we precies hetzelfde dachten. Die man was de mooiste man die we ooit gezien hadden. Verder hoefde we geen woorden uit te spreken. Voorzichtig draaide ik me weer om, aangezien ik met mijn rug naar de man toe zat, zodat ik hem opnieuw kon bekijken. Nadat ik opnieuw mijn blik over zijn lichaam liet glijden en ter plekke weg kon smelten, richtte ik mijn blik op de persoon waarmee hij aan tafel zat. Direct schoot er een vlaag van teleurstelling door me heen toen ik zag dat het een vrouw was. Ik beet even op mijn lip. Natuurlijk had hij een vriendin, wat kon ik anders verwachten? Volgens mij rende de vrouwen gillend achter hem aan. Ik keek de vrouw onderzoekend aan. Ze zat met haar rug naar ons toe waardoor ik haar gezicht niet kon zien. Maar ze leek me niet veel ouder dan hem. Haar donkerblonde haren waren vastgebonden met een elastiekje, waardoor haar haren soepel in een staart over haar rug vielen. Ze had redelijk normale kleding aan, een jurkje met daaroverheen een vestje. Maar niet te vergeten haar immense hakken. Die waren sowieso de blikvangers van haar outfit. Ze leken me echt onmogelijk om op te lopen. Ikzelf kon voor geen meter op hakken lopen die hoger waren dan acht centimeter. Het leek me überhaupt geen goed idee voor mij om op hakken te lopen, aangezien ik nog al snel struikelde over dingen. Het risico om mijn enkel te breken nam ik dus liever niet. Voor Natasha daarentegen was het een sport om op de hoogste hakken te lopen. Hoe hoger, hoe beter. Ze was al behoorlijk lang van zichzelf, dus als ik naast haar liep voelde ik me nog kleiner dan ik al was. Maar gelukkig had ik Isle aan mijn zijde, die zweerde bij platte schoenen. Alleen als het écht nodig was trok ze een schoen aan met een hak, maar die waren meestal niet heel erg hoog.
“Em, je staart!” hoorde ik plotseling iemand achter me sissen. “Straks heeft hij je nog door!”
Ik draaide me opnieuw om en keek van Isle naar Natasha en zuchtte dramatisch. “Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven liefde op het eerste gezicht heb meegemaakt.”
“Het was toch liefde op het eerste gezicht bij Tony?” vroeg Isle met opgetrokken wenkbrauwen.
Ik wierp haar een boze blik toe en keek nog even over mijn schouder naar de man. Daarna draaide ik me zuchtend weer om en sloeg mijn ogen ten hemel. Tony was mijn eerste ‘echte’ vriendje op de middelbare school. Toen ik samen met Isle door de gang liep op weg naar onze kluisjes, stootte een jongen mij per ongeluk aan. Zodra onze blikken kruisten was ik inderdaad op slag verliefd. Maar wat stelde een tienerliefde nou helemaal voor? Dat kon je nou niet echt serieus noemen. Het ging er bij ons op school alleen maar om wie de meeste dingen had gedaan met zijn of haar ‘geliefde’. Dat je daarvoor een vriendje of een vriendinnetje moest hebben was een bijzaak. Tony was natuurlijk wel knap, daar niet van. Hij had blond haar wat hij altijd simpel in model kreeg door even met zijn handen door zijn haar te woelen, had ook een geweldig lichaam en zeker een onweerstaanbare glimlach, maar hij was niets vergeleken de man achter ons.
“Volgens mij is Emily niet de enige die op slag verliefd is,” mompelde Natasha na een tijdje en beet even op haar lip, gevolgd door een blik in de richting van de man.
Ik sloeg snel mijn hand voor mijn mond en keek Natasha geschrokken aan. “Natas! Je hebt een vriend, je kunt niet verliefd worden op een andere man!”
Natasha rolde met haar ogen en schudde haar hoofd. “Nooit. Ik doelde niet op mezelf, maar op Isle. Kijk nou zelf, ze is knalrood!”
Ik wierp een blik op Isle, die snel haar blik afwendde zodat ze ons niet aan hoefde te kijken. Natasha had gelijk, Isle’s wangen waren inderdaad rood gekleurd. Volgens mij was dat de eerste keer dat ik dit zag. Isle schaamde zich nooit ergens voor, ze was nooit verlegen. Maar toch zat ze hier nu met rode wangen op de bank en deed er alles aan om niet ons aan te hoeven kijken. Ik grijnsde breed naar haar. Ik vond het geweldig om Isle zo te zien. Altijd maar stoer en doen alsof het haar niets scheelde, maar zodra er een ongelofelijk knappe man binnenkwam lopen werd ze zo rood als een tomaat. Had ik eigenlijk rode wangen? Ik greep snel naar mijn wang, die nog behoorlijk koel aanvoelde, maar dat betekende nog niet dat ik misschien niet een lichte blos op mijn wangen had. Isle leek er plotseling genoeg van te hebben dat alle aandacht op haar gefocust was, want ze stond in één keer op en beende weg richting de toiletten. Ik trok verbaasd mijn wenkbrauw op en keek haar na. Dat ze weg was betekende ook dat haar plek vrij was gekomen. Zo snel als ik kon nestelde ik me naast Natasha op de bank en had zo volledig zicht op de man die nog steeds met de vrouw aan tafel zat. Ze waren druk in gesprek met elkaar.
“Ik heb nog nooit zo een knappe man gezien,” zuchtte ik en staarde opnieuw naar de glimlach die op het gezicht van de man verscheen. “Vind je niet?”
Natasha was even stil, waarschijnlijk zat ze ook naar de man te staren. Even leek het alsof hij onze kant op keek, waardoor ik snel mijn blik afwendde voordat hij door zou hebben dat we naar hem zaten te staren. Natasha had inmiddels haar aandacht op haar halflege kop thee die ze nog steeds tussen haar handen geklemd had. Ik duwde met mijn knie tegen haar been zodat ze me aan zou kijken.
“Vind je niet?” herhaalde ik. “Ik kan me niet voorstellen dat je hem niet knap zou vinden.”
Natasha haalde onverschillig haar schouders op en wierp voorzichtig een blik richting de man. “Hij is inderdaad wel redelijk. Niet helemaal mijn smaak..”
Ik staarde haar verbaasd aan. Niet helemaal haar smaak? Dat kon niet anders dan gelogen zijn. Ik kende Natasha wel langer dan vandaag. Ik wist gewoon zeker dat ze weg zou zwijmelen bij een man als deze. Dus hoe kon dit in godsnaam niet haar smaak zijn?
“Ik geloof er helemaal niets van,” zuchtte ik en keek weer voor me uit, waarbij ik af en toe een blik op de man wierp. “Natasha, zeg me dat je liegt.”
“Ik heb een vriend,” zei Natasha fel. “Ik kan niet meer over andere mannen beoordelen, want ik ben blij met wat ik heb.”
Ja, natuurlijk. Blij met wat ze had. Ze durfde vast en zeker niet te zeggen dat ze het een ongelofelijk lekkerding vond omdat ze bang was dat ze dan als een blok voor hem zou vallen. Ze hoefde nergens bang voor te zijn, ik wist zeker dat ze Robert nooit zou verlaten voor een ander. Daarbij kwam, die vrouw tegenover de man moest wel zijn vriendin zijn. Meer dan naar hem kijken zou het dus ook niet worden. Op dat moment kwam Isle ineens terug. Ze wierp me een waarschuwende blik toe, waardoor ik snel opstond en weer op de fauteuil ging zitten. Isle plofte neer op de bank en zuchtte overdreven. De rode kleur op haar wangen was inmiddels alweer verdwenen. Ik wisselde even een blik met Natasha, die nog steeds alleen maar oog had voor haar kop thee en keek toen grijnzend Isle aan.
“Beetje afgekoeld?” vroeg ik plagend. “Kreeg je het een beetje heet van hem? Ik wist wel dat ik niet de enige was, maar mevrouw hier,” Ik knikte richting Natasha. “durft niet toe te geven dat ze hem eigenlijk wel heel knap vindt.”
Natasha negeerde de opmerking en dronk zwijgend het laatste beetje thee uit de grote kop. Isle zat naar haar te grijnzen en mijn grijns was ook niet te vermijden. Het was altijd leuk om een beetje te plagen. Ik wist bijna wel zeker dat ze hem wel een zeer aangenaam uitzicht vond. Alsof het mij niet opviel dat ze overal naar probeerde te kijken, behalve naar hem. Voorzichtig draaide ik me een kwartslag zodat ik subtiel opzij kon kijken en net kon zien dat de man en de vrouw nog steeds zaten te praten. Na een tijdje schoof de vrouw opeens haar stoel achteruit. Snel draaide ik mijn hoofd weer weg, maar ik was te nieuwsgierig hoe de vrouw er nou precies uitzag. Ik deed net alsof ik heel geïnteresseerd naar buiten zat te kijken, maar stiekem wierp ik steeds blikken op hen. Even later stond de man ook op. Hierdoor was zijn lichaam niet langer verscholen achter het houten tafeltje. Direct begon mijn hart sneller te kloppen. In godsnaam, dat lichaam. Ik beet even op mijn lip en focuste mijn aandacht weer op de vrouw. Nog steeds stond ze met haar rug naar ons toe, waardoor ik nog steeds niet haar gezicht kon zien. De man zei nog wat, de vrouw knikte en trok hem plotseling in een omhelzing. Wacht, knuffelden ze nou? Als dat zijn vriendin was geweest, dan zou hij haar sowieso een kus op haar wang hebben gegeven, misschien wel op haar mond. Dit was gewoon een vriendschappelijke omhelzing. Dat betekende.. Ik keek snel naar Isle, die heftig naar me zat te knikken. Zij had het ook gezien. Natasha daarentegen zat inmiddels vol interesse weer in haar boek te kijken. Snel draaide ik me weer om en zag dat de vrouw er inmiddels vandoor ging. De man bleef nog even staan en keek wat om zich heen. Op dat moment kruisten onze blikken en voelde ik mijn wangen direct weer rood worden. Zo niet subtiel als ik was, draaide ik mijn hoofd meteen van hem weg, waardoor hij nu zeker wel door had dat ik naar hem zat te staren. Fijn, heel fijn. Isle keek mij even aan en wiebelde licht met haar wenkbrauwen.
“Wie krijg hier nou rode wangen?” vroeg ze gniffelend. “Je bent zo rood als een tomaat.”
Ik besloot haar opmerking te negeren, ze zou toch wel weer een weerwoord hebben. “Wat doet hij nu?”
Isle keek langs mijn gezicht naar de man. Haar blik gleed door de ruimte, waarschijnlijk liep de man nu ergens anders heen. Plotseling hoorde ik tussen het geroezemoes van de mensen door de deur open en dicht gaan. Opnieuw draaide ik me om en ving nog net een glimp op van de man. Hij was er vandoor. God, liet dit nu niet de laatste keer zijn dat hij hier kwam. Volgens mij was ik echt verliefd geworden.
We hadden inmiddels afscheid van elkaar genomen. Isle moest nog naar een klant toe die één of ander bedrijfsfeestje wou geven aangezien het bedrijf al een paar jaar bestond. Natasha moest nog voorbereidingen treffen voor vanavond en ik.. Ik had mezelf voorgenomen om regelrecht naar huis te gaan en daar te gaan zwijmelen bij de gedachten aan de man, nu omgedoopt tot ‘de perfecte tien’. Zo konden we gewoon over hem praten zonder dat men doorhad dat we het over een man hadden. Slim toch? Misschien ook niet, want dan gingen mensen zich waarschijnlijk afvragen wat de perfecte tien dan wel niet mocht zijn. Ze zouden heus niet denken dat wij een proefwerk ontzettend knap vonden of iets dergelijks.
Ik had besloten om gezond te doen en deze keer niet met de bus terug te gaan. Jammer genoeg was mijn conditie zo slecht dat ik na twee straten al bijna niet meer vooruit kwam. Hoe kwam het toch dat als ik ging shoppen ik wel de energie had om het hele centrum door te lopen, maar zodra ik het puur uit gezondheid deed, ik het gevoel had dat ik een marathon gelopen had? De laatste keer dat ik gesport had was denk ik meer dan een jaar geleden. En ik wist niet eens of je het sporten kon noemen, aangezien ik gewoon op een loopband was gaan staan en met vijf kilometer per uur ging lopen. Niet eens rennen dus. Ik plofte neer op een bankje naast een oud mannetje die vol interesse naar zijn krant zat te staren. Ik leunde iets naar achteren zodat ik mee kon kijken in zijn krant. Als ik hier toch zat uit te rusten, kon ik net zo goed ook een beetje lezen. Jammer, hij zat net in de sportrubriek. Iets wat me dus totaal niet kon interesseren. Ik had helemaal niets met sport, ook niet als ik er alleen maar naar hoefde te kijken. Zuchtend stond ik weer op toen ik uitgerust was. Als ik nog op tijd thuis wou zijn om nog iets te eten voordat ik naar Natasha toeging, dan moest ik nu wel doorlopen. Met mijn tempo rekende ik erop dat ik sowieso nog een kwartier onderweg was. Ik stak mijn handen in mijn zakken en slofte door. Gelukkig was het al een uurtje of twee geleden opgehouden met regenen, maar de lucht was nog steeds grijs en het zag ernaar uit dat er binnenkort weer een bui zou komen. Nog sneller lopen dus. Ik wou niet als een verzopen katje thuiskomen. Op dat moment viel mijn oog op de bushalte. Even bleef ik stilstaan en keek om me heen. Ik moest écht gaan lopen, ik moest gezond doen.
“Nee,” sprak ik mezelf toe. “Je gaat gewoon lekker gezond lopen, anders kom je nooit buiten.”
Ik begon weer te lopen zodat de bushalte al snel ver achter me lag. Goed zo, weer iets overwonnen. Nu verdiende ik sowieso lekker avondeten. Al een paar dagen leefde ik op brood – waar ik voornamelijk tosti’s van maakte – omdat ik niet echt een kookwonder was en ik ook even zuinig aan moest doen, aangezien ik laatst een geweldig paar laarzen gekocht had. Brood en niets anders dan brood dus. Vroeger had ik verschillende pogingen gedaan om overheerlijk eten te koken. Zo had ik een keer voor de verjaardag van mijn moeder een hartige taart gemaakt. Het leek simpel, maar het was ingewikkelder dan ik dacht. Ik had braaf de instructies van het kookboek gevolgd en het leek allemaal goed te gaan totdat ik de taart uit de oven had gehaald. Zodra ik een groot mes had gepakt en de taart in stukken begon te snijden, zakte de taart in en kwam de inhoud eruit. Daar moet ik nog bij zeggen dat de inhoud naar rotte eieren stonk. Alle ramen in het huis moesten open om de stank weg te krijgen. Het had nog een week geduurd voordat ons huis weer stankvrij was. Daarna heb ik nooit meer gekookt. Ik wou het risico niet nemen om nog eens mezelf te vergassen of in de fik te zetten. Dat was trouwens ook een keer gebeurd. Maar dat is een te lang verhaal.
Ik bleef stilstaan bij het kleine Chinese afhaalrestaurantje één straat van mijn huis. Hier haalde ik meestal eten als ik geen zin had in tosti’s of kantenklare maaltijden uit de supermarkt. Dit restaurantje stond bekend om zijn overheerlijke loempia’s. Ik kon niet genoeg krijgen van die dingen. Ook hier had ik geprobeerd het recept te ontfutselen, maar die Chinezen lieten niets los. Geen woord. Misschien kwam dat omdat ze niet meer dan drie of vier zinnen Engels spraken en mij waarschijnlijk niet eens konden verstaan. Ze zagen mij waarschijnlijk als dat rare blonde meisje wat altijd hele verhalen ophing om vervolgens al grijnzend met haar eten weer weg te lopen. Ach, volgens mij vonden ze me wel aardig. Ik liep naar binnen en werd direct begroet door de vrouw van de eigenaar van het restaurantje. Het was een klein vrouwtje – logisch, aangezien bijna elke Chinees klein was volgens mij – met donkerrood haar. Volgens mij niet haar echte haarkleur, maar ik had haar er nog nooit naar gevraagd. Dat zou ook niet echt zin hebben, want ze verstond me toch niet. Misschien moest ik dan toch maar die cursus Chinees gaan doen.. Ik zou het nog even overwegen. Wat zou het leven gemakkelijker worden als ik Chinees kon. Dan kon ik hier gewoon binnenlopen en hele gesprekken voeren met die mensen. We zouden beste vrienden worden en ik kreeg vanaf dan al het voedsel gratis mee. Geniaal plan toch? Het klonk in ieder geval geniaal. Behalve dat ik als jonge twintiger dan bevriend zou raken met bijna bejaarde Chinezen. Niet dat er iets mis was met bejaarde Chinezen.. Ach. Laat ook maar. Ik zou mezelf er toch nooit toe kunnen zetten een cursus Chinees te volgen. In dat opzicht was ik nou niet echt een doorzetter. Zodra iets te moeilijk werd en ik er dus niets meer van snapte, zag ik er liever direct van af. Chinees zou het dus nooit worden. Daar ging mijn geniale plan om gratis eten te krijgen.
Ik liep met twee witte plastic tasjes weer het restaurantje uit en vervolgde mijn weg naar huis. Misschien had die poging om gezond te doen niet heel erg veel zin, aangezien dit eten niet echt vetvrij was. Maar het niet op eten was geen mogelijkheid voor mij. Ik zou later wel weer eens gezond gaan doen. Misschien kon ik Natasha wel om hulp vragen, zij wist precies welke oefeningen goed waren om bepaalde delen van je lichaam te trainen. Vanavond zou ik er wel over beginnen. Maar nu eerst ging ik wegdromen bij overheerlijke loempia’s en niet te vergeten, een nog overheerlijkere perfecte tien.