Her POV
Malabo na sa akin ang mga sunod pang nangyari. Basta't ang alam ko na lang ay nakaupo na ako sa loob ng limo habang siya ay nakahiga sa may kandungan ko. My tears won't stop from falling down. Ramdam na ramdam ko ang sakit sa dibdib ko habang nakatingin sa kaniya na agaw-buhay. Ilang beses na rin siyang umubo at sa bawat pag-ubo ay may kasamang dugo na lumalabas mula sa kaniyang bibig.
"Hold on please..." I murmured. Sumulyap ako sa labas upang tignan kung malapit na ba kami. Kung pwede lamang na paliparin na ang sasakyan na 'to.
Lahat ay tahimik sa loob ng sasakyan. Elene is crying silently habang ang iba pa ay namumula na ang mga mata. Lulan ng isa pang kotse na nakasunod ay si Adela. When she realized that it's not me but him, she began to cry hysterically. Hanggang sa tahimik siyang umiyak at wala sa sarili na sumama sa mga dumating na tao mula sa academy.
Napatingin ako sa kaniya nang hinuli niya ang aking kamay at mahigpit na hinawakan. Tears are falling from his eyes down to the sides of his face. Lalong nanikip ang dibdib ko nang halikan niya iyon nang dahan-dahan.
"I love you so much. Meeting you is one of the best thing that happened to me and dying because of you is the best among the rest," he said slowly. Hirap na hirap siya. Lalo akong napahikbi at umiling nang umiling.
"No you will not die. Please, hold on. Malapit na tayo, e." My voice were shaking. Hirap na hirap akong huminga sa sakit na nararamdaman. Hindi ko na kaya na may mawala na naman sa 'king mahalagang tao lalo na, na ako ang dahilan.
"No, this is better. I-it's better to die than living while seeing you happy and loving another man," bahagya siyang gumalaw at tinignan ang pwesto niya. "Sorry Dieu, but I really love her. I'm sorry if it's a betrayal against you, loving the woman that you love. And Eirian, please let me go. It will be better to end here."
Humagulhol si Elene. Si Xicarus ay naiyak na nang tuluyan. Hinigpitan ko ang hawak sa kaniyang kamay at umiling. Naalala ko ang lahat ng mga pangyayari sa buhay ko na kasama siya. Hindi iyon karamihan but I'll treasure all of them.
"No, Last. Kaya mo pa 'di ba? Kaya mo pa, laban pa please. Hindi ko kaya kapag nawala ka pa."
Ang pamilyar na sakit ay pumainlang sa puso at sistema ko. It hurts and feels like this. Losing someone permanently. Alam kong sa pagkakataon na 'to ay talo kami lalo na at siya na mismo ang sumusuko. Pero hindi ko na kaya, hindi ko kaya na mawala siya. He's one of those people who always protects me.
Iyong panahon na sinugod ang akademya, isa siya sa naroon, who kept me safe. Ilang beses niya akong pinagtanggol na hindi ko man lang napansin. I feel so hurt and guilty because somehow I took him for granted, unconsciously.
"Tangina Last, malapit na tayo. Manahimik ka riyan. Dieu, nasaan ang tape. Takpan mo ang bibig niya," parang bata na kinusot ni Elixir ang mga mata na puno na ng luha.
Greg's eyes met mine. His eyes are already bloodshot. Nangingilid na ang luha niya. Sa muli niyang pagkurap ay umalpas ang luha mula roon. He immediately wiped it away.
"Last, even you broke our bro codes, I'll forgive you. Just stay still, and keep breathing," suminghap siya at at umiling. "We will still fight again on the annual ranking. I'll give you a chance to win, but of course she's still mine."
Pinunasan ko ang luha sa pisngi ngunit panibago na naman ang pumalit. I ran my fingers through his hair. His eyes are already close. My heart clenched, and it hurts badly. Mababaw na ang kaniyang hininga. He smiled bitterly.
"I'll always the second, Dieu. But it's okay, kahit kailan ay wala akong sama ng loob sa'yo. Pero patawad kung minsan nagselos ako sa'yo dahil kay Eirian. And now that I'll die, please take care of her. Don't let anyone get her from you, sana hindi ako nagpaubaya sa wala," suminghap siya nang hangin at sa huling pagkakataon ay hinalikan niya ang aking kamay. Pakiramdam ko ay nadurog ang kalooban ko sa sakit na nararamdaman. "I'll love you forever, and maybe on the second life, ako naman ang pagbigyan. Sa pangalawang buhay, akin ka naman. M-mahal na mahal kita, Eirian."
And seeing him die in front of me and because of me, makes me cold as dead. Made my mind in chaos and my heart into broken pieces.
Everything flooded my mind, the flashbacks and memories. The moment they entered the cafeteria. Ang kaniyang bahagyang singkit na mata at may kahabaan na buhok. His serious face and dominating presence na nagbago nang magkakilala kami. I became comfortable with him. I laughed because of him. Maraming pangyayari isang taon ang nakalipas hanggang ngayon ang kasama ko siya.
And now, he met his end. Samantalang kami, wala pa sa kalahati ng buhay ay nabawasan na naman ng mahal sa buhay. His grip on my hand slowly loosen. Huli na para higpitan ko ang hawak doon, at tuluyan na iyon na nadulas at kumawala. Katulad ng tuluyan niyang pagsuko at pagtatapos.
His life already ended and another part of me is broken again. Another part of me died again. Hindi ko na alam kung ano ang dapat gawin sa maigting na sakit na nadarama ko.
Pagdating sa akademya ay sinubukan pa siyang i-revive. But nothing happened. Greg's warm arms enveloped around me. Agad akong sumubsob sa kaniyang dibdib at umiyak nang umiyak. Ilang kamatayan pa ba bago maabot ang tunay na kasiyahan? Ilang sakit pa para malagay na ang lahat sa katahimikan? I'm already broken, broken into pieces. I am so down, weak, and sad. Bigong-bigo ang pakiramdam ko.
Dahil panibagong buhay na naman ang nawala sa 'kin. Hindi ko ba talaga deserve ang kasiyahan? Or am I really the curse here as they said?
Ang pag-iling ng doctor sa loob ay tila pagguho ng mundo ko. I stared at his face through the clear glass. He looks so peaceful and solemn. Last, are you already happy wherever you are? Please be happy. I'm sorry. I am so sorry.
I can't imagine how painful it was for him. Na nakikita niya ako sa piling ng iba gayong mahal niya ako. And remembering how much he's loyal to Greg. Na kahit gaano karaming pagkakataon ang meron ay hindi siya sumubok na kunin ako mula sa kaniya. His Agape kind of love. A selfless love that he doesn't even care if it pains him damn much.
"Greg, I'm sorry. If he died because of me," tiningala ko siya at puno ng luha sa mata habang nakatingin sa kaniya. Pinahid niya ang mga iyon, hanggang sa naging malinaw ang paningin ko.
May mga bakas pa ng luha sa kaniyang pisngi na ngayon ay tuyo na. His eyes are bloodshot already. He caressed my face and kissed me on my forehead.
"Don't be sorry, if he died. Because I know that Last sacrificed his life willingly. It is his desire, it came from his loving heart. I know it hurts that we lost him, but can't you remember what he said? He's happy to die from saving you."
He hugged me tighter. Naroon pa rin sila Elixir at Xicarus na walang imik. Si Elene ay patuloy pa rin sa pag-iyak. And it is a painful cry, grieving and shouting of sadness.
Nakatulog ako noon sa bisig ni Greg. Nagising na lamang ako sa hospital bed, nagamot na ang mga sugat at hindi na gaano kasakit ang katawan. Maybe because of the pain killers. But I am wondering, why those meds can't kill the pain on my heart?
Ang huling lamay ni Last ay ginanap sa akademya. Marami ang umiyak sa kaniyang pagkamatay. The sky was also gloomy and crying. Maliliit man at mabagal ang patak ng ulan ay ramdam na ramdam ang kalungkutan sa buong paligid.
We all wore color black. Nakita ko ang pamilya ni Last. Hiyang-hiya akong humarap sa kanila but still, whatever they will say to me I'll accept. Whatever hateful words that they will throw on my face, I deserve it. Because they lost their son saving me. Saving a weak girl.
"I'm sorry. I'm sorry po, patawarin niyo ako."
Pinagsiklop ko ang palad at yumuko habang mariin na pumikit. Ang mga luha sa aking mata simula noong araw na iyon hanggang ngayon ay walang tigil. Pag-angat ko ng tingin ay tumambad sa akin ang mukha ng kaniyang ina. Mula sa singkit na mata ay magkamukhang-magkamukha sila. I felt my heart clenched again as I look on her face. Pakiramdam ko ay nasa harap ko lamang si Last.
That last moment we had isn't enough to thank him for everything. Kung sana noon pa man ako nagpasalamat, kung sana mas na-appreciate ko lamang siya noon pa man. Mahirap ang ganitong sitwasyon. Iyong maraming reyalisasyon ngunit huli na ang lahat. Iyong ang daming gustong sabihin pero hindi na maaari kasi wala na, wala ng pagkakataon. We should really value everything and everyone around us, bago pa mahuli ang lahat. Dahil ang pagkawala at pag-iwan nila sa atin ay hindi inaasahan.
It can happen in a blink of an eye.
I don't deserve this. Nang yakapin ako ng kaniyang ina ay lalong bumigat ang aking pakiramdam. I don't deserve her hug, lalo na ako ang dahilan. How can she hug the person who caused her son's death?
"Ma'am, I don't deserve this. Please slap me, hurt me and curse me. That's what I deserve. I'm the person who caused his death. Please, hurt me.." Hindi ko mapigilan ang humagulhol. Her body shook at dahan-dahan na humiwalay sa 'kin. Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat at umiling.
Her genuine smile made my heart melt. Alam ko na kung saan nagmana si Last. They have genuine heart. Pure heart that it feels like I don't deserve them. Even their glance.
"How can I hurt the person who caused his happiness. For Last, his life was nothing, his life is worthless. Pero nakita ko kung paano iyon nagbago isang taon at ilang buwan na ang nakakalipas. I saw how his eyes turned lively and it's because of you. I want to thank you, for giving meaning on his life. Thank you. He loves you so much, Eirian. So much."
Sa huling hantungan niya ay mas bumuhos pa ang mga luha. Napakasakit sa puso ng lahat ng nangyayari. Ang hirap tanggapin at ang hirap paniwalaan.
Iyong pakiramdam na kahit saang parte ng paaralan ay nakikita ko si Last na naglalakad. Iyong pagkakataon na ngayon lamang sa akin tumatak ang kaniyang pagkatao. Bakit kailangan na nasa huli ang pagsisisi? Hindi ba pwedeng may warning? May banta para sa huli walang pagsisihan? But I can't question it because that how life is. It is the cycle of life.
"Elene.."
Mugto ang kaniyang mga mata. She look so exhausted and it is another pain for me. As I stare at her, I realize something.
"May kinuha ka na naman sa 'kin Eirian."
Napahikbi ako sa reyalisasyon. Tumayo siya mula sa pagkakaupo. Tumungo siya sa harap ko at puno ng pagod, lungkot at galit ang kaniyang mata. Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat. Her nails dug on my skin and I don't care if it hurts. Alam kong mas masakit ang nararamdaman niya.
"Kinuha mo siya sa 'kin Eirian. I know hindi ikaw ang pumatay but through you, he died! The love of my life died." Nanginig siya at humagulhol. Hinang-hina ako at hinanda na lamang ang sarili sa kahit anong gagawin niya.
I think I deserve all the pain I'm feeling right now. Ang walang katapusang sakit na hindi tumitigil sa pagpuntirya sa 'kin.
"He died because of you! I love him so much since day one. Pero hindi ako kumikibo kasi para siyang langit at ako ang lupa. Masaya na ako na sinusulyapan siya sa malayo pero ngayon? Kahit ang pagkakita ko na lamang sa kaniya ay wala na. Pinagkait mo pa!"
Niyugyog niya ang aking balikat. Hinayaan ko lamang siya. Natigil lamang siya nang may humila sa akin palayo. Kasunod noon ay buhat na ako ni Lyndon. Humikbi ako at sinandal ang ulo sa kaniyang dibdib. I closed my eyes tightly as I listened on his heartbeat.
At kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko. Dahil pagkatapos ng pagkamatay ni Last ay naririnig ko ang buhay ng isang tao. I don't want another death again. I never want.
"Don't over think too much, stupid. Calm down your nerves," he calmly said. Huminga ako nang malalim at tiningala siya.
"Thank you Lyndon. Thank you so much." I murmured. He 'tsk-ed' and shook his head.
"Maliit na bagay," he murmured as he walked towards the elevator.
Bago sumara ang elevator ay may pumasok. His familiar scent immediately invaded my nostril. I closed my eyes tightly and buried my face on Lyndon's chest.
"Agape, let me carry you instead."
Familiar pain stabbed my heart. Lyndon's grip on me tightened.
"Hawak ko na siya, kita mo naman 'di ba?"
"Kitten, please."
I didn't move. Hindi ako kumibo at pinikit lang ang mga mata. I heard him sighed hanggang sa naglakad na palabas si Lyndon, dala-dala ako.
My mind is in chaos, and while it is in chaos, I'm thinking to stay away from everyone. Because I'm just a pain. A curse. A very beautiful curse in disguise.
******
Author's comment (2020): Nasasaktan ako huhu. Bakit ang sama ko! Bakit pinatay ko si Last!? Nakakagigil, nakakalungkot. Nakakainis!
Supladdict<3