Het is alsof de stoel onder me uit getrokken wordt en ik languit op de grond beland, ook al gebeurt dat niet echt. De woorden dringen maar moeilijk tot me door. "Ongeluk?"
"Ja. Ze was samen met haar moeder onderweg naar familie toen een auto van rechts op ze inreed."
Er ligt één vraag op mijn lippen, maar ik durf hem niet te stellen. Ik wil het antwoord niet horen. Niet als dat slecht nieuws inhoudt.
"Ze wordt kunstmatig in coma gehouden zodat haar verwondingen de kans krijgen om goed te genezen."
Verse lucht stroomt mijn longen in. Blijkbaar had ik mijn adem ingehouden. "Dus ze leeft nog?"
"Ze leeft nog, ja, maar ze heeft wel gebroken ribben en een zware hersenschudding. Verder weet ik het niet precies."
"En haar moeder?"
"Alleen een verbrijzelde onderarm, verder geen schrammetje."
Ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. Ginny en haar moeder. Een ongeluk. Kunstmatige coma. "Ik ga regelen dat ik erheen kan. In welk ziekenhuis ligt ze?"
"Nee Luca, je kunt nu niks voor haar doen. Behalve één ding dan."
Ik wacht tot ze verder praat.
"Vecht. Dans jezelf naar die finale. Dat zou ze willen."
Dat is waar. Hoewel ik liever zou horen dat ik naar het ziekenhuis moet komen omdat ik daar onmisbaar ben, weet ik dat het waar is. Zonder Ginny zat ik hier niet. Nu besef ik dat pas echt. "Oké. Ik zal mijn best doen."
"Je best is niet goed genoeg. Je moet alles geven. Het leven is kort, je hebt niks te verliezen."
Hoewel ik dat een beetje té dramatisch vind klinken, beloof ik haar dat ik alles zal geven. Dan hang ik op en laat mijn hoofd in mijn handen rusten.
Tyrrell legt een hand op mijn rug neer. "Slecht nieuws?"
"Ginny heeft een ongeluk gehad. Ze leeft nog, maar wordt kunstmatig in coma gehouden."
"Heftig," vindt Tyrrell. "En je kunt niet naar haar toe?"
Ik schud mijn hoofd. "Ik moet hier blijven. Dat zou zij ook gewild hebben." Dat zeggen voelt alsof ik over haar praat alsof ze al dood is. Wat erg.
"Eet iets," spoort James me aan. "Je kunt straks niet met een lege maag verder repeteren. Daar heeft Ginny ook niks aan."
Lusteloos neem ik een hap van mijn broodje. Waar dezelfde broodjes vorige week nog heerlijk waren, zit er nu totaal geen smaak meer aan. "Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Ze was altijd juist zo levendig. En ze hadden net een nieuwe auto."
"Als ze verzekerd zijn dan krijgen ze wel weer een nieuwe," merkt James op.
Het is even stil, totdat Tyrrell vraagt: "Wat voor auto?"
"Een rode. Iets van Ford, geloof ik." Verward kijk ik hem aan. "Waarom wil je dat weten?"
"Dat is het ongeluk waardoor ik vanmorgen te laat kwam. Een rode Ford op de A12. De andere auto was een zwarte BMW."
Om de een of andere reden kan ik deze informatie nu niet verdragen. Het voelt alsof ik helemaal niks of niemand meer kan verdragen. Daarom pak ik mijn broodje en mijn telefoon en loop de zaal in waar we de hele morgen hebben gerepeteerd. In een opwelling schakel ik de camerafunctie van mijn telefoon in en zorg ervoor dat ik zelf in beeld ben.
"Hoi Gin. Hoe gaat het met je? Ik hoop dat je snel wakker wordt zodat je deze video kunt bekijken. Op dit moment zou ik niks liever willen dan bij jou zijn, of dat jij hier was, maar dat kan niet. Daarom ga ik door met repeteren, voor jou. Dit was in de eerste plaats jouw droom."
Bij gebrek aan inspiratie laat ik de camera door de ruimte gaan. "Dit is waar we dus elke dag repeteren. Niet zo heel spannend. Je hebt het zelf gezien trouwens, al zijn de tribunes nu weg. Het podium staat er wel nog, maar dat gebruiken we nooit. Het is te klein voor die grote acts uit de liveshows. Ik weet trouwens niet eens of ik hier wel mag filmen, dus misschien kan ik beter stoppen. Word snel beter, Ginny. Ik kom je opzoeken zodra ik kan."
Na het laatste woord stop ik met filmen en verstuur ik het bestand naar Ginny's telefoon. Ik heb geen idee of het toestel in haar buurt is en wanneer ze het kan zien, maar meer kan ik nu niet doen.
**
Het kost me moeite om me de rest van de dag te concentreren. Hoe moet ik nou vrolijk staan te zingen terwijl mijn beste vriendin misschien wel vecht voor haar leven? Ik ben dan ook blij als de dag voorbij is en ik eindelijk naar huis kan.
In de bus pak ik mijn telefoon uit mijn zak om te kijken of er nog nieuws is over Ginny. Meteen zie ik alle meldingen van mijn YouTube-kanaal. Voor een moment kunnen die me totaal niks schelen. De gezondheid van mijn beste vriendin is belangrijker dan weer een stel nieuwe haters die mijn cover van The Saturdays afkraken.
Maar dan zie ik dat het niet die video is waarop de nieuwe reacties binnen zijn gekomen. Dat is raar, want ik heb verder nog niks online gezet. Ik klik op een van de meldingen en zie mijn eigen hoofd tegen de achtergrond van de zaal waar ik vandaag de hele dag door heb gebracht.
Dit is de video die ik naar Ginny heb gestuurd. Dat kan niet anders. Maar hoe komt die op YouTube? Is ze wakker? Meteen ga ik naar WhatsApp om te checken of ze iets terug heeft gestuurd. Dat is helaas niet zo. Er zijn wel een paar berichten van Juli. Misschien heeft die nieuws, dus ik klik ze open.
Ik ben bij Ginny geweest.
Geen duidelijkheid. Volgende bericht.
Wonderbaarlijk genoeg heeft haar telefoon alles overleefd. Het was niet mijn bedoeling om haar berichten te lezen of zo. Zou ze het erg vinden dat ik die video van jou naar mezelf door heb gestuurd?
Geschokt sla ik een hand voor mijn mond. Heeft ze echt in Ginny's telefoon gezeten terwijl die in coma lag? Dat kan echt niet. Ik weet dan ook niet hoe ik moet reageren en klik het gesprek weg. Toch ben ik nieuwsgierig naar alle reacties op die video. Zullen er weer veel haatberichten bij zitten?
Ik open mijn YouTube-app en scrol door de reacties. Negen van de tien zijn positief. Ze vinden het superlief dat ik mijn best doe om met Ginny in contact te komen en haar op deze manier vertel waar ik mee bezig ben. Dat is een hele opluchting. Ik was al bang dat velen net zo zouden reageren als in werkelijkheid maar een enkeling doet: met zeggen dat ik een egoïstische trut ben omdat ik in de studio sta in plaats van aan haar bed te zitten. Alsof ze daar wakker van wordt.
Bijna de hele busreis besteed ik aan het lezen van de berichten die binnenstromen via mijn social media. Tot nu toe werkt de opzet van Juli en Ginny uitermate goed. Ik heb er al honderden volgers bij gekregen sinds gisteren.
Thuis neem ik nauwelijks de moeite om mijn ouders te begroeten of te constateren dat ze al zonder mij hebben gegeten. Ik stamp meteen door naar boven, waar Juli op haar kamer zit. In de deuropening blijf ik staan. "Zeg dat je dat nooit meer doet."
"Wat?" vraagt ze heel onschuldig terwijl ze opkijkt.
"In de telefoon gaan neuzen van iemand die in coma ligt. Dat kan echt niet."
"Ho even, je kent lang niet het hele verhaal. Haar moeder had zelf aan me gevraagd of ik kon kijken of de telefoon het nog deed. Anders konden ze dat meteen aangeven bij de belasting. En toen ik dat ging checken, zag ik jouw bericht."
Dat vind ik een iets acceptabelere verklaring, maar nog niet helemaal goed. "En toen besloot je maar meteen die video op internet te gooien, waar iedereen het kan zien behalve degene waar hij voor bedoeld is?"
"Ze ziet hem wel als ze wakker wordt. Dat kan trouwens niet lang meer duren. Ga je mee naar het ziekenhuis?"
"Wat, nu?" reageer ik, verward door de snelle verandering van onderwerp. Ik had er nog niet eens aan gedacht om vanavond nog naar het ziekenhuis te gaan. Misschien ben ik dan inderdaad een slechte, egoïstische vriendin.
"Ja, natuurlijk nu. Wanneer anders? Je staat toch de hele tijd te dansen?"
"Verwijt je me nou dat ik een slechte vriendin ben?"
"Nee, ik zeg alleen dat er geen ander geschikt moment is. Mam vindt het goed als we met de auto gaan. Ga je mee?"
"Oké." Is het raar dat ik erover na moet denken of ik wel bij mijn beste vriendin wil langsgaan die in het ziekenhuis ligt? Natuurlijk maak ik me zorgen om haar, maar al die kabeltjes en infusen zien er gewoon altijd zo angstaanjagend uit. Hoe moet ik geloven dat ze ooit weer de oude wordt als ze zo eenzaam en ver weg in een spierwit bed ligt?
"Het valt best mee," probeert Juli me op te peppen. "Kom nou maar. Ze ziet er gewoon uit alsof ze slaapt. Dat heb je al zo vaak gezien."
Dat is waar. We hebben al zo vaak bij elkaar gelogeerd. En dan zijn er ook nog de schoolexcursies waar we door de jaren heen allebei aan hebben deelgenomen. "Kunnen we onderweg wel even stoppen bij een snackbar of zo? Ik sterf."
"Dat kunnen we misschien beter op de terugweg doen, maar kan geregeld worden."
**
Onbewust houd ik mijn adem in als ik over de drempel van de kamer stap. Ginny ligt alleen in de ruimte die te groot is voor maar één bed. Er hoort overduidelijk nog een bed te staan, maar dat is nu weg. Maar beter ook. Twee comapatiënten had ik echt niet aangekund.
Ik loop naar het bed toe en blijf staan aan het voeteneinde. Met beide handen pak ik dat vast, alsof ik via die weg iets van mijn leven in het slapende meisje in dit bed kan laten vloeien. Het werkt niet. Haar ogen blijven onwrikbaar dicht en haar armen liggen al even bewegingloos op de witte deken.
"Gin?" begin ik aarzelend, want het eerste wat er over mensen in coma wordt gezegd is altijd dat ze je kunnen horen. "Je moet snel wakker worden, oké? En als ik ooit echt bij One Direction kom dan neem ik je mee op elke tour."
Juli lacht zachtjes en komt naast me staan. "Nou, als ze daar niet voor wakker wordt dan weet ik het ook niet meer."
Mijn mondhoeken trekken iets omhoog in een hele flauwe glimlach. Ironisch genoeg wellen er tegelijkertijd tranen op achter mijn ogen. "Ik ben zo blij dat we het goed hebben gemaakt."
"Ze gaat niet dood Luca," spreekt Juli me moed in. "De dokter heeft gezegd dat ze niet doodgaat."
"Eerst zien, dan geloven. Ze móét wakker worden."
"Dat wordt ze ook."
Ik wil nog iets zeggen, maar dan merk ik hoe achter ons de deur weer open gaat. Ik kijk om en zie hoe Ginny's ouders de kamer betreden. Allebei hebben ze roodomrande ogen en haar moeder draagt haar rechterarm in een mitella.
"Och, kinderen," zegt ze zodra ze ons ziet. Ze komt op me af en geeft me een knuffel. "Wat fijn dat jullie er zijn. Ik weet zeker dat ze jullie aanwezigheid kan voelen."
Dat hoop ik dan maar, want ik weet niet wat ik anders voor haar kan doen. Ze hoort met mij rond te hangen in de stad of in de voetbalkantine, niet in een ziekenhuisbed te liggen. Dat is geen plek voor een meisje van zeventien.
Ginny's moeder pakt mijn hand. "Ze had het vanmorgen nog over jou. Over hoe blij ze was dat jullie het weer goed hadden gemaakt en dat ze er alles aan zou doen om ervoor te zorgen dat je die tv-show wint. Dat was vlak voor het ongeluk."
Het is een vreemd idee dat Ginny over mij aan het praten was op het moment dat die andere auto op hen in reed. Was ik de laatste aan wie ze dacht? Nee, dat is niet belangrijk. Het gaat erom dat ik een van de eersten ben die ze ziet als ze weer wakker wordt. Dat ik mezelf niet verlies in de wedstrijd die ik probeer te winnen, maar er ben voor mijn beste vriendin.
"Hé!" Juli's kreet klinkt hard door de verder stille kamer. "Volgens mij komt ze bij."
Meteen is de aandacht gewekt. Ik vraag me af of er niet iemand een dokter moet halen, maar eerlijk gezegd zou ik niet weten waar ik die moest zoeken. Daarom kijk ik toe hoe Ginny moeizaam haar oogleden beweegt. Ze gaan nog niet open, maar er zit wel beweging in. Ik meen haar zelfs zachtjes te horen kreunen.
"Ik ga iemand halen," zegt Ginny's vader uiteindelijk en hij stormt de gang op, op zoek naar iemand die hem meer inzicht kan verschaffen over de medische toestand van zijn dochter.
Ik buig me, net als Juli en Ginny's moeder, over mijn beste vriendin heen. "Ginny?"
"Lieverd, het is goed," sust haar moeder. "Blijf maar lekker slapen als je moe bent. Wij wachten gewoon af."
Het is me een raadsel hoe ze zo kalm kan blijven. Haar dochter is aan het bijkomen uit een coma!
Voetstappen komen onze kant op en Ginny's vader stormt de kamer weer binnen, op de voet gevolgd door een dokter. Die gebaart met zijn hand dat we allemaal bij het bed weg moeten gaan.
Bedeesd doe ik wat hij vraagt. De dokter zal het tenslotte wel weten. Ik kijk toe hoe hij zich over Ginny heen buigt.
En op dat moment gaan haar ogen echt open.