15 months later...
Her POV
Hindi mawala ang kaba sa 'kin habang naglalakad kami palabas ng airport. My hands are shaking a bit at nanlalamig ako. Sinulyapan ko si Lyndon na nakasimangot and when our eyes met, mas lalo lamang siyang sumimangot.
"Ano? Hindi ka pa rin maka-move on?" I arched my brow while staring at him. Kinuha ng isa sa mga tauhan ang dala kong maleta.
"Tss. Ewan ko sa'yo. Alanganin ang uwi natin. Alanganin ang pag transfer natin. You're really stupid!" Mariin niyang saad. Uminit ang pisngi ko sa lakas ng boses niya at agad siyang binatukan.
"Tigilan mo ako. Okay lang 'yon! Ulit-ulit na lang, naririndi na ako sa'yo." Pinanlakihan ko siya ng mata bago pumasok sa kotse. Umikot naman siya at umupo sa tabi ko.
"Paanong hindi ako ulit-ulit. Imagine, we will back at the academy, at this month of January? Damn you stupid. Nangangalahati na sa second sem!" Gigil niyang saad. Kasunod ay ang paghampas sa likod ng ulo ko.
Nanlaki ang mata ko at sinuntok siya sa mukha. Sinapo niya iyon at matalim ang mata na tumitig sa akin.
"Damn you! Damn you!" He murmured. I stick out my tongue and rolled my eyes.
"Nye nye. Hindi makaganti." He just made a face.
Tumahimik na siya kaya natahimik na rin ako. Tumingin ako sa bintana para panoorin ang mga dinaraanan namin. Suminghap ako ng hangin at sinandal ang ulo sa salamin.
"Paano kung galit pa rin siya?" I murmured. Naramdaman ko ang pagkilos ni Lyndon sa tabi ko.
"Tss. He's immature then," tipid niyang sagot. Napanguso ako at gumuhit ng kung anu-ano sa salamin.
"He didn't know my reason," mahina kong saad.
"Because he didn't let you explain! Nandoon kaya ako noong nagdramahan kayo," aniya. Sinulyapan ko siya sandali. Nakatitig siya sa akin at agad umiwas ng tingin nang magsalubong ang paningin namin.
"Kung mahal ka niya, maiintindihan ka niya. Kahit saang anggulo, tama ang ginawa mo. Your Dad needs you that time. Alam mong stubborn si Tito Eros at ayaw niyang wala ka sa tabi niya. Ano, uunahin niyo kalandian niyo kesa sa ama mo?" Inis niyang saad.
Malungkot akong umayos ng upo.
"Kung mahal niya ako..." turan ko. He sighed and messed my hair.
"Huwag ka na magdrama d'yan. Pabalik na nga tayo 'di ba? True love waits, true love isn't selfish at kung hindi ka niya hinintay, that's not love. Halos isang taon ka lang nawala."
"Ang dami mong alam, ah? Nainlove ka na ba?" Tinitigan ko siya. Sa tagal namin na magkasama, kahit kailan ay wala siyang nabanggit tungkol sa babae, kung may nagugustuhan na ba siya o minamahal. He's a big mystery for me. He is secretive.
"Wala kang pake." He rudely answered. Napailing ako at muling tumingin sa bintana. At sa isang taon namin na magkasama, nasanay na rin ako sa ugali niyang ganiyan.
Pinikit ko ang mata at naalala ang mga nangyari sa loob ng isang taon.
Transferring to other country is tough. New environment and new cultures. I arrived with broken heart because of the painful goodbye. It is hard because I was already heartless. Dahil naiwan sa Pilipinas ang puso ko.
Pagdating namin doon ay hindi kami nakapagpahinga. Agad kaming pumunta sa hospital kung saan naghihintay si Papa. Before I was discharged from the Academy's hospital ay may dumating na sulat saying that he needs me. And he wants me to be there on his operation.
Agad na sumalang si Papa sa operation ilang oras simula nang dumating kami. I was so tired and sleepless dahil hindi ako nakatulog nang maayos sa eroplano dahil sa pag-aalala kay Papa at pag-iisip kay Greg.
Hindi ko matanggap kung bakit kailangan na gano'n ang mangyari. Bakit kailangan na mag-away kami sa huling sandali at magalit siya sa 'kin? I want to stay with him but Papa needs me also. Sa pagkakataon na 'yon, mas pipiliin ko ang ama ko. I want to bring him but that's impossible because he's looking for his sister plus his responsibilities on the Academy.
"Iniisip mo pa rin siya? Tanginang 'yan, nandito tayo, your father is inside tapos siya pa rin?" Yamot na saad ni Lyndon. Pinunasan ko ang luha at malungkot na ngumiti.
"I can't help but to think about him." Garalgal ang boses ko dahil sa pagpipigil sa iyak. He shook his head.
"Mas okay na naghiwalay kayo. Kung may love nga na namamagitan sa inyo, damn it's a childish love! Hindi pwede na lagi kayong magkasama. Darating at darating ang panahon na maghihiwalay kayo ng landas. At sa pagkakataon na 'to susubukin ang pagmamahal niyo 'kuno'," iritadong saad niya. Napatitig ako sa kaniya at hindi makapaniwala sa mga sinasabi niya. He is like a love guru.
Pero napaisip din ako sa sinabi niya. He has a point but it's hard. Alam mo 'yong tipong tama siya pero masakit?
"Don't let the love be the poison. Make it as your strength. Sa lagay niyo kasing dalawa parang mamamatay kayo na wala ang isa't isa. You two needs to grow and mature. And this will be the first step. Kapag dumating ang panahon nang pagbalik natin, doon natin makikita kung tunay nga ba o hindi 'yan. Maybe it's just a powerful infatuation and not love. No one knows." Nagkibit-balikat siya at sinulyapan ako, "I'm a guy, stupid. I know what do guys think. Anyone can say 'I love you' but it's only few who can say 'I'll wait for you' and prove it to you. And serious guys can wait, I swear. Man only fall in love once, ang mga iba na naramdaman niya ay atraksyon lamang. So if that shit really loves you, ikaw na lang. Wala ng iba."
"Hey." Nagising ako dahil sa pagtapik sa pisngi ko. Kinusot ko ang mata at umayos ng upo. Napatingin ako kay Lyndon na lumabas ng kotse.
Nanlaki ang mata ko at sumulyap sa labas. My heart beat faster than the usual when I realized that we are already inside the academy. Bumukas ang pinto sa tabi ko at inalalayan ako ni Lyndon na lumabas mula sa kotse.
Nilibot ko agad ang tingin sa paligid. I felt nostalgic as I see familiar faces and places. Humangin nang malakas at sumabog ang buhok sa mukha ko. I immediately removed some strands covering my face at sinikup iyon sa ibabaw ng balikat ko.
"Happy now?" Sarkastikong saad ni Lyndon. Gusto ko sana siyang ismiran pero hindi ko magawa dahil sa mga titig ng mga nagkalat na estudyante.
Binuhat ng dalawang kasama pa namin ang mga maleta namin at nagsimula kaming maglakad. Ramdam ko ang titig ng mga estudyante sa 'min habang naglalakad kami patungo sa building ng 'Haute Class'.
Doon pa rin ang dorm ko. Isa naman ang nakapagitan sa amin ni Lyndon. Doon rin ang dorm niya. I pressed my thumb on the scanner at bumukas iyon. Agad kong nilibot ang tingin sa loob bago humakbang papasok. Kinuha ko ang maleta ko at nagpaalam sa 'kin ang kasama namin kanina bago sumara ang pinto.
Nilibot ko ang buong dorm at walang nagbago kahit kaunti. Tila baha na kumalat sa isipan ko ang mga ala-ala sa bawat sulok noon. At nang bumalik ako sa may sala, naalala ko ang huling pagkikita namin ni Greg.
Nasapo ko ang dibdib nang tila tinusok iyon ng milyong-milyong mga karayom. Mariin akong pumikit at muling nagmulat. Maraming mga bagay ang dumaraan sa utak ko. Maraming sana. Pero walang what if's. Kasi kahit ulit-ulitin ang panahon na 'yon, I will still choose Papa.
Sana hindi na siya galit. Sana pansinin niya ako. Sana gano'n pa rin siya. At sana... ako pa rin.
The doorbell rang. I sighed and stood up. Pagbukas ko ay si Lyndon ang bumungad at nakasandal sa pader habang magka-krus ang mga braso.
"Faster! I'm starving," sigaw niya. Napailing ako at sumunod sa kaniya.
Sabay kaming bumaba at tumungo sa cafeteria. Pagpasok namin ay pamilyar na pamilyar ang senaryo. Napakatahimik at tila natatakot gumawa ni munting ingay. I sighed at sumunod kay Lyndon sa pila. Siya na rin ang nagbayad ng pagkain ko saka kami pumwesto sa bakanteng lamesa at upuan.
We are just eating silently nang bumukas ang pinto. Agad akong nag-angat ng tingin at nakita si Sunshine at Clarence. They are both looking around and I think they heard about our arrival. Hanggang sa dumapo ang tingin nila sa 'kin. Their eyes widen at tumakbo patungo sa pwesto namin.
Tumayo ako at sinalubong sila ng yakap.
"Eirian!" Tili ni Sunshine na bumasag sa katahimikan ng cafeteria. Clarence hugged me, too and pinched my cheeks.
"Nandito ka na! Wow," he looked at me from head to toe. "Lalo kang gumanda, and something changed.." aniya. I just smiled and hugged them again.
Umalis sila sandali at tumabi sa 'kin para sumabay sa pagkain. Ang daldal nilang dalawa lalo na si Sunshine which is weird for me since she doesn't talk much noon.
"Tss." Napatingin kami kay Lyndon na nagtakip ng tenga at masama ang tingin sa amin.
"Arte ka na naman diyan!" Singhal ko. He rolled his eyes at padabog na tumayo.
Nagkatinginan kaming tatlo nang umalis siya afterwards we laughed in unison. Lyndon really hates noisy places and people.
"So kamusta kayong dalawa?" I asked and munch my food. Their cheeks reddened at sabay na umiwas ng tingin. I grinned at sumilip sa may pagitan nila.
Nanlaki ang mata nila at agad nagbitaw ang magkasiklop nilang palad. Humagalpak ako at tumawa nang tumawa.
"Uy! Kayo na?" I asked. Umiwas ng tingin si Sunshine while Clarence nodded.
"Alam niyo, habang nasa France ako tapos inalala ko 'yong moments natin, saka lang nag-sink in sa 'kin 'yong mga iba niyong sinabi at mga nangyari sa 'tin," saad ko. Si Clarence naman ang humagalpak.
"Slow ka kasi," he teased. I smiled and shook my head.
"Nakakamiss." I unconsciously said and remembered Elene.
"Nasaan na si Elene?" I asked.
"Ayon, malaya na siya like what you requested. Pero hindi ko pa nakikita ang bruha," saad ni Clarence.
I sighed and resumed eating.
"So everyone already moved on. Ano naman balita sa inyo ni Lyndon?" Sunshine asked. Parang may kumurot sa puso ko nang marinig ang unang pangungusap na sinabi niya.
"He's like a brother to me. He's rude and a bad boy but he's kind on his own way," saad ko. Clarence nodded.
"Ano 'yan, brotherzoned?" He asked. I pouted.
"Ano ba kayo, magkapatid kami. He's Papa's orphan," saad ko. They nodded.
We talked about random things. Hanggang sa natigilan nang bumukas ang pinto ng cafeteria. The atmosphere became heavy at pumainlang ang katahimikan. Pakiramdam ko ay walang kumikilos kahit kaunti. Suminghap ako ng hangin nang dumagundong ang tibok ng puso ko.
"Plus Èlèvee." Narinig kong bulong ng isang estudyante
Napalunok ako at pinisil ang palad. Familiar scene. Like what happened on my first day a year ago. Pag-angat ko ng tingin ay nakita ko ang mga pamilyar na mukha.
Ezperanza, Xicarus, Last, Elixir, Xiela and Greg. Nahigit ko ang hininga habang nakatingin sa kanila. They all gracefully walk towards the buffet to order some food. Matapos ang ilang minuto ay sabay-sabay silang naglakad patungo sa mesa na malapit sa amin.
Para akong matutunaw nang magsalubong ang aming mata. His dark midnight eyes. Those dark orbs that never let the light penetrate on it. Napaawang ang labi ko habang seryoso ang mga mata niyang nakatitig sa 'kin.
But our contact broke nang bumaba ang tingin niya sa bagong dating na babae na agad umabrisiente sa braso niya. I felt my heart sank while staring at them. The girl beside him is talking and his full attention is on her. Kumislap ang kaniyang mata at inalalayan ito na umupo. And our eyes never met again.
Muli akong napabalik sa pagtingin sa pagkain nang kalabitin ako ni Sunshine. They sadly smiled while I forced a smile at tinignan ang pagkain ko. Bigla akong nabusog. Nawalan ako ng gana kumain.
"I think she's Greg's girl. Madalas kasi sila magkasama. She's Adela Delos Santos." Tumango ako at pilit na kumain.
I'm okay. Okay lang ako. Suminghap ako ng hangin at pinigil ang pagpatak ng luha. Nanghihina ako. Parang sinasaksak ang puso ko. Pinahid ko ang luha at napansin iyon nila Sunshine dahil natigilan sila. I forced a smile again and nodded.
"Okay."
Huminga ako nang malalim ngunit tuloy-tuloy na ang pag-agos ng luha mula sa mata ko.
Papa hindi ako nagsisisi na ikaw ang pinili ko. Nasasaktan lang po ako ngayon but eventually I'll be okay. Okay lang ako kasi masaya naman ako na kahit sa huling pagkakataon nakasama kita, nakita kita at nayakap kita.
Biglang may humila sa akin patayo at niyakap ako nang mahigpit. I cried on his chest like what I used to do. He caressed my back.
"It's okay. Don't cry, stupid. I'm here, I will never leave you."
*******
Supladdict <3