Her POV
"Really?" He said with a tone of sarcasm. Parang piniga ang puso ko habang nakatingin sa mukha niya na malamig ang ekspresyon, ngunit sumisilip doon ang sakit.
"G-greg.." I muttered and closed my eyes tightly. Huminga ako nang malalim at muli siyang sinulyapan.
"I- I need to go, I'm sorry. It's my father's request," mahina kong bulong. Siya naman ang suminghap at tumingala. Kapagkuwan ay hinilamos niya ng palad ang kaniyang mukha at pilit ang ngiti na tumingin sa 'kin.
"Okay, okay. Just a vacation, right? And why the hell you're with this guy?" saad niya sa bahagyang nanginginig na boses at tinuro pa niya si Lyndon na nakasandal sa pintuan habang magka-krus ang kaniyang braso sa tapat ng dibdib. Ngumisi siya sa sinabi ni Greg.
Kumurap ako nang ilang ulit para pigilan ang luhang nagbabadya.
"He's my father's orphan, though they don't have the same surname. And... I'm sorry Greg," sagot ko. Napalis ang kaniyang ngiti kaya umiwas ako ng tingin.
"Why sorry?" He asked again with a nervous voice.
"I'm not leaving for vacation. M-matatagalan kami." My voice shook a little lalo na nang marahas siyang suminghap ng hangin.
Matalim niya akong tinitigan at pakiramdam ko ay matutunaw ako. His eyes are full of pain and anger. Namula ang mata niya at para akong dinurog nang makita ang namumuo na luha sa gilid noon.
"Y-you know, I need you right now, kitten. Can't you just please stay here. Papayag naman ako na umalis ka, e. Pero sana, hindi ngayon. Fuck, not now that I need you the most and please don't be gone for too long." I can hear the desperation on his voice.
"Drama." Sinamaan ko ng tingin si Lyndon. He just arched his brow at tumalikod sa gawi namin. Sinulyapan ko si Greg na nagmamakaawa ang mata habang nakatingin.
Nanghina ang tuhod ko nang humakbang siya palapit sa 'kin at niyakap ako nang mahigpit. He buried his face on my chest while hugging me tightly.
"Please, kitten. Don't leave me," he murmured. Napatingala ako at umalpas ang luha mula sa mata ko.
Nanghihina ako sa sakit na nararamdaman. It's directly piercing on my heart. It is an intense pain, na halos magmakaawa siya sa akin. Parang gusto ko na lang humagulhol sa iyak nang umalog ang balikat niya.
"Please, please. I'm so tired baby, and you're my comfort. I can't bear moments without you," he murmured with his shaky voice.
Ayoko na. Ayokong umalis, lalo na dahil kay Greg. Ang hirap na iwanan siya sa ganitong sitwasyon. I just want to be with him and forget everything. But I remember, Papa. He needs me too. Kailangan na kailangan niya ako. I can't just back out because I'll break his heart.
It is hard to choose between the two men of my life. Kahit sino sa kanila ang piliin ko, may masasaktan pa rin akong isa. At kailangan na isa lang ang piliin ko.
Pinigil ko ang hikbi at kinusot ang mata. Tinanggal ko ang pagkakayakap niya sa akin but he tightened it. Lalo akong nasasaktan sa kinikilos niya but I already decided.
"No.." He murmured. Huminga ako nang malalim at pilit siyang pinaalis sa 'kin. Nang maghiwalay na kami ay puno ng sakit ang mga mata niya. I gulped and made my face straight.
"I... I need to go," namamaos kong saad. Iniwas ko ang tingin at dahan-dahang humakbang.
Natigil ako nang magsalita siya, "Really... you can leave me?" He coldly said. I can't but I must.
"N-ngayon lang naman, e," bulong ko.
"Ngayon na kailangan kita?" His voice is now full of hatred. And it hurts, a lot. Parang tinusok ang puso ko sa talas ng kaniyang salita.
"Greg..." Hinarap ko siya.
Gusto ko sabihin sa kaniya na sana intindihin niya ako. Na sana huwag siyang magalit. Na sana, hintayin niya ako. Ngunit natutop ang bibig ko habang nakatingin sa mga mata niyang matatalim na nakatingin sa akin. Umalpas ang luha mula sa kaniyang mata. Pinunasan agad niya ito at umiwas ng tingin.
"Let's make a deal," malamig niyang turan. Kinabahan ako but I'm still interested. Umaasa na ang deal na 'yon ay maganda ang nilalaman.
"Stay, even for a week, stay at by my side. O aalis ka, aalis ka na rin sa puso, isip at sistema ko," turan niya.
Nasapo ko ang dibdib at nakatitig lamang sa kaniya. Bakit ganito, bakit kailangan kong mamili? Bakit kailangang masakit? Bakit nasasaktan kami nang sobra?
Napayuko ako nang hindi kinaya ang nagmamakaawa niyang mga mata. Naramdaman ko ang pagkilos niya at nagsimulang maglakad. Tumigil siya sa gilid ko. Nagsimula na naman ang pagpatak ng mga luha ko, mula sa 'king mata.
"You can leave now. Wala ka ng babalikan. O babalik ka pa nga ba? Hindi na ako aasa... kasi wala na rin 'yong kwenta."
Then he left, he left me.
Napahikbi ako hanggang sa naging hagulhol. Alam ko na ang nararamdaman niya. Kasi kahit ako ang aalis, pakiramdam ko iniwan niya ako. Ah, tama. Iniwan na niya talaga ako. Iiwan namin ang isa't-isa. Kahit wala pa kaming nasisimulan natapos na agad.
May mainit na bisig ang pumalibot sa katawan ko at napasubsob ako sa dibdib niya. Umasa ako na si Greg iyon pero alam kong hindi.
"Stop crying, stupid. We need to go. Your father needs you now. Alam mong hindi siya sasalang sa operasyon habang wala ka. He needs you, you're his strength."
Tumango ako pero patuloy pa rin sa pag-iyak. I heard him sigh and caressed my back. Lalo akong sumubsob sa kaniya at umiyak nang umiyak. Sobrang sakit ng puso ko. I am so heartbroken.
He's able to break me. He's able to break himself. Because he's my heart.
"Let's go," bulong ni Lyndon at giniya ako palabas ng dorm. Nakasunod sa 'min ang ibang tauhan ni Papa.
Malapit na kami sa gate nang makarinig ako ng tumatawag sa 'kin. Paglingon ko ay nakita ko si Sunshine at Clarence. Malungkot akong napangiti sa isipan na hindi nila kasama si Elene.
Humihikbi si Sunshine at namumula ang ilong samantalang si Clarence ay namumula ang mata. Lumapit sila sa akin at biglang hinila ni Clarence ang buhok ko.
"Bruha ka, nakakainis ka!" He shouted. Biglang may dalawang baril ang tumutok sa kaniya na nagmula sa dalawang tauhan ni Papa.
"Huwag. He's my friend." Hinawi ko ang mga iyon at hinarap sila. Pilit aking ngumiti.
"Sorry," tanging saad ko. Yumakap sa 'kin si Sunshine. I flinched but later on I touched curly her hair.
"Eirian, bakit biglaan?" She asked. I heaved a sigh and forced a smile.
"Biglaan ang pangyayari, e," saad ko. Kinusot ni Clarence ang mata niya.
"Paano si Gregian?" He asked. Napaisip ako kapagkuwan ay malungkot na umiling.
"Kay Greg na siya," saad ko. Para kahit papaano, may kasama si Greg. And maybe, Gregian can help to ease his loneliness.
"P-paano si Greg?" Sunshine asked. Malungkot akong napangiti at hindi na umimik.
"We need to go," naiinip na saad ni Lyndon. Sinulyapan ko siya sandali bago hinarap sila Sunshine.
"Bye. Until we meet again." I murmured. Nagsimula na namang umiyak si Sunshine. They hugged me tightly. Napapikit ako at pinakiramdaman ang mainit nilang yakap.
"Ingat ka doon. Until we meet again," Clarence murmured. I nodded at humiwalay. Kinawayan ko sila saka naglakad patungo sa limo na naghihintay. Sumakay ako roon at sumilip sa bintana.
They both waved their hand. Clarence hugged Sunshine as she cried harder. Malungkot ko silang tinignan habang dahan-dahan na umaandar ang kotse.
Nakita ko pa ang pagdating ng kambal. Hendrei is crying habang nakaupo sa lupa at kinukusot ang mata while Hendrix is just staring at our car while caressing Hendrei's back.
Malungkot ko lang sila na tinitigan hanggang mawala na sila sa paningin ko. Pinikit ko ang mata at hinayaan ang mga luha na muling kumakawala. Ang dami kong naiwan. Ang dami kong nasaktan. But when I remember Papa, I can't feel any regrets.
Sana maintindihan nila ako. And I hope someday, they can still accept me. Lalo na si Greg. Someday, until we meet again.
*****
Author's comment (2020): Bawat chapter, may note ako noon sa dulo na nanghihingi ng tawad kasi sabaw update ko para sa akin, dahil hindi ayos mood ko. I'm kinda proud of myself na naisulat ko 'to amidst the problem ko noon. Kahit unstable ang isip ko hahaha. Sher lang hehe.
Supladdict<3