Her POV
Life is really unexpected. Sometimes, even it is hard to accept, you can't do anything but to accept. Kahit malayo ito sa totoong gusto mo. Because even how many times you already fight to avoid it, it still finds its way to happen. And I already accepted the fact that maybe, I don't deserve to live long. But things happened, and now I'm still alive and kicking.
It's funny how his endearment justify my life now. Sa ilang beses ng pangyayari sa ilang buwan kong pananatili sa Academy, ilang beses na nalagay sa alanganin ang buhay ko. Ilang beses muntik mamatay ngunit ngayon, heto pa rin ako at nabubuhay. It is one of the beliefs that cat has many lives which is like mine. However, I know God has still plans for me kaya hindi niya ako hinahayaan na tuluyang mawala.
Kaya napakabait ng Diyos dahil kahit may nagawa akong napakabigat na kasalanan ay hindi pa rin niya ako hinahayaan na tuluyang mawala. And now, realization hit me. Hangga't kaya ko pa, I should fight. I must never give up.
"Eirian." Napatingin ako kila Sunshine at Clarence na nasa tabi ko. Hindi ako mapakali nang halikan ako sa noo ni Clarence.
"We are happy that you're still alive. Damn it. Iyong natagpuan ka namin doon na duguan at halos mamatay na, geez. That's horrifying," saad niya. Pinisil naman ni Sunshine ang kamay ko. And I flinched on her touch.
"Yes, we are really happy. Mabuti na lang dumating kami agad, paano kung nahuli kami 'di ba? I can't imagine it," turan naman ni Sunshine. Huminga ako nang malalim at hindi pinansin ang pagsakit ng tiyan sa ginawang iyon. Natulala ako sa kisame at malungkot na napangiti.
"How's Elene?" I muttered. Matagal na katahimikan ang pumainlang. Narinig ko ang pag-ayos ng upo ni Clarence at malalim niyang pagbuntong-hininga.
"She was jailed. Of course," aniya sa malamig na tinig ngunit hindi sa akin nakatakas ang lungkot doon.
Sa pagkurap ko ay umalpas ang luha mula sa mata ko hanggang sa sunod-sunod na iyon. I didn't move and let it stream down like a water fall. Being betrayed is like, being killed. Masakit. I remember the time that we first met.
She's the first one who approached me in our room, pagkapasok na pagkapasok ko. Even she's a little bitch, I know that she's a good friend. She's one of my best friends. She's like a sister to me who took care and protected me.
I remember all of our moments. Hindi pa man kami umaabot ng isang taon, napakahalaga na niya sa 'kin. I love her, really. Love isn't measured by time. Kahit sandali man o matagal, basta't mahal mo, mahal mo.
And it pains me a lot because in a snap, we are already done. Dahil sa mga pagkakamali ng mga magulang namin, nasira kami at nagkasakitan. I didn't expect all of this to happen. Hindi ko rin inakala at inasahan na kaya niya akong saktan at patayin.
Her love for her father destroyed us. And to me, almost. Muntik na ako ang sumira sa 'min dalawa. Because honestly, I love to kill Calixto for killing Daddy Valentino. Kaya alam ko rin na may kasalanan ako. Hindi ko alam kung bakit nangyari 'to sa amin. Maybe the destiny really wants this to happen.
"H-hindi ko akalain.." saad ni Clarence. Napatingin ako sa kaniya at naabutan siyang tulala. Nilingon niya ako at malungkot na ngumiti.
"Kasi naman, kahit maldita siya at bitch sometimes, she's still a good friend. Kaya hindi ko matanggap, that she tried to kill you," dagdag pa niya. Huminga nang malalim si Sunshine at hinaplos ang likod ni Clarence. She sighed and stared at me.
"Hindi ka na namin nakita sa stock room. Si Elene naman, sabi niya aalis daw siya sandali. We didn't expect na nakakulong na pala kayo sa kwarto na 'yon. Nasa labas na kami at hinahanap ka, natagalan pa nga kami. Pati si Greg, hinahanap ka rin. Until Elene came with blood on her hand. Pero hindi 'yon ang napagtuunan namin ng pansin. She's crying and she just told us that you're on the stock room, after that... she ran away. At pagdating nga namin, naroon ka. Agaw buhay. And everything became clear for me. Siya ang may gawa no'n sa'yo. Matapos ka namin maihatid, nakita namin si Elene. She surrendered herself," malungkot na pagkwento ni Sunshine.
Malungkot akong napangiti at muling kinusot ang mata. Alam ko, alam kong mabait talaga siya. She has a kind heart. Pero nilamon siya ng galit na muntik na rin mangyari sa 'kin.
"At hindi ko alam," nanginig ang boses ni Sunshine at humikbi. "Hindi ko rin inakala at hindi ko matanggap kung bakit niya iyon nagawa. Kami ang kasama mo madalas kaya mas alam namin na inosente ka at mabait, kaya paano niya nagawa iyon?" she asked and cried. Inabot ko ang kamay niya at pinisil.
"There are reasons behind, Sunshine. Huwag kayong magalit sa kaniya, she's good. She's kind at hindi niya iyon sinasadya. I know Elene, I know her. Intindihin natin siya because that is what she needs right now."
Matagal pa sila roon. Hanggang sa pumalit naman ang kambal. Napangiti ako nang makita sila because I already miss them. Pero hindi rin sila nagtagal, dumating ang tatlong bugok.
"Hi, Eirian," bati ni Xicarus at nilapag ang pagkain sa tabing lamesa. Napanguso ako habang nakatingin doon. Puno na 'yon ng mga pagkain.
"Kumusta?" Last asked. Hinila nila ang sofa at pinwesto sa may tabi ng kama ko.
"I'm already fine." I murmured. Elixir nodded and stare at me.
"Really? Even emotionally?" he asked. Matagal akong nakipagtitigan sa kaniya at napagtanto ko ang nais niyang iparating. Umiwas ako ng tingin at bumuntong-hininga.
"Feeling of being betrayed by the person you love hurts so much," saad niya. Suminghap ako ng hangin at tinitigan ang pulso ko.
"So may I ask you again, how are you?" Ulit niya. Nakagat ko ang sariling labi at pinakiramdaman ang sarili. At narealize ko na may nagbago sa pakiramdam ko.
I think, it is already numb. Ang daming bagay ang tumatakbo sa isip ko pero hindi ko pa rin matanggap ang nangyari. Kahit sabihin ko na hindi ko magawang magalit kay Elene, pagkatapos ng lahat ng nangyari, napagtanto ko na sawa na ako. Sawa na ako sa lahat ng bagay na nangyayari sa akin. Nakakasawa masaktan, maloko at paulit-ulit na lamang.
"You know, Dieu can't concentrate on his duty. Kagagaling pa lang noon, hirap pa siya maglakad. Pero akalain mo 'yon, nabuhat ka niya at nakatakbo pa siya habang dala kaniya. Pag-ibig nga naman, oh." Biglang iba niya ng topic. Napatingin ako sa kanila na mariin na nakatingin sa 'kin.
"How is he, now?" I asked. Last shook his head.
"He's really busy and If you'll see him, you will mistaken him as a zombie. He's really exhausted on the underground stuffs and he's not able to sleep anymore. Tuwing darating siya, noong wala ka pang malay, ikaw agad ang pinupuntahan niya. He really needs you now." Kumunot ang noo ko.
"Bakit, ano ba ang nangyayari? May problema ba siya?" Tanong ko. Xicarus sighed.
"His half-sister," he murmured.
"M-meron siyang half sister?" I asked. They nodded and I realized that I just know little things about him. Ang dami ko pang hindi alam sa kaniya.
"Sister on his father's other woman. But knowing Dieu, he loves her kahit ito ang dahilan kung bakit nasira ang pamilya nila," saad niya.
"Bakit? What about her?" I asked. Elixir sighed.
"She's missing. You see, being a child of an underground lord isn't normal. Laging may banta 'yan. They can't get Dieu because of his abilities at marami na siyang alam sa mga bagay na 'yan, so they targeted his sister and kidnapped her."
Umawang ang labi ko sa pagkabigla. And I can imagine him now. Kung gaano na siya ka-stressed at exhausted. Sigurado ako na hindi siya titigil sa paghahanap sa kapatid niya dahil gaya nga ng sinabi nila Elixir, he loves his sister so much.
Isang araw pa ang lumipas bago ako tuluyang nakalabas sa hospital ng Academy. Hindi ko na siya nakita muli dahil hindi siya nakabisita sa 'kin. It's saddening but I do understand him. Siguro nakampante na rin siya na gising na ako kaya hindi na siya nag-abala pa.
"Okay ka na ba talaga?" Clarence asked. I nodded at bumitaw sa pag-alalay niya. Umupo ako sa sofa at nilibot ang tingin sa dorm ko.
The Academy is already back to its shape. Na-renovate na ang mga nasira na mga bagay dahil sa pagsugod ng mga tao mula sa underground. That case isn't solved yet. Pinaiimbestigahan pa rin ang pangyayaring iyon.
"Gutom ka na ba?" Sunshine asked. Silang dalawa ang naghatid sa 'kin sa dorm ko matapos ma-discharged.
Umiling ako at pilit na ngumiti, "okay na ako. Sige na, salamat sa inyo. Pwede na kayong umalis," saad ko at umiwas ng tingin. Matagal silang natahimik hanggang sa huminga nang malalim.
"Eirian, I know that you're now doubting to everyone." I flinched when Sunshine touched my face. Parang napapaso naman siya na lumayo nang makita ang reaksyon ko. Napailing ako at huminga nang malalim.
"Iwan niyo na ako. Kaya ko naman." Maikling turan ko. Matagal silang tumitig sa 'kin at tuluyan nang umalis.
Pinanood ko ang pagsara ng pinto saka sumandal sa sofa at tumingala. I feel so bad. Pakiramdam ko nag-iisa na lang ako. Kapag nandiyan naman sila, hindi na ako komportable. Kahit kanino, hindi ko na kayang matagalan na makasama. Natatakot ako na baka sa pagtalikod ko ay saksakin nila ako.
Natatakot ako na masyadong nakadepende sa kahit sino. Nakakatakot na masyadong magtiwala. It's hard to assume and expect things then will get disappointed later on. And worst, get hurt.
Pakiramdam ko rin lahat ay may lihim na agenda. May gagawing masama. Sasaktan ako at bibiguin. Maybe I'm now paranoid but that's what I really feel.
Napatingin ako sa may gawi ng pinto nang tumunog ang doorbell. I sighed at tumayo saka marahan na naglakad. Matagal akong nakatitig sa pinto at hinawakan ang knob.
Paano kung pagbukas ko ay biglang may susugod sa akin para patayin ako? Paano kung sa likod ng pinto na 'to ay taong papatay sa 'kin?
Mariin akong napapikit at umiling. Pinihit ko ang sedura at dahan-dahan na binuksan. I'm anticipating on what will happen next.
At nang tuluyan ko nang nabuksan ay tiningala ko ang tao na naghihitay sa labas. His dark and thick hair was messy. Maitim na rin ang ilalim ng kaniyang mga mata and they looks so sad and tired. Even he looks stress, he's still handsome as ever.
"Greg," mahinahon na saad ko. Pilit siyang ngumiti at humakbang papasok. Yumuko siya saka niyakap ako nang mahigpit. Binaon niya ang mukha sa pagitan ng leeg at balikat ko. His hot breath caressed my skin and familiar chill ran on my spine.
Hindi ko pinansin ang pananakit ng sugat sa tiyan at balikat. I caressed his back and run my fingers through his hair.
"Kitten," he murmured. Napapikit ako and I feel nostalgic.
Naalala ko 'yong time na una ko siyang nakita. The time that I tried to escape through climbing the tall wall. He caught me when I fell for the second time. That moment that lead me to the rule-breaker's room, and I met my new friends. Sa dami kong pinagdaanan hanggang sa ngayon.
Halo-halong emosyon, nakakalungkot at may halong saya. And those memories are treasures to be kept.
Umupo kami sa sofa. He just hugged me while his face is resting on my chest. Pinaglaruan ko ang itim na itim niyang buhok.
"You okay?" I asked. He just nodded and 'hmm' that's why it vibrated on my skin.
His hot palm manage to lock my hand at dinala iyon sa kaniyang labi at hinalikan nang ilang ulit. Naluha ako habang pinapanood siyang nakapikit at dinadampi iyon sa kaniyang labi.
"I'm happy that you're okay now." His voice was husky. Parang inaantok at halong pagod. Pinunasan ko ang luha at hinaplos ang kaniyang pisngi pababa sa kaniyang leeg at balikat. Hinigpitan ko ang kapit sa kaniya at malungkot na ngumiti.
"I— I am happy too," namamaos kong saad. Bigla siyang nagmulat ng mata at tiningala ako. Gumuhit ang pagod ngunit matamis na ngiti sa kaniyang labi.
Parang dinudurog ang puso ko habang nakatitig sa mapungay niyang mata at naglalambing na nakatitig sa 'kin.
"Kitten, please tell that everything will be alright," he requested. I nodded and traced his thick brow.
"Everything will be okay. Everything will fall on their right places," I murmured. He nodded at muling pumikit. Muling umalpas ang isang luha mula sa 'king mata at agad na pinahid bago pa niya makita.
"Yes. It will be okay. Ikaw ang nagsabi, e," he chuckled at niyakap ako nang mahigpit.
Niyakap ko siya pabalik at hinaplos-haplos lamang ang kaniyang buhok o 'di kaya likod. Hanggang sa bumigat ang kaniyang paghinga. I watched his face peacefully sleeping. Kunot ang kaniyang noo at nakaawang ang pulang-pula niyang labi.
And I took all that time to memorize his face. His face and him that used to disturb my system. And I felt an intense pain on my heart while watching him asleep.
Dumating ang hapon at bumaba siya para bumili ng pagkain. Pagbalik niya ay madami siyang dala at inalis niya ang maliit na vase sa ibabaw ng center table. He put all the foods there at inalalayan akong umupo sa carpeted na sahig.
Pinapanood ko siyang kumain. Nang mahuli niya ako na nakatitig sa kaniya ay tinaasan niya ako ng kilay.
"What? Do you want to eat me instead?" He teasingly asked and it's like he gained all his energy now. Malayo na ang hitsura niya sa matamlay na Greg kanina.
Uminit ang pisngi ko at binato siya ng hawak kong tinapay. His eyes widen at dumukwang saka ninakawan ako ng halik.
"You bad girl, you shouldn't throw that." Pangangaral niya at paulit-ulit akong hinalikan sa labi.
Lalong uminit ang pisngi ko kaya pilit ko siyang tinulak.
"Sumosobra ka na, a!" Saway ko. He chuckled and bit my lower lip teasingly saka lumayo nang may pilyong ngiti.
"Levin Gregory Monteverde!" Pinanlakihan ko siya ng mata. He looked at me innocently while pouting.
"What? I didn't do something wrong! Kissing you is the best thing in this world."
Bumilis ang tibok ng puso ko sa sinabi niya. Napalunok ako at pinagtuunan ng pansin ang mga pagkain na nasa harap namin.
"Psh," tanging saad ko. Pinagpatuloy namin ang pagkain hanggang sa tumunog muli ang doorbell. Siya ang tumayo at malawak na binuksan ang pinto.
"What do you need?" Seryosong tanong niya.
Napatingin ako sa gawi nila at namutla nang makita si Lyndon kasunod ang dalawang lalake na naka-suit. Lyndon looked at me and shot his brow up.
"What now stupid? Aalis na tayo." He boringly said. Napatingin sa 'kin si Greg at kumunot ang noo.
Nanlamig ako habang nakatingin siya sa akin na puno ng pagtatakha.
"Aalis? Where are you going?" He asked coldly. Napalunok ako at hindi alam ang dapat isagot.
"Oh, she didn't tell you that we're going out of this country? We will transfer somewhere in France," Lyndon said arrogantly.
And I stiffened on Greg's cold yet burning eyes.
I'm sorry.
******
Supladdict<3