Her POV
Nagising ako dahil sa marahan na paggalaw ng sasakyan. Kinusot ko ang mata ko saka tumingin sa paligid. Sementado ang daan na tinatahak namin ngunit may ilang mga bato na nakakalat kaya naging medyo magalaw ang byahe. Mapuno at masukal ang mga nakikita ko sa gilid ng daanan.
Nilingon ko si Lord Valentino na tahimik na pinapanood ang dinaraanan namin. Pinasadahan ko ang buhok at bumaling sa kaniya.
"Sir.." I called him out. He looked on my place and frowned afterwards.
"What did you call me, sweetheart? Sir?" He asked amusedly. Kinagat ko ang labi at pilit na ngumiti. Medyo umusog siya palapit sa akin then he tapped my head.
"Sweetheart, I know this is a big change for you. But I'm dying to be called father by you. Can you grant that, sweetheart? Daddy, that's what I want you to call me," he asked gently while caressing my face. His eyes were tender and gentle while staring at me. Napalunok ako at tumango.
"Sorry po, Daddy," saad ko. Halos mautal pa ako sa pagbigkas. He smiled widely and tucked my hair at the back of my ear.
"That's better, sweetheart. Malapit na tayo. Wait, are you hungry already?" He asked. Nahihiya akong tumango. Inabot niya ang isang maliit na paper bag sa tabi at kinuha ang sandwich do'n.
"That young man gave me this. He said it's your favorite. Tuna spread." Nakangiti niyang saad at inabot sa akin iyon.
My heart beat fast again as if alam nito kung sino ang tinutukoy ng aking ama.
"S-si Greg po?" Tanong ko. Lumaki ang ngiti niya at tumango. His eyes and smile are teasing while staring at me.
"Yeah. That Monteverde kid. It seems like he's head over heels to you, huh?" He said. Uminit ang pisngi ko at nagsimulang kumain.
"Hindi po," sagot ko. Pinanood niya ako sa pagkain. Kumislap ang mata niya na tila may naalala.
"You're really like her, Agape. In many things." He murmured. Napatingin ako sa kaniya habang ngumunguya.
"Sino po?" I asked. Umayos siya ng upo na parang naghahanda sa pagkwento.
"Your Mom," saad niya. Kumabog ang dibdib ko sa sinabi niya. Natigil ako at natulala sa kaniya. He knows my Mom? Of course he's my father! Pero kasama ba niya si Mama?
"She likes tuna spread, too. Pineapple juice and your other favorite things. Ang ugali niyo, ang pagkilos, parehong-pareho kayo. But except to your eyes."
Tinanggap ko ang plastic bottle na may pineapple juice at pilit na ipinakalma ang sarili. Itinigil ko ang pagkain at tumingin nang mariin sa kaniya. I want to hear more. I want to know more about her.
"Your innocence like a baby, ganiyan na ganiyan siya. Paraan ng pagsasalita, mabagal maka-pick up but still intelligent. Your goddess-like beauty. You two are unique on your own way. And it's funny how you look exactly like her. Except her light brown eyes."
Uminit ang sulok ng mata ko. Tulala siya habang nagsasalita na parang inaalala niya ang lahat. Napangiti ako at humilig sa kaniyang balikat. I heard his low chuckle.
"Ah, and your sweetness. Ganiyan siya, napakalambing. That's why everyone loves her," he added.
"Ano po ang pangalan niya? Tsaka nasaan po siya? Nasa bahay na rin po ba na pupuntahan natin?" I asked.
"Her name is Almary. Alma means soul. But... but she's already gone."
Tuluyang umalpas ang luha mula sa aking mata. Ang sakit ng pakiramdam ko. Kahit hindi ko alam kung sino siya sa personal, hindi ko siya nakilala, masakit pa rin pala na malaman na patay na siya. Kasi kahit may tampo ako sa kaniya, gusto ko pa rin siyang makasama. I still want to be with her, I want to feel her touch and care.
"Shh. Stop crying sweetheart." Niyakap ako ni Daddy at hinaplos ang ulo ko.
Matagal akong umiyak hanggang sa tumahan na ako. Kasabay no'n ay ang pagtigil ng sasakyan sa harap nang malaking gate. Kinusot ko ang mata at pinahid ang mga luha. I look at the huge gate in amazement. It's color black with the touch of silver. The designs were elegantly made.
Unti-unti iyon na bumukas. Nadaanan namin ang mga men in black na may hawak ng iba't ibang kalibre ng mga baril. It gives chill on my spine seeing those dangerous things on their hand. Parang nakikini-kinita ko ang mga mangyayari kapag may kalaban na magtangkang pumasok dito.
The limousine stopped. Bumukas ang pinto at may naglahad ng kamay na agad kong tinanggap para alalayan ako sa paglabas mula sa sasakyan. Nilibot ko ang tingin sa paligid and the first word that entered my mind is dull. The place is beautiful, luxurious and elegant but it looks so dull for me.
Matamlay ang paligid. It is monochromatic. Black, gray and black again. The huge mansion in Victorian style blocked my view. Lumapit sa akin si Lord Valentino— I can't just stop calling him from his name because it kinda awkward calling him Daddy. Inalalayan niya ako papasok sa loob.
Napakatahimik ng paligid at pormal na pormal ang kilos ng bawat isa. May sumalubong sa amin na lalakeng naka-suit na itim sa may entrada ng mansion. He bowed.
"Welcome back, Lord Valentino. And welcome Lady Agape." He greeted.
Ang dalawang linya ng mga maid ay sabay-sabay na yumuko sa amin. Napakurap ako at hindi alam ang gagawin. Hindi pa rin sila umaalis sa pagkaka-yuko.
I cleared my throat, "A-ahm, salamat," saad ko. But still, they remained on their posture.
"You can go back at your works, now," malamig na saad ni Lord Valentino. Sabay-sabay silang tumuwid ng tayo at umalis sa harap namin.
I look around and noticed the luxurious and antiques things that accentuated the Victorian aura of the whole mansion. It seems regal— the place but it is lack of color and energy. Kakaiba ang dating at pakiramdam ng lugar. Parang nakakakilabot at nakakatakot kumilos lalo na kung mali.
"Welcome to our mansion, sweetheart. This is our home," he said and smiled. He enveloped me into warm hug samantalang ako ay tulala lamang na nakatingin sa mga gamit.
It doesn't feel like home. Because home is warm, comforting and welcoming. But here, it's like that only Lord Valentino accepts me.
Inihatid niya ako sa isang kwarto at sinabing akin 'yon. And atleast, iba naman ang kulay ng nasa loob. Red, maroon, and brown naman ang mga kulay na makikita sa loob ng kwarto. Malaki iyon kumpara sa dorm ko pero mas maganda pa rin ang pakiramdam sa dorm ko. Queen sized bed, mini-crystal chandelier, carpeted floor and beautiful furnitures.
Huminga ako nang malalim at umupo sa kama. I sighed and remember the academy. Sana hindi na maulit iyong nangyari kahapon. I think and cares for the security of my friends there. Hindi dapat nadadamay ang academy sa kung ano man ang mga away sa underground. Mali iyon, hindi tama na mandamay ng mga eatudyante na halos wala pang kinalaman sa lugar na 'yon.
Napatayo ako nang may pumasok na babae. Nakasuot siya ng pang-maid na damit. Her head was bowed while walking towards me. She slightly bend na parang nagbibigay galang bago inilapag sa tabi ko ang mga damit. Naiilang naman ako sa mga kilos nila. Kaunting kita lang sa akin, yuyuko.
"Please take a bath, my Lady. And Lord Valentino said that he'll wait for you in the dining room," malamig niyang saad at yumuko muli bago umalis.
Ngumuso ako at tinignan ang mga damit. Humugot ako nang malalim na hininga saka tumayo at pinulot 'yon.
Kumpleto ang gamit sa napakalakimg bathroom. Medyo natagalan ako sa pagligo dahil sa mga sugat ko. Lumabas ako na bitbit muli ang dress at naka- roba lamang. Napaatras ako nang makita ang isang kasambahay do'n.
"Let me clean your wounds, my Lady." She bowed her head. Nahihiya akong lumapit at umupo sa kama.
Uminit ang pisngi ko nang hilain niya ang tali ng roba ko at nilihis iyon para makita ang balikat ko. She started to clean my wounds on my back. Sobrang tahimik namin at hindi ko naman kaya na mag-salita dahil nai-intimidate ako sa kaniya. Parang hindi siya basta-bastang kasambahay lamang.
Nilinis pa niya ang ilang sugat ko at tinulungan ako na suotin ang kulay pulang dress. It is freely flowing on the top of my kness. She even combed my hair at tinirintas iyon. Saka niya ako iginiya palabas ng kwarto papunta sa dining room.
Natagpuan namin si Lord Valentino na mag-isang naka-upo sa harap ng dining table. Nasa pinaka-puno siya banda naka-pwesto. His face lightened when he saw me at pinaghila ako ng upuan.
Parang may fiesta sa dami ng pagkain na nakahanda sa mahabang mesa. Pinagsandok ako ng kasambahay at pinapili sa mga pagkain. Matagal na katahimikan ang pumainlang sa pagitan namin ni Lord Valentino until he cleared his throat.
"Maayos ba ang pakikitungo ng mga nagpalaki sa'yo, sweetheart?" He asked, breaking the silence. Ibinaba ko ang hawak na mga kubyertos saka siya nilingon.
"Opo, mabait po si Tita. Teka po, si Tita po ba na kinalakihan ko, kapatid ng tunay kong nanay?" I asked curiously. He smiled and shook his head.
"No, sweetheart. She's the daughter of Almary's personal nanny kaya naging malapit sila sa isa't isa. Almary treated her as a bestfriend." Kumunot ang noo ko.
"Pero sabi ni Tita.." I murmured.
"Of course hija, she wants the best for you and she thought it was the best na ilayo ka which is the worst decision she made, ever," he said knowingly. Napabuntong hininga ako at tinignan ang pagkain na nasa harap ko.
Ano pa bang kasinungalingan ang meron sa paligid ko? Is there any revelation that needs to unfold?
Ibig sabihin, hindi ko kamag-anak sila Tita? Mariin akong napapikit at huminga nang malalim. Not related by blood but we are related by heart. Isa pa alam kong may rason ang lahat na nangyari sa nakaraan. But still, I'm afraid to know everything.
"By the way sweetheart, it's your debut next week. Do you want to invite the whole students in the Angst Academy?" He asked. Nabigla ako sa sinabi niya.
"Ah, nagkakamali po kayo. My 18th birthday is still several months from now pa po," kontra ko. He shook his head.
"Ikaw ang nagkakamali sweetheart, next week is your 18th birthday and I'll introduce you that day. We will invite the whole Angst Academy and others para makilala ka ng lahat bilang nag-iisang anak ko. You'll be legally, Eirian Agape Viviene Lavigne."
*******
Supladdict<3