Another update, hooray! May pasok na ako later so expect niyo na hindi na magiging everyday ang update ko pero promise, I'll do my best to make it every other day.
For now, enjoy muna :)
**
"Welcome home, my child."
Natulala si Luna nang maglakad papalapit sa kanya ang hari. Dahan dahan itong lumuhod sa harap niya at marahang kinuha ang mga kamay niyang nakapatong sa kanyang binti.
Mahigpit niya 'yong hinawakan na tila doon kumukuha ng lakas.
"Amara... my divine."
Hinalikan nito ang likod ng kanyang palad hanggang sa nakita na lang niyang umaalog ang balikat ng hari.
She bit her lower lip and closed her eyes as tears streamed down her cheeks. One of the main reasons she stayed here was to seek answers to her never-ending questions, which she now had in front of her.
She found her family... but why is it still so painful?
"I'm sorry... I'm sorry for losing you and your mama."
Her cries became louder as she could only hear the King's words. He was constantly pleading for forgiveness, and she was at a loss for words.
It wasn't his fault, Luna knew, because he'd been looking for her because he, too, had been broken.
But she couldn't comprehend the fact that he is... a King.
He wields considerable power. He has an army at his disposal, so why... why didn't they try to save her when she was at her lowest?
"P-papa." Mahina niyang sabi.
The King sobbed even more when he heard her almost broken voice. She couldn't even say anything else because that was the only word that would come out of her mouth.
She had forgotten her memories, she had forgotten everything from her childhood, and she had forgotten how she was when their family was still complete.
She was desperate to be loved. She was desperate to feel her family's love.
"You grew up so beautiful, so brave..."
Inabot ni Ophiluous ang pisngi niya at marahan 'yong hinaplos. Bahagya pang nanginig ang kamay nito na tila hindi pa rin makapaniwala.
"I may not be able to carry you in my arms anymore but I will always... always carry you in my heart."
The pain in Luna's heart was almost unbearable. It was destroying her sanity, and it was killing her.
She may have grown up alone, with no one to guide her, but she grew up learning everyone's attitudes simply by observing. She, on the other hand, was oblivious to their emotions.
She was only vaguely familiar with the emotions of being hurt and alone, but not with the feelings of completeness and happiness.
That's why seeing her... father cry caused her nothing but pain.
"How have you been, my love?" Masuyo nitong tanong habang pinupunasan ang kanyang basang pisngi.
"Papa..." Pag-uulit niya.
"I'm here, princess. I'm here." Bulong nito sa kanya.
Ngayon lang ata siya umiyak ng ganito kalala sa buong buhay niya. She knows how numb she can be in the face of pain; she's an expert at it.
But this is her father. The family she's been looking for is finally in front of her eyes.
The King... is her biological father.
Gods.
She opened her eyes, panting, and bravely met the King's silver blue eyes. It was reddish, most likely from his tears, but that didn't hide the softness that lingered in it.
Luna cried out louder as she reached for her tightening chest.
"Papa, masakit."
Hinatak siya nito patayo at mahigpit na niyakap. Paulit-ulit siyang nagsumbong dito na parang isang bata.
One thing she had forgotten how to feel.
"B-bakit..." Hikbi ni Luna habang nakabaon ang mukha sa dibdib ng ama.
"I was alone, I was left alone! Do you know how hard it is?"
Halos hindi na siya makahinga sa halo-halong emosyong nararamdaman dahil bago lang sa kanya ang pakiramdam na ito.
That's it. She is now able to feel relief in her heart. She's now releasing the pain she's been carrying around in her heart.
"Tumira ako sa kung saan-saan... with no memories, no identity! Naranasan kong mabugbog, kumain ng pagkaing galing sa basurahan." Hikbi niya.
"Papa, isang dekada akong nanirahan sa kalsada."
Ophiluous tightened his hug on her. Wala ng mas sasakit pa sa pakiramdam ng isang magulang kapag nakitang nahihirapan ang anak.
Luna continued to yell. She's gone completely insane. She was telling them how traumatizing it was for her to live in the mortal realms, and how desperate she was to die.
What would people expect her to do if she lived? She has no memories and no one by her side.
Do they think she'll have a reason to live?
"Why?" Mahina niyang tanong.
"Papa had no choice, divine. I had to save you at paulit-ulit ko 'yong gagawin kahit ang kapalit no'n ay ang pag-iwan ko sayo." Masuyo nitong sagot sa kanya.
"Kinailangan kong tanggalin ang memorya mo para hindi ka na niya magawang balikan pa. Sa bawat taong pagtanda mo, gano'n din ang pag-iba ng anyo mo."
"He probably had a hard time tracking you. But I failed, he still found you."
That's why she had an unquestionable familiarity with him, because they do have a connection.
She stumbled back to the sofa after the King gently pushed her away.
"Luna." Matigas na ani Dame nang masalo siya nito.
"I'm not okay." Mabilis niyang sabi habang nakatulala.
Nilipat niya ang tingin sa babaeng sinasabayan ang kanyang paghagulgol. Nanatili ang naaawa at malungkot na mga mata ni Millie sa kanya.
Pero para saan pa? Iniwan na siya nito at sinaktan. May magagawa pa ba siya?
"Amara..."
Tinignan niya ang ama na malungkot siyang nginitian. Pinagmasdan siya nito na para bang natatakot na mawala ulit siya sa kanyang paningin.
"I-I'm sorry... hindi po ako makahinga." Pag-aamin niya habang sinusubukang huminga ng maayos.
"I understand, anak. Go." He gave her a reassuring smile.
Maliit naman siyang napangiti at pinilit ang sariling tumayo para makalabas sa palasyo. Mahigpit ang kapit niya sa lahat ng pwede niyang kapitan hanggang sa tuluyang bumigay ang kanyang binti.
Napaluhod siya sa teresa na nasa likod ng palasyo kung saan tanaw na tanaw ang matataas na puno at ilang mga hindi kalakihang gusali sa karatig bayan.
"A-Am I a bad child..." Tulala niyang tanong.
"No." Sagot naman ni Dame na tahimik lang siyang sinundan.
"May karapatan pa rin ba akong mamili diba?" Muli niyang tanong gamit ang pagod niyang boses.
"Kahit na simula pa lang ay hindi na ako nabigyan ng pagkakataon na gawin 'yon..."
"You are your own person, Luna. You do not need to question what you believe you need because everything you feel is valid." Marahan nitong sabi.
She smiled.
Pinikit niya ang kanyang mga mata at sinalubong ang malamig na simoy ng hangin kasabay nang iilang maiingay na tunog na nagmumula sa labas ng palasyo.
Mukhang hindi pa rin tapos ang pagdiriwang hanggang ngayon.
"Papa." Bulong niya sa sarili at mahinang napatawa.
"Ganito pala ang pakiramdam nang may tinatawag at kinikilalang magulang." Ngiti niya.
"Masarap pala sa puso." Bungingis niya.
She inhaled and exhaled while wiping away her tears. She made sure she was presentable and calm before standing up to face the person who had stayed with her.
"Let's go?" Nakangiti niyang tanong dito na para bang walang nangyari.
Matagal itong tumitig sa kanya bago dahan dahang sumilay ang maliit na ngiti sa labi nito.
"You really live up to your name, Amara."
Natigilan siya ngunit binigyan lang ng hilaw na ngisi ang binata. "Bakit? Maganda ba ang ibig sabihin non?" Hambog niyang tanong na ikinailing nito.
Tinalikuran na siya nito at nagsimula nang maglakad. Napairap naman siya at agad na sinundan ang binata.
Nang maabutan ay ikinawit niya ang kamay sa braso nito. Napahinto sa paglalakad si Dame at binigyan siya ng seryosong tingin.
"Thank you... for staying." She sincerely uttered at nauna nang tumakbo pabalik sa kanilang mga kaibigan.
Nangunot ang noo niya dahil sumalubong sa kanya ang mga panauhing ngayo'y punong puno ng iba't ibang kulay ang buong katawan na gawa sa pulbos.
Napakurap siya at napaatras sa kinatatayuan. Hindi niya maaitim na tignan ang kaninang mga puti nilang damit ay halos makulayan na ng lahat ng kulay ngayon!
"Luna bear!"
Napalunok siya at tatakbo na sana pabalik nang hatakin siya ni Dame papunta sa direksyon nila.
Pinanlakihan niya ito ng mata habang sinesenyasan na baka mapansin ng mga kaibigan nila ang mugto at maga niyang mga mata pero parang wala naman itong nakita.
"N-no! Damien, hoy!"
Sinubukan niyang pigilan ang binata ngunit sa lakas nito'y hindi niya magawang makawala man lang.
"Welcome back, love birds!" Ngisi sa kanila ni Sefarina at walang pasabing hinagisan sila ng colored powder.
Automatic namang pumikit si Luna at tinakpan ang mukha.
"Sana all nakagala." May halong tampo na sabi ni Pream at tila may galit na ginaya si Sefarina.
Gano'n na rin ang ginawa ng iba pa nilang mga kaibigan kaya hindi siya makapagreklamo dahil baka bigla siyang makalunok ng mga hinahagis nila, mabulunan pa siya.
Pero dahil hindi sila matapos-tapos, naiinis niyang inagaw ang hawak ni Veton matapos niya itong hambalusin.
"Nakakarami na kayong mga animal kayo ah." Nanggagalaiti niyang sabi at siya naman ngayon ang naghagis ng mga colored powders sa kanila.
"No! Luna, sweetie, stop!"
Tinawanan niya lang si Iraia na panay ang tago sa ilalim ng table para hindi madumihan ang puting puti niyang dress.
Syempre, hindi siya nakinig. Lintik lang ang walang ganti.
"I can't believe na uuwi tayong ganito ang itsura." Saad ni Enfys habang nakatulala sa kawalan.
Kung kanina'y sa upuan ito nakaupo, ngayon ay nakasalampak na ito sa lapag kasama ang ilang Pharaohs.
"I never felt so dirty in my whole entire pixie life!" Mangiyak-ngiyak na sabi naman ni Iraia habang pilit tinatanggal ang mantsa sa kanyang katawan.
"Yeah right." Irap ni Arrow at dumekwatrong umupo sa upuan.
Hindi sila exempted ni Dame sa kaguluhan kaya pati sila'y iba-ibang kulay ang nakakapit sa damit at sa katawan.
Luna giggled as she rested her head on Veton's shoulder na katabi niya.
"Are you okay, Luna bear? May masakit ba sayo? Ulo? Katawan?" Mahina siyang natawa habang pinapakinggang mag-panic ang binata.
"I'm good, I think." Sagot niya rito bago napunta ang tingin sa direksyon ng hari na kasama ang consiglio.
Base sa masasaya nitong mukha at nanliliit na mga mata, mukhang kanina pa sila ng mga ito pinapanood. Nakita ata nila ang pagsali nila sa kasiyahan.
Sinalubong niya ang tingin ng ama bago ito maliit na kinawayan. Nakita niya kung paano nagliwanag ang mukha nito at binigyan siya ng ngiti.
"I'm hungry." Bulaslas ni Iraia at hinatak si Sefarina papunta sa buffet table.
"Bakit ako hindi inaya?" Nagtatampo niyang tanong pero hindi naman siya gumalaw dahil gusto niya munang ipahinga ang sarili.
Wala sa sarili na naman siyang natulala habang iniisip ang mga susunod na mangyayari. Ngayong nalaman na ng hari na siya ang nawawala nitong anak, ipapaalam kaya nito sa lahat?
"Here."
Nanatili ang titig niya sa platong puno ng pagkain bago inangat ang tingin sa nag-abot nito.
"Paano mo nalamang gutom ako?" Curious niyang tanong kay Dame bago tinanggap ang binigay nito.
"You always are."
Inirapan niya ito at inabutan ng tinidor na may nakatusok na bagong inihaw na manok. Pinandilatan niya ito ng mata matapos lang siya nitong titigan.
"Nganga!" Utos niya rito na pinipigilang mainis.
Tinignan 'yon ni Dame bago binalik ang tingin sa kanya. Tinaasan niya ito ng kilay at nginuso ang tinidor niyang hawak.
"Nangangalay na ako." Reklamo niya.
Napailing na lang ito at walang choice na sinunod ang kanyang gusto.
Napabungisngis siya at napapalakpak pa. Dapat sigurong abusuhin na niya ang kabaitan ng binata ngayon.
Malakas kasi ang topak non. May expiration date ang attitude.
Napunta ang atensyon niya sa panibagong mga magsasayaw. Umikot siya para mapanood sila ng maayos habang tahimik na kumakain.
Hindi niya namalayan ang oras dahil muli siyang naiwang nakatulala. Napanguso na lang siya sa nangyayari sa sarili. Gustuhin man niyang ituon sa ibang bagay ang isip niya'y hindi niya magawa.
"Hindi ko ine-expect na mage-enjoy ako." Manghang sabi ni Pream at pinirmi ang sarili sa sofa.
Nasa living room sila ngayon ng palasyo. Katatapos lang ng pagdiriwang ngunit pinatawag muna sila ng hari bago tuluyang makauwi.
Ang mga miyembro ng consiglio ay kasalukuyan nitong kasama. Mukhang nakakaramdam na si Luna sa pinag-uusapan ng mga ito.
"Sa sobrang kintab ng mga sofa rito, feel ko tuloy parang ang dumi dumi kong tao." Nanliliit na saad ni Sefarina habang pilit nilalayo ang sarili para hindi makasandal sa kanyang kinauupuan.
Right, hindi pa nga pala sila nakakapaglinis ng katawan kaya lahat sila'y madungis tignan.
"Hindi pa tayo sure." Aniya.
"Sa madumi ako?"
"Hindi, sa tao ka." Ngisi niya sa kaibigan at nag-slouch sa sofa.
"You-- Luna!"
Sabay siyang sinubukang itayo ni Enfys at Iraia pero nagpabigat lang siya.
Eh sa gusto niyang magpahinga! Pakiramdam niya nga ay pipikit na ang mga mata niya sa sobrang antok at pagod.
"Let her be, ladies."
Lahat sila'y napatingin sa nagsalita. It was her father who's now smiling at her habang pababa ng hagdan. Kasunod nito ang kanilang mga Senor at Lady.
Kinindatan niya ang dalawang kaibigan na mabilis siyang binitawan. Nagsiayos ng upo ang mga ito matapos umupo ang kanyang papa pati na ang consiglio sa tapat nila.
Gagayahin na rin niya sana sila kaso hindi na siya makabangon kaya nakangiwi siyang ngumiti sa ama na tila nanghihingi ng tawad.
"I appreciate your presence and time, Pharaohs. Pakiramdam ko nama'y nasiyahan kayo sa selebrasyon lalo na't mukhang maluwag ang consiglio sa inyo ngayon." Biro ng ama na halos ikinatirik ng mata niya sa inis.
Naalala tuloy niya kung paano sila pinaghigpitan ng consiglio.
Hindi sila pwedeng lumabas sa ganito, pumunta sa ganyan, tila ba'y naging limitado ang lahat ng kanilang galaw na halos ika-baliw niya.
Ayaw pa man din niya sa lahat ay 'yong kinukulong siya sa isang sulok.
Hindi na siya nakasunod pa sa kanilang pinag-usapan dahil unti-unti nang bumabagsak ang kanyang mga talukap. Nahihiya man kung sakaling maabutan siya ng hari sa ganitong itsura ay hindi na niya inisip 'yon.
Wala pang isang araw ang lumilipas pero parang ang dami nang nangyari sa kanya.
"You can stay for the night. Mukhang pagod na kayo." Anito kaya napadilat siya at napaayos ng upo.
Napatingin tuloy ang lahat sa kanya. Nahihiya siyang napakamot sa kanyang ilong at pasimpleng yumuko para itago ang hiya.
"Aasahan ko kayo sa nalalapit kong kaarawan." Dagdag pa nito at binigyan silang muli ng masuyong ngiti.
Bumaling ito sa kanya at nag-aalala siyang tinignan.
"Do you want to rest, Amara?"
"Pardon, Your Majesty?" Nagtatakang tanong ni Veton na nginitian lang ng kanyang ama.
"You can stay in the palace for a while, Luna."
Namutla ata ang buo niyang katawan nang makatanggap ng mga nagtatakang tingin mula sa mga Pharaohs.
Alanganin naman siyang natawa sa sinabi ni Senor Grandeur at hindi malaman ang isasagot.
"Right. You should explore your kingdom and of course, catch up with the King." Masuyong ngiti sa kanya ni Lady Doreena.
Napaubo siya na tila sinasabing manahimik muna ang propesor ngunit huli na ang lahat.
"After all, this kingdom is yours, anak."
Ganon na lang ang paglaki ng mata ng mga Pharaohs nang marinig ang sinabi ng hari sa kanya.
Great! Saan siya ngayon magsisimulang magpaliwanag?
**