Flashbacks ahead :)
Dedicated to csbang_07. Sana ma-enjoy mo 'tong chapter na 'to hehe. Thank you for reading at sa walang sawang pag-vote!
Enjoooooy!
Play the multimedia above while reading :)
**
Luna.
"Bata, hala! Ayos ka lang ba?" Tanong ng babae kong nakabungguan.
Mabilis akong umiling habang mahigpit ang kapit sa hubad kong katawan at tahimik na humihikbi.
Agad niya akong sinuotan ng damit at pinaupo sa kanyang tabi, nandito kami ngayon sa isang kainan na may komportableng upuan at malamig din ang buong lugar.
"Oh, eto. Kumain ka na muna." Gustuhin ko mang abutin iyon ay hindi ko magawa.
Napansin niya atang nanginginig ako kaya siya na mismo ang nagsubo sa akin ng pagkain hanggang sa maubos ko 'yon, binigyan niya rin ako ng maiinom at isa pang pares ng damit.
"Anong pangalan mo?" Nakangiti niyang tanong matapos akong mapunasan.
"L-Luna..."
That night turned into a new morning, a new beginning. That woman helped me, clothed me, fed me and gave me home.
"Wala ka ba talagang apilyedo? Para mahanap natin ang mga kamag-anak mo." Nagkibit balikat ako.
Gabi nang magising ako sa mundong ito ng walang kamuwang-muwang. Ang maliwanag na buwan ang sumalubong sakin na tila niyayakap ang buong pagkatao ko.
Mapait akong napangiti nang mas lalong tumingkad ang liwanag na nilalabas nito.
"Quick! Take a picture of the Luna!"
Ang tingin ko'y napunta sa grupo ng mga kabataan na hindi magkamayaw sa paglabas ng mga umiilaw na hawak nila para itapat sa buwan.
Luna...
Dahan dahan akong bumangon at nagsimulang maglakad. Ang mga mata ko'y naging malikot habang pinagmamasdan ang mga maliliwanag poste ng ilaw at ang mga matatayog na gusali.
Simula noong gabing 'yon, kinilala ko na ang sarili ko bilang Luna. Tanda na 'yon ang nagbigay ng lakas loob saking bumangon.
"Hmm..." Napaisip siya habang nilalagyan ng pagkain ang aking pinggan.
"Right!" Aniya na tila may naalala.
"Ako si Millienne, tawagin mo na lang akong Millie." Pakilala niya at pinisil pa ang pisngi ko.
"Ako si Luna pero hindi 'yan ang tunay kong pangalan." Pag-aamin ko.
Nawala ang ngiti niya sa labi at naaawa akong pinagmasdan. Hindi na siya nagtanong pa at nag-kwento na lang ng mga bagay na seryoso kong pinakinggan.
"Simula ngayon, mag-aaral ka na riyan." Malambing niyang sabi habang nakaupo sa harap ko.
Tinignan ko ang mataas na gusaling tinuro niya na may malalaking mga letra kung saan nakasulat ang pangalan ng eskwelahan.
"Hindi kita mababayaran..." Saad ko ngunit nginitian niya lang ako.
"Hindi naman mahalaga 'yon, Luna. Basta pagbutihin mo ang pag-aaral mo, higit pang kabayaran 'yon." Paalala niya sakin at kinurot ang pisngi ko.
Tumayo na siya at hinawakan ang kamay ko bago kami pumasok sa loob ng gusali.
"Luna, pasensya ka na. Ililipat na lang muna kita ha?" Ginawaran niya ako ng malungkot na ngiti at niyakap ng mahigpit.
Hindi pa man din ako nakakapasok sa eskwelahan ay kinailangan na niya akong ilipat. Hindi ko alam ang dahilan pero hindi na ako nagtanong pa.
Malaki na ang pasasalamat ko na pinakain at pinatira niya ako sa kanyang bahay. Wala na akong mahihiling pa.
"Hindi naman po ako naghahangad ng iba. Okay na sakin kahit nandito lang ako o kailangan niyo po ng tulong ko para kumita?" Inosenteng tanong ko.
Bata pa lang ako, alam ko na kung paano umikot ang mundo. Alam ko ang mga mabibilis na paraan para kumita ng walang kahirap-hirap na kayang gawin ng mga batang tulad ko.
"Luna, ano ka ba! Ako ang magt-trabaho para mapag-aral kita. Sa ngayon, magpahinga ka na muna ha?"
Ilang linggo ang lumipas at napansin ko ang madalas na pag-alis ni Millie at ilang araw pa ang lilipas bago siya makauwi.
Hindi naman ako nagrereklamo dahil sapat naman ang mga pagkain at kagamitang mga iniiwan niya sa akin. Ngunit tinuturing ko na siyang isang pamilya at hindi ko maiwasang hindi mag-alala.
"Luna!" Salubong nito sakin kaya mabilis akong tumakbo pababa sa sofa para bigyan siya ng yakap.
Guni-guni ko lang ata o bakit parang sa higpit ng yakap ni Millie sakin, tila ito na ang huling pagkakataon na gagawin niya 'yon?
"Na-miss mo ba ako?" Aniya sa malambing na boses.
Magiliw naman akong tumango at binigyan siya ng malaking ngiti.
"Hindi ka na ba ulit aalis, Millie?" Tanong ko, umaasang sasagutin na niya ang paulit-ulit kong tinatanong sa bawat pag-uwi niya.
Ngunit tulad ng inaasahan ko, tumayo siya at dinala ako sa lamesa. Hinubad niya ang bag niyang suot at sinimulang maglabas ng mga pagkain sa ref.
"Anong gusto mong kainin, Luna?" Excited niyang tanong at hinanda na ang kawali.
"Yung paborito mo, Millie."
Natigil siya saglit bago lumapit sakin para gawaran ng halik ang noo ko. Napapikit ako sa pakiramdam noon.
Gusto kong umiyak pero pinigilan ko. Sa halip ay bumungisngis pa ako.
"Mahal na mahal kita, Luna." Mangiyak-ngiyak niyang sabi habang hinahaplos ang pisngi ko.
"Naalala mo ba ang palagi kong sinasabi sayo?" Tanong niya na ikinatango ko.
"There will come a time that I'll be alone but just like the moon, I will still glow."
Pumatak ang isang luha sa mata ko. Agad naman niya 'yong pinunasan.
"Very good, Luna." Mahinang tawa niya sa kabila nang nanginginig niyang boses at ginulo pa ng bahagya ang buhok ko.
Nang gabing 'yon ay hindi ako makatulog. Magdamag kong pinagmasdan si Millie dahil alam kong nalalapit na ang araw na tuluyan na rin niya akong iiwan.
And she did.
"Palagi kang kumain ng marami ha? Para lagi kang malusog." Paalala niya sakin na mabilis kong ikinatango.
"Dito ka muna, Luna. May kukunin lang ako." Nginitian niya ako.
Ngiting hindi ko akalaing hindi ko na ulit makikita. Ang pag-alis niya ng araw na 'yon ay ang tuluyang pag-alis niya sa buhay ko.
"Amara..."
My knees finally gave way. Thankfully, Damien was quick to catch me before I fell.
"Millienne!" Malakas na sigaw ng hari, tila nagbabanta.
Millie, on the other hand, did not bulge and continued to cry as she walked towards me. I stood there, unfazed, staring at her.
She was crying in the same way I cried when she left me.
"Luna... ikaw nga." Masaya siyang tumawa sa kabila ng kanyang pag-iyak.
I didn't have time to think clearly, and all I know is that my entire system is in disarray.
I couldn't stop thinking about how she had been able to save me but was also the one who had abandoned me.
"'W-wag kang lalapit." Nanginginig kong banta sa kanya.
Galit ako. Galit na galit.
She was the reason I couldn't give people the trust they deserved until now. She was the reason why my heart has never shared a portion of it with my friends.
Because of her, I feared friendship and love.
"I'm sorry, Luna. I'm sorry, child." Nagsimula na siyang humagulgol.
She attempted another step, but my vision was suddenly blocked. My puffy eyes were now resting on Damien's.
"Do you want to talk to her?" It wasn't a question, but more of a warning that he knows he can protect me from anyone who dares to approach.
"Masakit." Nanghihina kong sagot.
"Millienne, proceed to my office." Seryosong utos ng hari na halos ikalamig ng buong katawan ko.
"Bring Luna inside the palace, Damien." Isang tingin ang binigay sa'kin ng hari.
"It's an order." Mabilis na nagtuluan ang luhang kanina ko pa pinipigilan.
I made it to the palace in one piece thanks to the man who stayed with me. Despite my obvious sadness, he made certain that I could still walk normally.
I sat on the sofa, my gaze fixed on the unknown, tears streaming down my cheeks. Damien knelt in front of me, watching everything I did.
I'm afraid he'll refuse to leave even if I tell him to.
"Do you want to talk to her?" Muli niyang tanong.
"I can get you out of here if you don't want." Aniya na ikinailing ko.
"You'll dare to defy the king?" Mahina kong tanong habang pinaglalaruan ang mga daliri kong nakapatong sa aking binti.
"I can, if you want to."
Mahina naman akong natawa. The things he can do for us.
"You won't leave, right?" Tanong ko at sinalubong ang kanyang tingin.
His eyes gleamed with an unreadable emotion. Tulad noon, umangat ang kamay niya para marahang haplusin ang mahaba kong buhok.
"I told you, if you want to."
Napailing naman ako at muling natahimik. Ano na ang gagawin ko ngayon?
Was this the reason she kept calling me that name even though she knew I got it from the moon?
"Amara, pakiabot nga 'yang sabon." Napakunot naman ang noo ko sa tinawag sakin ni Millie.
"Millie, ako si Luna." Paalala ko sa kanya.
Her face instantly paled. Inabot ko na sa kanya ang pinapaabot niya at winisikan siya ng tubig sa mukha.
"Luna ang pangalan ko, Millie." Pag-uulit ko pa na ikinatawa niya.
"Niloloko lang naman kita, Luna." Biro niya at winisikan din ako ng tubig.
Mapait akong napangiti.
"How much does it hurt?" Malambot na tanong ni Dame.
"6."
"What's the highest?"
"5."
Natahimik ito at hindi na muling nagsalita. Akala ko ay aalis na siya dahil bigla siyang tumayo kung hindi lang siya muling nagsalita.
"Do you want a hug?"
Napaangat ang aking tingin at nakita kong nakabuka na ang kanyang mga kamay. Mukhang ako na lang ang hinihintay para masara 'yon.
I smiled when I realized he was comforting me even though he didn't know how. Nonetheless, he continues to try.
I stood up and allowed myself to be enveloped by his warmth.
What a strange coincidence for me to recognize that I actually fit perfectly inside his arms. It was as if it was my destiny to fill this void.
"I didn't know you're a great hugger." Wala sa sarili kong bulaslas habang nakaunan ang ulo ko sa kanyang dibdib.
Naramdaman kong umalog ang dibdib niya kaya alam kong natawa siya. Hindi siya nagsalita at pinagpatuloy ang pagsuklay sa buhok ko.
He was hugging me as if it were the last time he'd do so. He's acting as if he'll never try to move away from me, judging by the tightness of his arms around my body.
My thoughts wandered. I began to consider the possibilities in the midst of the impossibilities. If Millie is correct, that makes me...
Damien gently pushed me away from him and forced me to re-sit on the sofa after hearing faint footsteps from the upper floor.
"Luna."
Napadiretso ako ng upo nang tawagin ng hari ang pangalan ko.
He called my name in a different way than usual. It was so weak... and desperate.
Naunang umupo ang hari sa pang-isahang sofa habang umupo naman sa harap ko si Millie na namumula ang mata, mukhang kagagaling lang sa iyak. Si Dame naman ay naupo sa tabi ko, mukhang kahit paalisin siya ng hari ay hindi niya gagawin.
Of course, that's Damien Elio.
"Ano po ang pag-uusapan natin?"
I swallowed my saliva and tightly closed my fist to cover up my weakness, pain, or, I don't know, madness. I just want to save myself and look strong.
"Millienne has something to tell you, child."
I closed my eyes and counted from one to five while breathing in and out. When I was certain that I was mentally prepared, I opened my eyes again and met Millie's pleading gaze.
I opened my mouth to speak, but something in my throat was blocking both the passage of air and my voice.
Suddenly, a soft hand patted my back. Napatingin ako kay Damien na nanatili lang diretso ang tingin.
Right. He's here. The anchor in my life... technically, my soul is here to watch over me even if I stumble.
"Okay..."
Kuminang ang mata ni Millie, halatang natuwa sa sinabi ko. Agad din naman 'yong nawala bago ako tinignan gamit ang kanyang mga mata na punong puno ng pagsisisi.
"Luna, forgive me for leaving you. Believe me, hindi ko ginusto 'yon. It's just that..."
Natigil siya sa pagsalita na tila hinahanap ang mga tamang salita na dapat niyang idugtong.
"Mas mapapanganib ka kapag nasa puder kita."
Unti-unti namang kumunot ang noo ko. Bakit naman manganganib ang buhay ko?
"Makinig ka, Luna." Matigas niyang sabi at huminga ng malalim.
"Ipinanganak ka sa mundong 'to para magsulat ng kasaysayan." Umawang ang labi ko.
"I am Millienne Javon, from the first family of the Javon clan-- the lineage of the greatest protectors."
Ilang beses akong napakurap.
"Luna!" Malakas na sigaw ni Millie sakin bago ako hatakin mula sa gitna ng kalsada.
Nagpagulong gulong kami hanggang sa tumigil kami sa gilid. Nanlaki naman ang mga mata ko at agad na napabangon nang makitang puro galos siya.
"Millie!" Gulantang kong sigaw.
Tinignan ko ang sarili ko pero ni galos ay wala akong natamo samantalang si Millie ay bawat sulok ata ng katawan ay nagdudugo.
"Okay ka lang ba? Bakit mo naman kasi ginawa 'yon? Tumatawid lang naman ako." Maluha-luha kong sabi habang sinusubukang pigilan ang pagdugo ng ilang sugat niya.
Narinig ko ang pagtawa niya.
"Luna, muntik ka ng masagasaan." Mas lalo naman akong napaluha.
"Dapat hinayaan mo na lang ako, Millie! Walang kahit sino ang naghihintay sakin para itaya mo ang buhay mo para sakin."
Walong taon lang ako ngunit kahit kailan ay hindi ako nakaramdam ng takot mamatay.
"Silly, girl." Bungisngis niya bago napangiwi.
"Itataya ko ang buhay ko, mailigtas ka lang."
Nagsimulang tumulo ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. All this time...
"I am your protector, Luna. I am destined to protect you at all cost."
Kinagat ko ang aking ibabang labi para pigilan ang paghikbi. Bakit hindi ko 'yon naramdaman? Bakit hindi ko 'yon agad nalaman?
I thought that was the end of it, but her gaze tells me to brace myself for something bigger, something more shocking.
And I was far too stressed to care.
"Amara. That's... your name."
She knew. She knew my real identity from the beginning.
Mariin kong pinikit ang mga mata ko at hindi na pinigilan ang mahihinang paghikbi na kanina ko pa gustong ilabas.
"The heiress to the throne. King Ophiluous' only offspring, Isla Amara Amstel."
**
SURPRISE HAHAHAHA