Λίγες στιγμές αργότερα και χωρίς να το καταλάβω, τα ακροδάχτυλά του έτρεξαν διακριτικά πάνω στη γυμνή σάρκα της μέσης μου.
Τινάχτηκα από το μικρό σοκ που με διαδέχτηκε, στρέφοντας ακαριαία το βλέμμα πίσω προκειμένου να εντοπίσω τη πηγή αυτού του αγγίγματος, κι ας ήξερα πολύ καλά ποια ήταν αυτή.
Το γεγονός πως ήταν εκείνος και όχι κάποιος ξένος, δεν έκανε την κατάσταση καλύτερη για μένα. Αντιθέτως, η αναστάτωση φούντωσε μέσα μου με μεγαλύτερη ορμή ακόμα και δεν ήμουν σε θέση ούτε να την ελέγξω αλλά ούτε και να την καταστείλω, έμεινα ανήμπορη να την αισθάνομαι καθώς κατέκλυζε το κορμί μου.
Χαμήλωσα τη ντροπιασμένη ματιά μου από αυτή του Ράιαν, εστιάζοντας ξανά τη προσοχή μου στον μπαρτεντερ που τώρα -με κινήσεις βιαστικές- τοποθέτησε μπροστά μου ένα ποτήρι με εντυπωσιακά σκαλίσματα στην επιφάνειά του και τη βότκα στο εσωτερικό του. Τότε ο σύντροφός μου, ελαφρώς τσιτωμένος καθώς φαινόταν πως ήταν, ένευσε προς αυτόν προκειμένου να δώσει τη δική του παραγγελία, προτού ο δεύτερος απομακρυνθεί με τον ίδιο γρήγορο ρυθμό.
Έπειτα από την παραγγελία έσπευσε να στρέψει εξολοκλήρου και για ακόμη μία φορά τη προσοχή του σε μένα.
Τα παράξενα και μοναδικά μάτια του με έγλυφαν επίμονα και ήταν καρφωμένα πάνω μου χωρίς να δείχνει απολύτως κανένα έλεος, ακόμα και τώρα που πάσχιζα σκληρά να μείνω μακριά τους εξαιτίας της αμηχανίας που με κυρίευε. Έδειχνε να μη με λυπάται καθόλου. Δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου κι ας καταλάβαινε τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόμουν. Αισθάνθηκα την έντονη περιέργεια που τα ξεχείλιζε, κάτι του κατέτρωγε τις σκέψεις.
Επέμεινα, λοιπόν, κι εγώ με τη σειρά μου στο να κρατήσω καθηλωμένη τη προσοχή μου χαμηλά, ενώ περιεργαζόμουν παράλληλα μανιωδώς με τα ακροδάχτυλά μου τα, παραδόξως, εντυπωσιακά αυτά σκαλίσματα του ποτηριού, παίρνοντάς το τελικά στις τρεμάμενες λαβές μου.
Τελικά πήρε μία ασυναίσθητη, βαθιά και τεταμένη ανάσα, φανερώνοντάς μου έτσι την ανάγκη του να μιλήσει. Πράγματι, την αμέσως επόμενη στιγμή μισάνοιξε τα χείλη. «Έχεις ιδέα τί σημαίνουν τα λόγια που χρησιμοποίησες για να μας βάλεις εδώ μέσα;». Η ανάσα του χάιδεψε το μάγουλό μου, τόσο κοντά μου βρισκόταν. Προκάλεσε έντονη ανατριχίλα σε κάθε εκατοστό του σώματός μου. Δεν ήταν αυτό όμως που γέννησε το δυνατό εκείνο ρίγος. Ήταν πολύ περισσότερο το παράδοξο ερώτημα που έθεσε.
Με έπιασε εντελώς απροετοίμαστη...
Έσφιξα δυνατά το ψυχρό ποτήρι και πήρα το θάρρος να τον κοιτάξω, προβληματισμένη τώρα. «Γιατί, ξέρεις εσύ;», ψέλλισα με μία μικρή δόση σαρκασμού, θέλοντας έτσι να κρύψω το έντονο άγχος που με άρχισε να με κατατρώει από το πουθενά.
Ο Ράιαν δεν απάντησε αμέσως, παρά μόνο κράτησε τα λόγια του στην όψη του μπαρτεντερ που μας πλησίασε προκειμένου να αφήσει ένα δεύτερο ποτό στον πάγκο μπροστά μας. Υπέθεσα πως αυτή ήταν η παραγγελία του φίλου μου.
Τόλμησε να ανοίξει ξανά το στόμα του μονάχα όταν βεβαιώθηκε πως ο άλλος είχε πια επιστρέψει στη προηγούμενη ασχολία του. «Πού έχεις μπλέξει, Σαμ;», η φωνή του ήταν βουτηγμένη στην ανησυχία, πρόφερε τα λόγια αυτά τόσο χαμηλόφωνα που για να τον ακούσω έπρεπε να φέρει το κορμί του ακόμα πιο κοντά στο δικό μου. Έτρεμε στην ιδέα μήπως ακουστεί στον οποιονδήποτε άλλο αυτό που, από το πουθενά, είχαμε αρχίσει να συζητάμε.
«Ω, δεν έχεις ιδέα!», κάγχασα εριστικότατα. «Πες μου, όμως, ξέρεις τί σημαίνει αυτό;». Οι σφίξεις του κορμιού μου είχαν φτάσει σε επίπεδα αστρονομικά από την περιέργεια και την ανυπομονησία. Ένα κομμάτι βαθιά μέσα μου, όμως, φοβόταν να μάθει την αλήθεια. Ήλπιζα να είναι απλά δραματικός, και τίποτε άλλο. Διαφορετικά, μπορούσα εύκολα να καταλάβω πως η απάντηση δε θα μου άρεσε ιδιαίτερα.
«Τα γερμανικά είναι η δεύτερή μου γλώσσα, χάρη στη καταγωγή της μητέρας μου...», αποκρίθηκε ψυχρά.
«Γερμανικά;», έσπευσα να αναφωνήσω έκπληκτη.
«Σαμ», αποκρίθηκε τώρα γεμάτος αυστηρότητα. «Είπες στον πορτιέρη ότι όλοι οι άρρωστοι πρέπει να πεθάνουν...», ψέλλισε αυτή τη φράση κομπιάζοντας, ενώ έκανε μία τεταμένη παύση για να στραβοκαταπιεί και να περιεργαστεί την κατάσταση, τόσο εκείνη που υφίσταται γύρω μας όσο και αυτή που υποβοσκούσε πίσω από τα ταραχώδες μάτια μου. «Θα μου πεις τί ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό;»
Τον κοίταξα βαθιά μέσα στα δύο παράξενά του μάτια. Το σκοτάδι του χώρου πάλευε να κρατήσει το βλέμμα του μακριά από το δικό μου, ενώ ο παράξενος φωτισμός των παροδικών προβολέων προκαλούσε μία μεγαλύτερη σύγχυση στο ήδη μπερδεμένο μου μυαλό. «Πιστεύουν ότι είστε άρρωστοι...», ψέλλισα μέσα από τα δόντια μου, χωρίς να παίρνω όρκο ότι τα λόγια μου αυτά έγιναν αντιληπτά από τον ίδιο.
Στην πραγματικότητα, τα εξέφρασα περισσότερο σε μένα.
«Η άλλη φράση;», συμπλήρωσα βιαστικά. «Τί σημαίνει η άλλη φράση;», είπα ενώ τινάχτηκα και τον κοίταξα γεμάτη περιέργεια. «Εκείνη με την οποία απάντησε ο ίδιος ο πορτιέρης», διευκρίνισα πάνω στην έξαψη της στιγμής, θέλοντας έτσι να γίνω πλήρως κατανοητή. Έπρεπε να μάθω, κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε από πάνω μου τώρα που πάσχιζα να ενώσω τα κομμάτια κατακρεουργούσαν τη ψυχή μου.
«Μόνο το καλό πρέπει να επιβιώσει», απαντά εκείνος κοφτά και με μία μονάχα ανάσα, χωρίς να πάρει λεπτό τα μάτια του από πάνω μου.
Η σημασιολογία των δύο αυτών φράσεων ήταν ξεκάθαρη... Τόσο ξεκάθαρη!
Οι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτά τα κωδικοποιημένα μοτίβα, είτε είναι όλοι σε αυτό το σκοτεινό καταγώγιο στο οποίο βρισκόμαστε, είτε προσωπικότητες που κρύβονται πίσω από αυτό το μέρος, όποιοι κι αν είναι στοχεύουν και σκοτώνουν ανθρώπους που με κάποιο τρόπο συνδέονται με μένα. Τους αποκαλούν άρρωστους... Εγώ, ναι, ίσως και να είμαι άρρωστη. Ο Ράιαν όμως; Εκείνος γιατί καταδικάστηκε σε θάνατο; Και πώς αυτός, και όλα εκείνα τα παιδιά των ονείρων μου, σχετίζονται με τις ακατάληπτες φράσεις;
Τολμώ να σκεφτώ τον παραλληλισμό των λόγων αυτών με την τελειοποίηση του ανθρώπινου είδους. Εξαφανίζουν τους αδύναμος, τους άρρωστους, τους ελαττωματικούς, έτσι ώστε να επικρατήσει η τελειοποιημένη, η άρτια, η άριστη φατριά του κόσμου στο βομό της δημιουργίας μίας Άριας Φυλής... Αυτός είναι ο σκοπός τους; Όμως γιατί, γιατί στοχεύουν αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά;
«Όλα αυτά τα όνειρα... Όλα τα παιδιά που κινδυνεύουν... Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, Λίαμ;», αποκρίθηκα μεγαλόφωνα σε 'κείνον, χωρίς ίσως να το ορίζω.
Τότε, το μυαλό μου έτρεξε γρήγορα και εντελώς ακαριαία πίσω, σε ένα από αυτά τα προφητικά μου όνειρα.
Βρισκόμουν στο σπίτι του Φέλικ όταν είδα μέσα στο φάσμα του ασυνείδητου το κορίτσι με τις ξανθές μπούκλες ονόματι Αλίσια να δολοφονείτε από τον σύντροφό της. Εκείνος, θολωμένος από μία αδικαιολόγητη ορμή, μιλούσε με ένταση για την κατάσταση της αρρώστιας της, μίας αρρώστιας για την οποία η ίδια γνώριζε, και ήταν ενήμερη...
Δεν καταλαβαίνω τίποτα απ' όλα αυτά!
Προτού όμως ανοίξω το στόμα να μιλήσω και να εκφράσω την οποιαδήποτε σκέψη μου, είναι ο Ράιαν που θα λυγίσει πρώτος σμίγοντας τα φρύδια και κατεβάζοντας τη προσοχή στο ποτό που τώρα βρισκόταν στα χέρια του. «Τα όνειρα που βλέπεις, όπως αυτό που είχες δει μαζί μου και χάρη σε αυτό ισχυρίστηκες ότι με έσωσες... Αυτοί είναι που θέλουν να μας σκοτώσουν;», είπε με την ανάσα του να κόβεται.
Το μεγαλόφωνο παραλήρημά μου προς την οντότητα που κατοικούσε στο κεφάλι μου ίσως και να ήταν αρκετά διαφωτιστικό για εκείνον, κάτι που κατάλαβα από τα εύστοχα συμπεράσματα που έβγαλε.
«Ποιοι είναι αυτοί, διάολε, που ξέρουν για την αρρώστια μου;», γρύλισε μέσα από τα δόντια του, απευθυνόμενος στον ίδιο του τον εαυτό. «Κανείς δεν γνωρίζει τη κατάστασή μου πέρα από τους ίδιους τους γονείς μου, Σαμ!», είπε τώρα γεμάτος αγανάκτηση.
Το αίμα πάγωσε μέσα στις φλέβες μου μετά από αυτή την αποτρόπαια δήλωση...
Ήταν πράγματι άρρωστος. Τα πάντα λοιπόν βγάζουν αυτή τη στιγμή ένα σαφέστατο, μα ανεξήγητο, νόημα...
Πάνω στην ένταση της στιγμής κατεβάζει χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά μία μεγάλη γουλιά από το ποτό του, με τα χείλη του να σφίγγουν κατά την απομάκρυνση του γυάλινου ποτηριού εξαιτίας της ξινής υφής του περιεχομένου του.
Τα μάτια του, ίσως από ντροπή, ίσως από σύγχυση, τραβήχτηκαν μακριά μου.
Σήκωσε τότε ξανά το ποτήρι, αποφασισμένος να αφήσει μέχρι και την τελευταία γουλιά να κατρακυλήσει μέσα στον οργανισμό του.
Ένα έντονο επιφώνημα αναδήθηκε από το λαρύγγι του καθώς το αλκοόλ κατέτρωγε τα σωθικά του καθ' όλη τη διαδρομή που πραγματοποιούσε έως ότου βρεθεί στο στομάχι του, με τη φωτιά να αναζωπυρώνεται μέσα στις καυτές πλέον φλέβες του, ακριβώς εκεί, πίσω από τη σάρκα του.
Τότε όμως είναι που το κορμί του χαλαρώνει, παραδόξως και χωρίς να καταλάβω το λόγο. Ακριβώς λες και το αλκοόλ λειτούργησε στον οργανισμό του σαν γιατρικό της ψυχής, κατευνάζοντάς τον.
Με αντίκρισε, έχοντας τώρα κρυμμένη στην έκφραση του προσώπου του μία τρομακτική ουδετερότητα.
«Αρκετά με όλα αυτά», ψέλλισε βιαστικά, με το -προ λίγου- τσιτωμένο του πρόσωπο να χαλαρώνει εξολοκλήρου. «Πιες», είπε και ένευσε προς το δικό μου ποτό, το οποίο ακόμα βρισκόταν μέσα στα ιδρωμένα, πια, χέρια μου.
Η απότομη εναλλαγή της συμπεριφοράς του με προβλημάτισε αρκετά τολμώ να παραδεχτώ. Με φόβισε...
Δεν πρόλαβα όμως να αντιδράσω ή έστω να εκφράσω το οτιδήποτε, όταν αρπάζει το ποτήρι μου για να το φέρει τελικά κάτω από τη μύτη του και να ξινίσει σχεδόν αμέσως, εντελώς παιχνιδιάρικα. «Βότκα...», ψελλίζει με προσποιητή αηδία για να τείνει τελικά τη δηλητηριώδες ουσία προς το μέρος μου.
Δεν ήμουν σε θέση να προσδιορίσω αυτή την ανεξήγητη εναλλαγή της συμπεριφοράς του, επιχείρησα όμως για πολύ κακή μου τύχη να τον ακούσω, κατεβάζοντας μία δυνατή και πολλά υποσχόμενη γουλιά. Αισθανόμουν πως, πράγματι, το εσωτερικό του ποτηριού με καλούσε. Ίσως ήμουν υπερβολικά φορτισμένη συναισθηματικά για να αντισταθώ στην λυτρωτική αμαρτία που αυτό θα μου προσέφερε. Κι ας βρίσκομαι εδώ για δουλειά... Κι ας μην έχω χρόνο για χάσιμο...
Η ζάλη με χτύπησε ακαριαία, ενώ την ίδια κιόλας στιγμή αισθάνθηκα τη ταχυκαρδία να μουδιάζει το κορμί μου. Δεν έπινα συχνά, αυτό όμως ήταν πολύ πιο δυνατό απ' ότι έπρεπε να είναι... Αφύσικα δυνατό... Τί είχαν ρίξει στα ποτά μας;
«Πιες το, μικρή!», κάγχασε ο Ράιαν γελώντας.
Δεν ήθελα να το κάνω, αισθανόμουν τον κίνδυνο πίσω από αυτή τη παράξενη και έντονη ζαλάδα, όμως δεν ήμουν πλέον σε θέση να ελέγξω τις κινήσεις του ίδιου του κορμιού μου. Παρά τις αντιρρήσεις που είχε το μυαλό μου, το σώμα μου εκτέλεσε εντολές με τρόπο αυθάδη, κατεβάζοντας με μονάχα μία ανάσα όλο το περιεχόμενο του ποτηριού που βρισκόταν στα χέρια μου...
Ένα παράξενο αίσθημα ευδαιμονίας και ευφορίας με κατέκλεισε, ήξερα όμως πως δεν ήταν φυσιολογικό.
Σύγχυση επικράτησε σε κάθε μήκος και πλάτος του εσωτερικού μου κόσμου, όμως τελικά χαμογέλασα. Το μυαλό μου καθάρισε την ίδια κιόλας στιγμή χωρίς να το ορίζω και δε μπόρεσα να εστιάσω περισσότερο στις έντονες και ύποπτες ανησυχίες μου...
Ο Ράιαν με άρπαξε από τη μέση και πάνω στη ζάλη της στιγμής, με παρέσυρε μέσα στο πλήθος. Έπρεπε να κρατήθηκα από το γεροδεμένο του μπράτσο -κάτι που μεταβίας κατάφερα να κάνω- καθώς παραπάτησα άτσαλα. Τελευταία στιγμή μπόρεσα να παραμείνω όρθια.
Βρεθήκαμε στη μέση του χώρου, περιτριγυρισμένοι από άβουλα -θαρρείς- κορμιά, τα οποία λικνίζονταν με μανία στον ήχο αυτής της εκκωφαντικής μουσικής. Γίναμε, λοιπόν, κι εμείς, ένα με αυτή τη παράξενη και κατά τα άλλα απρόσιτη μάζα, με τα χέρια του αγοριού -που ήδη βρίσκονταν πάνω μου- να κατεβαίνουν επικίνδυνα πολύ προς τη σάρκα της μέσης μου, με τους αντίχειρές νου να μπαίνουν προκλητικά κάτω από το ύφασμα της κοντής μου μπλούζας...
Η ανάσα μου κόπηκε, έντονο αναψοκοκκίνισμα με διαδέχθηκε.
Πάσχισα όμως να βρω την αυτοκυριαρχία μου αλλά και την ίδια την αναπνοή μου, όταν έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα φέρνοντάς με κοντά του. Κόλλησε το κορμί μου πάνω στο δικό του με μένα να σκέφτομαι έντονα πως θέλω απλά να εξαφανιστώ, τόσο άβολα ένιωθα... Τα ρούχα μου ήταν υπερβολικά αποκαλυπτικά και η τόσο στενή επαφή με το συγκεκριμένο αρσενικό έκανε τη καρδιά μου να πεταρίζει σε ρυθμούς ξέφρενους.
Μπορώ, μάλιστα, να ορκιστώ πως ποτέ στη ζωή μου δεν είχα βρεθεί τόσο κοντά με κάποιον...
Ο Ράιαν μου χαμογέλασε σαν απάντηση των σκέψεών μου, ακριβώς λες και μπορούσε με κάποιο τρόπο να διαβάσει το μυαλό μου. Ίσως πράγματι και να το έκανε χάρη στην εκφραστικότητα των ταραγμένων μου ματιών και την άβολη στάση που είχε πια υιοθετήσει το κορμί μου.
Τα σώματά μας συνέχισαν να κουνιούνται παράλληλα με τον ήχο της μουσικής -ενωμένα τώρα- χωρίς να χάνονται στους ρυθμούς και την ένταση που δημιουργούσαν τα άτσαλα όργανα, με εμένα να πραγματοποιώ υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να συμβαδίσω μαζί του.
Σύντομα όμως η επήρεια του αλκοόλ ξεκλείδωσε ακόμα περισσότερες πτυχές του εαυτού μου... Τότε ήταν που κατάφερα κι εγώ με τη σειρά μου να αδράξω τη στιγμή.
Έτσι, χαμογέλασα. Πλατιά. Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα την αγαλλίαση να με κυριεύει. Τα χέρια μου έτρεξαν την αμέσως επόμενη στιγμή στους ώμους του, για να καταλήξουν τελικά στο λαιμό του. Τον κράτησα σφιχτά, φέρνοντας τα κορμιά μας ακόμα πιο κοντά.
Δεν σταματήσαμε λεπτό να χορεύουμε...
Τα βλέφαρά μου μισόνοιξαν, ζαλιζόμουν τόσο πολύ!
Χαμογέλασα ακόμα περισσότερο. Σίγουρα μας είχαν ρίξει κάτι στο ποτό... Δεν με ένοιαζε όμως. Η πληρότητα που απάρτιζε την ύπαρξή μου ήταν αρκετή για να διώξει την ανησυχία μακριά.
Οι λαβές μου μετατράπηκαν σε ασφυκτικά γερές πάνω στη σάρκα του αυχένα του. Ίσως και να τον πονούσα, εκείνος όμως δεν έδειξε να ενοχλείται, τουναντίον, φάνηκε να ενθουσιάζεται.
Τα ακροδάχτυλά του μπλέχτηκαν στη περούκα, προκειμένου να τη πετάξει τελικά από πάνω μου... Ένα έντονο αίσθημα ταραχής με διαδέχθηκε, όμως ο αισθητήρας που αντιλαμβάνονταν τον φόβο ήταν τώρα σε κατάσταση αναστολής. «Καλύτερα έτσι», μουρμούρισε αυτός τη στιγμή που σήκωσε το χέρι, για να χαϊδέψει με τον αντίχειρά του το απαλό δέρμα του προσώπου μου. «Θέλω να σε βλέπω...»
Τότε, πιάνοντάς με εντελώς απροετοίμαστη, χαμηλώνει το κεφάλι.
Η ανάσα του έτρεξε αρχικά στο μέτωπό μου και εν συνεχεία στα κατακόκκινά μου μάγουλα. Ήμουν πια σε θέση να τη γευτώ... Ήταν κοντά μου, υπερβολικά κοντά μου, όχι όμως τόσο όσο θα ήθελα να είναι. Αυτή η μικρή, καταραμένη χαραμάδα που χώριζε το στόμα μου από το δικό του έμοιαζε τώρα βασανιστική, ανυπόφορη.
Ήθελα να έρθει πιο κοντά, είχα την ανάγκη να έρθει πιο κοντά...
Ένιωσα τη στιγμή εκείνη το στομάχι μου να δένεται σε ένα σφιχτό κόμπο, πρώτη φορά αισθανόμουν αυτή τη παράξενη, ανεξήγητη ναυτία. Ήταν άραγε αποτέλεσμα του ποτού; Ή μήπως έφταιγε εκείνος γι' αυτό το παράξενο αίσθημα; Έντονο μούδιασμα μου προκαλούσε ανατριχίλα συνεχώς και θαρρείς ασταμάτητα, η καρδιά μου τρεφόταν από ένα αναπάντεχο, ένα τεράστιο ενθουσιασμό... Δεν μπόρεσα να κρατηθώ, γι' αυτό και σηκώθηκα στης μύτες των ποδιών μου εξαλείφοντας έτσι το κενό ανάμεσά μας.
Και τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση να το κάνω...
Ένας αναστεναγμός έξαψης βγήκε από τα χείλη μου όταν αυτά βρήκαν τα δικά του. Όλο μου το είναι λύθηκε μπροστά του, μέσα στην αγκαλιά του, καθώς τώρα τον φιλούσα με μανία. Τα χείλια του έτρεχαν πλέον πάω στα δικά μου με λαγνία.
Με άρπαξε ξανά από τη μέση. Οι γερές λαβές του να με κλείδωσαν με τρομερή ορμή ώστε να κολλήσω εντελώς πάνω του, να γίνουμε πράγματι ένα. Διαπέρασε την ίδια στιγμή τα μαλακά μου χείλη με τη γλώσσα του, ψάχνοντας απεγνωσμένα τη δική μου. Ένα δεύτερο ρίγος, εξαπλώθηκε στη ραχοκοκαλιά μου, δημιουργώντας αυτό το επώδυνο μούδιασμα που αγκάλιασε ακαριαία κάθε κύτταρο του σώματός μου. Ήταν ένα σώμα που -τη στιγμή εκείνη, κάτω από αυτό τον φωτισμό και μέσα σε αυτή την οχλοβοή- ήταν δικό του.
Πράγματι, δεν άνηκε σε μένα. Όχι πια. Άνηκε σε αυτόν, μόνο σε αυτόν...
«Σε θέλω...», κατάφερε να ψελλίσει αγκομαχώντας κάτω από το πάθος που γεννούσε το αχόρταγο φιλί μας.
Δεν πρόλαβα όμως να αντιληφθώ τα ίδια του τα λόγια όταν ξαφνικά η μουσική σταματά, εντελώς αναπάντεχα, με έναν τεράστιο προβολέα να εστιάζει την ίδια κιόλας στιγμή πάνω σε μένα και σε 'κείνον.
Τραβήχτηκα απότομα από πάνω του, ζαλιζόμουν επικίνδυνα πολύ όμως ώστε να καταλάβω αμέσως τί συνέβαινε.
«Τον βλέπετε;», κάγχασε στο μικρόφωνο ένας τύπος με υπερβολικά πολλά τατουάζ, έχοντας αυτό το έντονο λαχανί χρώμα στις άκρες των μακριών μαλλιών του. Βρισκόταν στην υπερυψωμένη σκηνή όπου ήταν και το συγκρότημα, τείνοντας το απλωμένο του χέρι προς τη μεριά μας. «Αυτός είναι! Ένας από τους μολυσμένους!»
Έντονα επιφωνήματα σύγχυσης και παραλογισμού βγήκαν από το πλήθος το οποίο βρισκόταν γύρω μας. Όλοι τους τη στιγμή εκείνη απομακρύνθηκαν από κοντά μας ακριβώς λες και κινδύνευε η σωματική τους ακεραιότητα με το να είναι εκεί, δίπλα μας. Το κενό που δημιούργησαν μας στοχοποιούσε ακόμα περισσότερο. Ο έντονος προβολέας δεν έπαυε λεπτό να μας περιλούζει...
«Και αυτή...», είπε ξέπνοα ο τρομακτικός άντρας στη σκηνή, παρατηρώντας με. «Ναι, είμαι σίγουρος. Αυτή είναι η κόρη του Σατανά!», ολοκλήρωσε έντρομος, δείχνοντας με νεύρο εμένα.
Δυσκολευόμουν να περιεργαστώ την κατάσταση κάτω από την επήρεια του περίεργου ναρκωτικού που καταλαβαίνω τώρα πως μας είχαν δώσει μαζί με το ποτό, με τα μάτια και το κορμί μου να βαραίνουν. Τα πάντα γύρω μου άρχισαν να θολώνουν, πάσχισα όμως σκληρά να κρατηθώ στο ύψος μου. Ήξερα πολύ καλά, παρόλα αυτά, πως καραδοκούσε η ασυνειδησία και πως ήταν θέμα χρόνου το να χάσω τις αισθήσεις μου...
Όχι, δεν έπρεπε να αφεθώ στην ανακουφιστική υπόσταση του σκοταδιού που με περιτριγύριζε και με δελέαζε, έπρεπε να μείνω δυνατή για χάρη του.
Λίαμ, κατάφερα να ψελλίσω με τρομερή δυσκολία μέσα στο μπερδεμένο μου κεφάλι. Βοήθησέ με...