Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46

Προτίμησα να κάνω ολόκληρο τον κύκλο του χώρου στάθμευσης, ώστε να βγω στη πίσω πόρτα του κτηρίου.

Ήξερα απ' έξω κι ανακατωτά τόσο τη μορφολογική υπόσταση της εταιρίας στην οποία εργάζεται ο πατέρας μου, όσο και της καθημερινής της ρουτίνας. Γνώριζα πότε επρόκειτο να παραλάβουν εμπόρευμα, πότε ήταν οι ώρες των συσκέψεων, των διαλειμμάτων, ποιες μέρες δέχονταν τους πελάτες και ποιες μέρες έκλειναν τις συμφωνίες. Κρίνοντας, λοιπόν, από τη κλήση και τη θέση του ήλιου δε δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι τέτοια ώρα ήταν η ώρα της παραλαβής. Επομένως η πίσω πόρτα θα ήταν η μόνη διαθέσιμη και ασφαλής επιλογή.

Δε μπορούσα να κάνω τη φαντασμαγορική μου είσοδο από τη κεντρική πόρτα του κτιρίου, αυτό ήταν οφθαλμοφανές. Κάτι τέτοιο προφανώς και θα ήταν καταστροφικό για μένα και για το σκοπό μου, θα με απομάκρυναν από το χώρο πολύ νωρίτερα απ' ότι έπρεπε και ένας Θεός γνώριζε για το πού θα με πήγαιναν! Πέρα από την άκρως προκλητική μου εμφάνιση, το πρόσωπό μου είναι αρκετά γνωστό και αναγνωρίσιμο. Εξάλλου με τον Μπέντζαμιν είμαστε σα δύο σταγόνες νερό, διαμορφωμένες μονάχα σε διαφορετικό φύλο... Δε γινόταν να το ρισκάρω!

Πλησίασα προσεκτικά τα σταθμευμένα φορτηγά και περιεργάστηκα για λίγο τις ρυθμικές κινήσεις των εργατών καθώς αυτοί ξεφόρτωναν με τρόπο εντελώς μηχανικό τα εμπορεύματα, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στο περιβάλλον που τους απάρτιζε. Ήθελε μόνο λίγη προσοχή και σιγουριά από τη μεριά μου. Μονάχα αυτό και τίποτε άλλο.

Έτσι και γλίστρησα πίσω από δέντρα και κολόνες, για να μπορέσω εν τέλει να χωθώ και να τρέξω μέσα στη Φαρμακοβιομηχανία.

Το δύσκολο κομμάτι μόλις τώρα άρχιζε.

Συνήθιζα να παίζω κρυφτό κάποτε εδώ μαζί με μερικά από τα παιδιά των υπόλοιπων μεγαλομετόχων, επομένως ήξερα καλά όλα τα σημεία μέσα στα οποία θα έπρεπε να κινηθώ για να παραμείνω κρυμμένη στις σκιές. Περίεργοι διάδρομοι, μοναχικοί, παράξενες γωνίες στις οποίες δε θα μπορούσαν να με εντοπίσουν οι κάμερες, κρυφά μονοπάτια ακόμα και μέσα σε αεραγωγούς. Το μοναδικό πράγμα που δε μπορούσα να παρακάμψω, όμως, ήταν η ανέλιξή μου με τον ασανσέρ...

Καθώς πλησίαζα τους ανελκυστήρες που ήξερα ότι δε χρησιμοποιούνταν συχνά λόγο του σημείου στο οποίο βρίσκονταν, άκουσα το χαρακτηριστικό ήχο τακουνιών από κάπου πίσω.