Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43

Λίγες στιγμές αργότερα και χωρίς να το καταλάβω, τα ακροδάχτυλά του έτρεξαν διακριτικά πάνω στη γυμνή σάρκα της μέσης μου.

Τινάχτηκα από το μικρό σοκ που με διαδέχτηκε, στρέφοντας ακαριαία το βλέμμα πίσω προκειμένου να εντοπίσω τη πηγή αυτού του αγγίγματος, κι ας ήξερα πολύ καλά ποια ήταν αυτή.

Το γεγονός πως ήταν εκείνος και όχι κάποιος ξένος, δεν έκανε την κατάσταση καλύτερη για μένα. Αντιθέτως, η αναστάτωση φούντωσε μέσα μου με μεγαλύτερη ορμή ακόμα και δεν ήμουν σε θέση ούτε να την ελέγξω αλλά ούτε και να την καταστείλω, έμεινα ανήμπορη να την αισθάνομαι καθώς κατέκλυζε το κορμί μου.

Χαμήλωσα τη ντροπιασμένη ματιά μου από αυτή του Ράιαν, εστιάζοντας ξανά τη προσοχή μου στον μπαρτεντερ που τώρα -με κινήσεις βιαστικές- τοποθέτησε μπροστά μου ένα ποτήρι με εντυπωσιακά σκαλίσματα στην επιφάνειά του και τη βότκα στο εσωτερικό του. Τότε ο σύντροφός μου, ελαφρώς τσιτωμένος καθώς φαινόταν πως ήταν, ένευσε προς αυτόν προκειμένου να δώσει τη δική του παραγγελία, προτού ο δεύτερος απομακρυνθεί με τον ίδιο γρήγορο ρυθμό.

Έπειτα από την παραγγελία έσπευσε να στρέψει εξολοκλήρου και για ακόμη μία φορά τη προσοχή του σε μένα.

Τα παράξενα και μοναδικά μάτια του με έγλυφαν επίμονα και ήταν καρφωμένα πάνω μου χωρίς να δείχνει απολύτως κανένα έλεος, ακόμα και τώρα που πάσχιζα σκληρά να μείνω μακριά τους εξαιτίας της αμηχανίας που με κυρίευε. Έδειχνε να μη με λυπάται καθόλου. Δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου κι ας καταλάβαινε τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόμουν. Αισθάνθηκα την έντονη περιέργεια που τα ξεχείλιζε, κάτι του κατέτρωγε τις σκέψεις. 

Επέμεινα, λοιπόν, κι εγώ με τη σειρά μου στο να κρατήσω καθηλωμένη τη προσοχή μου χαμηλά, ενώ περιεργαζόμουν παράλληλα μανιωδώς με τα ακροδάχτυλά μου τα, παραδόξως, εντυπωσιακά αυτά σκαλίσματα του ποτηριού, παίρνοντάς το τελικά στις τρεμάμενες λαβές μου.

Τελικά πήρε μία ασυναίσθητη, βαθιά και τεταμένη ανάσα, φανερώνοντάς μου έτσι την ανάγκη του να μιλήσει. Πράγματι, την αμέσως επόμενη στιγμή μισάνοιξε τα χείλη. «Έχεις ιδέα τί σημαίνουν τα λόγια που χρησιμοποίησες για να μας βάλεις εδώ μέσα;». Η ανάσα του χάιδεψε το μάγουλό μου, τόσο κοντά μου βρισκόταν. Προκάλεσε έντονη ανατριχίλα σε κάθε εκατοστό του σώματός μου. Δεν ήταν αυτό όμως που γέννησε το δυνατό εκείνο ρίγος. Ήταν πολύ περισσότερο το παράδοξο ερώτημα που έθεσε.