ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

978 164 19
                                    

Το μέρος ήταν φωτεινό και γεμάτο κόσμο.

Εγώ στεκόμουν εκεί, στη μέση του καλογυαλισμένου διαδρόμου με τα θαλασσιά ερμάρια, μέσα σε ένα κτίριο στο οποίο δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά στη ζωή μου.

Δεν δυσκολεύτηκα παρόλα αυτά να διαπιστώσω πως ήταν ένα κολέγιο χάρη στα σχολικά ντουλάπια που απάρτιζαν όλη την έκταση του δεξιού τοίχου, καθώς και τους νεαρούς σε ηλικία μαθητές με τα σακίδια στην πλάτη.

Εστίασα τη προσοχή μου πέρα, έξω από το παράθυρο, εκεί, βόρεια του διαδρόμου, για να νιώσω μία έντονη θαλπωρή να με πλημμυρίζει με τη θέα του εκτυφλωτικού χρώματος των μαγευτικών αχτίνων του ηλίου που σε συνδυασμό με το εξωπραγματικά ζωντανό πράσινο χρώμα των φυλλωμάτων των δέντρων η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε κάτι παραμυθένιο.

Ένα απαλό αεράκι διαπερνούσε την πόρτα, το οποίο συνόδευε όλα εκείνα τα κορμιά που έμπαιναν και έβγαιναν από το χώρο. Ήταν άνθρωποι που δεν έδιναν αξία στη δική μου παρουσία.

Πάνω εκεί, αριστερά, ένα ρολόι λεπτεπίλεπτα σμιλεμένο, έδινε μία γλυκιά νότα στον κενό τοίχο. Ο μικρός δείκτης του ρολογιού σημάδευε τον αριθμό οχτώ, ενώ ο μεγάλος τον ακολουθούσε θαρρετά, για να εστιάσει τελικά πάνω στον ίδιο αυτό αριθμό.

Οχτώ παρά είκοσι το πρωί, σκέφτηκα ασυναίσθητα.

Ο κόσμος τότε, θαρρείς από το πουθενά, άρχισε σταδιακά να χάνεται έως ότου εξαφανίστηκε, ήταν μία διαδικασία που έγινε μεθοδικά.

Τη στιγμή εκείνη στο οπτικό μου πεδίο τρύπωσε ένα κορίτσι με χρυσαφένια μαλλιά.

Ανέμελη, ακριβώς σα να μην είχε αντιληφθεί την έντονη μεταβολή και διασπορά του γαληνεμένου χάους, άνοιξε το ντουλάπι που της αντιστοιχούσε, μουρμουρίζοντας παράλληλα ένα τραγούδι.

Τότε, και εντελώς απροσδόκητα, τα μεγάλα, φωτεινά, πράσινά της μάτια καρφώθηκαν ευθεία μπροστά. Στην αρχή νόμιζα ότι ήμουν εγώ αυτή που τράβηξε την προσοχή της, σύντομα όμως –όταν το χαμόγελό της απλώθηκε διάπλατο πάνω στο γλυκό της πρόσωπο– εμφανίστηκε από πίσω μου μία άλλη, αρκετά μικροκαμωμένη, κοπέλα.

Αντάλλαξαν χαιρετισμούς σε μία γλώσσα που δεν μπορούσα να κατανοήσω, ίσως και να ήταν ισπανικά, ενώ μόλις η απόσταση ανάμεσά τους μειώθηκε, οι δύο κοπέλες αγκαλιάστηκαν σα να έχουν να βρεθούν καιρό.

Ο χειρότερος Εχθρός μουWhere stories live. Discover now