Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

«Τι στην ευχή κάνεις εδώ πέρα;», αποκρίθηκε έξαλλος σχεδόν όταν απομάκρυνε από πάνω μου το κορμί του, προκειμένου να με κοιτάξει κατάματα.

Βρίσκομαι ακριβώς εκεί που έπρεπε να είμαι, σκέφτηκα αδύναμα μέσα στις μπερδεμένες μου σκέψεις έχοντας μπροστά στα μάτια μου τον Ράιαν. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται ο Λίαμ να γνώριζε ότι από αυτό ακριβώς το σημείο, αυτή ακριβώς την ώρα, θα περνούσε το αγόρι που υποτίθεται πως έπρεπε να εντοπίσω.

Τον βρήκα λοιπόν. Ή μάλλον... Αυτός βρήκε εμένα.

Αυτοκίνητα που προσπερνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μας κόρναραν επίμονα καθώς ουσιαστικά ήμασταν μεσ' τη μέση της δεξιάς λωρίδας, τόσο εμείς, όσο και το ακινητοποιημένο αμάξι του.

Παρ' όλα αυτά δεν έδωσε σημασία σε τίποτα και σε κανέναν, ήταν εστιασμένος αποκλειστικά και μόνο σε μένα. Τα μάτια του πετούσαν φλόγες. Αυτό με έκανε να ριγήσω, ήταν ένα ρίγος που καραδοκούσε λόγο του κρύου που διαπερνούσε τη σάρκα μου και τσάκιζε χωρίς να δείχνει κανένα έλεος τα ευαίσθητα κόκαλά μου...

Αγκάλιασα ξανά το κορμί μου και χαμήλωσα το βλέμμα από αμηχανία στο τσιμεντένιο έδαφος της ασφάλτου.

Στεκόμουν ουσιαστικά μισόγυμνη ενώπιων του...

Ο Ράιαν, που με περιεργαζόταν επιτακτικά -περιμένοντας προφανώς μία απάντηση στην αυστηρή του ερώτηση- έδειξε να παρατηρεί το τρέμουλο και την άσχημη θέση στην οποία βρισκόμουν. Σαν απάντηση λοιπόν, έβγαλε το δερμάτινο τζάκετ που φορούσε για να το περάσει πάνω από τους ώμους μου...

Έκπληκτη σήκωσα την προσοχή μου για να τον κοιτάξω για ακόμη μία φορά βαθιά μέσα στα δύο, υπέροχα και μοναδικά του μάτια.

Άγγιξε τα μπράτσα μου και έμεινε να με χαϊδεύει ασυναίσθητα, υπέθεσα πως προσπαθούσε να με ζεστάνει. «Έλα μαζί μου», μουρμούρισε τελικά, τόσο σιγά, και με παρότρυνε να προχωρήσω ώστε να πλησιάσουμε το αυτοκίνητο.

Άρχισα να πατώ πάνω στην άσφαλτο με δυσκολία, κάτω από τη δική του προστατευτική αγκαλιά.

Όταν πια το πλησιάσαμε αρκετά, διέκρινα έντρομη τα δύο αγόρια που βρίσκονταν μέσα σε αυτό. Έσφιξα τo τζάκετ πάνω μου, προκειμένου να κρύψω τα αποκαλυπτικά σημεία του κορμιού μου, ενώ κοκάλωσα μπροστά από την ορθάνοιχτη πόρτα του οδηγού.

Ο ένας από αυτούς βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού, ενώ ο άλλος καθόταν στα πίσω καθίσματα, εκεί που με παρότρυνε ο Ράιαν να βρεθώ κι εγώ.