Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

Τινάχτηκα και σύρθηκα στον πλησιέστερο τοίχο.

Έμεινα να περιεργάζομαι το χώρο γύρω μου με μάτια διάπλατα ανοιχτά, μη μπορώντας να καταλάβω τί ακριβώς συνέβη μόλις τώρα.

Όλο αυτό ήταν απλά ένα όνειρο; Σίγουρα ένα όνειρο που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο... Ήταν περισσότερο σα μία έκρηξη αναμνήσεων, αναμνήσεωνπου όμως δεν άνηκαν σε μένα.

Η κοπέλα βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου και με περιεργαζόταν με μάτια ορθάνοιχτα από την περιέργεια. Παρ' όλα αυτά δεν επιχείρησε να βγει από τη προστασία που της παρείχε το σκοτάδι των σκιών. Έμοιαζε φοβισμένη, μπορούσε κανείς να διακρίνει –παρά την απόσταση και το κενό που μας χώριζε– το αδύνατο και αδύναμο κορμί της να τρέμει...

«Είσαι καλά;», ψέλλισα με τρομερή δυσκολία όταν οι παλμοί της καρδιάς μου επανήλθαν στους φυσιολογικούς ρυθμούς τους.

Εκείνη δίστασε, όμως τελικά μου απάντησε. «Εσύ είσαι καλά;»

Χαμογέλασα αμυδρά με το αναπάντεχο ενδιαφέρον της. «Έχω λίγο πονοκέφαλο... Και τα άκρα μου είναι ελαφρώς πιασμένα, όμως κατά τα άλλα– »

«Έχασες τις αισθήσεις σου την ώρα που προσπαθούσαμε να φύγουμε... Σίγουρα είσαι καλά;»

Τα φρύδια μου έσμιξαν. «Λιποθύμησα;».

Εκείνη ένευσε καταφατικά. «Χρειάστηκε να σε κουβαλήσω για να σε φέρω εδώ»

«Και πόση ώρα είμαι αναίσθητη;», μουρμούρισα, με την ανησυχία να με διαδέχεται σχεδόν αμέσως. «Θα μας ψάχνουν... Πρέπει να φύγουμε όσο είναι ακόμα καιρός»

«Δεν υπάρχει κάποιος για να μας αναζητήσει. Είναι όλοι τους... νεκροί», είπε, με το δέος να χρωματίζει τη φωνή της κατά τη θύμηση της επίδειξης σκοτεινής δύναμης που έκανα λίγες στιγμές νωρίτερα εκεί έξω.

Στραβοκατάπια.

Πράγματι, αποκλήρησα ένα ολόκληρο χωριό στο διάστημα ενός μονάχα βλεφαρίσματος.

Τα άκρα των χεριών μου άρχισαν ελαφρώς να τρέμουν στην επικείμενη κρίση πανικού που αναδύθηκε, όμως όχι, δεν ήταν ώρα για αντιπερισπασμούς. Τουναντίον, ήταν ίσως η κρισιμότερη στιγμή όλων, κρίνοντας από το γεγονός πως ήδη έχει χαθεί άσκοπα πολύτιμος χρόνος, χρόνος ανεκτίμητος... «Όχι, δεν μιλώ γι' αυτούς...», απαντώ τώρα ανέκφραστα, για να σηκωθώ τελικά όρθια και να σταθώ στα δύο πονεμένα μου πόδια.