Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Πέρασα διστακτικά τη μεγάλη καγκελόπορτα του σχολείου, κρατώντας σφιχτά το λουρί της τσάντας που κρεμόταν στον ώμο μου.

Το κουδούνι δεν είχε χτυπήσει ακόμα, κάτι που εύκολα μπορούσες να καταλάβεις από τον υπερπληθυσμό που ξεχείλιζε στην αυλή.

Έτσι κατευθύνθηκα με πολύ γρήγορο βάδην στο ίδιο μέρος όπου στεγάζω το περιπλανόμενο κορμί μου κάθε μέρα από την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, εκεί, κάτω από την ιτιά.

Κάθισα στο γρασίδι και έκλεισα χωρίς να το ορίζω τα μάτια μου λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, καθώς απολάμβανα ίσως περισσότερο από άλλες φορές τη δροσιά της σκιάς από τα φυλλώματα του δέντρου. Η ζέστη ήταν αφόρητη από την ώρα που ξημέρωσε και η σκιά με λύτρωνε. Πράγματι, κατάφερα να αρπάξω λίγη από τη γαλήνη που μου προσέφερε απλόχερα η φύση, όμως όταν βλεφάρισα ξανά είδα τον Ράιαν να με πλησιάζει και τα πάντα γκρεμίστηκαν.

Μόρφασα και άρχισα να ψελλίζω κατάρες χαμηλόφωνα. Έχει τόσες μέρες να με ενοχλήσει με την παρουσία του, τι θέλει λοιπόν τώρα από μένα;

Οργή δηλητηρίασε τον εσωτερικό μου κόσμο, με την καρδιά μου τώρα να βροντοχτυπά στο θώρακά μου από οργή και μίσος.

Δεν μπορώ να ψυχολογήσω αυτό το παιδί, έχω ήδη μπερδευτεί πολύ εξαιτίας της συμπεριφοράς του. Γνωριζόμαστε υπό τις χειρότερες συνθήκες, όμως λίγο αργότερα παίρνει το μέρος μου σε μία έντονη διαφωνία, για να καλλήξει τελικά να με αγνοεί επιδεικτικά όλες τις υπόλοιπες μέρες. Τέτοιοι απρόβλεπτοι τύποι είναι για μένα η χειρότερη ράτσα απ' όλες.

Η ξένη οργή, εκείνη που είχα νιώσει μία βδομάδα πριν πάλι στην όψη του ίδιου αγοριού, αναζωπυρώθηκε μέσα μου για ακόμη μία φορά. Αυτό το συναίσθημα ταυτιζόταν με το σώμα μου, αλλά δεν άνηκε στη δική μου ψυχοσύνθεση, διότι δεν δυσκολεύτηκα να συνειδηοποιήσω πως εγώ έπαψα να νιώθω θυμό, καθώς ο φόβος κυριαρχούσε τώρα στο δικό μου προσκύνιο. Παρόλα αυτά ήξερα πως αυτή η οργή δεν είχε υποχωρίσει λεπτό.

Οι σκέψεις μου ήταν διχασμένες. Εγώ ήθελα να τρέξω μακριά από το αγόρι που συνέχιζε να με πλησιάζει, τα περίεργα όμως συναισθήματα που δεν ήταν δικά μου, ήθελαν να τον χτυπήσω, ξανά, όπως την πρώτη φορά, με όλη μου την δύναμη.

Ίσως τώρα να δικαιολογείται η οξύθυμη συμπεριφορά μου. «Δεν έχεις παρέες Σαμ και φτιάχνεις πολλαπλές προσωπικότητες για να περνάς το χρόνο σου και να σε προστατεύουν σε ώρες ανάγκης;», ψέλλισα μέσα από τα δόντια μου στον ίδιο μου τον εαυτό, γεμάτη ειρωνεία.