Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

Οι φωνές τους συνέχισαν να τρυπούν τα τύμπανά μου.

Με κινήσεις αργές, σήκωσα τα χέρια και τα πίεσα αδύναμα πάνω στα αυτιά μου.

«Θα έπρεπε να ντρέπεσαι νεαρέ μου! Δύο μέρες τώρα ψάχνω κάθε λογής νοσοκομείο και αστυνομικό τμήμα ώστε να την εντοπίσω, για να μάθω τελικά πως νοσηλεύεται ετοιμοθάνατη σε αυτό το καταγώγιο;!», άκουσα τον Μπέντζαμιν να φωνάζει ακριβώς έξω από την πόρτα του θαλάμου μου.

«Δεν ήθελε κανέναν και σεβάστηκα την επιλογή της!», ήταν η απάντηση του Ράιαν.

Όντως, τον είχα βάλει να υποσχεθεί πως κανείς τους δε μάθαινε πως βρισκόμασταν εδώ...

Η παράνοια και η υπερβολή είχαν στοιχειώσει το μυαλό μου, μα δε θα μπορούσα να αρνηθώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό ότι αυτό ήταν το ασφαλέστερο μέτρο το οποίο ήμουν διατεθειμένη να πάρω για το δικό του καλό.

Τον κράτησα μακριά από την απειλή εκείνη που λίγες ώρες πριν επιβεβαίωσα πως, πράγματι, υπήρχε.

Γιατί ποιος μου εγγυάται πως δε θα προσπαθούσαν να τον βλάψουν ξανά όπως ακριβώς έκαναν και με την γλυκιά κοπέλα του ονείρου μου;

Υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να καταλάβω, πολλά που δεν χωρούσε ο ίδιος μου ο νους. Η λογική δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει το αφύσικο χάρισμά μου, εκείνο που ερμηνευόταν μέσα από αυτά τα όνειρα-οιωνούς. Όπως επίσης δεν ήταν σε θέση να βγάλει πόρισμα για την ύπαρξη του Λίαμ λίγους μήνες πριν και απλά τον συνέδεσε με μία βαριάς μορφής σχιζοφρένεια.

Όλα άλλαξαν όμως λίγες ώρες πριν, καθώς επήλθε η πρώτη τρανταχτή απόδειξη της ουσιαστικότητας αυτής της κατάστασης.

Όχι, λοιπόν. Δεν είμαι τρελή. Συμβαίνει κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορώ να διανοηθώ...

Πώς όμως συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους; Τί σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι με μένα; Και γιατί όλα ξεκίνησαν λίγο καιρό αφού άρχισα να ακούω τη φωνή αυτού του αγοριού;

Όσο περνάει ο καιρός τα πάντα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα, όλο και πιο απρόσιτα. Είναι τόσα πολλά και διαφορετικά όλα τα στοιχεία που μου παρουσιάζονται για την επίλυση του μέγιστου προβλήματος που αντιμετωπίζω που απλά με κάνουν να αναρωτιέμαι αν πράγματι υπάρχει λύση και δεν είναι όλα αυτά εντελώς τυχαία και άσχετα το ένα με το άλλο!

«Δεν με νοιάζει ποιος είσαι, νεαρέ, δε θα λογαριάσω ούτε το γεγονός πως εκτιμώ τον πατέρα σου! Η συμπεριφορά σου είναι απαράδεκτη και δε θα ξεχαστεί εύκολα»