Once, I only wanted my dad. Hindi na ako naghangad ng kahit ano. Every birthdays that I celebrate, I only, silently wish for one. My dad.
But I guess not all wishes are meant to come true. The weeks that he was not home, turned into months hanggang sa nakasanayan ko na. But there was never a part of me that I loathed him for that. For, sardonically speaking, well, he left us. He left me. Chose another family. Chose another daughter.
It was never me. I was not even a choice. Masakit, dahil nabulag ako sa katotohanang ako ang inagawan but it was the other way around.
I gently opened my eyes. Dinig ko ang pagbagsak ng ulan sa labas. I slowly turned my gaze to Radicus who's sitting next to me. Nakatulog na pala ito. I can't help but smile.
He looks cute while sleeping. Dahan-dahan akong lumapit dito para matitigan ng malapitan ang matangos nitong ilong. I touched it with my finger. I want to kiss him but I don't think I deserve it.
Why?
Why do I always have to feel this way?
Why am I restricting myself from being happy?
Tears stroll down my face. It's because of my dad. Nagawa niyang piliin si Mela noon. Radicus might as well.
I breathed in and out. Dahan-dahan akong bumaba sa kama. Saglit pang tinitigan si Rad habang mahimbing na natutulog.
"Sana..." I sighed instead of continuing what I'm about to say.
Three months ago, I started not believing..,believing on wishes, on fairy tales with a happily ever after, and endless love.
Bumaba ako ng hagdan habang pinagmamasdan ang magagandang paintings na nakasabit sa pader. I remember the last time I saw a good painting, in Rad's room. Now I know it was from Mela. I wonder if there are from her?
"Aba'y kaaga mo naman atang gumising iha?"
I almost jumped off the stairs when I heard someone.
"Magandang umaga po." I greeted nanay Cora.
"Magandang umaga din. Hindi pa ako nakakapagsimulang magluto ng agahan gawa ng hindi ko alam na ganito ka kaaga gumigising. Alaskwatro pa lang. Nahihirapan kapag makatulog? Ang sabi kasi ni Seph ay may buwanang dalaw ka daw."
"Ayos lang po. Kailangan ko na rin po kasing umuwi. May trabaho pa po kasi ako." Sagot ko.
"Naku, mag-agahan ka muna anak. Halika't ipagluluto kita. Hindi kita hahayaang umalis ng di pa kumakain. Bakit hindi mo nalang antayin si Seph at magpahatid ka."
"Ayoko pong maabala ang pagtulog niya."
Ngumiti si nanay Cora sa akin. Instead of refusing her offer to eat, I have chosen to grab it. I'm actually starving. I haven't eaten well last night.
"Gaano na kayo katagal?" Nanay Cora asked. Naglapag ito ng isang baso ng gatas para sa akin.
Saglit kong pinag-isipan kung sasabihin ko ba ang totoo na walang namamagitan sa amin, rather, tapos na ang kung anumang meron kami. I just don't like them disappointed dahil taliwas ang pinaniniwalaan nila.
"Hindi rin po nagtagal." I answered. I realize, there's really no need to feed them lies. Baka ito na rin ang una at huling makita ko pa sila.
Nakatingin lamang sa akin si nanay Cora na tila binabasa ang nasa isip ko. I bowed my head to drink the milk she gave me.
"Mukhang mahal na mahal ka niya."
Napaubo ako ng marinig ko ang sinabi nito. I almost spill the milk!
"So-sorry po." I apologize for coughing and almost spilling the milk.
"Iyon ang nakikita ko. Normal naman ang magkaroon ng problema sa isang magandang relasyon. Kung anuman ang pinagdadaanan ninyong dalawa, sana'y maayos ninyo. Aba't di na ako bumabata. Gusto ko pang makitang lubos na maligaya iyang si Seph. Di gaya ng kapatid niyang si Thaddeus, napakapasaway at masyadong maligalig ang isang iyon..." Nanay Cora said while grimming.
"Magiging masaya din po siya." I answered without looking at her.
"Alam mo, iyang si Seph, kahit hindi niya nakitang buhay ang mommy niya, napakalaki ng pagmamahal niyan sa kanyang ina. Kaya ganoon nalang ang panata ng batang iyan sa sarili na kailanman ay hindi mananakit ng damdamin ng isang babae. Kaya naman alam kong mahal na mahal ka niya"
"Nagkakamali po ata kayo nay, hindi po kasi ako ang--"
"Kilala ko si Carmela iha. At alam kong hindi ikaw iyon." Nanay Cora said.
"Kaya alam kong mahal ka ng alaga kong iyan dahil alam ko ang kung anong mayroon sila ni Carmela noon. Huwag mong mamasamain ang sinabi ko anak, hindi pa naman dinadala ni Seph and dating nobya dito. Sa katunayan ikaw ang kauna-unahang babae na dinala niya sa bahay na ito. Ang sabi kasi niya, ang asawa lamang niya ang dadalhin niya dito balang-araw kaya nga, akala namin ay..alam.mo na. "
"Bueno, gaya nga ng sinasabi ko iha, kilala ko naman kahit papaano si Carmela. Lamang ay tanging sa mga kwento lang ni Seph at sa mga litrato."
"Kapatid ko po si Carmela. I'm sure isa sa mga araw na ito ay makikilala niyo rin po siya sa personal."
"Ipapakilala mo? Siya ba ang magiging abay mo sa kasal ninyo ni Seph? Sa ganoong paraan ko lang nakikitang maari kong makilala siya."
Napangiti na lamang ako sa sinagot ni nanay.
"Nanay Cora talaga..."
"E sa iyon ang gusto kong paniwalaan. Kaya kung ako sayo, iyon nalang din ang paniwalaan mo. Huwag kang panghinaan ng loob dahil lang sa mga taong humahadlang sa inyo. Naalala ko tuloy noong magnobyo pa lamang kami ng tatay Karding mo naku...."
The breakfast ended with Nanay Cora and Tatay Karding's story. Sinabayan din kami ni Tatay sa agahan. We decided not to wake Rad up dahil ilang araw narin daw itong walang maayos na tulog.
Hinatid na lang ako ng mag-asawa sa may sakayan. Hindi na lang din ako nagpaalam kay Rad. He might insist driving me home. I left him a text message though.
Nakarating ako sa bahay ni dad ng alas-siyete ng umaga. Tahimik pa rin ang paligid at ang nga kasambahay lang ang nakikita ko. Maybe dad's off to work? Or even Troy.
I was about to go straight my room when I noticed Mela's room open. I wonder what happened last night? I also want to talk to her about it. Nagalit kaya si Tita Olivia? Hinanap ba ako ni dad or Troy?
I made a warning knock saka pumasok ng dahan-dahan sa kwarto. Ngayon lang ako nakapasok sa kwarto ni Mela. Just as expected, scratch papers, paintings, coloring materials. Nilibot ng mga mata ko ang kabuuan nito and I saw a sketch on her bed. It's a guy wearing a beannie. Nakatalikod ito, hands on pocket and it seems walking away. Radicus...
I almost jumped nang makarinig ako ng kung anong nabasag mula sa banyo. Agad akong pumasok and I found Mela rushing while opening a small bottle of white tablets which she took inside her mouth with her hands shaking.
"Mela?"
"Mela, are you okay?" Lumapit ako sa kanya. She stepped back. She looks horrified. She's pale and still shaking. Her lower eyes have traces of tears. She brushed her hair with her two hands. Napansin kong may diin ang paghagod nito. Seems like she's suppresing a headache. I don't know.
"I-I'm o-okay. Kanina ka pa ba dyan?" She asked.
I just feel so worried looking at her like this. She's even squinting her eyes like I'm blurred or what.
"H-hindi naman. Kapapasok ko lang. Are you really okay? You don't look fine. You're pale and you're shaking...baka dapat samahan na kita sa hospital."
"Don't worry about me Maya. This happens every morning. Bad dreams. " she said while smiling weakly.
She seems not convincing enough. Mukha talaga siyang may sakit. My eyes roamed around her bathroom and there I can see the bottle of tablets again. Dexamethasone
Bigla itong kinuha ni Mela at ibinalik sa cabinet. She seems composed now. Why is she taking such med? I don't know what that is or what for but it's an unusual med na hindi naman madalas gamitin.
"Mela..."
"I'm fine. I'm good. You don't have to worry about me. "
"Are you sure--"
"Maya, please..." she said irritatingly. Napahawak ito sa kanyang sentido. Mela seems different. Ngayon ko lang siya nakitang ganito kairitable.
"Ok. I'll go now. May gusto sana akong itanong sayo but it seems that you're not feeling well today. " I said.
She weakly smiled at me. And mouthed thank you. Habang papalabas ako ng kanyang kwarto ay tinitignan ko parin ang kilos niya. She really is not well.
"Dex-Dex-ano?" Prim asked. Nandito kami ngayon sa Mcdo. She's sipping her coke float while I'm mapping and obviously chatting with her.
"Dexamethasone. Have you ever heard about that med?" I asked her.
"Na-ah. What kind of med is that?"
"Exactly what I'm thinking. It's quite rare. Why is she taking such?" I said.
"Have you tried searching it in the internet?"
"Hindi pa. Kinakabahan kasi ako. Paano kung..."
"May malala siyang sakit?" Prim continued. I felt myself weakened by the thought.
"Armaya, hindi mo malalaman kung hindi mo itatanong si google. You won't be able to get an answer from me. Besides, what it is to you kung may sakit siya?" Prim asked.
"Primadonna, she's my sister. Concern lang ako sa kanya." I answered.
"Half-sister. Half-sister na may pamilyang walang ginawa kundi pahirapan ka." Prim said.
"Prim, you're making it appear like I'm Cinderella in a modern era." I said.
"Yeah. Tapos gucci yung shoes na ipapasuot sayo. Like it! Anyway, wala ba dito si boss? I haven't seen him yet."
Come to think of it, hindi ko nga nakita ngayon si Miko. He's been calling me last night pero hindi ko nagawang itext man lang siya dahil sa mga nangyari, even earlier this morning dahil naman kay Mela. I am too preoccupied.
"Hindi ko nga rin siya nakita. Saglit lang tatawagan ko lang siya." I said.
Iniwan ko muna si Prim at pumunta sa stock room. I fished out my phone. I saw several missed calls and messages, all from Radicus. I sighed. Hindi ko muna pinansin ang mga iyon. I dialled Miko's number. After several tries, I heard nothing. Hindi man lang nasagot isa sa mga tawag ko.
"Sure kang dito ka lang? I can wait for you so I can safely bring you to hell, I mean..your dad's house" Prim asked.
I glared her. She gave me a peace sign. Nagpahatid ako sa kanya sa bahay nila Miko. I'm worried. Kagabi lang ay tumatawag siya and then now, he did not even picked up his phone.
"Yup. Maybe he has something to tell me kaya siya tumatawag kagabi. I felt guilty, I haven't even call him back."
"Kasi naman..." I glared at her again. Knowing Prim, babanggitin na naman nito si Rad.
"Okay...I better go. Ingat ka sa pag-uwi later. Whatever happens, call me. I mean it Maya. Kung ipapatumba mo si Olivia, you better call me--"
"Prim!" Saway ko dito habang tumatawa. She's crazy!
Nadismaya ako nang makitang parang walang tao sa bahay nila Miko. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Wala naman kasing binaggit sa akin si Miko na magbabakasyon sila or pupunta sa kung saan. Besides, may pasok ngayon, imposibleng magset ng lakad si Miko with his family.
Wala akong napala sa pagpunta sa bahay nila Miko. I sat their for an hour tried calling him again pero wala talaga. Bumalik ako sa Mcdo para itanong sa mga kasama ko na nakanight shift. Come to think of it! Sana kanina pa ako nagtanong sa kanila.
"Hindi mo ba alam?" Rica asked. Isa ito sa mga kasama ko sa trabaho.
"Hindi. Ang alin ba? Nagpaalam ba sa inyo si boss?" I asked back. Rica looked sad and it bothers me.
"Hindi rin kasi namin alam kung bakit biglaan. Hindi ako makapaniwalaang hindi ka kinausap ni Boss Miko e ang alam ko close kayo."
"About what?" Tanong ko.
"Tinanggap na ni boss ang offer ng head na ilipat siya sa ibang bansa." Rica said.
"What? Ka-kailan pa? Ang alam ko ayaw niya kasi ayaw niyang iwan ang pamilya niya."
"Iyon din ang alam namin Maya. Basta kahapon, parang wala sa sariling pumasok si boss tapos tsaka niya sinabi iyon sa lahat. Wala ka bang alam na problema ni boss? "
"Wa-wala. He was trying to call me kagabi, hindi ko nga lang nasagot. Then sinubukan kong tawagan siya, hindi naman siya sumasagot."
Hindi ako mapakali ng bumalik ulit sa bahay nila Miko. Naghintay ako ng isa pang oras nagbabakasakaling dumating si Miko. I even left him a message telling him na nandito ako. Then Radicus is calling.
"Rad--"
"Where the hell are you? I've been trying to contact you--"
"Please. Not now. I'm sorry." I answered at agad kong binaba ang tawag. He was trying to call again pero hinayaan ko na lang.
"Maya?" Agad akong napalingon nang marinig ang pamilyar na boses.
"Nanay Fe!" Agad akong lumapit at niyakap ito. I feel so relieved seeing her!
"Anak, ano bang ginagawa mo dito? Gabi na ah. Halika pasok tayo." Aya nito. Luminga ako sa paligid para tignan kung kasama nito si Miko o sinuman sa mga kapatid nito.
"Nanay Fe...may nangyari ho ba? Nasaan po si Biboy? Si Mikey and si Miko po?" I asked. Malungkot na tingin ang sinagot sa akin ng matanda.
"Iha..hindi ko sana gustong sa akin manggaling ito. Ang sabi kasi ni Miko magpapaalam na lang siya ng maayos sayo." Nanay said. My lips parted.
"Mag-papaalam po? So..totoo ho bang tinanggap niyang maassign sa ibang bansa? Pa-paano po kayo?"
"Hindi rin sana namin gusto. Pero kung magugulo ang pamilya namin at mapapahamak lang ang anak ko dito, mas maigi na siguro ang lumayo siya."
"Pe-pero bakit po? May nangyari po ba? Baka makatulong po ako--"
"Iha, wala kang maitutulong. Gusto ko lang din sanang lumayo sayo si Miko. Huwag sanang masamain, mabait kang bata, kaya lang..."
Agad dumoble ang kabang naramdaman ko. Pakiramdam ko ay alam ko na kung saan ito mapupunta. Why...why would Nanay Fe wanted me to stay away from Miko? Napapikit ako.
"Si.. si da-daddy po ba?" I asked. I close my fist. My tears began falling when Nanay nodded. Huminga ako ng malalim bago tumango.
I see....siya parin.
"Kailan ko lang nalaman na matagal ng pinagbabantaan ni Mr. Rivera ang anak ko tungkol sa paglayo sayo..kaya lang makulit itong si Miko. Noong isang araw ay nagpunta dito ang ama mo at sinabi nga na posibleng mawalan ng trabaho si Miko kung hindi ka niya titigilan. Anak sana maintindihan mo na hindi ko gustong mapahamak si Miko. Lahat ng mayroon ang anak ko ay pinaghirapan niyang lahat..."
Sunud-sunod ang pagtangong nagawa ko.
"Naiintindihan ko po. I'm sorry po. Patawarin niyo po ako Nanay kung kailangan niyo pang madawit. Sorry po talaga." I apologized and hug her tight. My tears won't stop falling and I know this time, my heart is covered with hatred.