Το επιβλητικό βλέμμα του πορτιέρη κάρφωσε πρώτα το γεροδεμένο αγόρι που στεκόταν μπροστά μου, κι έπειτα εμένα.
Διακριτικά άφησα τούφες της περούκας να πέσουν μπροστά από τα μάτια μου προκειμένου να κρύψω το πρόσωπό μου, ενώ παράλληλα τραβήχτηκα χωρίς να το συμμερίζομαι πίσω από τον Ράιαν.
Η ενδυμασία του αγοριού ήταν παραδόξως ταιριαστή με το περιβάλλον προς το οποίο οδεύαμε, γι' αυτό και επαναπαύτηκα στην ιδέα πως δε θα δημιουργούσαμε υποψίες στον ήδη καχύποπτο άντρα που είχαμε απέναντί μας. Φορούσε ένα ξεσκισμένο -σε σημείο υπερβολής, θα έλεγα- παντελόνι, ένα κατάμαυρο πουκάμισο το οποίο εφάρμοζε άψογα πάνω στο γραμμωμένο του κορμί, έχοντας στο κεφάλι έναν εξίσου μαύρο σκούφο. Αλυσίδες κρέμονταν από τον καβάλο του και πολλά, πάρα πολλά βραχιόλια απάρτιζαν τα χέρια του, κάτι που μπόρεσα να παρατηρήσω χάρη στα μανίκια τα οποία ήταν τραβηγμένα μέχρι τους αγκώνες.
Υποπτευόμουν έντονα πως για αυτή την απροσδόκητα σωστή επιλογή των ρούχων, ευθυνόταν ο Λίαμ...
Μοναδική μου έγνοια από εδώ και στο εξής, ήταν μήπως κάποιος τον αναγνωρίσει.
Η επίμονη ματιά του μυώδη άντρα με πανικόβαλε αρκετά, ίσως περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε. Πάσχισα όμως να μη εκδηλώσω αυτή την ανησυχία μου, κάτι που ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κάνω. Ήμουν τόσο τρομαγμένη που φάνταζε αδύνατο να κατευνάσω το τρέμουλο των ποδιών μου, σε αντίθεση με τον Ράιαν ο οποίος είχε μία ατέρμονη ηρεμία και φυσικότητα. Φαινόταν αυτό τόσο μέσα από τις κινήσεις του όσο και από τον κοφτό χαιρετισμό που χάρισε στον άντρα.
Όταν τον πλησιάσαμε, ο Ράιαν επιβράδυνε τον βηματισμό μας όμως δεν σταματήσαμε εκεί, μπροστά του. Αντ' αυτού κράτησε πιο σφιχτά το χέρι μου και πλησίασε την πόρτα, μα ο πορτιέρης ήταν εκεί για να του κόψει το δρόμο. «Σύνθημα», απαίτησε με προφορά σπαστή, ξενική.
Εγώ κοκάλωσα στον ήχο της βαριάς αυτής φωνής, το ίδιο και ο Ράιαν.
Πάσχισε, παρόλα αυτά, να διατηρήσει εκείνη την εντυπωσιακή φυσικότητα. Του έσκασε ένα σύντομο χαμόγελο το οποίο υποδήλωνε ενόχληση παρά ευθυμία, τη στιγμή που άνοιξε το στόμα για να μιλήσει: «Τα άτομα που μας προσκάλεσαν είπαν ότι η είσοδος είναι... ελεύθερη», αποκρίθηκε ανασηκώνοντας τους ώμους αμέσως μόλις του χάρισε ένα βλέμμα βουτηγμένο στην ίδια ενόχληση που προ-υπήρχε στα λόγια και το χαμόγελό του. «Έχουμε ήδη αργήσει, γίνεται λοιπόν να μη χρονοτριβούμε;», συνέχισε με τον ίδιο τόνο.
«Δεν μπαίνει κανείς μέσα χωρίς το σύνθημα», αποκρίθηκε ψυχρά και απόλυτα αυτός, ενώ κατέβασε το δεξί του χέρι με τρόπο διακριτικό στη μεταλλική επιφάνεια του όπλου που βρισκόταν κάτω από το σακάκι του, θέλοντας έτσι να γίνει ξεκάθαρος.
Ο Ράιαν έσμιξε τα χείλη, ενώ τα φρύδια του συνοφρυώθηκαν, με την παλάμη του πάνω στη δική μου να ζεσταίνεται ακαριαία από την απότομη αύξηση των παλμών του.
Υπέθεσα πως ήρθε η ώρα να επέμβω, έτσι τραβήχτηκα μακριά από την ασφάλεια που μου προσέφερε το κορμί του συντρόφου μου για να στρέψω την επιτακτική ματιά μου πάνω στο ανέκφραστο προσωπείο του πορτιέρη. Στραβοκατάπια και μισάνοιξα τα χείλη γεμάτη ένταση: «Alle kranken Männer mussen sterben»
Μία λάμψη διαδέχτηκε τα σκοτεινά μάτια του ψηλού άντρα.
Δεν αντέδρασε αμέσως, όμως τελικά -και μετά από το διάστημα μερικών δευτερολέπτων- αποφάσισε να νεύσει. «Nur das Gute muss überleben», είπε και άνοιξε την πόρτα, με τη μουσική να ξεχύνεται στο κατά τα άλλα ήσυχο σοκάκι. Ήταν μουσική που προερχόταν από τα έγκατα αυτού του ανατριχιαστικού κτηρίου, αλλά δεν είχαμε ακόμα φτάσει στην πηγή της...
Ο Ράιαν δίστασε, μα όχι για πολύ.
Με τα χέρια μας να είναι ακόμα μπλεγμένα, πέρασε το κατώφλι της εισόδου και βυθίστηκε στο σκοτεινό χώρο, ήταν ένα σκοτάδι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απόλυτο αν δεν υπήρχαν εκείνες οι αδύναμες κόκκινες, μωβ, πράσινες και διάφορων άλλων χρωμάτων λάμπες στις κορυφές των ψηλών τοίχων. Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η παρουσία πολλών, δεκάδων θαρρείς, καθρεπτών που βρίσκονταν κατά μήκος της έκτασής τους. Ήταν μεγάλοι, ολόσωμοι καθρέπτες που έπιαναν -ο κάθε ένας ξεχωριστά- μεγάλη επιφάνεια των σκούρων κόκκινων τοίχων με τα παράξενα, μαύρα σχέδια που ήταν ζωγραφισμένα πάνω σε αυτόν.
Μετά βίας έβλεπα τις πατούσες των ποδιών μας να αγγίζουν το πάτωμα, προσπάθησα όμως σκληρά ώστε να επικεντρωθώ στα βήματά μου έτσι ώστε να μη σωριαστώ στο έδαφος. Τα ψηλά τακούνια που φορούσα ήταν επίφοβα, από τη στιγμή μάλιστα που δε φημιζόμουν για την ισορροπία μου ακόμα και χωρίς αυτά.
Αριστερά και δεξιά και μπροστά μας υπήρχαν άνθρωποι,τα πρόσωπα των οποίων δεν μπορούσα να διακρίνω. Έμοιαζαν περισσότερο με σκιές του υποκόσμου παρά με υπαρκτά όντα αυτού του πλανήτη έτσι όπως χόρευαν κάτω από την επήρεια, σίγουρα, διάφορων ουσιών.
Πολλοί παραπατούσαν και έπεφταν πάνω μου, κάτι που δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τη βάδισή μου. Ήταν όμως ο Ράιαν εδώ για να με προστατέψει από αυτούς και να τους κρατήσει μακριά μου. Τους έσπρωχνε όλους πολύ άγαρμπα και με νεύρο... Οι ίδιοι, παρόλα αυτά, ίσως να μη συμμερίζονταν καθόλου αυτή τη μεταβολή, ακόμα κι αν μερικοί από αυτούς χτυπούσαν εξαιτίας του στους τοίχους ή μεταξύ τους ή ακόμα κι αν σωριάζονταν στο έδαφος.
Η όλη εικόνα ήταν αποκρουστική. Δεν είχα έρθει αντιμέτωπη πότε στο παρελθόν με κατάσταση παρόμοια ή αντίστοιχη με αυτή...
Ο μακρόστενος διάδρομος κατέληγε σε μία επιβλητική θύρα βγαλμένη από κάποια άλλη εποχή -κάτι που καταλάβαινε κανείς από τα λεπτομερή σκαλίσματά της. Όταν φτάσαμε μία ανάσα μακριά της, ο Ράιαν κατέβασε το χερούλι. Τότε ήταν που η μελωδία της άγριας και βαριάς μέταλ μουσικής χαστούκισε το πρόσωπό μου.
Σήκωσα ακαριαία τα χέρια προκειμένου να κλείσω τα αυτιά μου, καθώς αυτή γρατζουνούσε τα τύμπανά μου τόσο εξαιτίας της έντασης, όσο και της ανάρμοστης επιλογής και σύνδεσης των μουσικών οργάνων μεταξύ τους. Τραχιά ηλεκτρική κιθάρα διαδεχόταν ένα έντονο μπάσο και όλα αυτά ακολουθούσαν τον γρήγορο ρυθμό των ντραμς. Αυτός ο συνδυασμός ήταν αρκετός για να μου προκαλέσει πονοκέφαλο, ακόμη και αναγούλα...
Πάσχισα όμως να συνέλθω γρήγορα -καθώς το κάθε λεπτό ήταν σημαντικό εκεί μέσα- πιέζοντας τον εαυτό μου να σκαλίσει και να επαναφέρει στην επιφάνεια τις μνήμες του αγοριού, ούτως ώστε να μετακινηθώ με επιτυχία μέσα σε όλη αυτή τη λαοθάλασσα όρθιων πτωμάτων που μας είχαν πια περικυκλώσει.
Αναζητούσα κάτι συγκεκριμένου, κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Ο Ράιαν έμοιαζε χαμένος. «Ακολούθησέ με», φώναξα μέσα στη φασαρία και βγήκα μπροστά, αρχίζοντας να πλησιάζω με τρομερή δυσκολία το μπαρ.
Όταν καταφέραμε να φτάσουμε σε αυτό, αναστέναξα ανακουφισμένη και έτεινα τη κλήση του κορμιού μου προς τον μπαρ-τεντερ που με είχε ήδη εντοπίσει με κάποιο τρόπο λίγες στιγμές πριν, ενώ πάσχιζα να βρεθώ κοντά του. Ήταν ο ίδιος άντρας με τα πολλά τατουάζ και τα παράξενα μαλλιά -βαμμένα στο χρώμα της πίσσας- που είχα αντικρίσει στις αναμνήσεις του Άρνολντ.
Ένα ψεύτικο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο σφιγμένο μου πρόσωπο, με τον δέκτη αυτού του χαμόγελου να το ανταποδίδει εις διπλούν, γεμάτος υπενικτικό ενθουσιασμό. «Τί θες να σου φέρω, κούκλα;», ανταποκρίθηκε χωρίς να χάσει χρόνο, ακουμπώντας τους αγκώνες στην ξύλινη επιφάνεια του μπαρ και πλησιάζοντάς με κατά μία ιδέα περισσότερο.
Δεν είχα χρόνο για χάσιμο όμως, έτσι έθεσα αμέσως τον οργανισμό μου σε λειτουργία δράσης, απλώνοντας το χέρι μου και αγγίζοντας την εξωτερική μεριά του πήχη του.
Εκείνος ξαφνιάστηκε με την απότομη και αλλόκοτη αυτή ενέργειά μου, χωρίς παρόλα αυτά να τραβιέται μακριά. Τότε είναι που εγώ βρήκα την ευκαιρία να ψάξω απεγνωσμένα μέσα στο μυαλό μου εκείνη τη παράξενη ιδιότητα, τη πολύ συγκεκριμένη ιδιότητα που κατάφερε εν τέλη να μου χαρίσει τις πολύτιμες απαντήσεις δύο μέρες πριν, σε εκείνο το τσίρκο, καθώς κρατούσα στα χέρια μου το αγόρι που εγώ σκότωσα.
Έμεινα μακριά από τις πόρτες αδρεναλίνης του εαυτού μου, γιατί ήταν πολύ σημαντικό να μην ξεκλειδώσω αυτές. Η αδρεναλίνη απλά θα απελευθέρωνε τον δαίμονα με τα κόκκινα μάτια -όπως αποφάσισα να τον ονομάσω. Έπρεπε να βρω τη πολύ συγκεκριμένη πόρτα της απόλυτης νιρβάνας, η οποία τότε μου είχε ανοιχτεί χάρη στο απρόσμενο φιλί του Ράιαν. Αυτό έφερε τη μοχθηρή μορφή του δαίμονα που τσουρούφλιζε το αίμα μου σε σύγκρουση με μία άλλη υπέρτατη μορφή και δύναμη που κρυβόταν μέσα στο κορμί μου, εξουδετερώνοντας τη μαυρίλα που τον απάρτιζε και μετατρέποντάς τον σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να ανατριχιάζει και να χάνεται πάνω στα χείλη του... Αυτό ήταν το κλειδί της νιρβάνας μου.
Όταν, τότε, είχα τραβηχτεί μακριά από αυτά για να πλησιάσω με μυαλό μουδιασμένο το κορμί του Άρνολντ που σφάδαζε στο έδαφος, ο χρόνος έμοιαζε να έχει κυριολεκτικά χαθεί. Τον πήρα στην αγκαλιά μου ενώ πάλευα να τον καθησυχάσω, να τον επαναφέρω. Έμεινα να τον σιγο-παρακαλώ για απαντήσεις, απαντήσεις που φοβόμουν ότι δε θα μάθω ποτέ χωρίς αυτόν...
Εκείνος τελικά δεν ξύπνησε ποτέ, οι απαντήσεις όμως με διαδέχθηκαν σαν θαλασσινό κύμα που κουβαλούσε στην επιφάνειά του τον πολύτιμο λίθο της γνώσης, ξεβράζοντάς τον τελικά από τα βάθη του ωκεανού της ψυχής του στους λαμπρούς κόκκους της αμμουδιάς του δικού μου σώματος.
Αισθάνθηκα μία έντονη σπίθα στο σημείο της επαφής μας όταν αυτό συνέβη, έναν στατικό ηλεκτρισμό αρκετά επώδυνο κι έντονο, τόσο έντονο που με έκανε να αποτραβηχτώ από το νεκρό, πια, κορμί του αγοριού. Δεν άργησα, όμως, να συνειδηοποιήσω ότι τα ελάχιστα εκείνα δευτερόλεπτα της επαφής μας ήταν αρκετά για να αποφέρουν τις βάσεις όλων των ερωτημάτων που τόσο απεγνωσμένα αναζητούσα όλο αυτόν τον καιρό.
Μέσα στο δικό του αδύναμο μυαλό κατάφερα να ξεθάψω αυτό το καταγώγιο, για να βρεθώ τελικά τώρα μονάχα μία ανάσα μακριά από αυτόν τον πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο.
Ήταν πράγματι ο άνθρωπος-κλειδί της υπόθεσης, όπως τόλμησα να υποθέσω.
Όταν πια ένιωσα έτοιμη και σίγουρη για τον εαυτό μου, έδιωξα τις αναμνήσεις μακριά και επικεντρώθηκα στο τώρα, κλείνοντας τα μάτια μου την ίδια στιγμή που άφησα το κορμί μου να χαλαρώσει, να χαθεί στα έγκατα του υποσυνείδητού μου, επιτρέποντάς του να δράσει ανεξέλεγκτα.
Λίγα μόνο κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα αυτή η παράξενη ουσία με διαπέρασε, καθώς άρχισε να ξεχύνεται στις φλέβες μου και να εξαπλώνεται παντού στα έγκατα του κορμιού μου, αγκαλιάζοντας τα σωθικά μου. Χαμογέλασα θριαμβευτικά αμέσως μόλις αισθάνθηκα εκείνον τον διακριτικό κεραυνό να κατακρεουργεί το σημείο επαφής μου με τον παράξενο μπαρ-τεντερ.
Τα φρύδια του άντρα έσμιξαν ενώ αποτραβήχτηκε προβληματισμένος, προφανώς δε μπορούσε να καταλάβει τί ήταν αυτό που μόλις είχε συμβεί. Πάσχισε, όμως, να φερθεί φυσιολογικά και να μου ανταποδώσει ξανά το χαμόγελο, με έναν έντονο δισταγμό τώρα.
«Θα ήθελα μία βότκα... Σκέτη», αποκρίθηκα με περίσσια αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό, καθώς πράγματι τα είχα καταφέρει.