"Waar kom jij vandaan?" vraagt mijn vader fronsend als ik aan de eettafel aanschuif.
"Ja, eh... Daar wilde ik het even over hebben." Shit, hoe moet ik dit zeggen? "Ik heb nog steeds ruzie met Ginny."
Omdat mijn vader ook niet achterlijk is – sterker nog, hij is enorm intelligent – zie ik achter zijn ogen de puzzelstukjes op hun plek vallen. "Met wie was je dan gaan picknicken? Met een jongen?"
"Soort van," antwoord ik. "Met negentien jongens eigenlijk. En Simon Cowell."
Nu valt het laatste stukje in de puzzel. De blik in zijn ogen is allesbehalve geamuseerd. "Luca Deborah Harrison, had ik je niet gezegd onmiddellijk te stoppen met die onzin?"
"Jij wilde dat ik me op mijn examens zou concentreren en dat heb ik gedaan. Ik hoef alleen nog maar op de uitslag te wachten. Dan kan ik ondertussen toch wel iets doen wat ik echt graag wil?"
Hoofdschuddend snijdt hij zijn vlees in kleine stukjes. "Ik vind het onacceptabel dat je hier toch mee door bent gegaan ondanks dat ik je nadrukkelijk heb verzocht om te stoppen."
"Wat is het probleem dan? Ik heb nu vakantie, dus ik kan toch doen wat ik wil? Als dit niks wordt, ga ik in september gewoon studeren, hoor." Opgefokt prik ik met mijn vork in mijn broccoli. Waarom ziet hij nou niet in dat ik dit gewoon heel graag wil?
"Jij gaat hoe dan ook studeren in september, als je dat maar weet. Al moet ik je aan je haren naar de collegezaal slepen. Ik kan niet toestaan je je kansen verspilt. Er zijn wereldwijd miljoenen meisjes die maar wat graag zouden gaan studeren."
"Er zijn nog veel meer meisjes die er een moord voor zouden doen om bij One Direction te kunnen," kaats ik terug, wetend dat ik gelijk heb. Die jongens zijn zo onmetelijk populair. Ik snap gewoon niet hoe een paar simpele jongens zo beroemd kunnen zijn.
Mijn vader staart me aan alsof hij even niet zo goed weet wat hij met me aan moet, wat vermoedelijk ook zo is. "Wij zijn hier nog niet over uitgepraat, jongedame. Nog lang niet."
Daar was ik al bang voor. Toch voelt het als een overwinning. Niemand die mij ervan kan weerhouden om morgen weer naar de studio te gaan.
**
Op dinsdag moet ik weer op het onmenselijk vroege tijdstip van zes uur opstaan. Dat zal de komende tijd wel zo blijven, als ik tenminste niet in de eerste liveshow eruit vlieg. Niemand heeft gezegd dat dit makkelijk was, en nu begin ik in te zien waarom.
Nog half in slaap strompel ik naar de bus. Daarin vallen mijn ogen blijkbaar dicht, want als ik ze open doe zijn we er al bijna. Een ietsiepietsie meer uitgerust vervolg ik mijn weg naar de studio. Bij de deur haal ik een gapende James in.
"Ook niet veel slaap gehad vannacht?" begroet ik hem.
Hij schudt zijn hoofd. "Ik moest om vijf uur op. Wie verzint het?"
"Volgens mij heet die persoon Mason Price," grap ik. "Ik moest om zes uur op."
"Ik zou zaterdag na de show in een hotel in de buurt blijven slapen, maar misschien moet ik daar vanavond maar alvast heen gaan. Dit is niet te doen."
We arriveren in de grote zaal en laten ons op de grond zakken. Mijn danskleren heb ik al aan. Ze zijn zelfs gloednieuw, want gisteravond vertelde Juli me dat ze met haar vriendinnen was gaan shoppen en ze toevallig in een sportzaak waren beland. Toen heeft ze wat dingetjes van het uitverkooprek voor me meegenomen. Gelukkig niks wat eruitziet alsof ik een onderdeel van een kermisattractie ben in plaats van een mogelijk nieuw lid van 's werelds populairste boyband.
Al hangend tegen de muur sluit James zijn ogen. "Of misschien moeten we hier maar een soort pyjamaparty houden. Dan kunnen we lekker uitslapen tot half acht. O, hoor mij nou. Ik noem half acht uitslapen."
"Risico van het vak, meiden," klinkt een inmiddels bekende stem. Het is Tommy de choreograaf die binnenkomt.
Met samengeknepen ogen kijkt James hem aan. "Je moeder is een meid. Doe niet zo jaloers."
"Waar zou ik jaloers op moeten zijn? Ik val op jongens."
"Eikel," scheldt James zachtjes, waarna hij zich weer tot mij richt. "Ik geloof dat we nu allebei zijn minst favoriete leerling zijn. Wat een idioot. Wedden dat hij Mitch terug wil? Die ziet hem echt niet meer zitten, hoor."
Ik schenk hem een bemoedigende glimlach. "Het komt wel goed. Als jij gewoon danst zoals je tot nu toe al gedaan hebt en je niks van hem aantrekt, heeft hij niks om je op af te zeiken en dan gaat het hem vanzelf wel vervelen."
Over de vloer glijdt zijn hand naar de mijne en pakt die vast. "Bedankt. Mag ik je wat vragen, Luca?"
"Ja hoor." Als het maar geen te intieme details zijn. Er zijn hier te veel mogelijke luistervinken.
"Als je me al had gekend toen ik nog Lola was, had je me dan raar gevonden?"
Omdat ik een eerlijk antwoord wil geven, moet ik daar even over nadenken. "Misschien. Maar ik denk niet zozeer raar, maar meer bijzonder. Ik ken verder niemand die ooit van geslacht is veranderd. Dus ja, ik had er waarschijnlijk aan moeten wennen, maar ik had mijn best gedaan om je niet anders te behandelen dan anderen."
"Bedankt voor je eerlijke antwoord," glimlacht hij. "Niet iedereen doet zoveel moeite om het te begrijpen."
"Ik herken het probleem. Er zijn ook niet veel mensen die begrijpen wat een meisje bij een boyband te zoeken heeft. Te beginnen met Mason."
"Hé jongens," begroet Tyrrell ons. In zijn rolstoel komt hij bij ons staan. "Klaar voor weer een repetitiedag?"
"Ja hoor," antwoord ik, maar het komt er niet erg enthousiast uit. Ik heb gewoon geen zin om de hele tijd de slechtste te zijn. Hopelijk is de choreografie voor 'Up all night' niet te moeilijk. Gisteravond heb ik thuis nog het openingsnummer geoefend, dat zit er nu eindelijk redelijk in. Hoe moet ik dan ook nog een choreografie gaan leren voor mijn solonummer? Wat dansen betreft is dit echt een soort glamourversie van de hel.
"Jongens, we gaan beginnen," brult Tommy door de ruimte. "Ik wil het eerste groepje nu hier voor me hebben. Groepjes twee en drie kunnen even in aparte ruimtes op de zang gaan oefenen. Mitch loopt hier ook ergens rond om jullie te helpen."
Waar ik het allermeest tegenop zie van vandaag is niet eens het dansen, maar dat ik weer een hele dag met Greg moet doorbrengen. Hopelijk krijgt hij vrijdagavond een keelontsteking en vliegt hij er in de eerste show uit. Of misschien kan hij zijn been breken.
Met frisse tegenzin loop ik achter mijn groepsgenoten aan naar een van de kleinere ruimtes. Daar neemt Greg meteen de leiding.
"Het lijkt me slim als we eerst verdergaan met de tekstverdeling. Daar zijn we de vorige keer niet helemaal aan toe gekomen."
Daar heeft hij gelijk in. Uit mijn tas vis ik mijn eigen vel met de tekst. Tot nu toe heb ik ongeveer drie zinnen toebedeeld gekregen.
"Zo te zien hoeven we alleen nog het laatste stuk. Als Sean en ik dat verdelen, moet het wel lukken, toch?"
"Dacht het niet," protesteer ik. "Dan heb jij echt veruit de meeste tekst. Ik wil ook iets doen in het laatste couplet."
Greg zucht alsof ik hem iets onmogelijks vraag. "Goed, het meisje krijgt de laatste twee zinnen, Sean de eerste twee. Iedereen tevreden zo?"
Gezien ik zojuist van drie naar vijf zinnen tekst ben gegaan, houd ik mijn mond maar. Bovendien zal het dansen al lastig genoeg worden. Als ik tegelijk ook nog veel moet zingen, leidt dat me alleen maar af en gaat het vast allemaal mis.
"Goed, laten we het een keer oefenen vanaf het begin." Greg loopt op de muziekinstallatie af die in de hoek staat en zoekt naar de juiste muziek. Niet veel later klinkt het begin van 'Up all night' door de ruimte. Gelukkig was ik zo slim om het nummer thuis al een paar keer te luisteren, zodat ik het niet nu pas voor het eerst hoor.
Door de aantekeningen die we op onze blaadjes hebben gemaakt, weet iedereen precies wanneer hij aan de beurt is. Soms wordt er nog wat over de tekst gestruikeld, maar verder klinkt het al als een lauwe versie van wat het optreden straks moet worden. Gelukkig heb ik de afgelopen week nog maar eens gezien dat leren een van mijn sterke punten is, dus de tekst vormt geen probleem. Dan kan ik me vandaag tenminste concentreren op de dingen waar ik minder goed in ben: dansen, vooral tegelijk met zingen.
"Dat kan beter, jongens," klinkt een plagerige stem vanuit de deuropening. Als ik opkijk, zie ik Mitch in de deuropening staan. Hij maakt zich los van de deurpost en komt de ruimte in. "Doe nog eens, vanaf het begin?"
Greg wil alweer naar de geluidsinstallatie lopen om het nummer opnieuw te starten, maar Mitch houdt hem tegen.
"Zonder muziek. Ik wil júllie horen. Laat zien wat je kunt."
Plotseling ben ik blij dat ik niet de eerste regel hoef te zingen. Ik weet niet of ik wel meteen de melodie zou kunnen vinden. Als iemand het begin nu verpest dan is het Greg. Ik zou bijna willen dat hij het deed, gewoon omdat hij mij altijd zo zit te zieken.
Helaas is hij blijkbaar een echte directioner, of heeft hij thuis al heel veel geoefend, want hij pakt feilloos de goede melodie met de juiste tekst. Hij hoeft zelfs niet eens op zijn blaadje te kijken.
Doordat ik zo gefascineerd toe sta te kijken, vergeet ik bijna wanneer ik zelf in moet vallen. Net op tijd realiseer ik me dat mijn tekst eraan komt. Helaas klinken de eerste noten daardoor wat onzuiver. Ik kan mezelf wel slaan. Moet ik het nou echt keer op keer blijven verpesten?
Het voelt alsof ik me door het nummer heen moet worstelen. Ik sta er dan ook van te kijken dat Mitch na afloop met een bedenkelijke blik zijn hoofd schudt.
"Hier valt nog wat aan te werken. Luister."
En terwijl hij ons instructies geeft, let ik voor de verandering goed op. Ik wil niet meer de loser zijn.
**
Het is weer een zware dag. Dankzij mijn nieuwe gemotiveerde houding oefen ik zelfs in de lunchpauze mijn danspasjes en neem ik het openingsnummer in gedachten nog even door terwijl ik op de wc zit.
Deze tactiek werpt wel zijn vruchten af, blijkt als we aan het eind van de dag het openingsnummer nog even oefenen. Ik weet precies op welk moment ik wat moet doen.
"Goed bezig, Luca," prijst Tommy me. De bewegingen heb je onder de knie, nu wil ik alleen nog dat je ze wat krachtiger maakt."
Naast me houdt James zijn hand op voor een high five. "You go girl. Ik wist wel dat je het kon."
"Ja hoor, slijmbal."
"Goed jongens, dat was het voor vandaag. Ik zie jullie morgen om acht uur weer."
Gekreun klinkt uit James' mond. "Ik heb echt een hotelkamer nodig."
"Kun je niet bij Mitch blijven slapen?" vraag ik hem plagend.
Onmiddellijk verschiet James van kleur. "Alsjeblieft niet! O mijn God, ik moet er niet aan denken. Shit, Luca. Wat als..."
"Wat als wat?" vraag ik onzeker. Wil ik dit wel weten?
"Wat als hij met me naar bed wil?" fluistert James. "Ik weet niet of ik daar wel klaar voor ben. Ik bedoel, mentaal gezien wel, maar dit lichaam... Het is allemaal nog zo nieuw. En ik weet ook niet of hij dat wel aankan."
In een poging hem rustig te krijgen, pak ik zijn hand vast. "Luister, ik weet dat het cliché klinkt, maar als hij er problemen mee heeft, of dat nou is met je lichaam of dat je het niet wilt, dan is hij je niet waard, oké? Je bent goed zoals je bent."
"Bedankt. Je bent een van de eersten die dat tegen me zegt. Iedereen heeft wel een bepaald beeld van hoe ik zou moeten zijn."
"Hé James," roept Tyrrell van bij de deur. "Niet dat ik niet vroeg op hoef, maar je mag best een keer bij mij blijven slapen als je wilt. Mijn moeder vindt je geweldig."
"Zie je wel?" zeg ik tegen James. "Er zijn genoeg mensen die jou accepteren. Als Mitch dat niet doet, is hij gewoon een sukkel."
"Hadden jullie het over mij?" Uiteraard kiest Mitch net dit moment uit om de ruimte binnen te lopen. "Bied je je vrijwillig aan om na te blijven?"
"Een andere keer misschien," haast James zich te zeggen. "Tyrrell, bedankt voor je aanbod. Als ik de eerste liveshow overleef, wil ik daar graag eens gebruik van maken. Loop je mee naar de bus, Luca?"
Automatisch werp ik een blik op mijn horloge. Half zeven al. Gek genoeg valt me pas nu ik het tijdstip weet mijn knorrende maag op. "Ja, goed idee," zeg ik dan ook. "Het is niet alsof we hier nog niet lang genoeg zijn geweest."
Volgens mij zijn mijn nieuwe vrienden het daar helemaal mee eens. Ondanks het harde werken is dit misschien leuk, maar af en toe is het ook tijd voor iets anders. Thuis eten bijvoorbeeld.