Οι ξεραμένες πευκοβελόνες τραυμάτιζαν τα πέλματά μου με κάθε βήμα.
Τύλιξα τα χέρια πιο σφιχτά γύρω από το κορμί μου και έμεινα να βαδίζω στα τυφλά, έως ότου διέκρινα τη φωτιά να διαγράφεται πίσω από τις σκιές και τις φυλλωσιές των πανύψηλων πεύκων. Βλέμματα νεαρών μεθυσμένων και αλλοπαρμένων στράφηκαν προς το μέρος μου, όμως τινάχτηκα και γραπώθηκα από τον πλησιέστερο κορμό, προκειμένου να μείνω μακριά από τη προσοχή τους.
Η ψύχρα της ατμόσφαιρας διαπερνούσε το λεπτό μου ένδυμα, εισχωρώντας ύπουλα κάτω από τη σάρκα μου και τσακίζοντας τα κόκκαλά μου. Είχα ήδη αρχίσει να τρέμω...
Καθώς στεκόμουν εκεί, κρυμμένη πίσω από το χοντρό κορμό, οι φωνές των νεαρών καθώς τσούγκριζαν τα τσίγκινα μπουκάλια μπύρας που κρατούσαν στα χέρια τους και ζητωκραυγάζοντας από χαρά και ενθουσιασμό, ενώ ταυτόχρονα ήταν υπό την επήρεια και τη ζάλη του ποτού όπως δε δυσκολεύτηκα να καταλάβω, έκαναν τους ώμους μου να ζαρώσουν. Με τρομοκρατούσε όλη αυτή η οχλοβοή.
Το αίσθημα της αγοραφοβίας αναπήδησε μέσα μου, η όψη τους και μόνο με τρόμαζε, οι φωνές τους με πανικόβαλαν. Ήθελα απλά να μείνω κρυμμένη εκεί για το υπόλοιπο της νύχτας.
Όμως όχι, δεν έπρεπε να το κάνω αυτό. Κάθε λεπτό έφερνε όλο και πιο κοντά στο προσκήνιο τη μοιραία εκείνη κατάληξη του αγοριού.
Έκλεισα τα μάτια, πήρα μία βαθιά ανάσα παραμερίζοντας και καταχωνιάζοντας όλους μου τους φόβους, για να βγω τελικά από τη προσωρινή μου κρυψώνα και να κατευθυνθώ προς τη φλόγα, εκεί όπου τελικά έμεινα να χάνομαι και να περιπλανιέμαι μέσα στο πλήθος.
Έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές και στραβοκατάπια, σύντομα όμως διαπίστωσα πως κανείς τους δεν έμοιαζε να με προσέχει.
Έσμιξα τα φρύδια και έμεινα να τους παρατηρώ όλους καθώς διασκέδαζαν, συμπεριφερόμενοι ακριβώς λες και είμαι ένα τίποτα, ένα φάντασμα. Κορμιά μετακινούνταν και απειλούσαν να με κατασπαράξουν, να πέσουν πάνω μου, να με λερώσουν με τα ποτά τους... Ένας από αυτούς, αρκετά ζαλισμένος από τη μέθη, έπεσε πάνω μου με ορμή, σωριάζοντάς με άχαρα και βίαια στο χωμάτινο έδαφος.
Έβγαλα μια έντονη κραυγή πόνου και αγκάλιασα τον πληγωμένο μου καρπό. Εκείνος έμοιαζε να αιφνιδιάζεται αρκετά τη στιγμή που άρχισε να ψάχνει με μανία τριγύρω σα χαμένος. «Εδώ είμαι, κόπανε», ψέλλισα οργισμένη, μα δεν πτοήθηκε, ίσως να μη με άκουσε κιόλας. Τι στο καλό συμβαίνει;
Σηκώνομαι με πόδια τρεμάμενα και απομακρύνομαι χωρίς να δώσω έκταση στο θέμα.
Πάσχισα να κρύψω το πρόσωπό μου καθώς περνούσα τη στιγμή εκείνη πίσω από μαθητές οι οποίοι τραβούσαν αναμνηστικές φωτογραφίες με κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που περνούσε, ενώ πλέον έτρεχα σχεδόν.
Οι πατούσες μου έτσουζαν και οι γρατζουνιές όλο και πολλαπλασιάζονταν πάνω στην ευαίσθητη σάρκα μου.
Αναστέναξα καθώς απομακρυνόμουν τώρα από την άλλη μεριά της φωτιάς.
Πώς θα βρω το αγόρι; Υπήρχε τόσος πολύς κόσμος εδώ πέρα για να συνεχίσω έτσι άσκοπα την αναζήτηση. Καμία από τη μορφή αυτών των παιδιών δεν ταυτιζόταν με τη δική του πολύ ιδιαίτερη όψη. Ο τόπος του εγκλήματος ήταν αμφιλεγόμενος, θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε σημείο μέσα στο δάσος.
Όχι οποιοδήποτε... Ήταν η φωνή του Λίαμ που με έκανε να τιναχτώ.
Ανατριχίλα διέσχισε σαν αστραπή τη ραχοκοκαλιά μου, κάνοντάς με να ριγήσω. Ο ήχος της μελωδικής του φωνής μέσα στο κεφάλι μου έμοιαζε πολύ πιο αλλόκοτος και παράξενος έπειτα από όλα όσα συνέβησαν αυτό το βράδυ. Είχα αρχίσει μάλιστα, για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, να τρομάζω στην ιδέα της ύπαρξης αυτής της περίεργης και άκρως εξωπραγματικής οντότητας...
Δεν είχα όμως τον απαραίτητο χρόνο για να τα συλλογιστώ όλα αυτά, καθώς έντρομη διέκρινα το μαύρο χρώμα του ουρανού πάνω από το κεφάλι μου να σπάει σε εκείνο το χαρακτηριστικό σκούρο μπλε...
Χάραζε...
Κρύος ιδρώτας έκανε τώρα την εμφάνισή του τόσο στο κάθιδρο μέτωπό μου όσο και στις παλάμες μου που ήταν πια καλά κλειστές γροθιές.
Τότε είναι που θυμήθηκα....
Πρέπει να βρω το μεγάλο, γέρικο δέντρο με τα κόκκινα φυλλώματα!
Άρχισα να τρέχω, πασχίζοντας να αντικρίσω τον αυγερινό πίσω από όλα αυτά τα κλαδιά, ούτως ώστε να τον χρησιμοποιήσω σαν πυξίδα. Ήταν ο προσωπικός μου καθοδηγητής. Τα δέντρα ήταν πολλά και πυκνά, δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο την αποστολή μου.
Τότε όμως τρύπησε τα αυτιά μου εκείνο το έντονο και πέρα για πέρα παρανοϊκό γέλιο. «Είσαι απίστευτος ρε μαλάκα. Και αυτή πώς αντέδρασε;», άκουσα το μεγαλόσωμο παιδί να ψελλίζει αλλοπαρμένο, κατεβάζοντας άλλη μία τζούρα από το τσιγάρο του.
Καμία σημασία δεν έδωσα στα λόγια τους και σε αυτούς τους ίδιους, ούτε αυτοί σε μένα όπως όλοι οι υπόλοιποι άλλωστε. Παρόλα αυτά τράβηξαν τόσο την προσοχή μου ώστε να στρέψω το κεφάλι προς τη μεριά τους και να διακρίνω τελικά, πέρα, εκεί στο βάθος και κάτω από την ελαφριά ομίχλη της υγρασίας, τα χαρακτηριστικά αυτά φύλλα του δέντρου που αναζητούσα...
Η εκτίναξη του κορμιού μου ήταν ενστικτώδης, δε την προγραμμάτισα. Έμεινα λοιπόν να κατευθύνομαι σε αυτό το σημέιο χρησιμοποιώντας όλο το κουράγιο και το θάρρος που βρίσκονταν καταχωνιασμένα μέσα στο τσακισμένο και ταλαιπωρημένο μου κορμί.
Παραπάτησα και σωριάστηκα στο έδαφος. Το γόνατό μου σχίστηκε πάνω σε μία πέτρα, ενώ δάκρυα αναβλήθηκαν στην επιφάνεια των ματιών μου την ίδια κιόλας στιγμή χωρίς να το ελέγχω.
Δάγκωσα τα χείλη και κατάπια την κραυγή και τους λυγμούς, για να σηκωθώ ξανά και να συρθώ τελικά μέχρι εκεί.
Ξεπρόβαλλα πίσω από τις σκιές, και τότε τον είδα. Οι ξανθές του μπούκλες ξεχώριζαν μέσα στο σκοτάδι, ήταν ατίθασες και μπερδεύονταν στο πρόσωπό του, όμως μπόρεσα να διακρίνω κάτω από αυτές τα κατάμαυρά του μάτια να καρφώνονται πάνω μου.
Το σφίξιμο στα χείλη μου έσπασε με ένα απρόσμενο χαμόγελο. Τον βρήκα εγκαίρως. Ήταν εκεί, με σάρκα και οστά, ζωντανός, πλήρως δομημένος.
Τα φρύδια του έσμιξαν και η σκοτεινή έκφρασή του συνέχισε να με περιεργάζεται ασταμάτητα. Πράγματι, σε αντίθεση με όλους τους άλλους ανθρώπους, εκείνος μπορούσε να με δει, επιβεβαιώνοντάς μου πως πράγματι υπήρχα!
«Εσύ...», ψέλλισε ασυντόνιστα και έκανε ένα απροσδιόριστο βήμα πίσω, ήταν αρκετά αναστατωμένος.
Η στιγμή έμοιαζε να παγώνει ακριβώς τότε που κατάλαβα ότι με αναγνωρίζει.
Δεν πρόλαβα να αφουγκραστώ όμως την κατάσταση όταν βήματα πάνω σε ξεραμένα φύλλα διέκοψαν βίαια τη σιωπηλή μου επικοινωνία με εκείνον. Την ίδια κιόλας στιγμή διέκρινα πέρα από τα δέντρα την πρώτη ακτίνα του ηλίου...
Ήρθε η ώρα.
Στο οπτικό μας πεδίο τρύπωσε η μορφή ενός αγοριού. Όπως και όλοι οι άλλοι, έτσι κι εκείνος δεν ήταν σε θέση να διακρίνει την παρουσία μου.
Το πρώτο αγόρι με τα ξανθά μαλλιά και τα σκοτεινά μάτια δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο να στρέψει πλήρως την προσοχή προς το μέρος του φίλου του, όταν αυτός ύψωσε στον αέρα το πιστόλι που κρατούσε, σημαδεύοντάς τον...
«Τζον», μουρμούρισε αποσυντονισμένος αυτός για τον οποίο ήμουν εδώ. «Τί κάνεις;»
Και τότε το παιδί που έμοιαζε δαιμονισμένο ενώ έσφιγγε στις ιδρωμένες του παλάμες το όπλο, ξεστόμισε εκείνη την ίδια φράση που όλοι οι δολοφόνοι των ονείρων μου απαγγέλουν σαν υπνωτισμένοι λίγο προτού διαρπάξουν αυτό το υψίχτης μορφής έγκλημα... «Alle Kranker Mann Muss Sterben»
Κατεβάζει την ασφάλεια...
«Όχι!», τσίριξα, μα ήμουν ριζωμένη στη θέση μου από το σοκ και τον τρόμο. Δεν μπορούσα να αντιδράσω... Γιατί δεν μπορούσα να αντιδράσω;!
Κυριευμένη από την έξαψη και την αδρεναλίνη, είδα το δάχτυλο να κινείται –θαρρείς με ρυθμούς αργούς– πάνω στη σκανδάλη.
«ΌΧΙ!», ούρλιαξα ξανά και έτεινα τότε το χέρι μου μπροστά με τόση ένταση, νιώθοντας την ίδια μου την ψυχή να βγαίνει από το κορμί μου μαζί με την κραυγή.
Τη στιγμή εκείνη το χέρι του και οι κινήσεις του παγώνουν. Το αγόρι έμοιαζε πια άβουλο, ακινητοποιημένο, πλήρως αφοπλισμένο, παρόλο που εξακολουθούσε να είναι ο θύτης, η απειλή.
Οργή κυλούσε χωρίς έλεος μέσα στις φλέβες μου, με την καρδιά μου να πάλλεται σε έξαλλους ρυθμούς και αυτός ήταν ο λόγος που κάτι μέσα μου έσπασε, έγινε θρύψαλα, κομματάκια...
Ένιωσα αυτή την ένταση και τη δύναμη να εξαπλώνεται σε κάθε μήκος και πλάτος του κορμιού μου, κυριεύοντας μέχρι και το τελευταίο μου σημείο, μέχρι και το τελευταίο μου κύτταρο... Κάτι άδραξε την ευκαιρία, ήταν κάτι που θαρρείς κουβαλούσε πάνω της η ίδια η αδρεναλίνη, και έμεινα –ένα ον άβουλο πια– υπόδουλη αυτής της ανώτερης, της υπέρτατης δύναμης, να παρακολουθώ την ασύληπτη συνέχεια των πραγμάτων.
Δεν κινούσε εγώ πια τα νήματα...
Ήταν αυτή η δύναμη που έστρεψε το χέρι μου ελαφρώς, εγκλωβίζοντας έτσι με τρόπο ανήκουστο, αδιανόητο, το κορμί του άλλου παιδιού είκοσι μέτρα παραπέρα...
Έβγαλε μία κραυγή πόνου ενώ άρχισε να κλαίει την ίδια κιόλας στιγμή, χωρίς να σταματά να φωνάζει και να ουρλιάζει και να οδύρεται. Ο καρπός του έτρεμε τώρα, δεν ήταν πια σταθερός και σε θέση να διατηρήσει το όπλο, το οποίο την αμέσως επόμενη στιγμή έφυγε από τη λαβή του.
Όσο το χέρι μου κινούνταν στον αέρα, άλλο τόσο το δικό του κορμί ζάρωνε από τον πόνο.
Και τότε, η γροθιά μου σφίγγει, για να ακούσω τελικά όλα του τα κόκαλα να σπάνε και τον ίδιο, ένα άψυχο κουφάρι πια, να σωριάζεται στο έδαφος...