«Τι στην ευχή κάνεις εδώ πέρα;», αποκρίθηκε έξαλλος σχεδόν όταν απομάκρυνε από πάνω μου το κορμί του, προκειμένου να με κοιτάξει κατάματα.
Βρίσκομαι ακριβώς εκεί που έπρεπε να είμαι, σκέφτηκα αδύναμα μέσα στις μπερδεμένες μου σκέψεις έχοντας μπροστά στα μάτια μου τον Ράιαν. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται ο Λίαμ να γνώριζε ότι από αυτό ακριβώς το σημείο, αυτή ακριβώς την ώρα, θα περνούσε το αγόρι που υποτίθεται πως έπρεπε να εντοπίσω.
Τον βρήκα λοιπόν. Ή μάλλον... Αυτός βρήκε εμένα.
Αυτοκίνητα που προσπερνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μας κόρναραν επίμονα καθώς ουσιαστικά ήμασταν μεσ' τη μέση της δεξιάς λωρίδας, τόσο εμείς, όσο και το ακινητοποιημένο αμάξι του.
Παρ' όλα αυτά δεν έδωσε σημασία σε τίποτα και σε κανέναν, ήταν εστιασμένος αποκλειστικά και μόνο σε μένα. Τα μάτια του πετούσαν φλόγες. Αυτό με έκανε να ριγήσω, ήταν ένα ρίγος που καραδοκούσε λόγο του κρύου που διαπερνούσε τη σάρκα μου και τσάκιζε χωρίς να δείχνει κανένα έλεος τα ευαίσθητα κόκαλά μου...
Αγκάλιασα ξανά το κορμί μου και χαμήλωσα το βλέμμα από αμηχανία στο τσιμεντένιο έδαφος της ασφάλτου.
Στεκόμουν ουσιαστικά μισόγυμνη ενώπιων του...
Ο Ράιαν, που με περιεργαζόταν επιτακτικά -περιμένοντας προφανώς μία απάντηση στην αυστηρή του ερώτηση- έδειξε να παρατηρεί το τρέμουλο και την άσχημη θέση στην οποία βρισκόμουν. Σαν απάντηση λοιπόν, έβγαλε το δερμάτινο τζάκετ που φορούσε για να το περάσει πάνω από τους ώμους μου...
Έκπληκτη σήκωσα την προσοχή μου για να τον κοιτάξω για ακόμη μία φορά βαθιά μέσα στα δύο, υπέροχα και μοναδικά του μάτια.
Άγγιξε τα μπράτσα μου και έμεινε να με χαϊδεύει ασυναίσθητα, υπέθεσα πως προσπαθούσε να με ζεστάνει. «Έλα μαζί μου», μουρμούρισε τελικά, τόσο σιγά, και με παρότρυνε να προχωρήσω ώστε να πλησιάσουμε το αυτοκίνητο.
Άρχισα να πατώ πάνω στην άσφαλτο με δυσκολία, κάτω από τη δική του προστατευτική αγκαλιά.
Όταν πια το πλησιάσαμε αρκετά, διέκρινα έντρομη τα δύο αγόρια που βρίσκονταν μέσα σε αυτό. Έσφιξα τo τζάκετ πάνω μου, προκειμένου να κρύψω τα αποκαλυπτικά σημεία του κορμιού μου, ενώ κοκάλωσα μπροστά από την ορθάνοιχτη πόρτα του οδηγού.
Ο ένας από αυτούς βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού, ενώ ο άλλος καθόταν στα πίσω καθίσματα, εκεί που με παρότρυνε ο Ράιαν να βρεθώ κι εγώ.
Με βοήθησε να μπω μέσα και δεν αντιστάθηκα παρά τις εσωτερικές μου αντιρρήσεις να κάτσω δίπλα σε αυτό το άγνωστο παιδί, πέφτοντας σχεδόν σαν άψυχο τομάρι πάνω στα δερμάτινα καθίσματα.
Εν τέλει βρέθηκε και ο Ράιαν μέσα στο αμάξι, για να κλείσει τελικά την πόρτα την ίδια στιγμή.
Τα δύο αγόρια με κοιτούσαν γεμάτα πανικό, προφανώς και δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν τί συνέβαινε...
Τότε ο ένας στραβοκαταπίνει και μισανοίγει το στόμα από την έκπληξη, ενώ φαινόταν υπερβολικά σκεπτικός. «Το φρικιό», ψέλλισε τελικά εντελώς ασυναίσθητα μέσα από τα δόντια του.
Ο Ράιαν του χάρισε μία αγριεμένη ματιά, λέγοντάς του να σκάσει.
«Μα τί στο διάολο κάνει αυτή εδώ; Και γιατί την έβαλες στο αμάξι ρε φιλαράκι;», διαμαρτύρεται ο άλλος.
«Τί προτείνεις, Τζακ; Να την πετάξω ξανά πίσω στο δρόμο;»
«Δεν είναι δουλειά μας το τί θα απογίνει αυτή, μεγάλε», ανταπαντά εκείνος χωρίς να δίνει καμία δεκάρα, προφανώς, για μένα και την τύχη μου. «Ούτε μας αφορά, ούτε μας νοιάζει στην τελική!»
Εγώ μαζεύτηκα ασυναίσθητα όσο περισσότερο μπορούσα προκειμένου να κρυφτώ και κόλλησα πάνω στα τοιχώματα του οχήματος.
«Για να γίνω ξεκάθαρος, εμένα δε μου καίγεται καρφάκι για το δικό σου τομάρι. Άμα δε θες να σε πετάξω έξω από το αμάξι, λοιπόν, καλά θα κάνεις να το βουλώσεις», ήταν η ψυχρή και απόλυτη απάντηση του Ράιαν.
Ο θρασείς νεαρός μαζεύτηκε εξίσου στη δική του γωνία, κρατώντας τώρα το στόμα του κλειστό. Ο εκνευρισμός έβραζε μέσα του όμως δεν είχε τα κότσια να αντιμιλήσει παραπάνω. Έπαιζε με την υπομονή του Ράιαν, το έβλεπε καθαρά αυτό και το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν ένας καυγάς μαζί του.
Επομένως, διαλέγοντας τη σιωπή, πιστεύω ότι πήρε την πιο σωστή απόφαση.
«Πρέπει να σε γυρίσω πίσω στην πόλη...», ψέλλισε συνοφρυωμένο το αγόρι εκείνο που με νύχια και με δόντια υπερασπιζόταν τη δική μου αδύναμη βούληση. Μιλούσε περισσότερο στον εαυτό του παρά σε όλους τους υπόλοιπους, όμως έδειξε να μας ταράζει, έναν προς έναν, με αυτή του τη δήλωση.
Οι δύο του σύντροφοι αντέδρασαν αμέσως, ακριβώς σα να είχε μόλις ξεστομίσει το πιο ακατάληπτο πράγμα. «Δεν μπορείς να μας το κάνεις αυτό, φίλε! Το πάρτι της ΠΒΚ είναι το φαινόμενο της χρονιάς!», κραυγάζει πικρόχολα αυτός που βρισκόταν ελάχιστα εκατοστά μακριά μου
«Ναι, δικέ μου», συμπληρώνει τώρα εκείνος στη θέση του συνοδηγού. «Από το φθινόπωρο αυτό συζητάμε, δεν μπορείς να μας κάνεις χαλάστρα... γι' αυτήν», τόνισε τις τελευταίες λέξεις διστακτικά μα με τρομερή απέχθεια.
Ο Ράιαν προφανώς βρυχήθηκε έτοιμος να λάβει θέση σε όλη αυτή τη διαφωνία, όμως δεν τον άφησα να μιλήσει, να ξεσπάσει την οργή του ή ακόμα και να τσακωθεί μαζί τους, καθώς ήταν η δική μου σειρά να πεταχτώ από τη θέση μου έκπληκτη.
«Η αδελφότητα της ΠΒΚ διοργανώνει το πάρτι; Σήμερα; Κοντά στην Πανεπιστημιούπολη;», ξεφούρνισα όλες τις ερωτήσεις που με έκαιγαν με μία ανάσα σχεδόν, εστιάζοντας την προσοχή μου σε κείνη του Ράιαν καθώς γύρισε να με κοιτάξει, ήρεμος και σκεπτικός τώρα.
«Ναι», ήταν η μπερδεμένη του απάντηση.
«Εκεί πηγαίνω κι εγώ!», τσίριξα σχεδόν από την ένταση και την υστερία.
Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους! Όλες αυτές οι συμπτώσεις... Όλα αυτά τα σημάδια! Δεν δυσκολεύτηκα να συνδυάσω τα κομμάτια αυτού του παζλ προκειμένου να καταλάβω πως το όνειρό μου έλαβε χώρα σε αυτή την ίδια διοργάνωση που τα τρία παιδιά είχαν σκοπό να παραβρεθούν. Ήμουν σίγουρη ότι εκεί θα ήταν το αγόρι, διότι δεν ήταν δυνατόν να εμφανίστηκε τυχαία στο δρόμο μου ο Ράιαν, όπως δεν ήταν τυχαίο το γεγονός πως η μυστική, εσωτερική μου δύναμη και το μήνυμα που μου μετέφερε το κορίτσι, κραύγαζε να τον βρω! Όχι, δεν γίνεται να είναι μία απλή σύμπτωση όλα αυτά.
Τουναντίον! Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος για τον οποίο εγώ βρέθηκα στο διάβα του. Όλο αυτό έγινε προκειμένου να με οδηγήσει εκεί ώστε να σώσω το αγόρι!
Είναι ένα καλοστημένο σχέδιο από το πλάσμα που κατοικεί μέσα στο κεφάλι μου. Εκείνος είναι άραγε η πηγή των ονείρων; Αυτός κινεί τα νήματα; Όλα αυτά μοιάζουν εξωπραγματικά, βγαλμένα από ταινία επιστημονικής φαντασίας...
«Εσύ θα πας εκεί;», ψέλλισε το κοντοκουρεμένο αγόρι στο μπροστινό κάθισμα τονίζοντας τις λέξεις. «Ντυμένη έτσι;», ολοκληρώνει τη φράση του γεμάτος αποδοκιμασία.
«Από νεκροτομείο το έσκασες;», συμπληρώνει ο δεύτερος εντελώς ανεπαίσθητα στην παρατήρηση του πρώτου.
«Σαμ, σοβαρέψου», ήταν ο Ράιαν τώρα που επενέβη. «Δεν έχεις να πας πουθενά στην κατάστασή σου!»
«Όχι, δεν καταλαβαίνεις», πρόσθεσα ψυχρά. «Δεν το διαπραγματεύομαι», ολοκληρώνω και τον κοιτώ επιτακτικά. «Πήγαινέ μας εκεί προτού να είναι πολύ αργά...»
Τα δύο αγόρια αναστέναξαν γεμάτα ανακούφιση.
Ο Ράιαν παρόλα αυτά έμοιαζε αμετάπειστος, να με περιεργάζεται με τα πιο απρόσιτα και απόμακρα μάτια που έχω αντικρίσει ποτέ μου. Τότε είναι που δυσανασχετεί επιδεικτικά, κουνώντας αποδοκιμάστηκα το κεφάλι, για να στρέψει τελικά την προσοχή του ξανά στο δρόμο μπροστά και να βάλει μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου.
Αμίλητοι τώρα διασχίζαμε στα όρια των ταχυτήτων τη μεγάλη λεωφόρο, και όλα έμελε να συνεχίσουν τη φυσιολογική ροή τους, όταν διακρίνω από τον προσωπικό καθρέφτη του οδηγού πάνω από το τιμόνι, τα μπλε και κόκκινα φώτα του φάρου ενός περιπολικού... Μονάχα τη στιγμή εκείνη συνειδητοποίησα πως ο Ράιαν είναι ανήλικος, επομένως φαινομενικά ήταν παράνομο να βρίσκεται στη θέση του οδηγού.
Στραβοκατάπια και τέντωσα το κεφάλι μου πίσω, γεμάτη ανησυχία.
Πλέον όλοι τους αντιλήφθηκαν την παρουσία του περιπολικού, παρόλα αυτά κανείς δεν ταράχτηκε ούτε στο ελάχιστο!
Η σειρήνα που ακούστηκε το ίδιο κλάσμα του δευτερολέπτου στιγμιαία, καθώς και το νόημα που μας έκαναν οι μπάτσοι μέσα σε αυτό, ανάγκασε τον Ράιαν να κόψει ταχύτητα και να παραμερίσει στην άκρη του δρόμου, για ακόμη μία φορά...
Τώρα ήμασταν καταδικασμένοι! Όχι μόνο δεν θα κατάφερνα να φτάσω εγκαίρως στον επικείμενο τόπο του εγκλήματος, αλλά θα βρίσκαμε όλοι τον μπελά μας!
Το όχημα ακινητοποιείται, με το αγόρι να κατεβάζει τελικά, ψύχραιμος και αμίλητος, το τζάμι, για να ανταλλάξει τυπικούς χαιρετισμούς με τον αστυνομικό που μας είχε κιόλας πλησιάσει.
«Δίπλωμα οδήγηση, ασφάλεια αυτοκινήτου και άδεια οδήγησης», αποκρίθηκε αυτός εντελώς ρυθμικά.
Ο φίλος μου με το σκληρό, ανέκφραστο, προσωπείο βγάζει από το πορτοφόλι του μία ταυτότητα καθώς και δυο καλά διπλωμένες κόλλες Α4 από το εσωτερικό συρτάρι στο ταμπλό του αυτοκινήτου, στη θέση του συνοδηγού. Τα έδωσε στον αστυνομικό, εκείνος τα περιεργάστηκε για μία στιγμή που έμοιαζε ατελείωτη, για να του τα προσφέρει τελικά χαρίζοντάς του ένα αμυδρό χαμόγελο. «Καλή συνέχεια», ψέλλισε και άρχισε να απομακρύνεται ξανά.
«Τί έγινε μόλις τώρα;», μουρμούρισα χαμηλόφωνα μα υστερικά την ώρα που γραπώθηκα από το μπροστινό κάθισμα.
«Όλοι έχουμε τα μυστικά μας, μικρή», ψέλλισε και μου έδωσε το δίπλωμα οδήγησης. Δεν διέφερε σε τίποτα από ένα κανονικό δίπλωμα, έχοντας μία πρόσφατη εικόνα του αγοριού πάνω αριστερά. Το μοναδικό πράγμα που δεν έμοιαζε να συμβαδίζει με την πραγματικότητα, ήταν η ημερομηνία γέννησης.
«Είχα την εντύπωση πως είμαστε συνομήλικοι...», αποκρίθηκα μπερδεμένη.
«Κανείς δεν είπε το αντίθετό», απαντά εκείνος παιχνιδιάρικα και μου κλείνει το μάτι όλο νόημα.
Το δίπλωμα επομένως, ήταν πλαστό. Η δουλειά όμως που είχε γίνει ήταν άψογη... Ο πλαστογράφος προσέφερε καλύτερο αποτέλεσμα ακόμα και από το ίδιο το κράτος!
Εκείνο που ήρθε και έδεσε με την όλη κατάσταση, ήταν το γεγονός πως πράγματι, ο Ράιαν δεν είχε τη σωματική διάπλαση και ανάπτυξη ενός δεκαεξάχρονου αγοριού. Ο σωματότυπός του ήταν πλήρως διαμορφωμένος, με τα ζυγωματικά του ώριμα και σμιλεμένα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μας που ακόμα δεν είχαμε περάσει τα στάδια της εφηβείας...
Αυτός ήταν ο ακράδαντος λόγος για τον οποίο δεν πέρασε μάλλον από το μυαλό του αστυνομικού πως το παιδί αυτό είναι πράγματι ανήλικο.
Λίγη ακόμα ώρα στο δρόμο χρειαστήκαμε, για να στρίψουμε τελικά σε εκείνο το χωμάτινο δρόμο και να βρεθούμε ελάχιστες ανάσες μακριά από το σημείο του ονείρου μου.
«Εδώ είμαστε», κραύγασε όλο ενθουσιασμό ο τύπος με το ξυρισμένο μαλλί και βγήκε από το αμάξι, την ίδια κιόλας στιγμή. Τα χνάρια του ακολούθησε και ο άλλος, ενώ άρχισαν να βαδίζουν μαζί μπροστά, αφήνοντας εμένα και τον Ράιαν μέσα στο όχημα.
Δεν γύρισαν να του ρίξουν δεύτερη ματιά καθώς ήξεραν πως εξαρχής δεν είχε σκοπό να τους ακολουθήσει.
«Τώρα θα σε γυρίσω πίσω», λέει εκείνος επιτακτικά μετά από μερικά τεταμένα κλάσμα του δευτερολέπτου πυρετώδους σκέψης.
«Όχι!», τσίριξα και τινάχτηκα όρθια, για να αρπάξω το χέρι του που ήδη έτρεχε πάνω στις ταχύτητες. Τα χείλη μου έσφιξαν κι αυτός έδειξε να χάνει την υπομονή του. «Πρέπει να βρω κάποιον. Εγώ θα κατέβω», είπα τελικά, πιο αποφασιστικά από ποτέ άλλοτε, πετώντας από πάνω μου το τζάκετ.
Βγήκα σχεδόν πανικόβλητη από το όχημα, ενώ άρχισα να τρέχω και να χάνομαι στο δάσος, ακλουθώντας τις νεανικές φωνές και τον καπνό της φωτιάς που διαπερνούσε το ύψος των δέντρων...