Το μέρος ήταν φωτεινό και γεμάτο κόσμο.
Εγώ στεκόμουν εκεί, στη μέση του καλογυαλισμένου διαδρόμου με τα θαλασσιά ερμάρια, μέσα σε ένα κτίριο στο οποίο δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά στη ζωή μου.
Δεν δυσκολεύτηκα παρόλα αυτά να διαπιστώσω πως ήταν ένα κολέγιο χάρη στα σχολικά ντουλάπια που απάρτιζαν όλη την έκταση του δεξιού τοίχου, καθώς και τους νεαρούς σε ηλικία μαθητές με τα σακίδια στην πλάτη.
Εστίασα τη προσοχή μου πέρα, έξω από το παράθυρο, εκεί, βόρεια του διαδρόμου, για να νιώσω μία έντονη θαλπωρή να με πλημμυρίζει με τη θέα του εκτυφλωτικού χρώματος των μαγευτικών αχτίνων του ηλίου που σε συνδυασμό με το εξωπραγματικά ζωντανό πράσινο χρώμα των φυλλωμάτων των δέντρων η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε κάτι παραμυθένιο.
Ένα απαλό αεράκι διαπερνούσε την πόρτα, το οποίο συνόδευε όλα εκείνα τα κορμιά που έμπαιναν και έβγαιναν από το χώρο. Ήταν άνθρωποι που δεν έδιναν αξία στη δική μου παρουσία.
Πάνω εκεί, αριστερά, ένα ρολόι λεπτεπίλεπτα σμιλεμένο, έδινε μία γλυκιά νότα στον κενό τοίχο. Ο μικρός δείκτης του ρολογιού σημάδευε τον αριθμό οχτώ, ενώ ο μεγάλος τον ακολουθούσε θαρρετά, για να εστιάσει τελικά πάνω στον ίδιο αυτό αριθμό.
Οχτώ παρά είκοσι το πρωί, σκέφτηκα ασυναίσθητα.
Ο κόσμος τότε, θαρρείς από το πουθενά, άρχισε σταδιακά να χάνεται έως ότου εξαφανίστηκε, ήταν μία διαδικασία που έγινε μεθοδικά.
Τη στιγμή εκείνη στο οπτικό μου πεδίο τρύπωσε ένα κορίτσι με χρυσαφένια μαλλιά.
Ανέμελη, ακριβώς σα να μην είχε αντιληφθεί την έντονη μεταβολή και διασπορά του γαληνεμένου χάους, άνοιξε το ντουλάπι που της αντιστοιχούσε, μουρμουρίζοντας παράλληλα ένα τραγούδι.
Τότε, και εντελώς απροσδόκητα, τα μεγάλα, φωτεινά, πράσινά της μάτια καρφώθηκαν ευθεία μπροστά. Στην αρχή νόμιζα ότι ήμουν εγώ αυτή που τράβηξε την προσοχή της, σύντομα όμως –όταν το χαμόγελό της απλώθηκε διάπλατο πάνω στο γλυκό της πρόσωπο– εμφανίστηκε από πίσω μου μία άλλη, αρκετά μικροκαμωμένη, κοπέλα.
Αντάλλαξαν χαιρετισμούς σε μία γλώσσα που δεν μπορούσα να κατανοήσω, ίσως και να ήταν ισπανικά, ενώ μόλις η απόσταση ανάμεσά τους μειώθηκε, οι δύο κοπέλες αγκαλιάστηκαν σα να έχουν να βρεθούν καιρό.
Το μελαμψό, μικροκαμωμένο, κορίτσι σταύρωσε τα χέρια στο στήθος και άρχισε να φλυαρεί αδιάφορα, όταν η άλλη γύρισε για ελάχιστα μονάχα δευτερόλεπτα στο ντουλάπι προκειμένου να πάρει ένα από τα βιβλία της.
Αυτός ο χρόνος ήταν αρκετός για να αλλάξουν, μονάχα μέσα σε μία στιγμή, τα πάντα.
Εντελώς ξαφνικά, το δεύτερο κορίτσι έπαψε να μιλά και ακαριαία πλανήθηκε στην ατμόσφαιρα μία ζοφερή διάθεση. Τα μάτια και το βλέμμα της σκοτείνιασαν, ενώ προτού προλάβει το κορίτσι με την αγγελική μορφή να στρέψει ξανά την προσοχή πάνω της, έχωσε το χέρι με κινήσεις προσεκτικές στο εσωτερικό τσεπάκι του σακιδίου της, για να τραβήξει από αυτό ένα μικρό περίστροφο και να το στρέψει απευθείας πάνω της.
Έντρομη, η άλλη έμεινε να παρακολουθεί γεμάτη τρόμο τη φίλη της, καθώς εκείνη σημάδευε τη κάνη του όπλου απευθείας πάνω στο κρανίο της.
Έμοιαζε να φοβάται τόσο πολύ που η καρδιά μου μούδιασε, ιδίως μάλιστα όταν πάσχισε να ψελλίσει με φωνή τρεμάμενη κάτι ακατάληπτο στα δικά μου αυτιά, ίσως μία παράκληση. Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει ούτε τη φράση της, όταν η δεύτερη αφαιρεί την ασφάλεια του όπλου.
Έμεινε με το στόμα ανοιχτό και με κομμένη την ανάσα να κοιτάει κατάματα τη φίλη της που τώρα έμοιαζε δαιμονισμένη.
Τα χείλη που άνηκαν στη μικροκαμωμένη -με τις λατινικές αποχρώσεις- σιλουέτα μισάνοιξαν, για να μουρμουρίσει τελικά με φωνή σιγανή, μηχανική, εκείνη την ακατάληπτη φράση...
«Alle Kranker Mann Muss Sterben»
Αυτή ήταν η μοναδική εκείνη αφορμή που χρειαζόταν για να πυροδότησε το χέρι της αρκετά, ώστε να κινηθεί κάτω από τη σκανδάλη.
Ο ήχος του πυροβολισμού ήταν εκκωφαντικός, μα ακόμα πιο ασυλλόγιστη και βουτηγμένη στην αισχρή παράνοια ήταν η εικόνα του κοριτσιού καθώς αυτό έμεινε να πέφτει νεκρό στο έδαφος.
Ο θάνατος ήταν ακαριαίος, πλέον το κουφάρι της κειτόταν άψυχο εκεί, ελάχιστα μέτρα μακριά μου.
Τα ολόχρυσα μαλλιά της είχαν τώρα βαφτεί με το ίδιο της το αίμα.
Ξύπνησα από τα ουρλιαχτά μου, μέσα σε ένα ποτάμι ιδρώτα.
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να φωνάζω τη στιγμή εκείνη που έμεινα έντρομη να κοιτώ το μέρος γύρω, για να συνειδητοποίησα με κάποια καθυστέρηση πως δεν υπήρχαν πουθενά εδώ δαιμονισμένες κοπέλες με όπλα και νεκρά κορίτσια στο πάτωμα.
Όταν η ανάσα μου άρχισε να επανέρχεται στους φυσιολογικούς ρυθμούς της και ήμουν πια σε θέση να χρησιμοποιήσω ορθά την ικανότητα της αντίληψης που κατείχα σαν ανθρώπινο ον, έντονο ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά μου εξαιτίας των άψυχων, λευκών τοίχων που με απάρτιζαν αριστερά και δεξιά και ευθεία, με μουχλιασμένες τις γωνίες από την ανθυγιεινή υγρασία.
Ήμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο που μύριζε θάνατο...
Ένιωσα ένα έντονο τράβηγμα στο χέρι με την επόμενη κίνηση που εκτέλεσα και τότε χαμήλωσα το βλέμμα για να έρθω αντιμέτωπη με δύο σωληνάρια, τα οποία συνδέονταν στον φλεβοκαθετήρα που ήταν τρυπημένος στην εσοχή του αγκώνα μου. Ακριβώς δίπλα βρισκόταν ένα σκουριασμένο στατό, και πάνω σε αυτό κρέμονταν ένας μισοτελειωμένος φυσιολογικός ορός και ένα άλλο φιαλίδιο, το οποίο δεν ήμουν σε θέση να αναγνωρίσω.
Βρισκόμουν πράγματι στο θάλαμο ενός νοσοκομείου που μονάχα με καταγώγιο ανάρρωσης μαφίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Εκείνο παρόλα αυτά που με τάραξε περισσότερο απ' όλα, ήταν η απουσία του.
Πετάχτηκα έντρομη όρθια, αφού παραμέρισα με κινήσεις νευρικές το σεντόνι πάνω από το κορμί μου και τράβηξα βίαια πάνω από το χέρι μου τους ορούς, αφήνοντάς τους να κρέμονται νεκρούς στο στατό. Από τη θέση του ξεριζώθηκε ο φλεβοκαθετήρας, με μία μικρή ροή αίματος να αυλακώνει την ανάστροφη του πήχη μου σαν φυσικό επόμενο.
Έδεσα πιο σφιχτά τη ρόμπα γύρω από το γυμνό, καθώς διαπίστωσα πως ήταν, κορμί μου, άνοιξα την ετοιμόρροπη πόρτα του θαλάμου, και βγήκα τρέχοντας στο διάδρομο.
Οι γυμνές μου πατούσες απορροφούσαν την ψύχρα του παγωμένου διαδρόμου, όμως δε σταμάτησα να τρέχω λεπτό φωνάζοντας το όνομά του.
Δεν ήμουν κυρίαρχος των κινήσεών μου, όχι, δεν ήμουν. Κάτι ήταν αυτό που με επηρέαζε και με παρακινούσε να τραπώ σε αυτή την τόσο ανούσια ενέργεια, ίσως ήταν η νάρκωση που φαντάζομαι πως προηγήθηκε...
Υποβλήθηκα σε χειρουργείο;
Ο πόνος κάτω εκεί, χαμηλά, ήταν αφόρητος...
Το κλαψούρισμα που τώρα πήγαζε από το λαρύγγι μου ήταν ένα μεγάλο παράπονο. Όμως δεν σταμάτησα λεπτό, δε σταμάτησα ούτε όταν ένιωσα την πληγή στα σωθικά μου να ανοίγει και να ποτίζεται με αίμα η ρόμπα που φορούσα.
Έστριψα σε κείνη τη στροφή και τότε τον είδα...
«Είσαι πράγματι εδώ», μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου, όταν το βλέμμα του στράφηκε αργά πάνω μου. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν ήταν πραγματικός, ή αν αποτελούσε απλά ένα κακόγουστο παιχνίδι του μυαλού μου η τόσο ζωντανή μορφή του.
Ό,τι κι αν συνέβαινε από αυτά, φαινόταν πράγματι εξαντλημένος.
«Σαμ...», αποκρίθηκε όλο ταραχή, ενώ την ίδια στιγμή του γλιστρά εξαιτίας της αναστάτωσης από τα χέρια το κουτάκι αναψυκτικού που κρατούσε. «Γιατί σηκώθηκες; Η πληγή σου έχει ανοίξει!», αποκρίθηκε τώρα με την οργή να χρωματίζει τη φωνή του.
Όμως δεν έδωσα σημασία στα σκληρά του λόγια, δεν έδωσα καμία απολύτως βάση σε τίποτε άλλο, παρά μόνο στο ότι ήταν πράγματι εδώ.
Το χαμόγελο που απλώθηκε σταδιακά στα χείλη μου, εξανεμίστηκε την ίδια κιόλας στιγμή, σχεδόν ακαριαία.
Άγγιξα ασυναίσθητα το σημείο στο οποίο δέχτηκα τις μαχαιριές λίγες ώρες πριν, και τότε είναι που τα μάτια μου φεύγουν μακριά από εκείνα τα ανήσυχα μάτια του Ράιαν, για να εστιάσουν γεμάτα ένταση στο σκονισμένο ρολόι που κρεμόταν με δυσκολία από τον υγρασιασμένο τοίχο.
Η ώρα ήταν εννέα παρά δέκα.
Ένας έντονος κόμπος σφίγγει -χωρίς να δείχνει απολύτως κανένα έλεος- την καρδιά μου. «Το κορίτσι... Είναι πολύ αργά...», άρχισα να ψελλίζω ασυναίσθητα, μέσα στη παραζάλη και τον πανικό μου.
Τότε αντιλήφθηκα τον ήχο εκείνης της παλιάς τηλεόρασης που υπήρχε στο χώρο αναμονής, στο τέλος του διαδρόμου.
Τρέκλισα προς το μέρος αυτό, για να σταθώ τελικά κάτω από το άψυχο κουτί και να διαβάσω με κομμένη ανάσα τη λεζάντα του έκτακτου δελτίου ειδήσεων...
«Δεκαεξάχρονη στο Τέξας δολοφονείται εν ψυχρώ από συνομήλικη συμμαθήτριά της»