De opdracht van Mason blijkt niet veel spannends te zijn. Nog voordat ik mijn zus daadwerkelijk heb kunnen bellen, komt er al een assistente naar ons toe om te zeggen dat wij in groep 2 zitten. Ik heb geen idee wat dat betekent, maar als Tyrrell en ik de rest van de deelnemers de zaal uit volgen, komen we terecht in een gang met een aantal deuren waar een nummer op staat.
"Ik gok dat we die met de twee moeten hebben," merkt Tyrrell op en hij rijdt zijn rolstoel de ruimte achter de bewuste deur door.
We belanden in een klein zaaltje waar acht andere deelnemers hun stem opwarmen of fronsend naar een songtekst staren.
"Ah, 'Kiss me'. Toevallig is die mij op mijn lijf geschreven," zegt Tyrrell zelfverzekerd.
Ik rol met mijn ogen. Tot vandaag heb ik nooit beseft hoe zelfverzekerd iemand in een rolstoel kan zijn.
"Hoe zit het met jou, meisjes-Zayn? Gezien jij niet geïnteresseerd bent in dit hele circus... ken je het nummer?"
"Doe niet zo idioot. Iedereen kent het. En toevallig ken ik de tekst ook grotendeels." Nog iets wat ik te danken heb aan Ginny. Toen het uitkwam, was zij helemaal wild van dit nummer. Nog steeds trouwens. Ik heb het al minstens een miljoen keer moeten aanhoren. Waarschijnlijk mompel ik de tekst in mijn slaap.
"Laten we gaan oefenen dan. Volgens mij willen ze dat we dit straks met z'n allen zingen, iedereen om de beurt."
O ja, zoiets heb ik weleens op televisie gezien. Dan zingt iedereen een paar regels en bepaalt de jury wie er door mag en wie niet. Zou er vandaag ook een jury zijn? De leden van One Direction? Ik heb ze nog niet gezien, maar het zou best kunnen. Of misschien worden die pas in een latere ronde ingezet.
"Kom op, Harrison. Dromen is voor mensen die het niet waar kunnen maken. Ik ben nu wel nieuwsgierig geworden naar die stem van jou. Laat horen."
"Mij best." Ik gris een van de mp3-spelers die op een tafel liggen. Zoals ik al verwachtte, staat daar de muziek op om mee te kunnen oefenen. Ik stop de oordopjes diep in mijn oren, druk op 'play' en begin te zingen.
Als ik mijn ogen sluit, is het bijna alsof ik thuis onder de douche sta. Om me heen zijn alleen de vier muren van de badkamer die me kunnen horen. Goed, en de buren dan. Als het raam open staat misschien zelfs de halve straat.
De tekst komt zonder moeite over mijn lippen. De timing is nog niet helemaal vlekkeloos, maar daar kan aan gewerkt worden. Dat moet me wel lukken.
Na het laatste woord houd ik mijn ogen nog even dicht. Pas als ik iemand hoor klappen, open ik ze weer. Het is Tyrrell die me enthousiast toe zit te grijnzen.
"Als je ook nog gedreven was om deze wedstrijd te winnen dan was je echt een concurrent om bang voor te zijn."
"Nu niet dan?" vraag ik speels. Eigenlijk vind ik het best leuk om hier met iemand te zijn die ook een carrière in de muziek wil. Moet ik toch niet gewoon me vol inzetten om zo ver mogelijk te komen in dit programma? Ik wil misschien niet bij One Direction, maar ik wil wel de muziek in. Dit is mijn kans. Als ik nou zorg dat ik in de finale kom en daar afval, kennen mensen mijn naam tenminste. Maar dan moet ik er wel helemaal voor gaan. Met een halve inzet lig ik er in deze ronde al uit.
Een wiel schampt mijn been. "Hé meisjes-Zayn, wat zit jij te dromen? Zullen we het samen oefenen?"
"Goed plan," vind ik. Ik vertel hem niet dat hij er zojuist een serieuze concurrent bij heeft gekregen. Laat ik mijn net gemaakte vriend niet meteen weer wegjagen.
**
De eerste ronde is inderdaad wat ik in gedachten had. Met tien kandidaten op een rij zingen we allemaal hetzelfde nummer, iedereen een paar regels. Omdat Tyrrell en ik in groep twee zitten, is er één groep om de kunst bij af te kijken.
De jury bestaat niet uit de leden van One Direction – iets waar Ginny ongetwijfeld enorm van baalt. Haar mening kan me op dit moment alleen vrij weinig schelen. De daadwerkelijke jury wordt gevormd door Mason Price, de zangcoach van One Direction en een of andere producer die vaak met ze schijnt te werken. Met z'n drieën kraken ze de eerste tien jongens genadeloos af. Er zijn er maar twee die door mogen naar de volgende ronde.
"Wij worden ook die twee," fluistert Tyrrell me bemoedigend toe als we het podium betreden voor onze eigen ronde.
De juryleden werpen mij en elkaar verbaasde blikken toe als ik mijn plek inneem. Het is Mason die zijn microfoon inschakelt om iets tegen me te zeggen. "Jij bent een meisje."
Ik rol met mijn ogen. "Briljante observatie, meneer. Ja, ik ben een meisje, en ik geloof dat uw naam onder mijn uitnodiging stond."
"Vooruit dan maar," zucht de man. Het valt me nu pas op hoe strak zijn pak zit. Ik mag hopen voor hem dat het stevig genaaid is, anders wordt dit pas echt leuke televisie.
"Ben je geboren als meisje?" wil de producer weten.
Tyrrell stoot me aan. "Misschien moet je even een eierstok laten zien als bewijs."
"Ja, ik ben geboren als meisje. Mijn moeder zit in de zaal, die kan het bevestigen." Moet ik me nou echt gaan verantwoorden omdat ik een meisje ben? Waar is de emancipatie gebleven? In deze studio worden zo honderd jaar aan vrouwenrechten van de tafel geveegd.
Mason werpt de producer een verwijtende blik toe en kijkt mij weer aan. "Het is goed. Beginnen jullie maar."
Door de hele toestand kost het me even om te herinneren welke zinnen ik ook al weer moet zingen en uit welke woorden die bestaan. Bijna mis ik mijn moment om te laten zien wat ik kan. Dankzij nog een por van Tyrrell weet ik net op tijd de juiste woorden over mijn lippen te krijgen. Volgens mij trilt mijn stem een beetje. Zou de jury het horen? Ik hoop het niet.
Nerveus wacht ik af tot ook de vijf kandidaten na mij hun deel van de tekst ten gehore hebben gebracht. Van sommigen hoor ik meteen dat ze heel goed kunnen zingen, van anderen vraag ik me af hoe ze het tot deze ronde hebben kunnen schoppen. Ik probeer mijn kansen maar niet in te schatten. Dat valt toch altijd tegen.
"Wij gaan even overleggen," bromt Mason als het hele nummer erop zit. Hij buigt zich zo ver zijn pak het toelaat naar de zangcoach toe, wat niet erg ver is. Ik zie zijn lippen bewegen als hij met de andere twee juryleden overlegt over wie er wel en niet mag blijven.
Er worden regelmatig fronsende blikken onze kant op geworpen. Sommige deelnemers vormen blijkbaar nogal een punt van discussie. Zou het om mij gaan? Voor mijn gevoel hebben ze het alleen maar over mij en niet over de negen anderen, ook al weet ik best dat dat onzin is.
Uiteindelijk knikt Mason tevreden en zet hij zijn microfoon weer aan. "Colin en James zijn door."
"Wat?" brengt Tyrrell geschokt uit. Eerst denk ik dat hij het een grote schande vindt dat zijn eigen naam niet is genoemd, maar dan zie ik dat hij naar mij kijkt. Nog steeds met stomheid geslagen verplaatst hij zijn blik naar de drie juryleden voor ons. "Is Luca niet door omdat jullie haar niet goed vonden of omdat ze een meisje is?"
Als Mason niet zo dik was geweest, zou hij nu misschien ongemakkelijk heen en weer schuiven in zijn stoel maar zijn overvloedige lichaamsgewicht houdt hem tegen. Hij kijkt eerst op zijn blaadje voordat hij Tyrrell recht aan durft te kijken. "We zijn niet op zoek naar een meisje."
"Ik protesteer!" klinkt het uit het publiek. Een gestalte met donker haar en een wit T-shirt met de Eiffeltoren erop staat op van de tribune. Juli. Met vuurspugende ogen houdt ze haar blik op de jury gepriemd. "Jullie kunnen haar niet afwijzen omdat ze een meisje is. Dat is discriminatie. En wedden dat jullie de jongen in de rolstoel niet hebben genomen omdat hij niet kan dansen?"
"Dat is niet eerlijk!" roept Tyrrell uit. "Ik kan toevallig keigoed dansen. Kijk maar." Meteen doet hij een paar van zijn rolstoelmoves op het podium.
Juli begint enthousiast in haar handen te klappen en spoort de rest van het publiek aan hetzelfde te doen. Velen vallen haar inderdaad bij, waardoor het een overweldigend applaus wordt.
"Dat is wat Engeland wil zien in een boyband: een écht jongen die ook nog eens kan dansen."
Schreeuwend stemmen de mensen op de tribune met mijn zus in. Sinds wanneer is zij zo'n vrijgevochten type? Ze is echt veranderd sinds ze studeert.
Mason Price slaakt een geïrriteerde zucht. "Goed dan, rolstoeljongen is ook door."
"Tyrrell is de naam," reageert mijn nieuwe vriend op twee wielen. "En ik ga alleen als Luca ook mee mag. Het is onzin om een meisje te weigeren. Harry heeft ook lang haar. Wordt hij geweigerd?"
Nu ben ik degene om hem te porren. Het maakt vast geen goede indruk om dit te zeggen over je mogelijk toekomstige collega. Straks wordt zijn ticket voor de volgende ronde alsnog ingetrokken.
De producer steekt zijn hand op en kijkt naar mij, alsof we in de klas zitten en ik de juf ben die hem toestemming moet geven om iets te zeggen. "Overweeg je een geslachtsveranderende operatie?"
"Nee," antwoord ik meteen. "Ik bedoel, niet dat daar iets mis mee is, maar-"
"Ik was vroeger ook een meisje." Een van de twee kandidaten die als eerste door waren uit onze groep stapt naar voren. Volgens mij is het James. "Eigenlijk ben ik nog niet helemaal klaar met de transformatie. Misschien dat ik met het oog op de wedstrijd beter mijn mond zou kunnen houden, maar ik wil niet dat mensen gediscrimineerd worden op grond van in welk lichaam ze zich het prettigst voelen."
Mason grist zijn microfoon vast alsof hij het ding wil wurgen. "Best, meisje is ook door en nu als de donder opzouten! Stelletje brutale kinderen. IK ben hier de baas, begrepen?"
Ik weet niet hoe snel ik van het podium af moet rennen. Volgens mij heb ik zojuist geen pluspunten gescoord, maar ik ben in ieder geval door.
**
Ik wilde eerder updaten maar ik probeerde een voorraadje aan te leggen. Helaas ga ik vandaag op vakantie en dan kan ik niet zo veel schrijven. Hopelijk meer updates na 10 augustus, want dan ben ik terug.