Η Μέγκαν με περιεργάστηκε από την κορυφή έως τα νύχια, έχοντας εκείνο το βλέμμα πλήρους αποδοκιμασίας. «Δεν ντρέπεσαι να έρθεις με αυτά τα ρούχα στη δεξίωση;», μουρμούρισε έκπληκτη σχεδόν από τις στιλιστικές μου επιλογές.
Παραξενεμένη, έριξα μία τελευταία ματιά στη μεσάτη φούστα με τα λουλουδάτα σχέδια, βουτιγμένα σε μία πανδαισία χρωμάτων του εκρού, πινελιές λιλά και λεπτομέρειες από πετρόλ, καθώς και της μαύρης κοντής μπλούζας την οποία αποφάσισα να συνδυάσω με αυτά. Μαζί με τις μαύρες δερμάτινες αρβύλες μου, θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ίσως και να έχω ντυθεί καλύτερα από ποτέ!
«Το γεγονός πως ο κώδικας ντυσίματός μου δεν συμπίπτει ούτε κατά διάνοια με τον δικό σου, δε σημαίνει απαραίτητα πως εγώ είμαι η κακοντυμένη», ήταν η απάντησή μου στο άθλιο κίτρινο φόρεμα που είχε επιλέξει, καθώς δεν κολάκευε τις έντονες γωνίες της λεκάνης της και την προεξοχή των πλευρών της... Έμοιαζε με ανορεξικό μοντέλο.
Τα μάτια της στένεψαν, ενώ σταύρωσε τα χέρια στο στήθος και απομακρύνθηκε με το κεφάλι ψηλά, μη θέλοντας προφανώς να παραδεχτεί την ήττα της.
Αναστέναξα και με βαριά καρδιά κατευθύνθηκα προς τον κήπο.
Στραβοκατάπια τη στιγμή που το απαλό, δροσερό αεράκι, χάιδεψε το τσιτωμένο μου πρόσωπο.
Το άσχημο προαίσθημα ήταν ακόμα ριζωμένο κάπου βαθιά μέσα μου και δεν έλεγε να φύγει λεπτό.
Έτσι λοιπόν άρχισα να πειράζω νευρικά την άκρη της φούστας μου τη στιγμή που έμεινα να κατεβαίνω με βήματα προσεκτικά τα σκαλοπάτια, τα οποία αγκαλιάζονταν από το τρυφερό γρασίδι και με οδηγούσαν μπροστά στο μεγάλο σιντριβάνι της έπαυλης των Πράις. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το πανέμορφο και αξιομνημόνευτο λυκόφως, έμοιαζαν βγαλμένα από παραμύθι.
Η οντότητα που κατοικούσε στο κεφάλι μου, παρά τη γαληνεμένη θέα και τα επικείμενα θετικά προσχήματα μιας όμορφης και ζεστής βραδιάς, δεν έπαψε λεπτό να γρατζουνά το εσωτερικό τμήμα του κρανίου μου όλο ανησυχία...
Κάτι δεν πήγαινε καλά, εκείνος ήταν σίγουρος γι' αυτό. Εγώ παρόλα αυτά ούτε ήξερα, ούτε διέθετα την απαραίτητη κρίση επί του θέματος ώστε να διακρίνω τον λόγο και τη πηγή του άσχημου αυτού προαισθήματος.
Το μόνο που ήξερα ήταν ότι αυτό του το προαίσθημα έτρωγε τα σωθικά μου, πράγμα αναμενόμενο καθώς μοιραζόμασταν το ίδιο κορμί.
Λίγες στιγμές αργότερα, μία μεγάλη και φανταχτερή μαύρη -στο χρώμα της πίσσας μα γυαλιστερή σαν κρύσταλλος- λιμουζίνα, σταματά εκεί, μπροστά από τα σκαλιά, αφήνοντάς με να την περιεργάζομαι έκπληκτη. Είχε πράγματι ο Μπέντζαμιν ακόμα και λιμουζίνα σε ένα από εκείνα τα γκαράζ του; Παραξενεμένη, έμεινα να συλλογίζομαι το λόγο για τον οποίο ήταν απαραίτητα όλα αυτά... Ποιος ο λόγος να κάνουμε τόσο επίσημη και εντυπωσιακή άφιξη; Πρώτη φορά άκουγα το όνομα του κύριου ΜακΒάλεϊ, πόσο σημαντικός μπορεί να είναι;
Ο Μπέντζαμιν ακούμπησε διακριτικά τη μέση μου, κάνοντάς με να τιναχτώ από την αναπάντεχη επαφή.
«Είσαι πολύ όμορφη σήμερα», αποκρίθηκε πιο πεζά απ' ότι συνήθιζε να εκφράζει τα κοπλιμέντα του. Για ακόμη μία φορά φαινόταν εξαντλημένος.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται η, κατά τα άλλα καθιστική δουλειά του, να τον φθείρει και να τον κουράζει τόσο. Παρόλα αυτά το χαμόγελο που μου χάρισε ήταν ένα από τα πιο θερμά που είχα δει ποτέ μου.
Του ένευσα χωρίς να μιλήσω και κάθισα στα αναπαυτικά δερμάτινα καθίσματα, καθώς ο μπάτλερ άνοιξε γεμάτος διακριτικότητα την πόρτα του εντυπωσιακού οχήματος. Η Μέγκαν με ακολουθεί λίγες στιγμές αργότερα. Σύντομα στο χώρο βρέθηκε εξίσου η μικρή μας αδερφή και ο Μπέντζαμιν με τη σύντροφό του.
Ο βόμβος της μηχανής ήταν διακριτικός, τόσο διακριτικός που θα μπορούσα κάλλιστα να αποκοιμηθώ από το απαλό αυτό νανούρισμα καθ' όλη τη διάρκεια του μικρού ταξιδιού που ακολούθησε...
Οι σκιές και τα χρώματα της νύχτας που δέσποζαν έξω από το κινούμενο όχημα μου είχαν κεντρίσει εξ ολοκλήρου τη προσοχή, καθώς χόρευαν στο σκοτεινό ορίζοντα, κάτω από τα εκατομμύρια φωτεινά αστέρια τα οποία είχαν πια κατακτήσει τον ουρανό. Αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που δε θέλησα να κλείσω τα μάτια μου λεπτό.
Ανέκαθεν ήμουν λάτρης της νύχτας, έτσι αφιέρωσα όλο το χρόνο του σύντομου και πολυτελές ταξιδιού παρατηρώντας το αχαλίνωτο του σύμπαντος που εξαπλωνόταν εκεί ψηλά.
Κάθε ίχνος γαλήνης που κατάφερα να αποκομίσω χάθηκε τη στιγμή που στρίψαμε σε εκείνο το δρόμο, αρκετή ώρα αργότερα βέβαια... Έντονα φώτα και προβολείς τρύπωσαν βίαια στα μάτια μου, κάνοντάς τα να τσούζουν. Από το πουθενά πλημμύρισαν στα αυτιά μου ήχοι που λίγα μόλις κλάσματα του δευτερολέπτου πριν δεν υπήρχαν, μουσική και φωνές ανθρώπων και γέλια και εύθυμοι χαιρετισμοί.
Έμεινα με το στόμα ορθάνοιχτο να παρατηρώ το σύμπλεγμα των κτιρίων που βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου. Περισσότερο με κάστρο είχα την εντύπωση πως έμοιαζε, παρά με σπίτι. Ήταν πράγματι ένα σύγχρονο κάστρο του 21ου αιώνα!
Ποιος ήταν τέλος πάντων ο άγνωστος αυτός άνθρωπος που είχε στην κατοχή του όλο αυτό τον μυθικό πλούτο;
Η λιμουζίνα μάς άφησε έξω από την ανοιχτή καγκελόπορτα. Κόσμος συνεχώς εισερχόταν στις διάπλατα ανοιχτές εισόδους του οίκου, έτσι λοιπόν σύντομα γίναμε κι εμείς ένα με το πλήθος.
Οι κηδεμόνες μου άρχισαν να ανταλλάσουν χειραψίες με κάθε λογής γνωστό και άγνωστο. Όταν μάλιστα μπήκαμε μέσα στη μεγάλη αίθουσα υποδοχής του σπιτιού -μία αίθουσα τεραστίων διαστάσεων- ήξερα ότι ήταν θέμα χρόνου να τους χάσω. Η Γκρέις σαφώς και δεν προτίμησε τη δική μου συντροφιά, ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια πίσω από τα φουστάνια της μάνας της, ενώ η Μέγκαν είχε ήδη εντοπίσει παιδιά από τη παρέα της.
Έμεινα, λοιπόν, να περιφέρομαι μόνη δίπλα στο μπουφέ, καθώς άρχισα εντελώς ασυναίσθητα να τσιμπολογάω ό, τι μου κέντριζε το ενδιαφέρον.
Λίγες στιγμές αργότερα άγγιξα ασυναίσθητα με τα ακροδάχτυλά μου την λεπτή, γυάλινη επιφάνεια ενός ψηλού ποτηριού, με το διακριτικό ροζ χρώμα του υγρού που βρισκόταν μέσα σε αυτό να κερδίζει κατά κράτος και εντελώς δικαιωματικά την προσοχή μου.
Το πήρα στα χέρια μου με προσεκτικές κινήσεις, το ζύγωσα στο ύψος των ματιών μου και άφησα το αλκοολούχο υγρό να χαϊδέψει τα ζουμερά μου χείλη, επιτρέποντάς του να εισχωρήσει στη συνέχεια μέχρι τον οισοφάγο και το στομάχι μου. Ένας έντονος ενθουσιασμός με διαδέχθηκε μαζί με μία γερή δόση ανάφλεξης όλου του εσωτερικού μου κόσμου. Δεν είχα ιδέα τί ήταν, όμως κατέβασα και δεύτερη γουλιά χωρίς να χάσω χρόνο και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά.
Έτεινα τη κλήση του σώματός μου προκειμένου να απομακρυνθώ από τον πάγκο και να κατευθυνθώ τελικά προς τον κήπο -όπου και πίστευα πως θα ήταν και ο τελευταίος προορισμός μου για το βράδυ- κάτι που κατακρεουργήθηκε ακαριαία καθώς το επόμενο κιόλας κλάσμα του δευτερολέπτου αισθάνθηκα την ισχυρή και τόσο βίαιη σύγκρουσή μου με εκείνο το μεγάλο και γεροδεμένο κορμί...
Μέχρι και η τελευταία σταγόνα του ποτού που βρισκόταν στο ποτήρι μου χύθηκε πάνω στο πανάκριβο κοστούμι του άντρα.
Θεέ μου, καταστροφή!
«Ομολογώ πως αυτή δεν ήταν και η καλύτερη προσέγγιση που έκανα ποτέ μου σε κοπέλα...», άκουσα τον άντρα να λέει με φωνή πειραχτική και ανάλαφρη, πιο ανάλαφρη και απ' όσο θα 'πρεπε να είναι... Ήταν μία φωνή γνωστή προς εμένα, μία φωνή που ίσως και να αναγνώριζα.
Τότε είναι που πήρα το θάρρος να σηκώσω το κεφάλι και να καρφώσω τα γεμάτο ταραχή μάτια μου σε κείνα τα πολύ μεγάλα και παράξενα μάτια του Ράιαν...