Χτύπησα διστακτικά τη μεγάλη πόρτα, περιμένοντας το πράσινο φως από την πίσω μεριά της.
Όταν είδα όμως πως αυτό δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, πήρα την τρομερή πρωτοβουλία να την ανοίξω από μόνη μου... Όλα τα βλέμματα, χωρίς καμία εξαίρεση, εστίασαν πάνω στο τρεμάμενο κορμί μου την ίδια κιόλας στιγμή.
«Μπορώ να περάσω;», ψέλλισα τρομαγμένα και κοίταξα γεμάτη ένταση και αμηχανία τον καθηγητή της γυμναστικής. Εκείνος έκανε μερικά επιτακτικά βήματα μπροστά, το βλέμμα του ήταν σαρωτικό. Με έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή του και προφανώς δεν του έκανα την καλύτερη εντύπωση μετά από τόση αργοπορία.
«Κοπέλα μου, με δουλεύεις;», ψέλλισε και κούνησε επιδεικτικά το κεφάλι του. «Τί ώρα είναι αυτή;», αποκρίθηκε με τον ίδιο ακριβώς τόνο για να σταυρώσει τελικά τα χέρια στο στήθος.
Άφησα τα μάτια να πέσουν στο πάτωμα, ήμουν έτοιμη να οπισθοχωρήσω και να κλείσω την πόρτα πίσω μου ούτως ώστε να τρέξω όσο πιο μακριά γινόταν από όλους αυτούς, όμως συγκρατήθηκα όσο περισσότερο μπορούσα προκειμένου να μην το κάνω. Έτσι λοιπόν ξέθαψα από τα έγκατα της ψυχής μου λίγο ακόμα από το θάρρος που ήξερα πως κρύβεται κάπου εκεί μέσα και σήκωσα ξανά το κεφάλι: «Είχα ένα ατύχημα, δεν θα επαναληφτεί».
Τότε, και αφού περιεργάστηκε τη πρισμένη μου μύτη και τις στάμπες από αίμα στη στολή, δυσανασχετεί και μου κάνει νόημα να πλησιάσω.
«Καλέ, ποιον σκότωσε αυτή;», άκουσα μία φωνή κάπου εκεί στο βάθος και την ίδια κιόλας στιγμή εξαπλώθηκε κύμα γέλωτος σε όλο το χώρο του γυμναστηρίου.
Έριξα μία ματιά γεμάτη περιέργεια πάνω από τον ώμο του Χόφμαν, για να καταλάβω πως ο ηλίθιος ο οποίος πέταξε αυτό το γελοίο σχόλιο ήταν ο Μπεν. Εκείνο όμως που έκανε το στομάχι μου να δεθεί σε κόμπο, ήταν πως ένας από τους κάφρους που γέλασε σαρκαστικά ήταν και ο Ράιαν...
Τα μάτια μου στένεψαν από ένταση και ικανοποίηση, καθώς επιτέλους αποκαλήφθηκε το πραγματικό του πρόσωπο κάτω από το προσωπείο καλοσύνης που με σθένος προσπαθούσε τις τελευταίες ώρες να προβάλει, και αυτός από τη μεριά του δε δυσκολεύτηκε να αντιληφθεί ότι τον είχα εντοπίσει, δυσανασχετόντας μάλιστα με τη πάρτι του.
Την ίδια κιόλας στιγμή το χαμόγελο εξαφανίστηκε από τα χείλη του, πασχίζοντας ίσως να κρύψει από μένα την αυθόρμητη αντίδρασή του, όμως ήταν πια αργά. Το είχα ήδη εντοπίσει να διασκεδάζει εις βάρους μου, επιβεβαιώνοντάς μου όλες τις υποψίες που είχα από την αρχή γι' αυτόν παρά τη προσπάθειά του να μου αποδείξει το αντίθετο.
Ο καθηγητής αγνόησε εντελώς το περιστατικό και την οχλοβοή που επικράτησε εις βάρους μου, για να μου πει τελικά να πλησιάσω τους υπόλοιπους συμμαθητές μου στις κερκίδες.
Με ενημέρωσε στην πορεία, με συνοπτικές διαδικασίες, πως πραγματοποιούν ένα μικρό, δοκιμαστικό τουρνουά βόλεϊ. Την ίδια στιγμή με πρόσταξε να βρω συμπαίκτη, προθυμία όμως δεν υπήρχε από το κοινό. Κανείς τους προφανώς δεν ήθελε να συνεργαστεί μαζί μου, έτσι λίγα λεπτά αργότερα με ανάγκασε να σχηματίσω ομάδα με τον Ντάνιελ.
«Εγώ τώρα τί φταίω; Είναι άδικο αυτό!», γαυγίζει το αγόρι γεμάτο μίσος ενώ τινάχτηκε στον αέρα, παρασυρμένος από την έντονη διαμαρτυρία του.
«Κάτσε κάτω, νεαρέ. Εξάλλου, η συμπαίκτριά σου δεν αισθάνεται καλά. Η ίδια μου ζήτησε να αποχωρήσει όταν το μάθημα ξεκίνησε, άμα αυτό ήταν εφικτό. Ε, τώρα λοιπόν είναι», ολοκληρώνει και στρέφει τη ματιά του στο ξανθό, χλωμό κορίτσι που βρισκόταν δίπλα στον Ντάνιελ. Το όνομά της ήταν Λίζι και είναι η δίδυμη αδερφή του. Οι δύο τους έκαναν μία από τις πιο αξιόλογες συνεργασίες στο σχολείο, ήταν πράγματι από τις καλύτερες ομάδες βόλεϊ που υπήρξαν ποτέ στην κοινότητά μας. «Μπορείς να αποχωρήσεις τώρα, κορίτσι μου», της είπε συμπονετικά κι εκείνη, αφού τον ευχαρίστησε θερμά, βγήκε από την αίθουσα.
Πήρα μία βαθιά ανάσα και έμεινα να κατευθύνομαι προς την άδεια θέση δίπλα στον Ντάνιελ. «Μην τολμήσεις να έρθεις κοντά μου, φρικιό», αποκρίθηκε σε μένα τώρα γεμάτος ένταση και εκνευρισμό.
Ο Χόφμαν τον αγνόησε.
Τουναντίον, κατευθύνθηκε απλά προς τις δύο ομάδες που περίμεναν ήδη στο γήπεδο του βόλεϊ όλη αυτή την ώρα. «Συνεχίστε», τους είπε αδιάφορα, κάνοντάς τους παράλληλα νόημα.
Ο Τέιλορ την ίδια στιγμή πραγματοποίησε σερβίς και το μικρό ντέρμπι συνεχίστηκε. Ο Ντάνιελ ακόμα διαμαρτυρόταν χαμηλόφωνα.
Κοίταξα γύρο προσπαθώντας να βρω ένα ελεύθερο μέρος για να κάτσω και όταν εντόπισα το πιο αδειανό σημείο, βολεύτηκα διστακτικά και μάζεψα τα γόνατα στο στήθος.
Με την άκρη του ματιού μου είδα τον Ράιαν να με περιεργάζεται και τότε, γεμάτη απέχθεια, τράβηξα τη προσοχή μου μακριά του. Πόσο υποκριτής μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος; Πόσο διπρόσωπος;
Κούνησα το κεφάλι αποδοκιμαστικά.
Ο Χόφμαν βάφτιζε νικητήρια την ομάδα εκείνη που κατάφερνε πρώτη να φτάσει τους 7 βαθμούς. Κάθε φορά που ένας αγώνας τελείωνε, άλλες δύο ομάδες ανέβαιναν στο γήπεδο. Πολύ σύντομα, πολύ πιο σύντομα απ' όσο περίμενα, άκουσα το όνομα του Όστιν, συνοδευόμενο με αυτό της Σαβάννα.
Με αντίπαλο τον Έρικ και την Βαλέρια, ήξερα πως ο καημένος μου φίλος δεν είχε απολύτως καμία ελπίδα να κερδίσει...
Τον είδα να σέρνει μετά βίας τα πόδια του μέχρι το γήπεδο, εντελώς απρόθυμα. Παράλληλα είχε την γκρίνια της Σαβάννα να τον ακολουθεί, κάτι που τον στρέσαρε ακόμα περισσότερο. Ένιωθα λύπη γι' αυτόν, φαινόταν υπερβολικά αγχωμένος. Πώς άλλωστε να μην είναι; Σιχαίνεται τις φορές εκείνες που θα βρεθεί στο επίκεντρο της προσοχής.
Ήταν εμφανές ότι η ομάδα του θα έχανε, δεν χρειαζόταν ιδιαίτερο μυαλό για να το καταλάβει κάποιος αυτό από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Πράγματι, η ήττα τους ήταν συντριπτική, έχασαν με τεράστια διαφορά. Ουσιαστικά κατάφερε να αποσπάσει μονάχα ένα πόντο η Σαβάννα προτού ο Έρικ καρφώσει τον έβδομο, τρία μόλις λεπτά μετά την έναρξη του εξευτελιστικού αυτού αγώνα.
Φυσικά, εκείνη έριξε όλο το φταίξιμο στον Όστιν. Κανείς όμως δεν μπορεί να την αδικήσει σε αυτό. Το αγόρι πάσχισε να την αγνοήσει, ενώ άρχισε τώρα να κατευθύνεται προς το μέρος μου.
«Έπαιξες πολύ καλά», είπα πειρακτικά και του χαμογέλασα, όταν στάθηκε στο πλευρό μου φανερά πιο χαλαρός τώρα.
«Σίγουρα», αποκρίθηκε ειρωνικά και ανταπέδωσε το χαμόγελο.
Με περιεργάστηκε για ένα ατελείωτο κλάσμα του δευτερολέπτου, και τότε κατάλαβα τί ήταν αυτό που του είχε κεντρίσει τη προσοχή.
Χαμήλωσα αμήχανα το κεφάλι στο έδαφος, όμως εκείνος την ίδια κιόλας στιγμή έκλεισε το πιγούνι μου στα δάχτυλά του και με ανάγκασε να το σηκώσω ξανά. Όταν λοιπόν είδε πιο προσεχτικά την μύτη μου, φρίκαρε. «Πως το έπαθες αυτό;» είπε ταραγμένος «Ποιος σε χτύπησε;» ρώτησε αυτή την φορά πιο φρικαρισμένος από ποτέ.
«Ηρέμησε», προσπάθησα να τον καθησυχάσω. «Δεν με χτύπησε κανένας», απέμεινα συλλογιζόμενη το περιστατικό που προηγήθηκε και αναστέναξα. «Έπεσα πάνω σε κάποιον καθώς έτρεχα» συνέχισα και έκανα έναν μορφασμό.
«Πονάς;», αποκρίνεται ξανά ανήσυχος, κάτι που με εξέπληξε καθώς περίμενα μία πιο ειρωνική και χλευαστική ανταπόκριση.
«Όχι», απάντησα θερμά και πήρα το χέρι του στη χούφτα μου.
«Μάγκυ και Στιούαρτ» μας διέκοψε ο Χόφμαν. Μετά μας κοίταξε όλους μια φορά, επιθεωρητικά. «Ντάνιελ και...», άρχισε να ψάχνει τους καταλόγους του, αναζητώντας προφανώς το δικό μου όνομα. «Σαμάνθα», παραθέτει το πλήρες όνομά μου, κάνοντάς με να κοκκαλώσω από την άσχημη αίσθηση που αυτό έκανε στα αυτιά μου καθώς το σιχαινόμουν...
«Να πάρει», λέω ψιθυριστά στον Όστιν, μη έχοντας απολύτω καμία όρεξη να συμμετέχω σε όλο αυτό το άσκοπο παιχνιδάκι. Για μένα το να παίξω τη πολύ συγκεκριμένη στιγμή βόλεϊ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία άθλια αγγαρεία!
«Μην ανησυχείς. Θα χάσεις γρήγορα», μου είπε ανασηκώνοντας του ώμους και χαμογέλασε πλατιά. Εγώ όμως δεν μπόρεσα να ανταποδώσω αυτό το όμορφο χαμόγελο, είχα απλά παγώσεισ τη θέση μου...
«Τελείωνε», με πρόσταξε ο Ντάνιελ όταν είδε πως δεν είχα σκοπό να ανταποκριθώ οικειωθελώς στο κάλεσμα του καθηγητή μας.
Τελικά, με βαριά καρδιά, σηκώθηκα και τον πλησίασα.
«Κανόνισε να με κάνεις ρεζίλι», είπε χαμηλόφωνα την ώρα που έφτασα δίπλα του, με φωνή τόσο σιγανή που μετά βίας τον άκουσα κι εγώ η ίδια. Διέκρινα με την άκρη την έκφρασή του, καθώς αυτή ήταν πολύ πιο σοβαρή απ' ότι το απαιτούσε η περίσταση. «Θέλω να νικήσω», πρόσθεσε τελικά κι έστρεψε τη προσοχή μπροσά, στους αντιπάλους μας.
Πράγματι, έμοιαζε παθιασμένος για τη νίκη και αυτό έκανε την κατάσταση πολύ χειρότερη για μένα, διότι δεν ήξερα να παίζω...
Ο Χόφμαν έδωσε την μπάλα στον Ντάνιελ κι εκείνος χωρίς να χάσει χρόνο τη στέλνει στην αντίπαλη μεριά του γηπέδου κάνοντας ένα επιδεικτικό σερβίς. Ήταν ο πρώτος αυτόματως πόντος που κερδίσαμε, τόσο εύκολα, τόσο απλά!
Με κοίταξε ασυναίσθητα ανασηκώνοντας τα φρύδια. Του χάρισα ένα απρόσμενο χαμόγελο.
Στο δεύτερο σερβίς δέχτηκε την άμεση απάντηση της Μάγκυ, με αυτή να κάνει μία βεβιασμένη πάσα στο συμπαίκτη της για να τη καρφώσει εκείνος τελικά πάνω από το φιλέ, στη δική μου μεριά του γηπέδου... Αντέδρασα ενστικτωδώς στην ενέργεια αυτή, τείνοντας τα χέρια μπροστά και προλαβαίνοντας τελευταία στιγμή τη μπάλα με μία μανσέτα. Ο Ντάνιελ έτρεξε και ανταπέδωσε το κάρφωμα με τεράστια χάρη. Δεύτερος πόντος για εμάς.
Επιφωνήματα έκπληξης βγήκαν από τα παιδιά που μας παρακολουθούσαν τώρα γεμάτα προσήλωση.
Η Μάγκυ έστειλε άλλη μία επιθετική βολή, απευθείας προς τα πάνω μου... Ήμασταν καταδικασμένοι, μέχρι τη στιγμή που ο συμπαίκτης μου έβαλε το κορμί του με αυτοθυσία μπροστά από το δικό μου, για να διώξει τελικά την μπάλα με μπλόκο. Το κοινό άρχισε να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει, όμως εκείνος έστρεψε τη προσοχή του σε μένα, με τους ώμους του φουσκωμένους από τη περηφάνια για την απόδοσή του.
«Μπράβο, παιδί-θαύμα», αποκρίθηκα ζεστά και του χαμογέλασα. Στη ματιά μου κρυβόταν ο εντυπωσιασμός για τις απίστευτες ενέργειές του, κάτι που φάνηκε να του αρέσει πολύ. Απολάμβανε το συγκεκριμένο αγώνα πολύ περισσότερο απ' ότι περίμενε! Το ίδιο κι εγώ, άλλωστε...
Προς μεγάλη μου έκπληξη, πράγματι νικήσαμε. Με τον Ντάνιελ είχαμε απίστευτη χημεία, πράγμα ανήκουστο! Ήμουν απόλυτα αμυντική τη στιγμή που εκείνος ήταν απόλυτα επιθετικός παίχτης, κάτι που ήρθε και έδεσε στη συνεργασία μας. Το πρόγραμμα και η τακτική μας φάνηκε να είναι τελικά κάτι παραπάνω από αποτελεσματική.
Για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό μπορώ πράγματι να παραδεχτώ ότι απόλαυσα το συγκεκριμένο αγώνα βόλεϊ.
Το σκοτεινό βλέμμα του Ράιαν τη στιγμή που ο Ντάνιελ με πήρε αγκαλιά και με σήκωσε στον αέρα ως χιουμοριστικό πανηγυρισμό, φωνάζοντας παράλληλα συγχαρητήρια για εμένα, «το πιο άσχετο πλάσμα του κόσμου που όμως βγάζει τις καλύτερες ασίστ και πάσες» καθώς είπε, ήταν ίσως το πιο αλλόκοτο, το πιο αψυχολόγητο, αβυσσαλέο βλέμμα που αντίκρισα ποτέ μου...