Αυτό με έπιασε πράγματι απροετοίμαστη, δεν περίμενα κάτι τόσο τραβηγμένο.
Με μία σπασμωδική κίνηση τον χτυπώ στο πρόσωπο. Η γροθιά μου ήταν γερά σφιγμένη, η σύγκρουση φάνηκε επώδυνη, εκείνος όμως οπισθοχώρησε περισσότερο από έκπληξη παρά πόνο. Δυστυχώς η μυική δύναμη και σωματική μου διάπλαση δε μου επέτρεπε να τον πονέσω τόσο όσο θα ήθελα...
Παρ' όλα αυτά, αυτός ήταν ο κατάλληλος αντιπερισπασμός που χρειαζόμουν για να ξεφύγω από τα δεσμά της ηλιθιότητάς του. Τον έσπρωξα μακριά την ίδια στιγμή, ενώ χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά σηκώθηκα κι άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη, από όλους αυτούς, κατεύθυνση.
Όταν πια έφτασα σε σημείο ασφαλείας και επιβράδυνα ελάχιστα το βηματισμό μου, διαπίστωσα πως, εντελώς ανεπαίσθητα, πλησίαζα τώρα με δρασκελιές μεγάλες το μεγάλο κτίριο του σχολείου.
Ολόκληρο το κορμί μου έτρεμε και γι' αυτό δε γύρισα να τους ρίξω μία τελευταία ματιά. Κάτι τέτοιο μονάχα αρνητικά αποτελέσματα θα μπορούσε να επιφέρει.
Πράγματι, ήμουν αρκετά τρομοκρατημένη για να το κάνω.
Διαπέρασα τη μεγαλοπρεπή, δίφυλλη είσοδο του σχολείου, προσπέρασα τους μεγάλους διαδρόμους που ήταν πλημυρισμένοι από παιδιά και κατευθύνθηκα προς τις τουαλέτες. Άνοιξα την μπλε πόρτα αναψοκοκκινισμένη καθώς ήμουν -τόσο από την ταραχή όσο και από το γρήγορο βάδην- και μπήκα μέσα, χτυπώντας την με δύναμη πίσω μου για να κλείσει, εντελώς ασυναίσθητα.
Τα τρία κορίτσια που έφτιαχναν το μακιγιάζ τους στον καθρέφτη, πάγωσαν στον εκκωφαντικό αυτό ήχο. Έμειναν εντελώς αποσβολωμένες στη θέα μου, καθώς με κοίταζαν από την αντανάκλαση του καθρέφτη με μάτια βουτηγμένα στον τρόμο και βλέμμα γεμάτο επιφύλαξη, ακριβώς λες και είμαι κάποιου είδους σχιζοφρενής δολοφόνος ή κάτι τέτοιο.
Άλλες δύο που συζητούσαν λίγο πιο πίσω, σταμάτησαν την κουβέντα τους απότομα, σα να κατάπιανε έτσι ξαφνικά τη γλώσσα τους.
«Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι;!», αποκρίθηκε η Τσάρλι όταν πια το σοκ επήλθε, εκνευρισμένη με το θράσος μου. «Πώς κοπανάς έτσι τις πόρτες; Είσαι τρελή;», συνεχίζει να λέει, με τα λόγια της να στάζουν φαρμάκι. Στο βλέμμα της διαγραφόταν τόσο έντονα το αίσθημα του μίσους που με έκανε να αναρωτιέμαι μήπως της είχα σκοτώσει κατά λάθος τη μάνα στο παρελθόν και δεν το θυμόμουν.
Ήμουν τόσο ταραγμένη που δε μπόρεσα ούτε να μορφάσω. Μου ήταν όμως εξαιρετικά δύσκολο να μην ανταποδώσω εκείνο το χαρακτηριστικό, θεσπέσιο και πολύ υποσχόμενο βλέμμα που μου χάρισε και η ίδια, λίγα μόλις δευτερόλεπτα πριν.
Προχώρησα μπροστά χωρίς να τους δώσω σημασία περεταίρω.
Έχω πολύ εκφραστικό βλέμμα εξάλλου, σκέφτομαι όλο ειρωνεία και τις προσπερνώ, σπρώχνοντας με τον ώμο μου τη Λίζι καταλάθος. Αυτό προφανώς δεν τους άρεσε καθόλου, όμως η μόνη απάντηση που πήραν από εμένα ήταν απλά ένα ξεψυχισμένο ξεφύσημα γεμάτο σαρκασμό. Άνοιξα μία από τις πόρτες των άδειων τουαλετών και μπήκα μέσα κλειδώνοντάς την πίσω μου.
Για κακή μου τύχη, αυτό ήταν το μοναδικό μέρος όπου μπορούσα να μείνω μόνη.
Στήριξα το βάρος της πλάτης μου στην κλειδωμένη πόρτα και άφησα το κορμί μου να ξεγλιστρήσει στο πάτωμα. Αμέσως επόμενη κίνηση ήταν να τοποθετήσω τα δύο ακουστικά στα αυτιά μου και εν συνεχεία ψήλωσα την ένταση του iPod στο φουλ. Τύλιξα τα χέρια γύρω από τα γόνατά μου και προσπάθησα να συγκρατήσω την αηδία που αισθανόμουν ανέκαθεν γι' αυτό το μέρος...
Το αίμα μου έβραζε. Ένιωθα την αδρεναλίνη να κυλάει σε όλο μου το σώμα, να περνά από κάθε φλέβα.
Έσφιξα τα χέρια μου πιο πολύ γύρω από τα γόνατά μου. Στα μάτια μου αναδύθηκαν δάκρυα, όχι πόνου αλλά απελπισίας και θυμού. Δεν ήξερα αν ακούγονταν προς τα έξω τα γρυλίσματά που τώρα ανέβηκαν στην επιφάνεια του λαιμού μου, όμως δε μπορούσα να κάνω το παραμικρό για να τα αποτρέψω. Στην ουσία ούτε ήθελα, ούτε με ένοιαζε να το κάνω. Εξάλλου γνώριζα καλά ότι δεν είχα το απαραίτητο κουράγιο το οποίο χρειαζόταν για να τα πνίξω μέσα μου.
Τότε είναι που το κουδούνι χτυπά.
Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα κατάφερα να σηκωθώ όρθια, ενώ προσπάθησα να στηριχτώ στα πόδια μου, κάτι που έκανα εν τέλη με τρομερή δυσκολία. Έτρεμα. Πάσχισα όμως σκληρά να ηρεμίσω και να διώξω από το μυαλό μου όλες τις εγκληματικές ενέργειες που είχα σχεδιάσει για το μισό πληθυσμό αυτής της ηλίθιας κοινότητας.
Πώς θα άντεχα εδώ άλλη μία χρονιά; Πώς θα μπορούσα πράγματι να ανταπεξέλθω υπό αυτές τις συνθήκες για τα επόμενα τρία χρόνια;
Πήρα μία πολύ βαθιά ανάσα και εξέπνευσα με τον ίδιο, εκτεταμένο τρόπο. Μονάχα όταν κατάφερα να καθαρίσω το μυαλό μου ξεκλείδωσα την πόρτα και την άνοιξα διστακτικά. Έριξα μία πολύ προσεχτική ματιά τριγύρω και, ευτυχώς, δεν ήταν κανείς.
Παρατήρησα με μία βεβιασμένη ματιά στον καθρέφτη ακριβώς μπροστά μου, ήταν αναπόφευκτο εξάλλου το να αντικρίσω την αντανάκλασή μου σε αυτόν...
Το παρουσιαστικό μου ήταν τρομακτικό, έμοιαζα με μαύρο χάλι καθώς τα μάτια μου είχαν πρηστεί από το κλάμα, είχαν γίνει κατακόκκινα. Αυτό ήταν που τα έκανε να μοιάζουν φρικτά, με το μπλε χρώμα γύρω από την ίριδα να τα τονίζει τόσο ώστε να φαίνονται ίσως άψυχα, δαιμονικά... Τα σπαστά μαλλιά μου ήταν ακόμα πιο κατσαρά τώρα, πολύ πιο ατίθασα απ' ότι έπρεπε να είναι.
Άνοιξα με δυσκολία τη βρύση και άφησα λίγο από το κρύο νερό να πέσει στα χέρια μου που, και αυτά με τη σειρά τους, έτρεμαν. Έπειτα εμπλούτισα τις παλάμες μου με αυτό το τσουχτερό νερό για να ρίξω τελικά μπόλικο από αυτό στο πρόσωπό μου, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να χαλαρώσω και να ηρεμήσω.
Πράγματι, ελάχιστες μονάχα στιγμές αργότερα, τα κατάφερα. Το παγωμένο νερό ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν πέρα από τη μουσική μου.
Λίγο πριν βγω στο διάδρομο, έφτιαξα πρόχειρα τα μαλλιά μου. Τοποθέτησα προσεκτικέ τις μπούκλες μου μπροστά από τους ώμους, προκειμένου να κρατήσω κρυμμένα τα ακουστικά στα αυτιά μου. Ένας από τους ρητούς κανονισμούς του σχολείου είναι πως απαγορεύεται εντός του σχολικού χώρου η έκθεση οποιαδήποτε ηλεκτρονικής συσκευής. Εγώ όμως δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να αποχωριστώ τη μοναδική συντροφιά και παρηγοριά που είχα.
Έτσι φρόντισα να παραμείνουν κρυμμένα τα ακουστικά μου και τη στιγμή που έχωσα το iPod πιο βαθιά τσέπη του τζιν μου, βγήκα από τις τουαλέτες.
Αναστέναξα ανακουφισμένη όταν διαπίστωσα πως δεν ήταν κανείς εκεί έξω. Φαντάζομαι ότι όλοι πλέον θα βρίσκονται στο προαύλιο, εκεί όπου έπρεπε να είμαι κι εγώ εδώ και κάμπωσα λεπτά. Παρόλα αυτά δεν επιτάχυνα τον βιματισμό μου προκειμένου να φτάσω έγκαιρα. Ουσιαστικά δεν μου καιγότανε καρφάκι για τίποτε από όλα αυτά...
Οι διάδρομοι που έκανα το λάθος να ακολουθήσω, με έβγαλαν στην πίσω μεριά του σχολείου. Από εκείνο το σημείο θα χρειαζόμουν τον διπλάσιο χρόνο έως ότου βγω μπροστά, στη κύρια αυλή, καθώς πρέπει τώρα να κάνω τον κύκλο για να φτάσω. Ήταν πιο ήσυχα όμως εδώ και αυτό ήταν το μόνο πράγμα που χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή. Είχα ανάγκη λίγα παραπάνω λεπτά ηρεμίας.
Βγαίνοντας από το κτήριο είδα ότι, δίπλα από το γήπεδο του μπάσκετ και πίσω από τεράστιο γήπεδο του ποδοσφαίρου, εκεί, στο κέντρο του γηπέδου βόλεϊ, ήταν κάποιοι οι οποίοι κάπνιζαν κάτι με πολύ έντονη μυρωδιά.
Κλασσικά πράγματα.
Κράτησα την απαιτούμενη απόσταση ασφαλείας από τους τύπους, φροντίζοντας να μην κοιτάξω τα πρόσωπά τους -κάτι τέτοιο θα με έβαζε σε μπελάδες. Έστριψα δεξιά στη γωνία του κτιρίου και συνέχισα να προχωράω.
Όταν τελικά έφτασα στην μπροστινή αυλή και κατευθύνθηκα προς το πλήθος, διαπίστωσα ότι οι καθηγητές δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους. Πάντα κρατάνε αυτή την εκνευριστική αναμονή πριν ξεκινήσουν τα βαρετά διαδικαστικά.
Έτσι λοιπόν, το πλήθος ήταν κάπως διάσπαρτο ακόμα.
Χώθηκα μέσα σε αυτό και συνέχισα να προχωράω, για να περάσω από την άλλη πλευρά της αυλής και να βρω το δικό μου παγκάκι.
Άτομα που δεν μπορούσα να διακρίνω έπεφταν πάνω μου, με έσπρωχναν και παραπατούσαν πάνω στο δικό μου τσιτωμένο κορμί, χωρίς όμως να με προσέχουν ιδιαίτερα. Χρησιμοποιούσα τα χέρια για να τους απομακρύνω, πασχίζοντας σκληρά να μην χτυπήσω κάποιον από αυτούς.
Όταν κατάφερα να βγω από το χάος είδα με μεγάλη μου δυσαρέσκεια πως κάποιοι κάθονταν ήδη στο παγκάκι.
Έκανα έναν αδιάφορο μορφασμό και συμβιβάστηκα με το γρασίδι, λίγο πιο πέρα.
Αφού κάθισα οκλαδόν κάτω από τον καυτό ήλιο και δίπλα από την τρυφερή ιτιά, έμεινα να κοιτώ τα πάντα γύρο μου χωρίς ενδιαφέρον. Βλέμματα έπεφταν πάνω μου αδιάφορα και συνέχιζαν την πορεία τους, κανείς τους δε φαινόταν να με προσέχει πραγματικά.
Τότε όμως η ματιά μου πέφτει πάνω στο καινούργιο φρικιό με το όνομα Ράιαν...
Αμέσως η έκφρασή μου μετατράπηκε στο πιο σκληρό προσωπείο που θα μπορούσα ποτέ να χρησιμοποιήσω. Αυτός δεν δυσκολεύτηκε να διακρίνει το απαξιωτικό μου βλέμμα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο μάλιστα το αναγνώρισε σχεδόν αμέσως πάνω στο πρόσωπό μου, σα να με πρόσεχε ήδη, σα να με παρατηρούσε...
Το πρόσωπό του παραμορφώθηκε από θλίψη την ίδια στιγμή και ήξερα πως υπαίτια ήμουν μονάχα εγώ. Το μόνο που διέκρινα πλέον ήταν ψύχρα και σκοτάδι.
Αηδιασμένη στην όψη του, έστρεψα την προσοχή μου αλλού.
Τη στιγμή εκείνη διέκρινα με την άκρη του ματιού μου την Μπράντι. Με πλησίαζε...
Κράτησα την αναπνοή μου, λες και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να με τραβήξει μακριά από την προσοχή και το οπτικό της πεδίο, σύντομα όμως και με τρομερή ανακούφιση συνειδητοποίησα πως δεν κατευθυνόταν προς μένα.
«Προφανώς και δεν θα ερχόταν σε μένα...», μουρμούρισα απογοητευμένη με τον εαυτό μου, αφού κατάλαβα πως όσο ο καιρός περνάει γίνομαι όλο και πιο παρανοϊκή.
«Μπορώ να σου μιλήσω;», άκουσα μία φωνή να λέει πάνω από τον ώμο μου, αιφνιδιάζοντάς με. Η Μπράντι μου είχε αποσπάσει την προσοχή τόσο, ώστε δεν είδα τον Ράιαν να πλησιάζει...