İyi okumalar...
🖤
Tüm gece dip dibe, gülümseyerek geçmişti. Sözde arkadaşlardı, bu yüzden Karahan sadece ters bakmakla yetinmişti. Kardeşinin yanında Kenan'ı görmeye tahammül edemiyordu. Kenan, Karahan için yok denecek, silik bir damat adayıydı.
Ruken için ne ifade ediyordu, bilmiyordu ama kendisi için tek bir gerçek vardı; Kenan, Ruken'i asla gerçekten sevmemişti. Karahan için bu kadar rahat, geniş ve özlemsiz bir duygu aşk olamazdı.
İzin vermeyecekti. Müsaade etmek gibi bir niyeti yoktu velakin buna da bir set çekmeyi biliyordu, bir şekilde hazırdı. Kenan, kardeşi için çok uğraşırsa bir ama diyecekti. Cidden seviyor, demedikçe, Kenan bunu belli etmedikçe, kapısında bir dilenci gibi Ruken diye yalvarmadıkça, yeminliydi asla müsaade etmeyecekti.
Eğer Kenan'la evlenirse; bir gün gözleri yaşlı görecek, kollarına saracaktı Karahan. Ruken evlense bile bir gün 'ben boşanıyorum,' diyerek omuzunda ağlayacaktı. Karahan buna yüzde yüz emindi fakat bunu yaşamak istemiyordu.
Ailesi evlerine dağılmıştı ama kapıda kalabalık bir magazin ordusu vardı. Birlikte çıkmakta sakınca görmediler. Gazetecilerin ve soruların arasından ışık hızıyla araçlarına bindiler. Yarın öğlen yemeği için sözleşmişlerdi, akşamına da birlikte AZA'da olacaklardı. Gülümseyen yüzleri, yüreklerinde taptaze çiçeklerin açtığına işaretti.
Ruken yol boyunca abisinin kara bakışlarından nasibini alan Kenan'ı anımsayıp gülümsedi ama yıllar önce abisine verdiği sözü de hatırladı. Kenan dönmüştü ama gelecek onlara ne getirecekti, bilinmiyordu, yine de neşesinin kaçmasına izin vermedi.
Özel, hatta son sistemlerle korunan sitenin demir kapıları onun için açıldı. Aracını evin önüne park ettiğinde korumaları da arkasından iniyordu.
"Siz de dinlenin," deyince evin hemen arkasındaki iki küçük ama güzel eve ilerledi korumaları. Ruken evinin giriş kapısının güvenlik şifresini tuşlayıp açtı. Kendi yapmış olduğu sistemi yine kendisinden başka açabilen biri yoktu. Tabii şifreyi bilmiyorsa.
Şifreyi bilen bir kendisi bir de korumalarıydı. Saat gece yarısını vurmuştu. Koyu renklerin hakim olduğu salonuna girip ışıkları açtı. Cam pencerelerden dışarıya baktığında ormana bakan taraf karanlıktı. Ruken'i içine çeken karanlığa bayılıyordu genç kadın.
İhtişamı seviyordu. Evinin her yeri lüks ve zevkine göre döşenmişti. Abisine kendi evine çıkacağını söylediğinde küçük çaplı bir krize yol açmıştı. Asla olmaz diyen Karahan'a olur diye ayak diretmişti. Babası karışmamıştı, Nazlı da büyük destek olmuştu.
Karahan da biliyordu ki, kardeşi kendi kadar inattı ve inat etmenin bir faydası olmayacaktı. Üç senedir kendi evinde sürdürüyordu hayatını, ama gün aşırı malikaneye gidiyordu. Yeğenlerini aşırı özlüyordu, onlarla zaman geçiriyor, yine evine dönüyordu. Mutluydu. Yalnızdı ama mutluydu. Belki de öyle olduğuna inanıyordu.
Sahi şimdi ne olacaktı?
Kenan onun için neydi?
Bunca yıl sonra ondan bir beklentisi var mıydı?
Kalbine sorular soracak gücü kendinde bulamadı. Yıllar önce kalbiyle değil mantığıyla hareket etmişti ve pişman olmamıştı. Çok acı çekmişti, ama pişmanlık duymamıştı. Keşke dememişti. Keşke onunla gitseydim, keşke o benimle kalsaydı... Dememişti.
Giden gittiği yere alışıyordu, kalan da anılarla yaşamayı öğreniyordu. Giden de özlemişti kalan da, yine de bir ama diyen olmamıştı. Olsaydı, o ama her ikisini de kemirirdi, yer yok ederdi.
"Hayırlısı," diye mırıldandı. Çantasını alıp odasına çıkmadan önce alarmı devreye soktu. Odasına çıkıp, yatağına uzanınca ve uykuya dalıncaya kadar Kenan'ı düşündü. O, yokken daha kolaydı sanki her şey, birden öyle hissetti. Düzenli uykusu bir nebze sekteye uğramıştı bu gece ama yine de zor olmadı uykuya dalması.
🖤
Hiç değiştirmediği yazıya bakıp gülümsedi. "Yarenim."
Gerçekten yaren miydi, Ruken? Hiç fark etmiyordu onun için. O yaren diye onu bilmişti. Onun gibi bir kadın daha tanımamıştı. Değiştirmek aklının ucundan dahi geçmemişti. Ruken gibi onunda üzerine uğramadığı duyguları vardı. Ruken, bir dost çok güzel bir arkadaş ve unutulmaz bir ilk aşktı.
Geleceği görmeyecekti ama elinden geleni de esirgemeyecekti. Yazının üzerine basıp kulağına götürdü. İkinci çalışta açılan telefona gülümsedi.
"Neredesin?"
Kapı kolunu indirdi Kenan. Başını içeri uzatıp kocaman gülümsedi. "Burada!"
Telefonu masaya bırakan Ruken ayağa kalkıp masasının etrafını dolandı. Adamın yanağına masum bir öpücük kondurup geriye çekildi. "Hoş geldin."
İş kadını kıyafetlerinin içinde nasıl güzel göründüğüne baktı Kenan. İçini coşturan bir güzellik gelmişti yıllar içinde. Ayrıldıkları dönemden çok çok farklıydı. Yüz hatları dahi olgunluk kazanmıştı.
Ruken de aynı şeyi Kenan için düşünüyordu. Zamanla değişen fiziksel görüntüsü genç adamı karizmatik, olduğundan daha yakışıklı ve çekici hâle getirmişti. Birlikte büyümüş gibiydiler.
"Çıkalım mı?"
"Çıkalım ama bir saatim var. Bir buçuk saat sonra çok önemli bir telefon bekliyor olacağım. Yakın bir yere gidelim, olur mu?"
"Olur tabii ki. Yürürüz."
"Yürüyelim." Gülümsedi. Çantasını ve telefonunu alıp, Kenan'ın koluna girdi. Kapıdan kol kola çıkan ikiliye çalışanlar alışkın sayılırdı. Kenan ne zaman gelse birlikte bu şekilde görünüyorlardı. Ne olduklarını seçemeyen çok fazla insan vardı ama elbette hep öyle kalıyorlardı. Bir süre sonra konuşmayı da düşünmeyi de bırakmışlardı.
Mutlu ve Cihan da arkalarından yürüyordu. Ruken nereye onlar oraya gidiyordu. Ruken asansör düğmesine basan Mutlu'ya döndü. "Yürüyeceğiz. Yakın bir yere gidiyoruz." Herhangi bir söz etmeye niyetli değillerdi. Ruken söyler, onlar yapardı.
Asansöre bincince Kenan, Ruken'e çevirdi bedenini. "Abin beni vuracak gibi bakıyordu dün gece."
"Fark ettim ama vurmaz merak etme," diyerek kıkırdadı Ruken. "Ah Kenan, hiç sevmiyor seni."
Kenan yüzünü buruşturdu. "Hiç sevmedi beni."
"Ama hakkını da yemez. İyi bir adam olduğunu da biliyor."
"O yüzden yanına yaklaşmama ses çıkarmıyor. Ama yine de sevmiyor. Nasıl alacağım kızım ben seni?"
Ruken'in kalbi hızla atmaya başladığında gülümsedi zorla. İçindeki kıpırtıyı fark ettirmek istemedi. Uzun yıllar sonra duyduğu güzel bir sözdü. Tek kaşını kaldırıp, omzunun üzerinden baktı. "Ya... Ben seni istiyor muyum, bakalım? Hemen de abime yürüyorsun," demekten kendini alamadı.
Asansör kapısı açılınca Kenan kolunu Ruken'in omzuna atıp kendine çekerek önden yürüdüler. "Aşk olsun, beni beni, ilk aşkını istemiyor musun?"
"İkincisi oldu mu ki Kenan? Tek desek şuna. Ama bilmiyorum."
"Öğreniriz."
"Bakacağız."
Holdingden çıkıp iki yüz metre yürüdüler. Yol boyunca laflayıp durdular. İstanbul'un göbeğinde olan yerde yemek yemek çok basit bir eylemdi. Yemekleri önlerine geldiğinde keyifli sohbetleri devam ediyordu.
"Aslı ablam beni uyarıp duruyor, Ruken."
"Neden?" diye sordu ama nedenini pekâlâ biliyordu. Aslı da bir Karahan gibi bu birlikteliğe inanmayanlardan biriydi. Abisini çok düşünmüyordu ama Aslı'nın karşı çıkışlarına şaşırıyordu.
"Sana yaklaşmamam konusunda. Abinden korkuyor desem hiç Aslı'lık bir şey değil."
"Aslı abimden korkmaz. Ama senin için endişe ediyor olabilir. Sıkıntı çıkmasın istiyordur."
"Benim şimdi sana ulaşmak için Karahan Kara'nın gözüne mi girmem gerekiyor?" Kenan bunu yapacağını hiç sanmıyordu. Elinden geleni ardına koymazdı belki ama bunu Karahan'a şirinlik olsun diye yapmazdı. Kararını net bir şekilde alabilir, ardında durabilirdi. Bunun için Karahan Kara'ya yalvarmayacaktı. Ruken onunsa, onundu.
"Hayır, benim kalbime girmen gerekiyor. Abim benim mutlu olmamı istiyor çünkü ben mutluysam o da mutlu. Ama yine de çok çetin geçecek, eğer olursa."
Kenan çatalını tabağın kenarına bırakıp Ruken'e baktı. "Olmaması için bir engel var mı sence?"
Ruken yutkunarak Kenan'ın yeşil gözlerine bakmaktan vazgeçip suyuna uzandı. Belki vardı, belki de yoktu. Zaman çok şey götürmüş, çok şey bırakmıştı.
"Çok uzun zamandır arkadaşız, çok uzun zaman da sevgili kaldık. Biz tam on yıldır birbirimizi tanıyoruz Kenan. Çok şey yaşadık. Seni benden beni senden daha iyi kimse tanıyamaz. Ama bu demek değil ki, bir hayatı paylaşabileceğiz."
Zorlardı Kenan. Ne yirmi dört yaşındaydı ne de Ruken'den başka gidecek bir kalbi vardı. Olsa şimdiye kadar bulur girerdi. Fırsatı vardı ama o, Ruken'i seçmişti. Kalbi başka kadın istemiyordu.
"Ben Karadeniz uşağıyım, Ruken." Gülümsedi. Ruken'i de gülümsetti. "İnat mı ediyorsun? Peki, ben de zorla girerim."
"Salak şey. Ben seni istemiyorum mu dedim? Çok uzun zaman geçti ve birbirimize yeniden bir şans verip neler olacağına bakabiliriz. Ama tekrar üzülmek istemiyorum. Yirmi sekiz yaşındayım ve bir gidişini daha kaldıramam."
Kadının sesindeki kırıklığı çok uzun zaman sonra en derinden hissetti. Ruken ona kırgındı. Sesi onu ele vermese bile sözler kendini ifşa ediyordu. "Gitmiyorum."
"Biliyorum. Öyle gidiş değil. Kalbimde bir yerin var ve yaşayacaklarımız seni oradan sonsuza kadar kaldırırsa bu benim en büyük hüsranım olur."
Kenan gözlerini kıstı. Anlamaya çalışıyordu ama pek başarılı değildi. "Anlamadım dersem?"
Ruken derin bir nefes aldı. Adamın yeşil gözlerine sevgiyle baktı. "Seni çok seviyorum ama bu sevginin yıllar içinde nereye oturduğunu bulamıyorum. Bir birliktelik daha ya batıracak ya da sonsuza kadar çıkaracak bizi. Ya çok mutlu olacağız ya da en baştakinden daha kötü."
"Bana dost kalalım demeyeceksin ya?"
"Hayır, biraz zaman tanıyacağız birbirimize. Eğer istersen?" Tam olarak istediği buydu. Birlikte biraz zaman, bir kalp atışı, bir tatlı bakış, bir aşk bestesi kalbinde çalan... Onu baştan çıkaran, yüzünü değil kalbini güldüren. Ruken yeniden âşık olmak istiyordu.
Gülümsedi Kenan. "İsterim, çok isterim. Akşam AZA'da bir şeyler içelim, yarın da sen ne istersen onu yaparız. Çekime bırakırız kendimizi, bunu kast ediyorsun sanırım."
Ruken gülümseyerek başını salladı. "Tam da bunu kast ediyorum. Yarın benim evimde film izleriz. Sana mısır patlatırım."
"Sonraki akşam da benimle eğlenmeye gelirsin, senin için çalarım."
Kahkaha attı Ruken. "Hâlâ eskisi gibiyiz. Zevklerimiz değişmiyor."
"Ama uymasını öğrendik değil mi?"
"Sanırım. Uygularken anlayış içerisinde olabilecek miyiz?"
Ruken'in gülümseyen kahve gözlerine dikkatle baktı. "Sevgili miyiz?"
Gözlerini kaçırdı, yemeğine indi bakışları. Sevgili, birlikte veya bir ilişki içinde olmaktan çok Kenan'ı yeniden keşfetmek istiyordu. "Değiliz. Sevgili olacağımız bir gün gelecekse, bekleyeceğiz. Önce yeniden tanışalım."
Ruken'in tavırları, sözleri düşündürücüydü, ona hak veriyor olsa da bir çelişki zihnine misafir oldu. Ruken ne istiyordu? Anlardı, mutlaka çözerdi. Kenan kocaman gülümsedi. "Tanışalım. Zevkli olacak bence."
"Eğleneceğiz bence de. Her neyse... işe ne zaman başlıyorsun?"
"Sabah uğradım. Bir hafta falan az az uğrayacağım. Yengemle toplantılara katılacağım. Hesapları incelemeden geçireceğim. Abim yeni yatırımlar peşinde, ona yardım edeceğim."
"Benden CEO olmuş senden daha iyisi çıkacağına eminim. Öğrenirsin zamanla, Ekonomist Kenan."
"Bak bak laflara bak," diyen Kenan kahkaha attı. "Kibirli oldun sen?"
Ruken omuz silkti. "Herkese yapmıyorum, rakiplerime dişimi göstermeyi seviyorum. Arada alışkanlık olmadı değil. Konumum gereği biraz burnum uzamadı değil hani."
"Sana yakışıyor."
Ruken saçını savurdu hafifçe. "Kahretsin, biliyorum."
Bu sözünün üzerine ikisi de gülümsedi. Bir şekilde akacak olan zaman onlara gerçek aşkı sunacaktı. İkisi de yürekleri aç bir şekilde bekliyor olacaktı.
🖤
Ofisine girer girmez masası başına oturdu. Güvenli telefonunu masasının üzerine bıraktı. Kendi telefonu da güvenliydi, asla dinlenemezdi. Ama bu telefonu devlet işlerinde kullanıyordu. Her zaman açık değildi. Ona bir kod gelirdi o koddan anlardı ne gün ne saatte aranacak, o zaman açık tutup beklerdi. İşiyle ilgili değildi devlet için çalışması.
O, bu işe gönüllüydü. Her ne kadar gizli gizli çalışıyor olsa da düşmanın nereden nasıl çıkacağı belli olmazdı. Tedbir her zaman önemliydi.
Kapısını kilitleyip masasına oturdu tekrar. Birkaç dakika vardı telefonun çalmasına. Parmakları masada ritim tuttu. Neden aranıyor olduğunu az çok biliyordu ama detayları ve zamanın gelmiş olduğu düşüncesiyle kalbi çok hızlı atıyordu.
Birkaç dakika heyecanlı geçti. Telefon çalar çalmaz açtı. "Ruken Kara?" diyen sesi hemen tanıdı.
"Benim Başkanım."
"Zamanı geldi. Seni haftaya Çarşamba günü sabah on bir de Ankara'ya bekliyorum."
Ruken'in kalbi hızla çarptı. "Geleceğim Başkanım."
"Bu kez iki kişi çalışacaksınız."
Kaşlarını çattı. Bu bir ilkti. Daha önceki tüm kodları tek başına evinde yazmıştı. Ankara'ya gitmişliği elbette vardı ama... "Kiminle olduğunu sormamda bir sakınca var mı, Başkanım."
"Kim olduğunu gelince öğreneceksin. En az senin kadar yetenekli biri. O da İstanbul'da, haftaya sizi bekliyor olacağız. Detayları geldiğinizde konuşacağız fakat hemen dönmeyeceksin. Ailene bunu açıklamanı istiyorum. Ne kadar süreceğini bilmiyoruz. Ankara'da yazacaksınız sistemi."
"Anladım Başkanım. Tamam."
Telefonu tamamen kapatıp çantasına bıraktı. Dirseklerini masasına verip başını elleri arasına aldı. Bu biraz değişik gelmişti ama yapacakları şeyin büyüklüğü kadar büyüleyici hissi içinde taşımaya devam etti.
O anda aklına çekim geldi. Perşembe günüydü, haftaya perşembe. Diğer telefonu alıp Azra'yı çevirdi hemen. Ya erkene alacaktı ya da başka manken bulacaktı. Sonra bir an da aklına Hazal geldi. Çekimlere birlikte katılacaklardı. Hazal'a bırakamazdı bu zevki. Asla olmazdı.
"Efendim canım?" Azra'nın her zamanki şen sesini işittiğinde hızla söze girdi. "Abla, çekimleri bir gün öne alman gerekiyor."
Birkaç saniye ses kesildi. "Neden tatlım?"
"Abla ben çarşamba günü Ankara'ya gideceğim. Bensiz yapamazsın, değil mi?"
"Tabii ki yapamam ama önce Hazal'la konuşmalıyım. Dönünce de yapabiliriz."
"Ne zaman döneceğim belli değil."
"Tamam. Ben Hazal'la konuşup sana döneceğim."
Telefonu kapatıp arkasına yaslandı. Şimdi bir de ailesi vardı. Abisi küplere binecek, korkusundan gece gündüz uyumayacaktı. Aklından bunları silerek masasına yaklaştı. Cem'in girişiyle işine odaklandı. Aklının her bir köşesi Kenan'la doluydu. O dönmüştü ama şimdi kendisi gidecekti. O da dönecekti elbette. Aklı dağılır gibi olduğunda Cem'in ikazıyla tekrar odaklandı.
🖤
Malikanenin kapısından içeri girdiğinde on yaşındaki üçüzler bacaklarına dolandı. Dizlerini yere koyup üçünü de kucakladı. Onun için yeğeni baldan ibaretti. Ama üçüzler onun ilk yeğenleriydi. Onlarla ilkleri tatmıştı Ruken.
"Hiç gelmiyorsun hala," dedi Karan. Babasına benzeyen kara gözleriyle gülümsedi. Her hâli her tavrı babasından bir parçaydı Karan'ın. Fiziksel olarak da en çok benzeyendi. Kaan, Yiğit dayısının minyatürü gibiydi. Her haliyle o da dayısına benziyordu.
Aslınaz kendine hala olarak benzeyecek halayı çoktan seçmişti. Hare halasının kopyası gibiydi. Kumral tenine yeşil gözleriyle annesi ve Aslı kadar çılgın bir kadındı. İnadını annesinden geri kalan tüm huylarını, hiçbir kan bağı olmaksızın Aslı'dan almıştı. Yaradanın hikmetiydi. Aslı ile araları müthiş iyiydi. Zeki bir kızın parlayan gözlerine sahipti Aslınaz.
"İşlerim bitmiyor halam, idare et beni." Karan'a kocaman bir öpücük verip Kaan'ı da öptü. "Nasılsın yakışıklı?"
Kaan küçük karizmasının hakkını veren gülüşüyle Ruken'in yanağından makas aldı. "İyiyim bebek."
Ruken'in gözleri hızla büyüdü ve ardından kahkaha attı. "Neler de öğrenmiş."
Çenesini kaldırdı Kaan. "Sen de çok güzelsin bugün."
"Teveccühünüz Kaan Bey."
"Of bir gidin ya," diyen Aslınaz halasının boynuna asıldı. "Halam halam canım halam..."
Neşeli bir kahkaha daha attı Ruken. "Hım, bunun ardından bir şey gelecek gibi hissediyorum."
"Yok hala ya," dedi Aslınaz. "Seviyorum sadece." Şimdi yoktu ama sonra bir ara kullanırdı bu sevgi selini.
"Hadi öyle olsun. Anne babanız, dedeniz nerede?"
"Arka bahçede hala," dedi Karan. "Bizi de odalarımıza gönderdiler."
"Kesin bir dolap dönüyor," dedi Aslınaz.
"Aslınaz..." diyerek alttan bakıp uyardı Ruken ama kendisi de işkillenmişti. "Hadi siz odanıza ben de yanlarına gideyim."
"Yemeğe kalacak mısın?" diye sordu Kaan.
"Kalayım mı?" Gülümseyerek öptü çocuğu. Üç ağızdan çığlık gibi çıkan sesle, "Kal," diye bağırdılar. Bazen bu çığlıkları özlüyordu. Bu evin kalabalık hallerini arıyordu. Bu ev hep kalabalık olmalıydı. Her kapının ardından ses gelmeliydi. İç çekerek doğrulup ayağa kalktı. "Kalıyorum o zaman."
Sevinç çığlıkları atan çocukları odalarına çıkarken izledi. Bir zamanlar o merdivenleri kendisi çıkıyordu bu şekilde. Zaman akıyordu ve Ruken hâlâ anne olamamıştı. Bunun eksikliğini hissediyordu en derinlerde, anne olmak için doğduğuna inanıyordu.
Aile kurma özlemi hep içinde bir yerde yaşıyordu. Tekrar iç geçirip arka bahçeye giden yolu aştı. Babası, abisi ve Nazlı'yı baş başa vermiş konuşurlarken buldu. Tam perdeyi aralayıp ayağını atacaktı ki, Kenan adını işitti ve durdu.
"Ben bu işin olmayacağını yıllar önce söyledim baba," dedi Karahan. Biraz öfkeli olduğu sesinden anlaşılıyordu.
"Karahan..." diye uyardı Nazlı. Karahan, Nazlı'ya döndü. "Böyle saçma şey mi olur Nazlı, beni uyarıp durma lütfen? Gitti geldi kızı alacak, öyle mi?"
"İstiyorsa alır oğlum, kabul et artık," dedi Turgut Kara.
"Baba, bu çocuk oyuncağı mı? Ben demiyorum ki sırf Kenan hatalı, kardeşim de zamanında durdurmadı. Belki dost olarak ayrıldılar ama şimdi ne olacak? Dün geceki hallerini bir görseydin... Sanki hiç gitmemişler gibi. Ruken hiç acı çekmemiş gibiydi."
Gerçekten öyle miydi Ruken? Durup dün geceyi düşündü ama abisine hak veremedi. Kendini hiç öyle hissetmiyordu. Aksine köprünün altından akan sular artık renk değiştirmişti.
"Bu onların sorunu Karahan," dedi Nazlı. "Kimin kalbine pranga vurabilirsin? Onlarınki de böyle bir sevgi. Herkes kendi kaderini yaşar, anla artık."
Karahan boynunu esnetti. "Ben bu ilişkide gelecek görmüyorum. Eğer bir kadın ve adam bu şekilde ayrılıp sevgilerini görmezden gelebiliyorlarsa orada bir yerde bir hata var demektir. Şimdi aklınızdan geçiyor değil mi, sen de yaptın? Benim yaptığımla bunların yaptığının zerre kadar benzeri yok. Farkında değilsiniz ama özlemeyi aşk sanıyorlar. Katlanmayı sevda sanıyorlar. Hem de yok yere. Yanmıyor yürekleri. Yanmış olsa gittikten bir süre sonra ya biri ya diğeri ipin ucunu tutmuş olurdu. Bu ikisi ipin ucunu saldı saldı."
"Yine de elimizden bir şey gelmez. Koskoca kadın Ruken. Onun hayatına karışamazsın," diyen Nazlı'ya döndü Karahan, kederle. "Nazlım, ben karışmıyorum. Size göstermeye çalışıyorum. Kenan ve Ruken'inki aşk falan değil. Alışkanlık. Birbirlerine hayranlar. Seviyor olabilirler ama ben bunu aşk olarak görmüyorum. Yanmıyor bunlar yanmıyor."
Turgut Kara olguna hak verse de yine de karışmayan tarafında rol almak istiyordu. Kızları da oğlu da yolunu kendi bulmuştu. Ruken de yolunu bulabilirdi. "Neyse ne, bırak onlar düşünsün."
"Düşünsünler tabii ama ben, kapımda yalvarmayan adama kız vermem! Bunu da buraya yazıyorum. Eğer Kenan Ruken'i istiyorsa önce benim gözüme girecek. Ben Ruken'siz yaşayamam diye delirecek, bana kafa tutacak, ben de göreceğim ki kardeşimin bir değeri var. Geberecek aşkından da ben o zaman su veririm belki. O da belki. Aksi takdirde benim rızam yok. Ben kardeşimin tekrar üzülmesini istemiyorum. Ruken benim için çok değerli. O benim için hâlâ beş yaşında "annem nerede" diyen küçük kız çocuğu. Kaç yaşına gelirse gelsin bu, böyle!"
Ruken derin nefes alıp arkasını döndü. Kendini kapana kısılmış gibi hissetti. Ne düşüneceğini bilemedi ve abisinin haklılık paylarını oracıkta elekten geçirdi. Çantasını kenardaki koltuğun ucuna bırakıp saçlarını havalandırdı. Yüzüne kocaman bir gülümseme takındı. Daha sonra düşünecekti bunları. Hiçbir şey duymamış gibi adım attı taş zemine.
"Ben geldim ailem," dedi sıcacık sesiyle. Bir anda hepsinin yüzünde duymuş olabileceği sözlerin gerginliği gezindi. Ruken görüyordu ama renk vermedi. Önce babasını, Nazlı'yı ve abisini öperek karşılarına oturdu.
Karahan ona baktıkça gurur duyuyordu ve sevgisi her geçen gün katlanıyordu kardeşine. "Bizi mi özledin? Özlemeyince uğramıyorsun." Sesindeki gerginlik hemen dağılmıştı.
"Aşk olsun abi," dedi alınmış gibi dudak büktü. "Sizi her zaman özlerim ama başka bir şey için geldim."
Ben Kenan'la tekrar başlama kararı aldım diyecek diye ödü kopan Karahan'ın kaşları çatıldı. "Hayırdır?"
"Önemi bir şey mi var?" diye sordu Nazlı. Babası da konuşmasını bekler gibi bakıyordu. Ailesi üzerinde göz gezdirip nefes aldı.
"Ankara'dan haber geldi. Ben bir hafta sonra Ankara'ya gidiyorum."
Rahatlayıp arkasına yaslandı hem Nazlı hem Karahan. Nazlı da arada kalmaktan geriliyordu. Ailede stres, gerginlik sevmiyordu.
"Öyle yani," diye Karahan gülümsedi.
"Evet, ama uzun vadeli gidiyorum. Ne zaman döneceğim belli değil. Dönünceye kadar holdingi enişteme bırakacağım. Bu iş çok çok önemli."
"Ne kadar uzun?" diye soran babası oldu.
"Belki bir ay belki daha fazla diye düşünüyorum."
"Ne yazacaksın?"
"Sır," dedi Ruken. "Devlet sırrı, konuşamam."
Karahan gözlerini kararmak üzere olan gökyüzüne kaldırıp sırıttı. Kenan'dan ne kadar uzak o kadar iyiydi. "Bekleriz bacım, biz buradayız."
Ruken kaşlarını havalandırdı. Bitmek bilmez sorular yok muydu? Başına bir şey gelecek diye korkuyorum Ruken, diyen adam nereye gitmişti? Nazlı kocasına bakıp göz devirdi. Hiç oynamayı bilmiyordu bu adam. Ruken de şaşkın bakışlarının ardından hemen çözmüştü zaten.
"Abi," dedi. Karahan anında kara gözlerini kardeşine sabitledi. "Bacım?"
"Kenan'dan uzağa gideceğim için rahatladın."
"Yalan söyleyebilirim ama bunun ikizimize de faydası olmaz."
Turgut Kara dahi göz devirdi. Nazlı derinden of çekti. Ama Ruken gülümsedi. Abisini çok seviyordu, karşısına almayacak kadar çok. Lakin gönlü nereye o oraya giderdi. Şu an gönlü yönünü şaşırmıştı ama mutlaka bir yolunu bulurdu. Belki de Kenan onu, gerçekten abisinin ondan beklediği şekilde seviyordu.
"Nazlı ablayı sana getiren kader bana neler yapmaz ki? Çok dert etme kendine, her şey olacağına varır ama olacağın ne olduğunu da zaman gösterir."
Nazlı gülümsedi. "Ağzına sağlık küçük görümcem. Seni de bir evlendirsek var ya yedi gün Kuran okutacağım."
"Nazlı," diye inledi Karahan. Turgut Bey gizlice sırıttı. "Yedi günde benden olsun. Kızım var ama oğlumdan çekiyorum kızımın derdini."
"Baba!" Karahan sağdan soldan yiyordu darbeyi.
"Üzülme Karam, kızımız var daha. Bitmez benim çilem, biz bu kavgaları daha çok yaparız seninle."
"Ne kavgası?" diye sordu Ruken, bilmiyormuş gibi yaparak gülümsedi yine.
"Hiç canım, lafın gelişi." Nazlı konuyu kapatıp ayağa kaktı. "Akşam yemeğini hazırlasınlar, kalıyorsun değil mi?"
"Evet. Yemekten sonra gideceğim ama Kenan'la AZA'da buluşacağız."
"Sebep?" dedi Karahan. Tüm tüyleri birden havaya dikilmiş gibi irkilmişti.
Abisine bakarken Derince bir soluk alıp verdi. "Abi, açık konuşacağım."
Nazlı yerine oturdu. Orada kalsa iyi edecek gibiydi. Bitmiyordu çilesi, bitmiyordu. Allah ona ne çok görümce vermişti. Kocasına baktığında yüzü kararmaya başlayan bir Karahan'a şahit oldu. Kesinlikle kalmalıydı.
"Aramızda bir şey yok, olacağı da belli değil. Olursa veya olmaya yaklaşırsa bile söz ilk seninle konuşacağım. Ama şimdi kendine boşu boşuna dert edinme."
"Aman ne rahatladım." Karahan yüzünü buruşturdu. "Olursa veya olmaya yaklaşırsa ona söyle önce ben ikna olacağım. Seninle bitmeyecek bu iş. Eniştelerine bir bak! Hepsi çemberden geçti. Hiçbiri kolaya alamadı ablalarını."
"Fatih'i atlama," dedi babası.
"O it zaten... neyse," diyerek devam etti Karahan. "Ne demek istediğimi anlıyorsun. Bunlar dışardan bakana göre despotluk ama bana göre kardeşlerime olan sevgileri, verdikleri değerleri görme çabası. Bir gün olacak da Kenan "ben gidiyorum Ruken" diyecek olursa canıyla öder. Bu, şaka değil. Adımlarını buna göre at. Ben ölene kadar yanındayım ama asla kimse benim kardeşimi üzemez de ezemez de."
"İyice kabadayıya bağladın Karahan!" diyerek sert bir dille uyardı Nazlı. "Kardeşlerin de senin kadar Kara, senden de manyaklar. Biri onları ezecek olursa onlar icabına bakar. Lütfen kocam katil olmasın ve bana kalsın. Kapatın konuyu. Vakti gelirse o gün konuşuruz. Herkes Ellerini yıkasın. On dakika sonra yemek hazır."
Çekilen restle Karahan, Nazlı'sına baktı. Sarı saçları hâlâ belinde dalgalanıyordu, asla izin vermiyordu kesmesine. Atarına bile hasta olduğu kadının ardından baktı. Babası da Nazlı'nın ardından kalkmıştı.
"Ağzını kapat ağzını."
Ruken'e döndü Karahan. "Aşka bakarken ufkum açılıyor, dünyam değişiyor, kendimi unutuyorum. Yirmi beş yaşında sevdim ben bu kadını. Kırk dört yaşındayım ve bir gün yorulmadım sevmekten. O gittiğinde bende gittim. Her halini izledim. Beni özlemesini bile izledim. Baktığı, döndüğü her yönde beni arayışını gördüm. Ben onun o sarı saçlarını görmediğim her günü günden saymadım. Bunun birini bana hissettirin çekileceğim aranızdan."
Yutkundu. Sadece yutkundu. Başını çimenlik alana çevirdi. Ayrılığa bile bile lades demişlerdi ve şimdi bedelleri ödeme zamanıydı. Bilmiyordu Ruken, Karahan neden bahsediyor.
"Göreceğiz."
"Umarım görürüz. Bu konuşma seninle son konuşmam. Bir daha olanı konuşacağız. Sana güveniyorum, kendin için doğru kararı vereceğine eminim. Aşkın ne olduğunu biliyorum ve kimsenin bu acıyla yaşamasını istemem hele ki kardeşimin asla istemem. Tek istediğim senin gerçekten mutlu olman."
Burukça gülümsedi. "Biliyorum. Sana kızmıyorum. Sana nasıl kızabilirim ki? Hayallerimin prensi sensin. Hani kızlar büyürken babaları gibi birini hayal eder ya, ben abim gibi birini hayal ederdim."
Karahan gülümsedi. Kara gözleri dolu dolu gülümsedi. "Kenan da mert ve düzgün bir adam. Benim sorunum bunlar değil lakin."
"Evet, öyle, biliyorum. Ama bu her şey değilmiş abi. Yine de hayatımda yeri çok başka. Bir gün hayatımın neresine oturacak, bilinmez."