Kalp Sonunu Kendi Seçer

12.Bölüm

Bedeninin titrediğini hissederken üşüme hissine engel olamadı. "Onore oldum."

"Peki." Her an zorluyordu ve bundan hoşlanmıyordu ama konu bir şekilde buraya geliyordu, nefesle ayağa kalktığında, Ruken de ardından fırladı. "Nereye?"

"Odama Ruken."

"Hayır, beni yalnız bırakma!"

Kollarından tutan kadını, belinden tutsa, kendine yaslasa ve küçük dolgun dudaklarını doyana kadar öpse, yine içi soğumazdı. Ruken damarlarındaki tüm kana açık ara oynuyordu. "Ne yapacağım?"

"Benimle kalacaksın, burada. Sen şu koltukta ben bu koltuk da," derken sağlı sollu duran büyük koltukları işaret ediyordu.

Başını tavana kaldırıp, "Tamam," derken, nefesle başını indirdi. "Yastık falan alalım değil mi?"

"Ama birlikte."

"Bir daha sana korku filmi yasak."

"Düşünürüz."

"Yasak! Ben koltuğa sığacak adam mıyım Ruken, kalıbıma bakar mısın?"

"Bakıyorum," derken adamı süzüyordu. "Valla değilsin."

"Sen benim yanımda yat istersen?"

"Yok artık. Başka?"

"Beni koklamaya gelince her şey mübah, bedenine sokulurken de öyle, yanımda yatınca mı yok artık?"

"Ne işim var senin yatağında ya? Abartma ben gider odamda kalırım."

"Tamam, hadi git?"

"Giderim bak, sende vicdan azabından uyuyamazsın."

"Yok canım sende, neden uyuyamıyorum ki, bal gibi de uyurum."

Korkuyla arkasını döndü, cidden gidemezdi odasına. Sağdan soldan, kapı ardından saçları uzun veya kabarık cismani bir şey çıkabilirdi. "Rahatına bak sen."

Gülüş sesiyle bileğinden tutan adamdan kurtulmak için çekti kolunu ama işe yaramadı. "Hem tatlısın hem de huysuz."

Tekrar çekti kolunu ama Oğuzhan bırakmadı. "Bıraksana."

"Seni bırakmak mı? Ah onu unut!" Kadının omuzlarından tutup kendine çevirdi. "Bu gece beni zorluyorsun ve ilginçtir ki bunun farkında değilsin ama seni bırakmam sonra evi cinler basar, sana bir şey olursa ailene ne derim?

"Abim topunuzu kurşuna dizer, bence de beni bırakma."

Ruken'i tanıdığından bu yana eksik olmayan gülüşlerinden en keyiflisiydi belki de şu anki. "Sen... o kadar sözcük arasından bunu mu çıkardın?"

Başını kaldırıp saçını yana savurdu. Karanlıkta sadece gözleri parlıyordu ve Oğuzhan yüzündeki ciddiyeti göremiyordu ama hissetti, o ulaşılmaz kadından bir şeyler yaklaşıyordu. "Kafamın içinde o kadar çok şey var ki, sen bunların en başını çekiyorsun ve ben bundan hoşlanıyorum. Kendimi iyi hissettiyor, rahatım yanında, olmak istediğim kadını oynuyorum, en doğal. Ama..."

"Ama, kendinden önceki tüm sözlerin anlamını yitirdiği bir bağlaç, değil mi?"

"Öyle, sen ve diğerleri diye ayrılan düşüncelerim var ve seninle aynı evde yaşamak beni etkiliyor, bundan vicdan azabı duyuyorum, Kenan aklımda ama sen yanımdasın. Sana alışıyorum hem de en çetin hâlinle."