Chapter 24: Training
**Part 2**
Summer's Point of View
Hindi ko alam kung ano ba ag dapat kong maramdaman. Kung magagalit ba ako, kung mananapak na ba ako kanina sa mga kaklase ko o kung tatahimik na lngako para walang gulo g mangyari. Sheteng palaka na bakla! Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko.
Hindi pa man tapos ang class ko para sa araw na ito ay umalis na ako ng school. Ginamit ko yung motor bike na pinahiram sa akin ni Lolo. Pagkatapos ng ilang oras ay nandito na ulit ako. After ilang months, sumalubong na naman sa akin ang malamig na simoy ng hangin.
Mula sa kinatatayuan ko ay narinig ko ang tunog ng mga alon. Nandito na naman ako sa resthouse ni Lolo dito sa Tagaytay. Agad-agadakong dumiretcho sa comfort room at nagbihis na ng jogging pants at white t-shirt.
Pagkatapos kong magbihis ay kinuha ko kaagad ang mga metal bracelets sa secret storage ni Lolo at agad na isinuot. Wala ng stretching-stretching ay agad akong tumakbo papaikot sa buong resthouse ni Lolo.
Kahit na ilang beses ko ng inikot ang buong resthouse ay hindi ako makaramdam ng pagod. Basta ang alam ko lang, gusto ng katawan ko ang tumakbo ng tumakbo hanggang sa makaramdam na ako ng pagod.
"Are you in love with my boyfriend?" Boyfriend. Oo tama, boyfriend niya si Comet. Thinking about what she said when we are in our room makes me feel like hell. The heck! May sakit na ba ako sa puso?
Heck! Huwag naman sana. Ayoko pang mamatay ng maaga dahil sa sinabi ni Lumiere sa akin kanina. Umupo ako sa buhangin pero agad din naman akong humiga dahil inaantok ako. Pero saktong dinadalaw pa lang ako ng antok ko ng maramdaman kong may nakatingin sa akin.
Bumangon ako at umupo sa buhanginan. Dadamhin ko muna ang lamig ng hangin bago ako makipagbasag ulo sa mga taong ayaw lumapit sa akin ngayon. Natatakot ba sila? O sadyang trip lang nilang tumingin-tingin?
"Lumabas na kayo dyan. Bakit ba ayaw niyong lumapit sa akin? Don't tell me natatakot kayo sa akin?" Hinintay ko sila hanggang sa makalapit na sila sa likod ko. Pero nabigla ako ng sabay-sabay silang umupo sa tabi ko.
Naka-uniform sila at mukhang mga ka-edad ko lang sila ngayon. Wala silang kahit na anong baseball bat o metal na pamalo silang dala. At mukha silang mga mababait ngayon, hindi sila kamukha noong isang araw na pumunta sila sa Ace of Spade University.
"Boss, sorry nga pala sa inasta namin noong isang araw." Tumingin ako sa kanila at nakatingin lang sila sa dagat. Malulungkot ang mga expression nila. At kung dati ay dalawampu sila, ngayon ay pito na lang sila. Tsaka wala yung mga nagpunta sa kanila sa school noong isang araw.
Kung hindi ako nagkakamali, sila yung nakalaban ko noong una ko silang makilala dito.
"Wala lang yun sa akin. Tsaka hindi naman kayo yung nagpunta sa school noong mga araw na yun. Pero bakit nga pala nandito kayo?" Nabigla ako sa mga sumunod nilang ginawa. Tumayo sila sa harap ko at sabay-sabay na lumuhod. Magsasalita na sana ako pero sabay-sabay silang nagsalita.
"Boss, sana po ay turuan niyo kami. Gusto pa naming matuto." Napabuntong hininga na lang ako. Tuturuan ko ba sila? Napakamot na lang ako ng ulo ko at tumayo na.
"Sige tuturuan ko kayo. Pero ang rules ko ay huwag na huwag na kayong mang-aaway ng mga inosenteng tao. Hindi din kayo gaganti kung wala silang ginawa sa inyong masama at kung wala silang balak na gawing masama sa inyo. And last but not the least, ituring niyo lang ako bilang isang kaibigan. Tsaka Summer na lang ang itawag niyo sa akin. Are we clear?"
Nagsitanguhan naman sila at ngumiti tapos nag-apiran. "Yes! Woooohoooo!" At nagtalunan habang sinisigaw ang mga salitang yan.
"Magpapakilala pala kami." Napatunga-nga ako ng ilang segundo bago napatawa. Oo nga pala, kanina pa kami nag-uusap pero hindi ko man lang sila kakilala.
"Ako si Zachery Krintell. " Sabi ng black yung buhok niya. Tapos tinuro niya ang iba pang member.
"Siya si Vincent Aaron." Medyo masungit ang dating niya. Pero kung titignan ag cool niyang tignan sa buhok niya.
"Ito naman si Alexander Clifford." Naghello siya sa akin at nagbow.
"Tapos si Antimony Lead, yung bunso sa amin." Nagpout pa si Antimony ng ipakilala siya ni Zachery. Matatawa ma lang ako kasi halatang makulit siya.
"Tapos ito naman si Cesium Carlson." Ngumiti si Cesium at magwave ng kamay.
"Ito si Knechtel Xyron." Naghalf smile lang siya pero bigla siyang sinundot sa tagiliran ng katabi niyang si Cesium kaya napatawa siya bigla.
"At ito si Maizen Heaven, magaling na siya sa martial arts. Pero sabi niya kulang pa rin ang alam niya. At higit sa lahat..." Nagkatinginan silang lahat at sabay-sabay na ngumiti.
"Siya yung pinakamasungit sa aming lahat!" Napatawa na ako ng tuluyan ng tinignan sila ng masama ni Heaven.
"Punta muna tayo ng bahay. Kailangan niyo munang magpahinga, pagkatapos ng dalawang oras ay magsisimula na tayo." Habang naglalakad kami ay nagku-kwentuhan lang kami.
"Ano pa lang ginagawa mo dito sa Tagaytay Summer-unnie? Di baay pasok pa kayo hanggang next week?" Pagtatanong ni Antimony habang naka-piggy backride kay Cesium. Naalala ko naman noong mga panahon na nakakatulog ako sa forest tapos ipi-piggy backride niya ako. Hay.
"Tinatamad na kasi akong pumasok. Naka-excuse naman ako kaya ayos lang kung hindi ako pumasok. Eh kayo, bakit wala kayo sa school niyo?" Nagkatinginan sila at sabay-sabay nangumisi. Pero kitang-kita ko sa mga mata nila na malungkot sila.
"We're good for nothing. Yan yung bansag nila sa amin sa school. Hindi daw kami matalino, wala kaming kwenta, mga troublemakers at hindi kami karapat-dapat na tawaging tagapagmana ng school namin. Yan yung bansag nila sa amin. Pero hindi na lang namin pinapansin kasi hindi naman totoo na wala kaming kwenta, kasi kapag may away sa campus ay kami ang nag-aayos." Sagot ni Antimony habang pasan pa rin si Cesium.
"Hindi din kami ang troublemakers kasi kami nga ang tagatigil ng gulo. Hindi din kami mga walang kwentang tagapagmana ng school namin kasi ginagawa naman namin ang mga tungkulin namin. Matalino kami, maraming nagsasabi. Pero mismong parents namin ang nagsasabi." Seryosong sabi ni Knechtel habang nakakuyom ang mga kamao niya.
"Mas pinapaniwalaan pa nila ang mga kapatid naming walang ibang ginawa kung hindi ang nagpakasaya sa buhay. Kami ang nagpapakahirap sa mga tungkulin nila, pero kami pa ang sinasabihang mga walang kwenta." Dinig na dinig ko sa boses ni Vincent ang galit. Pero mas pinili niyang kalmahin ang sarili niya.
"Kahit na anong paliwanag namin ay hindi nila pinapaniwalaan. Kami rin ang gumagawa sa mga tungkulin ng mga kapatid namin. Simula ng akala nilang kami ang may kgagawan sa accident na yun ay nagbago na ang pakikitungo nila sa amin." Kalmadong sabi ni Zachery pero kitang-kita ko sa mga mata niya ang lungkot.
"Kaya simula din noon, kung ano ang iniisip nila tungkol sa amin ay yun na din ang inakto namin. Kasi nakakapagod na eh." Nakangiting sabi ni Alexander.
"Hindi sa nakikialam ako pero, subukan niyo kayang gawin yung mga gusto niyong gawin. Tulad ngayon, gusto niyo bang maging malakas kayo kaya niyo ito ginagawa? Para maging masaya kayo? O para maghiganti lang?" Tanong ko sa kanila.
"Ginagawa namin ito para maging masaya. Isa ito sa mga pangarap namin." Sagot ni Mark habang nakangiti. Napangiti ako dahil sa sagot niya. Napanga-nga naman ang iba.
"OMG! Ngumiti si Papa Heaven! Nananaginip ba ako girls?" Namula naman si Heaven dahil sa way ng pagkakasabi ni Antimony. Nagpanggap kasi siyang bakla. Tapos bumaba siya sa pagkaka-piggy backride niya kay Cesium at nagtatakbo papunta sa direction ni Heaven. Kaya ang nangyari ay nagtatakbo sila paalis.
Napatawa na lang kami sa inasta ng dalawa. "After six years, nakita na rin nating ngumiti si Heaven pagkatapos ng aksidenteng yun." Nacurious naman ako sa sinabi ni Vincent kaya pinakwento ko sa kanila ang nangyari at nalaman ko ang dahilan kung bakit ayaw sa kanila ngayon ng mga parents nila.
Kahit na wala ako sa sitwasyon nila ay naiintindihan kong nasasaktan pa rin sila kahit na sanay na sila. Hindi naman maalis na magalit sila sa mga parents nila. Dahil kung ako ang nasa kinatatayuan nila ay magagalit din ako sa parents ko dahil hindi man lang sila nakinig sa mga explanation ko.
"Basta tandaan niyo. Payong kaibigan lang, gawin niyo kung anong makakapagpasaya sa inyo. Kasi alam niyo dadating din yung panahon na sila mismo ang lalapit sa inyo para manghingi ng sorry at explanation. Kaya stand up and show them na kahit sino pang galit sa inyo dyan kakayanin at kakayanin niyo dahil magkakasama kayo." Sabi ko sa kanila at iniwan ko na muna sila sa guest room.
Pagkatapos ng two hours magsisimula na ang training namin.
Ng mga bago kong kaibigan.
***
Gagawan ko din sila ng story. Pero syempre not now, naghihintay pa ang Sonyeondan Gang!
Ayos lang po ba ang chap na to?
This chapter is dedicated to 27gladysc. Thank you sa pagfollow ^^
Abangan! Chapter 25: Signs
(c) PixieNuary