Previously:
'We hadden Jack kunnen redden! Nu zijn we opnieuw verdwaald, opnieuw de weg kwijt!' roep ik.
'Hoe had je gedacht hem te kunnen redden? Met alleen een speer? Zij hebben kratten vol wapens! Ze doden ons in één klap!'
In stilte kijken we naar de zonsondergang, wetend dat we het vanaf nu nog veel zwaarder gaan krijgen.
-
Happend naar adem schieten mijn ogen open. Hijgend kijk ik om me heen. Alles gaat op en neer.
'David?'
Na vijf minuten wachten haal ik mijn verkleumde handen met de Nokia weg van mijn oor en kijk naar het scherm. De batterijen zijn leeg.
Alles wordt zwart.
---
(Vanaf Mila gezien).
'Lariks.'
'Lyrics?'
'Lariks.'
'Lariks?'
'Ja.'
Verbaasd kijk ik Nova aan. 'En wat is dat?'
Nova lacht. 'Dat zeg ik toch net: we gaan opzoek naar lariksen.'
Nog steeds kijk ik hem vragend aan. 'Ja maar wát is het?'
Hij schudt zijn hoofd. 'Dat is een boomsoort. Ze lijken op naaldbomen, als je weet wat een naaldboom is.'
Ik rol klappertandend met mijn ogen. 'Tuurlijk weet ik wat een naaldboom is.'
'We gaan dus opzoek naar lariksen, ceders, sparren, cipressen en naaldbomen, voor beschutting tegen de handlangers van Z.'
De hoeveelheid nieuwe woorden die hij gebruikt kan ik niet bevatten, dus besluit ik maar te knikken. 'Hoe weet je al die namen?'
Nova haalt zijn schouders op. 'Gewoon.' Hij pakt zijn speer vast en begint te lopen. Ik loop vlot achter hem aan. Het begint steeds harder te sneeuwen en bij elke stap die we zetten zijn we weer een stap verder verwijderd van Jack.
'Wanneer gaan we eigenlijk terug naar Jack?' vraag ik na een tijdje aan Nova. Nova draait zich om naar mij. Zijn zwarte haren zijn wit van de sneeuw. 'Nog lang niet en dat weet je best.'
Ik zucht diep en sjok langzamer achter hem aan. Nova leunt op zijn speer als een oude man die op een wandelstok leunt.
'Kijk,' zegt Nova na een half uur, 'dit is een lariks.'
Hij laat zijn hand over de bast van de boom glijden. Ik kijk naar de boom met de rare naam. Een dikke laag sneeuw ligt op de takken.
Al snel komen we steeds meer bomen tegen. Nova leert me elke soort kennen. Naaldbomen, sparren, lariksen, maar de rest ken ik nog niet. En dan, na nog een tijd lopen stopt het met sneeuwen.
'Laten we een pauze nemen.' verzucht ik. Mijn benen zijn pijnlijk en ik heb behoorlijk veel zin in eten gekregen. Ook Nova, al laat hij het niet merken.
'Nee, nu moeten we juist door gaan. Het is gestopt met sneeuwen. Dit is onze kans om verder vooruit te gaan.' zegt Nova.
'Geloof je het zelf?' vraag ik. Hij staart me strak terug in de ogen. Ik plof neer in de sneeuw aangezien er geen bankje of warme stoel is.
Nova loopt door.
'Serieus?' zeg ik en haal mijn wenkbrauwen op.
'We moeten weg zijn van die handlangers, Mila, snap je dat dan niet?' vraagt Nova.
'We lopen al uren, denk je dat ze nog achter ons aan zitten? Ik denk dat we heus wel vijf minuten kunnen pauzeren.' zeg ik koppig.
Nova zucht gefrustreerd. 'Goed, maar dan ga ik je iets leren.'
Ik frons en kijk naar zijn besneeuwde gezicht. 'En dat is?'
'Ik ga je leren vechten.'
Mijn mond valt open.
'Ik ga je klaar maken.'
Ik slik.
'Ik ga je klaar maken voor het gevecht.'
~~~~~~~
AAAAH SORRY, vergeef me voor dit ONTZETTEND SAAIE hoofdstuk.
Ik BELOOF dat er snel spannendere zullen komen >;)
Love yaaa
:)x