Στο τελευταίο μνημόσυνο, στα 9μερα, δεν είχα πάει, γιατί είχα πάθει εμμονή με την Μαργαρίτα και το παιδί της, νομίζοντας ότι ήταν του Αντώνη αλλά και με τον Αντρέα Κ, δηλαδή Σταμάτη, που με είχε τρελάνει. Η μαμά ήταν πολύ νευριασμένη μαζί μου αλλά δεν μου το δειξε με τον συνηθισμένο της τρόπο. Γιατί με ξέρει πολύ καλά, ότι με πονάει όταν σκέφτομαι τον μπαμπά.
Όπως και στην κηδεία (ΜΕΡΑ 54), δεν είχα πάει στο νεκροταφείο γιατί ξέρω ότι δεν θα άντεχα να βλέπω το φέρετρο να μπαίνει στη γη. Κανείς φυσικά δεν είπε γιατί δεν πήγαμε, γιατί ξέρανε πόσο επίπονο πρέπει να ήταν για μένα και τον αδερφό μου.
Έβαλα το μαύρο φόρεμα με τη δαντέλα μέχρι το γόνατο, που καλύπτει αριστοτεχνικά το μπούστο αλλά δεν έχει μανίκια. Έβαλα μαύρο καλσόν και μαύρες γόβες και τα μαύρα μου Vogue. Ήρθε ο Κώστας και μας πήρε και πήγαμε στην Εκκλησία.
Ο ουρανός είναι γκρίζος και έχει αρχίσει να ψιχαλίζει. Ούτε που μπορώ να διανοηθώ πώς πέρασαν 40 ημέρες από τότε που πέθανε ο μπαμπάς μου. Όλα αλλάξανε τόσο πολύ έκτοτε, κάθε μέρα της ζωής μου ήταν και μια περιπέτεια. Κρατάω την μίνι μπαλαρίνα που μου είχε χαρίσει μικρή όταν με παρακίνησε να κυνηγήσω τα όνειρά μου με κάθε κόστος. Πάντα βέβαια φοράω και την καρφίτσα με το αστεράκι που μου χάρισε η Ρωξάνη για καλή τύχη.
Στην εκκλησία όταν μπήκαμε, έκατσα δίπλα στην μαμά στην μπροστινή σειρά στην μεριά που κάθονται οι γυναίκες. Πιο πίσω ήταν κι η θεία Μαίρη με τον μικρό Φώτη και την μικρή Έλενα. Πρόσεξα την μαμά πόσο νευρική ήταν, όταν νιώσαμε τα μάτια της θείας Μαίρης καρφωμένα πάνω μας. Όλοι βασικά την κοιτούν περίεργα και φαντάζομαι τι μπορεί να σκέφτονται. Ότι δεν πέρασαν καν 40 μέρες και πήγε με τον αδερφό του άντρα της. Η μαμά όμως δεν τους κοιτάει, απλά παρακολουθεί τον παπά αγνοώντας τους ψιθύρους και τα επικριτικά βλέμματα.
Αφού κοινωνήσαμε και σηκωθήκαμε για να πάμε στο νεκροταφείο, ήρθανε κάποιες γριές για να μας "συμπαρασταθούν". Παρά τα καλά τους λόγια, τα βλέμματά τους έστελναν αρνητισμό και μια μεγάλη κακία απέναντι στην μαμά, η οποία φαίνεται ψύχραιμη, δυνατή και καταλαβαίνω την προσπάθειά της να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
Προχωρήσαμε στο νεκροταφείο λοιπόν όλοι. Είχα να έρθω εδώ από την μέρα της κηδείας, που έκατσα όλη μέρα αφότου τελείωσε η κηδεία και μετά μου συμπαραστάθηκε ο Αντώνης. Πόσο θα θελα να ερχόταν και τώρα και να στεκόταν δίπλα μου.
"Αδερφέ μου, έφυγες τόσο νωρίς και τόσο άδικα. Οι καρδιές μας πάντα θα χτυπούν ένα χτύπο παραπάνω για σένα. Οι σκέψεις μας πάντα θα ξεφεύγουν λίγα λεπτά παραπάνω για σένα" αναγγέλλει ο Κώστας ενώ παρατηρεί όπως όλοι μας ότι κανείς δεν συγκινείται από τον λόγο του αλλά σχολιάζουν απρεπώς και ψιθυρίζουν κουτσομπολιά.
Ο Κώστας παίρνει μια βαθιά ανάσα για να μην εκραγεί από οργή. "Ο αδερφός μου έφυγε χωρίς να μάθει ποτέ το μεγάλο μου μυστικό" συνεχίζει με τρεμάμενο τόνο και όλοι ξαφνικά σκάνε και παρακολουθούν. "Η γυναίκα του, η γενναία και δυνατή Αντωνία, μεγάλωσε με αυτό το βάρος στην συνείδησή της και ελπίζαμε μια μέρα να του το πούμε. Τώρα φυσικά θα ξέρει ότι η Μαρτίνα, η μοναχοκόρη του, είναι δικό μου παιδί και της Αντωνίας". Αυτό ήταν, νιώθω τις καμπάνες να χτυπούν στα αυτιά μου. Τι αποκάλυψε μόλις; Όλοι σοκάρονται και κρατάνε τα στόματά τους από το να πέσουν στο πάτωμα. Εγώ κοιτάω την θεία Μαίρη που με έκπληξη βγάζει τα γυαλιά της και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Ούτε καν αυτή δεν το ήξερε.
"Αγαπώ τα παιδιά μου, τον Φώτη και την Έλενα, και θα πέθαινα γι' αυτά. Αλλά τώρα που η Μαρτίνα μου δεν έχει πατέρα, είναι υποχρέωσή μου να την φροντίζω και να την προστατεύω. Γιατί...ήτανε σίγουρα καρπός ενός απαγορευμένου αλλά και πραγματικού έρωτα" λέει ο Κώστας και κοιτάει την Αθανασία, συγκινημένος. Και αυτή έχει δακρύσει και τα χέρια της τρέμουν από την ένταση και προσπαθεί να ηρεμήσει.
Αφού λοιπόν τελειώσαμε και με το νεκροταφείο κι είπε ο παπάς αυτά που είχε να πει, προχωρήσαμε προς τα αυτοκίνητα για να πάμε να πιούμε καφέ και να κάνουμε το τραπέζι σ' όλους αυτούς. Καθώς όμως περπατάω, πέφτω πάνω στον Ηλία. Τα μάτια μου γουρλώνουν, δεν περίμενα να τον δω μπροστά μου εδώ.
"Ηλία;" τον κοιτάω σαν να βλέπω φάντασμα. Φοράει ένα μαύρο πουκάμισο και παντελόνι με μαύρη γραβάτα. Φαίνεται μετανιωμένος και λυπημένος. "Πώς κι από δω;" τον ρωτάω. "Μου λειψες. Το να σου κρατάω κακία είναι πιο δύσκολο απ' ό,τι περίμενα" μου λέει καθώς περπατάμε σιγά σιγά στο αυτοκίνητο.
"Θες να 'ρθεις στο καφενείο να τα πούμε;" τον ρωτάω και γνέφει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι βρίσκεται μπροστά μου. Φαίνεται πολύ σοβαρός απ' ό,τι συνήθως και μπορώ να πω αρκετά γοητευτικός. "Επικός λόγος του Κώστα. Εσείς στην οικογένειά σας πάντα έτσι κάνετε τις εκδηλώσεις σας; Σοκάροντας τον κόσμο;" με ρωτάει και χαχανίζω. "Ναι, μας αρέσει να ταράζουμε τα νερά" του λέω και ρουθουνίζει.
Καθόμαστε λοιπόν στο καφενείο όλοι μαζί κι ο Ηλίας δίπλα μου. Η μαμά φαίνεται πολύ χαρούμενη που ήρθε ο Ηλίας, και φαντάζομαι πιο πολύ για το σπίτι που νοικιάσαμε στη Θεσσαλονίκη για τους δυο μας. Ήθελε σώνει και καλά να μείνουμε μαζί.
Αρχικά, πίνουμε τον ελληνικό καφέ στη σιωπή ακούγοντας τις άλλες συζητήσεις. Οι περισσότεροι συζητούν φυσικά για το απαγορευμένο ζευγάρι της μαμάς και του Κώστα. Άντι να τιμήσουν τον πατέρα μου, ήρθαν για να επικρίνουν την οικογένειά μου. Μου προκαλούν αηδία αυτοί οι άνθρωποι.
"Έμαθα ότι συνελήφθη η Νάνσυ;" μου λέει ο Ηλίας και τον κοιτάω με έκπληξη. "Τα νέα διαδίδονται γρήγορα" του λέω. "Βρήκαν κανένα ίχνος για τον Σταμάτη;" με ρωτάει και χτυπάει το κινητό μου. Ο Αντώνης! "Με συγχωρείτε λίγο" τους λέω και σηκώνομαι και βγαίνω έξω ενώ βλέπω στο ύφος του Ηλία την δυσαρέσκειά του.
"Γεια τι έγινε χθες;" τον ρωτάω. "Δεν απολύθηκα, εντάξει, απλά με προειδοποίησε. Άλλωστε έχω προσφέρει πολλά στο γυμναστήριο, ειδικά το πρόγραμμα των 99 ημέρων" μου λέει και χαμογελάω. "Ναι...όντως" του λέω. "Αλλά δεν σε πήρα γι' αυτό, Μαρτίνα. Βρήκαν τις συνομιλίες της Νάνσυ με του Σταμάτη κι απ' ό,τι φαίνεται βρήκαν κάποια από τα ενδεχόμενα στέκια του Σταμάτη. Επίσης, εντόπισαν το κινητό του Φίλιππου και επιβεβαίωσαν ότι δεν είναι νεκρός και η φωτογραφία ήταν στημένη" μου λέει.
"Το ξερα!" του λέω με ένα νικητήριο ύφος, "Και...η Νάνσυ;" τον ρωτάω. "Βρίσκεται σε μεγάλο μπελά, μπορεί να μπει μέσα ισοβίως" λέει και κοκαλώνω. Δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη για την αλεπού πραγματικά. "Και πώς νιώθεις γι' αυτό;" τον ρωτάω και δεν απαντάει αμέσως. "Έχει βύσματα αυτή, πιστεύω θα καταφέρει συμβιβασμό. Εσύ πού είσαι;" με ρωτάει. "Στα σαράντα του μπαμπά" του απαντάω και σκαλώνει πάλι. "Αμάν, χίλια συγνώμη, Μαρτίνα μου, δεν ήθελα να σε ενοχλήσω, πραγματικά ξεχάστηκα τελείως!" μου απολογείται ενώ το χαμόγελό μου από το "Μαρτίνα μου" αρχίζει και πονάει τα μάγουλά μου. "Πέρασαν σαράντα μέρες ήδη; Σαν χθες μου φαίνεται" μου λέει και γνέφω. "Ναι...και μένα" του απαντάω.
Ήπιαμε λοιπόν τον καφέ και κονιάκ, και μετά φάγαμε ψητά, σαλάτες και πατάτες. Εγώ δεν έφαγα πολύ, τσίμπησα λίγο κρέας και σαλάτα και μετά με τον Ηλία βγήκαμε στην πίσω αυλή που είχε καναπέ-κούνια ανάμεσα στους θάμνους και τα δέντρα που έχουν φυτέψει. Η μυρωδιά του πράσινου μου θυμίζει πολύ το χθεσινό πρωί που πήγα για τρέξιμο με τον Αντώνη.
"Ο Αντώνης ήταν;" η ερώτηση του Ηλία με προσγειώνει απότομα. "Ε...ναι. Ήθελε να μου πει τα νέα για τη Νάνσυ και τον Σταμάτη. Ο Φίλιππος δεν είναι νεκρός τελικά" του λέω και με κοιτάει με περιέργεια. "Α δεν τα έμαθες αυτά; Ότι έκανε ο Σταμάτης την Μαρία να πιστέψει ότι εξαιτίας της δικής μου παρέμβασης, σκοτώθηκε ο Φίλιππος;" του εξηγώ και φαίνεται έκπληκτος.
"Δεν μπορώ να καταλάβω πια γιατί ακόμα ασχολείται μαζί μου και τι θέλει από μένα; Και τώρα έχει παρασύρει και τον Φίλιππο στα βρώμικα του σχέδια, δηλαδή έτσι μου 'ρχεται να τον βρω και να του πω 'Νίκησες, πες μου τι θέλεις και θα στο δώσω, οτιδήποτε, αρκεί να αφήσεις τους υπόλοιπους ήσυχους'". λέω στον Ηλία.
"Μην ανησυχείς, καραμέλα, μέχρι να πάμε Θεσσαλονίκη, θα τον έχουν ήδη συλλάβει και δεν θα μας ξαναπασχολήσει ποτέ ξανά" λέει ο Ηλίας και μου πιάνει το χέρι.
"Συγνώμη που πείσμωσα τόσο πολύ. Απλά ζήλεψα τόσο πολύ που ήσουν με τον Αντώνη συνέχεια και εμένα με έκανες στην άκρη" μου λέει και τότε τρώω φλασιά και τον κοιτάω. "Αυτό ήθελε ο Σταμάτης!" του λέω και με κοιτάει απορημένος.
"Δεν τον ενδιέφερε αν θα παντρευτεί ο Στέλιος με τον Αχιλλέα παρά τα όσα είπε η Νάνσυ. Ήξερε ότι εγώ κι ο Αντώνης ήμασταν κουμπάροι και ότι θα έπρεπε να συνεργαστούμε μαζί για να λύσουμε τα προβλήματα του γάμου κι έτσι τελικώς, θα σε έκανα στην άκρη αναγκαστικά! Είναι σατανικός..." λέω κι ο Ηλίας έχει μείνει να με κοιτάει.
"Δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ αυτό, Μαρτίνα. Αρχίζεις και με φοβίζεις" μου λέει και ρουθουνίζει. "Έχω αρχίσει και καταλαβαίνω πώς λειτουργεί το παρανοϊκό του μυαλό" του εξηγώ. "Αυτό που δεν πρόκειται να καταλάβω είναι τι θέλει να κερδίσει από όλο αυτό που μου κάνει. Θέλει να μείνω μόνη μου ώστε τι; Να είμαι μαζί του; Δεν μπορώ να καταλάβω πώς νομίζει ότι θα κάτσω μαζί του μετά από όλα αυτά που μου έκανε" του λέω.
"Νόμιζω ξέρω πώς το σκέφτεται. Έχει δυο πλευρές μέσα του που πολεμάνε. Τα δύο άκρα. Ο έρωτας και ο θάνατος. Μέσα του ξέρει ότι δεν μπορεί να σε έχει αλλά η μάχη του για σένα ίσως του δίνει μια ελπίδα ότι μπορεί μία στο εκατομμύριο να σε κερδίσει" λέει.
"Που σημαίνει ότι αν δεν τα καταφέρει...θα πάει στο άλλο άκρο" συνεχίζει και κοιτάω από το τζάμι τον Κώστα με την μαμά, σκεπτική. "Ένας βεβιασμένος έρωτας πονάει περισσότερο από έναν ελεύθερο θάνατο" ψιθυρίζω.
Χάρη στον Ηλία και στην δική του οπτική γωνία, αρχίζω και καταλαβαίνω τον Σταμάτη και το πώς μπορώ να τον νικήσω τελικά. Δεν είναι τελικά η εξυπνάδα του ούτε η πονηριά του που τον οδήγησαν εκεί που τον οδήγησαν.
Είναι η πληγή μέσα του.