Ξύπνησα μ' έναν απίστευτο πονοκέφαλο και...με έναν γυμνό Ηλία δίπλα μου! Τι στο καλό έγινε χθες; Ήπια τόσο πολύ, τα περισσότερα δε τα συγκράτησα αλλά θυμάμαι καλά όταν ανέβηκε πάνω μου ο Ηλίας. Μετά όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δε θυμάμαι τίποτα αλλά ακόμα έχω τη γεύση του στα χείλη μου. Και νιώθω μια μεγάλη ικανοποίηση γιατί ξέρω ότι πέρασα τέλεια και μ' έναν άνθρωπο που αγάπησα κάποτε και νομίζω ότι ακόμα αγαπώ μέσα μου.
"Καλημέρα..." άκουσα ξαφνικά τον Ηλία με μια βραχνάδα στην φωνή του, όσο τεντώνεται. Ένα υπέροχο χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του, σίγουρα πέρασε καλά κι αυτός. Εγώ είμαι καλυμμένη με το σεντόνι, για κάποιον λόγο ντρέπομαι που είμαι γυμνή δίπλα του. "Απόψε δεν πίνεις τίποτα στο club" μου λέει και γελάω, "Αυτό είναι σίγουρο!" του λέω και τότε έρχεται κοντά μου και πάει να με φιλήσει. "Ηλία..." του λέω και σταματάει και με κοιτάει, φοβισμένος. "Δεν σου έχω πει όλη την αλήθεια γι' απόψε, το πού θα πάμε και με ποιους" του λέω και με κοιτάει με περιέργεια.
"Δεν με νοιάζει που θα πάμε, καραμέλα μου, αρκεί να είμαι μαζί σου" μου λέει και προσπαθώ να του πω αλλά δεν μου βγαίνει γαμώτο, όταν με λέει καραμέλα και με κοιτάει μ' αυτά τα κουταβίσια ματάκια. Γαμώτο μου είναι τόσο γλυκούλης και όμορφος! Κάθεται και με κοιτάει χωρίς να λέμε τίποτα. "Γιατί με κοιτάς;" τον ρωτάω και ρουθουνίζει από χαρά. "Είσαι τόσο όμορφη...Τόσα χρόνια φανταζόμουν αυτή τη στιγμή, εσένα δίπλα μου στο κρεβάτι κι εγώ να νιώθω να θέλω να πετάξω στον ουρανό από ευτυχία" μου λέει και κοκκινίζω από ντροπή. Όπως με το πρώτο σημείωμα που είχε δώσει κρυφά στην τάξη που έλεγε "Είσαι η πιο όμορφη της τάξης". Είναι ωραίο να ακούς αυτές τις λέξεις.
Σηκωθήκαμε, μπήκα στο μπάνιο να κάνω ντουζ και ξαφνικά με το που γυρίζω τον βλέπω γυμνό μπροστά μου. Μου πέφτει το σαμπουάν από τα χέρια και σκύβουμε κι οι δυο να το πιάσουμε. Κοιτιόμαστε και εγώ πανικοβάλλομαι και γυρνάω από την άλλη, και κάνω πως πλένομαι. Φοβάμαι να τον κοιτάξω. Αυτός όμως δεν έχει κανένα φόβο, βάζει αφρόλουτρο στα χέρια κι αρχίζει να μου τρίβει την πλάτη. "Χαλάρωσε..." μου ψιθυρίζει και αφήνομαι στα χέρια του. Κάνει απίστευτο μασάζ και παρόλο που θα σπουδάσω φυσιοθεραπεία, το δικό μου μασάζ είναι άθλιο μπροστά σ' αυτό. Καθώς με τρίβει έρχεται και κολλάει πάνω μου και μου φιλάει τον λαιμό με πάθος. Εγώ κλείνω τα μάτια καθώς τρέχει το νερό πάνω μας και βγάζω ένα ηδονικό μουγκρητό. Τώρα που είμαι νηφάλια, νιώθω το σώμα του με όλες τις αισθήσεις μου.
Οι μυρωδιές ινδικής καρύδας και βανίλιας είναι τόσο έντονες από τα σαπούνια και όσο κολλάει πάνω μου εκείνος, νιώθω την διέγερση ακόμα πιο έντονα. Γυρίζω, κατεβάζοντας την άμυνα, και κοιτάω τον φόβο στα μάτια. Δε ξέρω γιατί με 'πιασε αυτό το άγχος πριν, καταλαβαίνω τώρα ότι είναι ο Ηλίας μπροστά μου. Δεν είναι κανένας ξένος παρόλο που η όλη εμπειρία μαζί του είναι εξωπραγματική σε σχέση με την σχολική πλατωνική μας σχέση. Αλλά δεν παύει να είναι ο Ηλίας, ο άνθρωπος που πρωταγάπησα, που μου έμαθε πώς είναι να νοιάζεται κάποιος για σένα. Του χαμογελάω και μου χαμογελάει. "Δεν σταμάτησα ποτέ να σ' αγαπώ" μου λέει κι αρχίζω να δακρύζω. "Ούτε εγώ" του απαντάω και φιλιόμαστε και μετά στεκόμαστε για λίγη ώρα σιωπηλοί, με κλειστά τα μάτια, μόνο με τα μέτωπά μας να ακουμπάει το ένα το άλλο.
Τελικά, αφού μας συνεπήρε το πάθος ξανά, αλλά αυτή τη φορά τελείως συνειδητά, κάναμε πρωτόγνωρο έρωτα στο ντουζ για αρκετή ώρα. Μετά ντυθήκαμε, εγώ στέγνωσα τα μαλλιά και όταν βγήκαμε από το δωμάτιο βλέπουμε τον Στέλιο να τρώει δημητριακά στο σαλόνι και την μαμά δίπλα του να καθαρίζει φασολάκια, βλέποντας μια πρωινή εκπομπή. Γυρίζουν και μας κοιτάνε ταυτόχρονα. "Έχω ξαναζήσει αυτή τη σκηνή;" ρωτάω τον Ηλία, λίγο φρικαρισμένη. "Καλημέρα, παιδάκια" λέει η μαμά μ' ένα πονηρό χαμόγελο κι ο Στέλιος χαιρετάει τον Ηλία. "Λοιπόν, θα περάσω να σε πάρω το βράδυ, πού είπες θα πάμε; Στο balux;" με ρωτάει κι εγώ κοιτάω τον Στέλιο, φοβούμενη ότι θα πει για το Ακρωτήρι γιατί κι αυτός θα πάει με τον Αχιλλέα. "Θα σου στείλω μήνυμα για το πού ακριβώς" λέω στον Ηλία και τον συνοδεύω στην πόρτα. Μου δίνει ένα φιλάκι και φεύγει.
"Έχει καφέ" μου λέει η μαμά, χωρίς να σταματήσει να μου χαμογελάει. "Ωραία" της λέω, αδιάφορα και πάω στην κουζίνα. Βάζω καφέ σκέτο και παίρνω ένα μήλο και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο. "Πού πας; Δε θες να καθίσεις λίγο να μιλήσουμε;" λέει η μαμά και προσπαθώ να βρω δικαιολογία αλλά τελικά κάθομαι στην πολυθρόνα μακριά τους. "Για πες, όλα καλά με τον Ηλία; Δεν ήξερα ότι τα ξαναβρήκατε μετά από τόσα χρόνια. Τι κάνει αυτός; Πού πέρασε;" με ρωτάει η μαμά και της λέω για την καλών τεχνών στη Θεσσαλονίκη κι η χαρά της δυναμώνει. "Τέλεια, τέλεια! Τουλάχιστον θα έχεις κάποιον εκεί να σε προστατεύσει" λέει. "Δεν πάει και στην Αυστραλία" σχολιάζει ο Στέλιος. "Ε και πάλι, είναι μια ξένη πόλη, θέλω να έχει κάποιον εκεί" απαντάει η μαμά. Ο Στέλιος με κοιτάει, προσπαθώντας να καταλάβει τι σκέφτομαι. "Τι;" τον ρωτάω.
"Τίποτα, ελπίζω να ξέρεις τι κάνεις" μου λέει και δεν απαντάω, πίνω καφέ και δαγκώνω το μήλο, νευρικά. "Εννοώ μετά από τον πόνο που σου προκάλεσε τότε..." λέει ο Στέλιος αλλά η μαμά τον διακόπτει. "Ήταν μικρά παιδιά τότε, Στέλιο, δεν ήταν για σχέση φυσικά. Σιγά μην ήξεραν τι κάνουν, αλλά τώρα τον είδες πώς έγινε. Ολόκληρος άντρας, και φαίνεται καλός και ευγενικός" λέει η μαμά ενώ εγώ δεν έχω βγάλει ούτε άχνα. Μια χαρά τα συζητάνε και μόνοι τους. Εγώ γνέφω απλά κλασικά. Τα έχουν αποφασίσει όλα για μένα.
"Τι θα φορέσεις απόψε; Έχεις να σου σιδερώσω τίποτα;" ρωτάει η μαμά τελειώνοντας με τα φασολάκια. "Το λευκό μου φόρεμα λέω να βάλω, το καινούριο από τα H&M" της λέω και μου γνέφει χαμογελώντας. "Αχ, αγάπη μου, πόσο χαίρομαι να σε βλέπω στα λευκά..." ξεκινάει η μαμά κι εγώ κι ο Στέλιος ξέρουμε τι ακολουθεί και βαριόμαστε απίστευτα. "Είμαι πολύ περήφανη, τόσα χρόνια προσπαθούσες να χάσεις βάρος και είδες, με σκληρή δουλειά, με υπομονή πόσα μπορείς να καταφέρεις;" συνεχίζει να μιλάει μόνη της κι εγώ απλά θέλω να σηκωθώ και να φύγω. "Λοιπόν, δε θέλω να ξενυχτήσεις πολύ απόψε, Μαρτίνα μου, αύριο φεύγουμε στις 9" λέει και τελειώνει. Μετά άρχισε να μου λέει για μια γνωστή της που θα στείλει το παιδί της σε μια κατασκήνωση που είχε πάει κι η Ελπίδα στο Γυμνάσιο και ήθελε πληροφορίες. "Εντάξει, εντάξει, θα τη ρωτήσω απόψε να μου δώσει!" της λέω και σηκώνομαι και πάω στο δωμάτιο. Με ζάλισε πραγματικά.
"Πες και στον Ηλία να έρθει αύριο αν θέλει, έχουμε χώρο. Μπορεί να βρείτε και σπίτι μαζί!" μου φωνάζει από το σαλόνι και δεν απαντάω. Να συγκατοικήσω με τον Ηλία;; Πολύ γρήγορα δεν προχωράμε;
Η μέρα πέρασε γρήγορα σχετικά, ετοιμαζόμουν για ώρες μέχρι που ήρθε η Μαρία από το σπίτι για να πάμε μαζί. Το άγχος μου που θα δω τον Αντώνη με τη Νάνσυ κορυφώνεται. Και με το γεγονός ότι δεν το χω πει στον Ηλία. Αχ Θεέ μου, πώς τα έκανα έτσι; Αλλά το σοκ μου μεγαλώνει όταν αντικρίζω την Μαρία.
Όχι με το φόρεμα το εμπριμέ που φορούσε όταν την γνώρισα, αλλά με τα μαλλιά της! Είναι πολύ πολύ ανοιχτά και μοιάζουν με περούκα. "Κουρεύτηκες;" την ρωτάω, λίγο σοκαρισμένη, αλλά προσπαθώντας να μη της το δείξω. "Ναι..." μου λέει, αναμασώντας τις κουβέντες της. Πάμε στο δωμάτιο και αρχίζω να της λέω για τον Ηλία και τι έγινε και την ρωτάω πώς να του πω την αλήθεια, αλλά παρατηρώ ότι δεν μιλάει και δεν με προσέχει πολύ. Έχει καθίσει στο κρεβάτι και με κοιτάει, σιωπηλή. Το πρόσωπό της φαίνεται πολύ κουρασμένο και θλιμμένο. Η καρδιά μου σφίχτηκε λίγο με την εικόνα γιατί δεν την έχω ξαναδεί έτσι, είναι πάντα μέσα στη χαρά και τη ζωντάνια.
"Τι έχεις, Μαρία μου;" την ρωτάω, ανήσυχη και πάω και κάθομαι δίπλα της. Τα μάτια της αρχίζουν και δακρύζουν και τώρα αρχίζω πραγματικά να φοβάμαι. Με κοιτάει μ' ένα βλέμμα κενό και ύστερα βγάζει τα τσιμπιδάκια από τα μαλλιά και με μια κίνηση βγάζει την περούκα. Είναι εντελώς καραφλή! Έχω πάθει σοκ! "Τι...;" προσπαθώ να τη ρωτήσω αλλά δεν βγαίνουν τα λόγια από το στόμα μου.
"Εδώ και καιρό έχω ξεκινήσει χημειοθεραπείες..." μου λέει και η καρδιά μου σταμάτησε. "Τι έχεις;" την ρωτάω, σοκαρισμένη. "Οξεία λευχαιμία" μου απαντάει και μένω. Δε μπορώ να το πιστέψω, όλον αυτόν τον καιρό έκρυβε κάτι τόσο σοβαρό κι εγώ το μόνο που έκανα είναι να κριτικάρω το γέλιο της! Είμαι απαίσια φίλη! Αμέσως την αγκαλιάζω σφιχτά κι αυτή κλαίει στον ώμο μου, κι εγώ μαζί της. "Δεν ήθελα να σου πω τίποτα, δεν μ' αρέσει να στεναχωρώ τους γύρω μου αλλά αυτή η θεραπεία είναι τόσο απαίσια, τόσο κουραστική, και δεν αντέχω άλλο, Μαρτίνα!" κλαψουρίζει και εγώ της χαϊδεύω την πλάτη, συμπονετικά. "Τώρα όμως είμαι δίπλα σου, Μαρία μου, σ' ότι χρειαστείς, εντάξει;" της λέω και μένουμε για λίγη ώρα εκεί, αγκαλιασμένες. Από μέσα μου κάνω την προσευχή μου να γίνει καλά αυτή η γλυκιά ύπαρξη, δεν της αξίζει αυτή η ταλαιπωρία πραγματικά, νιώθω τόσο πολύ τον πόνο της. Το κουδούνι χτυπάει, πρέπει να ήρθε ο Ηλίας. Η Μαρία μου ζητάει να μην πω τίποτα σε κανέναν, αν και όλοι θα παρατηρήσουν το μαλλί της και την αλλαγή στη διάθεσή της. Αλλά εγώ το υπόσχομαι έτσι κι αλλιώς. Και τους ωκεανούς και τις θάλασσες να μου ζητούσε τώρα ή να γελάσουμε δυνατά σε όλο το mall θα το έκανα αμέσως!
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του Ηλία, μια μαύρη μερσεντές και ξεκινάμε. Στον δρόμο προς την παραλιακή, με ρωτάει "Τελικά δεν μου έστειλες, πού πάμε;" ρωτάει κι εγώ ξεροκαταπίνω. "Στο Ακρωτήρι" του λέω και γνέφει. "Είσαι πολύ όμορφη απόψε, το φόρεμά σού πάει πολύ" μου λέει ο Ηλίας, "το άσπρο είναι το χρώμα σου, είσαι σαν άγγελος" συνεχίζει, και η Μαρία κάνει "Ωωωω" στο πίσω κάθισμα, συγκινημένη. "Ηλία, λέγεσαι Λεγάκης, ε; Καμιά συγγένεια με τον τραγουδιστή;" τον ρωτάει η Μαρία κι αυτός γελάει και λέει "Όχι". "Κρίμα" απαντάει η Μαρία, απογοητευμένη. "Αλλά ξέρω τον Σταν" της λέει κι η Μαρία ζητωκραυγάζει, "Εντάξει, τώρα σε συμπάθησα" του λέει και όλως τυχαίως παίζει ένα τραγούδι του Σταν και δυναμώνω τη μουσική και τραγουδάμε δυνατά καθώς τρέχουμε στην Βουλιαγμένης. Κοιτάω από το καθρεφτάκι την Μαρία που τραγουδάει και χαμογελάω, συγκινημένη. Ένα δάκρυ έτρεξε και ο Ηλίας το παρατηρεί προτού το σκουπίσω όπως όπως.
Με κοιτάει, ανήσυχος και μου κάνει νόημα, μπερδεμένος. Εγώ κουνάω το κεφάλι, για να του δείξω ότι δεν τρέχει τίποτα. Μετά από λίγο, φτάνουμε τελικά στο Ακρωτήρι και το πόδι μου αρχίζει να τρέμει και ο Ηλίας με ρωτάει τι συμβαίνει και αν δεν του πω δεν βγαίνει από το αυτοκίνητο. "Εγώ μπορώ να βγω; Ήπια πολύ καροτόζουμο και δε θέλω να το βγάλω μέσα σ' αυτό το ακριβό αυτοκίνητο" λέει η Μαρία και βγαίνει. "Δεν σου είπα όλη την αλήθεια γιατί είμαστε εδώ. Απόψε γίνεται το πάρτι του γυμναστηρίου. Είναι οι φίλοι μου όλοι εδώ, κι ο Στέλιος με τον Αχιλλέα θα έρθουν αργότερα..." του λέω και συμπληρώνει "...κι ο Αντώνης φυσικά;". Αυτό ήταν, θέλω να πεθάνω αμέσως. "Ναι, ίσως είναι κι αυτός" του λέω και φαίνεται αρκετά θυμωμένος. "Οπότε εγώ είμαι...τι; Το κάλυμμά σου;" με ρωτάει, έτοιμος να εκραγεί. "Όχι, αλήθεια ήθελα να έρθεις!" του λέω, αν και ήταν ψέμα γιατί αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός. "Και τότε γιατί δεν μου το είπες;" με ρωτάει.
"Δεν ήξερα πώς θα αντιδρούσες και αν θα ήθελες" του λέω και γνέφει, απογοητευμένος. "Ενώ τώρα που είμαστε εδώ, τι, με παγίδεψες κατά κάποιον τρόπο;" μου λέει, και δεν ξέρω τι να πω, προσπαθώ να βρω λόγια, "Ηλία, το ομολογώ, όταν σε κάλεσα το έκανα γι' αυτό αλλά...τώρα που ήρθαμε πιο κοντά αυτές τις μέρες, κατάλαβα πόσο καλός είσαι και γλυκός και στοργικός και έτσι μου ήταν ακόμα πιο δύσκολο να στο πω. Δεν ήθελα να σε πληγώσω! Αλλά δεν με νοιάζει ο Αντώνης πλέον, καθόλου! Το ορκίζομαι!" του λέω και δεν μιλάει. "Πάμε μέσα, πιστεύω ότι ακόμα μπορούμε να περάσουμε καλά. Τόσον κόσμο έχει, τι πιθανότητες έχουμε να είμαστε δίπλα στον Αντώνη;" μου λέει.
Μπαίνουμε λοιπόν στο club, που είναι γεμάτο φυσικά, κοιτάω τριγύρω, βλέπω την πισίνα με την ντισκόμπαλα πιο πέρα και παίρνω μια βαθιά αναπνοή. "Κράτησε με μακριά από εκείνη την πισίνα" λέω στον Ηλία και προχωρούμε ανάμεσα στον κόσμο, μέχρι που φτάνουμε στους καναπέδες. "Μαρτίνα!!!" φωνάζει η Μαρία που κάθεται εκεί δίπλα στην Ελπίδα, τον Μάρκο και τον Νίκο. Πάμε και καθόμαστε κι εμείς απέναντί τους. "Ωραία!" φωνάζει η Ελπίδα λόγω της δυνατής μουσικής, και της φωνάζω "Ευχαριστώ! Έχουν έρθει όλοι;" την ρωτάω και μου γνέφει και μου δείχνει προς την πισίνα. Κοιτάω καλύτερα και παρατηρώ τον Αντώνη με την Νάνσυ και άλλους γυμναστές να στέκονται και να πίνουν. Ο Αντώνης φοράει ένα καρό πουκάμισο μπλε-κόκκινο και καλό μπλε παντελόνι με μποτάκια. Τα μαλλιά του όλα χτενισμένα προς τα πίσω. Η Νάνσυ φυσικά μια Αφροδίτη, φοράει ασημένιο φόρεμα κοντό πολύ, στράπλες, και τα μαλλιά της είναι σαν από περιοδικό κομμωτηρίου.
Ανακατεύομαι λίγο που τους βλέπω να γελάνε και να μιλάνε, ενώ ο Ηλίας με κοιτάει. "Όλα καλά;" με ρωτάει, με ψυχραιμία και γνέφω και του δίνω ένα φιλί. Η Ελπίδα μας κοιτάει, σοκαρισμένη. "Ώστε τα φτιάξατε τελικά;" μας ρωτάει, εγώ κουνάω το κεφάλι αρνητικά, αντίθετα με τον Ηλία που γνέφει θετικά. Κοιτιόμαστε. "Τα 'χουμε;" τον ρωτάω και χαμογελάει και μετά γνέφει ξανά. "ΟΚ, τα 'χουμε τότε!" λέω γελώντας, ενώ η Ελπίδα μας συγχαίρει όχι πολύ ενθουσιασμένη και σηκώνεται με την Μαρία και τον Μάρκο να πάνε να χορέψουν.
Έρχεται ένας γκαρσόνος και παραγγέλνω μια κόκα διαίτης, ο Ηλίας βότκα με λεμόνι και ο Νίκος τζιν με πορτοκάλι και μπίτερς. "Έχει τίποτα η Ελπίδα;" ρωτάω τον Νίκο κι εκείνος γνέφει, λίγο απογοητευμένος. "Ναι, μαλώσαμε πριν επειδή μου γεμίσανε το πρόγραμμα στο γυμναστήριο και τα Χριστούγεννα έκλεισα να πάω στην οικογένειά μου στη Σαντορίνη" λέει και γνέφω με κατανόηση. "Κουράγιο, θα ηρεμήσει και θα καταλάβει με τον χρόνο της. Πίστεψέ με, την ξέρω πολλά χρόνια" του λέω.
Σε μια άκυρη στιγμή, κοιτάω τριγύρω τον κόσμο και η ματιά μου συναντιέται με του Αντώνη. Δεν κάνουμε καμία έκφραση και οι δυο, απλά κοιταχτήκαμε για λίγο και γυρίσαμε στους δικούς μας. "Πάω τουαλέτα" λέω στον Ηλία, αναστατωμένη.
Κοιτιέμαι στον καθρέφτη και ρίχνω λίγο νεράκι. Τι κάνεις εδώ, Μαρτίνα; Σκέφτομαι. Είναι κι οι δυο τόσο όμορφοι και τόσο...τόσο καλοί αλλά δεν ξέρω τι θέλω πια; Ήρθε το παρελθόν μου σαν τυφώνας και μου μπέρδεψε το μυαλό και την καρδιά. Ακούω ξαφνικά την Νάνσυ να έρχεται με την φίλη της την δικηγόρο και αμέσως κρύβομαι στην τουαλέτα.
"Απόψε θα γίνει το μοιραίο" λέει η Νάνσυ καθώς βάφεται, κι η φίλη της την ρωτάει "Τα φερες;" και ακούω ένα κουτάκι με χάπια να ταρακουνούνται. "Δύο από αυτά μαζί με το ουίσκι του και δεν θα καταλάβει πώς έγινε. Ευχήσου μόνο να 'ναι καρπερός και να πιάσω παιδί με την πρώτη" λέει η Νάνσυ και φεύγουν, γελώντας σαν μάγισσες. Δεν πιστεύω στα αυτιά μου, αυτή θέλει να τυλίξει τον Αντώνη μια και καλή. Αχ Θεέ μου, τι να κάνω; Πρέπει να τον προστατεύσω αλλά και πάλι μήπως πρέπει να μείνω έξω από τη ζωή του τελικά; Όχι, δε μπορώ να αφήσω να γίνει κάτι τέτοιο τώρα που το ξέρω μάλιστα. Με τίποτα!
Βγαίνω αμέσως από το μπάνιο και βλέπω την Νάνσυ να περιμένει στο μπαρ για να πάρει ποτά, κι έτσι βρίσκω την ευκαιρία να πάω στον Αντώνη. Σπρώχνω τον κόσμο, και επιταχύνω, αγχωμένη. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Ηλία από τους καναπέδες να μου κάνει νόημα να πάω εκεί. Αχ Θεέ μου, τι θα κάνω; Πρέπει να διαλέξω, να πάω αριστερά στον Ηλία και να αφήσω τον Αντώνη στον κίνδυνο ή δεξιά στον Αντώνη και να πληγώσω τον Ηλία;
Μπροστά μου πετάγονται η Μαρία με την Ελπίδα και τον Μάρκο, χορεύοντας. "Χόρεψε μαζί μας, Μαρτίνα!" λέει ο Μάρκος ο οποίος δεν αφήνει από τα χέρια του την Μαρία όσο χορεύουν. "Ε ναι...σε λίγο" τους λέω και η Ελπίδα με κοιτάει με περιέργεια. "Τι συμβαίνει;" με ρωτάει με πονηριά και την κοιτάω, απελπισμένη για βοήθεια, και μετά κοιτάω τον Ηλία και τον Αντώνη ξανά και αμέσως καταλαβαίνει το δίλημμα. Ευτυχώς είναι αρκετά πονηρή. Αμέσως λοιπόν πηγαίνει στους καναπέδες και κάθεται δίπλα στον Ηλία και του πιάνει τη συζήτηση και μάλιστα φροντίζει να μπαίνει μπροστά του για να μην βλέπει τι κάνω.
Η Νάνσυ έχει στα χέρια της δύο ποτήρια με ουίσκι και κατευθύνεται στον Αντώνη! Αμέσως λοιπόν πάω και στέκομαι δίπλα του. "Γεια, πώς πάει;" του λέω, δήθεν άνετα, και με κοιτάει, άβολα. "Καλά...Έτρεχες;" με ρωτάει ο Αντώνης, απορημένος από τον ιδρώτα στο μέτωπο. "Όχι, χόρευα λίγο." του λέω, "Μόνη σου;" με ρωτάει, ειρωνικά. "Ναι, ο Ηλίας είναι κουρασμένος, δεν κοιμήθηκε πολύ χθες το βράδυ. Κι εγώ άστα, έχω σκουριάσει τελικά" του λέω και χαμογελάει, "Α τώρα που το 'πες. Είδα στο πρόγραμμα ότι με ξαναπροσέλαβες για την Δευτέρα;" με ρωτάει και γνέφω, "Ε ναι...επειδή τελείωσα με την σχολή χορού και έχω πληρώσει για λίγες μέρες ακόμα, και δεν είχε άλλον γυμναστή..." του λέω αλλά με διακόπτει.
"Δεν υπάρχει πρόβλημα, Μαρτίνα, δεν χρειάζεται να δικαιολογείσαι. Άλλωστε σου έδωσα μια υπόσχεση να σε βοηθήσω στις αρχές. Και εκτός αυτού μου..." πάει να πει αλλά πετάγεται η Νάνσυ ανάμεσά μας και του δίνει αμέσως το ποτήρι με το ουίσκι. "Μαρτίνα! Πώς πάει; Τι ντύθηκες, νυφούλα;" μου λέει η τσούλα αλλά εγώ "καρφώνω" το ποτήρι του Αντώνη με απόλυτο τρόμο. "Ναι, είδες; Τι κάνεις;" την ρωτάω χωρίς να την κοιτάξω καν.
"Δεν ξέρω αν έμαθες για το διαζύγιο; Είδες; Δεν είμαι και τόσο κακιά τελικά" λέει η Νάνσυ κι ο Αντώνης πάει να πιει αλλά σταματάει τελευταία στιγμή για να μιλήσει, "Α ναι, τι κάνει ο αδερφός σου; Θα παντρευτούν τελικά στη Νέα Υόρκη;" ρωτάει κι η Νάνσυ γελάει. "Ποιος θα ντυθεί νύφη; Ο Στέλιος; Συγνώμη, αλλά μου φαίνεται απόλυτα γελοίο, ο γάμος δεν είναι για τους gay...είναι απλά λάθος" λέει η Νάνσυ και ο Αντώνης κουνάει το κεφάλι του, διαφωνώντας, και πάει να πιει μια γουλιά.
Το βλέπω να γίνεται σε slow-motion μπροστά μου. Το μυαλό μου θολώνει, και ακούω την φωνή της Νάνσυ στο κεφάλι μου να λέει "το παιδί μου και του Αντώνη" και αυθόρμητα κάνω μια με το χέρι και του ρίχνω το ποτό και σπάει στο πάτωμα. Η Νάνσυ ωρύεται και όλοι κοιτούν. "Είσαι καλά;;" ρωτάει ο Αντώνης, σοκαρισμένος. Εγώ κοιτάω τριγύρω, αμήχανα, θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί! Μετά που γυρίζω λίγο το κεφάλι βλέπω τον Ηλία που κοιτάει το σκηνικό από μακριά, με απόλυτο σοκ.
"Συγνώμη αλλά...δεν πρέπει να πιεις" του λέω και πάω να φύγω, ντροπιασμένη, "Είσαι τελείως ηλίθια;;" ουρλιάζει η Νάνσυ και πάει να μ' ακολουθήσει, θυμωμένη, αλλά γλιστράει από το ποτό που χύθηκε και πέφτει στην πισίνα με την τεράστια ντισκόμπαλα στην μέση. Όλοι σκάνε στα γέλια, εκτός από τον Αντώνη ο οποίος απλώνει το χέρι του για να το πιάσει η Νάνσυ και να την βοηθήσει να ανέβει. Το μακιγιάζ της έχει πασαλειφτεί, το τέλειο μαλλί της έχει χαλάσει και το φόρεμα της είναι μούσκεμα! Κι η ίδια πιο εξαγριωμένη από ποτέ. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ τελικά και σκάω στα γέλια, αλλά ο Αντώνης με κοιτάει, αγανακτισμένος και απογοητευμένος, καθώς συνοδεύει την Νάνσυ στην έξοδο.
Μετά από λίγο έρχεται ο Ηλίας και με βρίσκει, ενώ η Ελπίδα με τον Νίκο πήγαν στο μπάνιο να φασωθούν. Ο Μάρκος πηγαίνει να παραγγείλει ποτό και η Μαρία εξουθενωμένη κάθεται στον καναπέ με το πρόσωπο στο τραπέζι. "Μπορείς να μου εξηγήσεις τι έγινε μόλις;" με ρωτάει ο Ηλίας, έκπληκτος. "Δεν θα καταλάβεις και να σου πω" του λέω και αυτός κουνάει το κεφάλι του και πάει στο μπαρ να παραγγείλει χωρίς να σχολιάσει τίποτα. Τα έχω κάνει μπαντάρα, κυριολεκτικά, σκέφτομαι καθώς βλέπω μια γκαρσόνα να καθαρίζει το ουίσκι από το πάτωμα.
Ο Μάρκος εμφανίζεται δίπλα μου, "Μαρτίνα, τι συμβαίνει με την Μαρία; Είναι πολύ περίεργη απόψε" με ρωτάει. "Υποσχέθηκα να μην πω τίποτα, Μάρκο, αλλά η Μαρία περνάει μια πολύ δύσκολη φάση και χρειάζεται πολλή υποστήριξη" του λέω και γουρλώνει τα μάτια του. "Τι συμβαίνει;; Πες μου, Μαρτίνα, σε ικετεύω; Είναι άρρωστη;" με ρωτάει σχεδόν κλαίγοντας. Εγώ του χαμογελάω. "Την αγαπάς πραγματικά, ε;" του λέω και γνέφει. "Πώς γίνεται να μην την αγαπάει κανείς;" μου λέει.
"Μάρκο, εσύ ήσουν ο μασκοφόρος με τα κόκκινα, ε;" τον ρωτάω κι εκείνος γυρνάει το βλέμμα του στο πάτωμα με ενοχές. Γνέφει καταφατικά. "Το ξερα. Εφόσον λοιπόν την αγαπάς πραγματικά, μην ρωτήσεις τίποτα άλλο ούτε εμένα ούτε την ίδια αν είναι καλά, γιατί δεν είναι. Απλά να είσαι κι εσύ δίπλα της. Σε χρειάζεται και ξέρω κι ότι σ' αγαπάει πολύ κι αυτή. Αλλά θέλει έναν ήρωα τώρα, κάποιον να την κρατήσει ζωντανή" του λέω και μου χαμογελάει. "ΟΚ λοιπόν, ο Μάρκομαν έχει δουλειά απόψε! Ο Μάρκομαν στη διάσωση!" φωνάζει, "Αλήθεια θα κρατήσεις το 'μάρκομαν' τελικά;" τον κοροϊδεύω, και αυτός πάει αμέσως στον καναπέ και κάθεται δίπλα της και την αγκαλιάζει. Τους κοιτάω, χαρούμενη, αλλά και τόσο φοβισμένη για την Μαρία.
Το κινητό μου παίρνει φωτομήνυμα! Έχω να πάρω τέτοιο από την εποχή του Αντρέα Κ. Είναι σκαναρισμένο ένα χαρτί από μαιευτήριο. Η ημερομηνία πηγαίνει πίσω στο Γυμνάσιο λίγους μήνες αφότου είχα χωρίσει. Το όνομα της μητέρας: Ελπίδα Καραϊσκάκη. Η Ελπίδα τότε υποτίθεται έλειπε για λίγους μήνες χειμώνα κι άνοιξη και μαζί με το καλοκαίρι όλο στην κατασκήνωση που τυχαία ανέφερε νωρίτερα και η μαμά! Αυτό όμως ήταν το πρώτο σοκ. Όνομα πατρός: Ηλίας Λεγάκης!!! Αμέσως παίρνω ένα μήνυμα στο καπάκι: Αυτοί είναι οι φίλοι σου! Χαχα Παρακαλώ. Σταμάτης" Το κινητό μου πέφτει κατευθείαν και σπάει η οθόνη. Μένω στη θέση μου για λίγη ώρα για να επεξεργαστώ αυτό που μόλις είδα. Ένας απίστευτος θυμός με κατακλύζει και νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται και την πλάτη μου να μαχαιρώνεται απανωτά.
"Σου 'πεσε το κινητό" λέει ο Ηλίας και το αρπάζει από το έδαφος. Η οθόνη έγινε θρύψαλα αλλά μπορεί να δει την φωτογραφία. Τα μάτια του γουρλώνουν. "Τι είναι αυτό;" με ρωτάει, σοκαρισμένος. Από πίσω εμφανίζονται η Ελπίδα με τον Νίκο. "Τι έγινε καλέ, τι βλέπετε;" ρωτάει η Ελπίδα και ο Ηλίας της λέει "Ξέρει..." "Τι ξέρει;" τον ρωτάει, μπερδεμένη. "Ξέρει για το παιδί μας, Ελπίδα!" της φωνάζει κι ο Νίκος σοκάρεται επίσης και τους ρωτάει "Ποιο παιδί;;"
Εγώ δεν μιλάω, ούτε καν τους κοιτάω, προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να μην τσιρίξω. Απλά ακούω. "Μαρτίνα, άκου με λίγο, σε παρακαλώ! Ήταν ένα ατύχημα! Το παιδί το θέσαμε προς υιοθεσία και υποσχεθήκαμε να μην ξαναμιλήσουμε γι' αυτό!" λέει η Ελπίδα που έρχεται μπροστά μου και προσπαθεί να μου τραβήξει την προσοχή να την κοιτάξω. Εγώ όμως κοιτάω στο κενό.
"Μαρτίνα, σε παρακαλώ, άκου μας! Ήταν ένα λάθος μεγάλο, ένα μεθυσμένο λάθος, και..." πάει να πει ο Ηλίας ενώ ο Νίκος, εξοργισμένος, φεύγει από το club. Επιτέλους τα μάτια μου κοιτούν την Ελπίδα, η οποία έχει πλαντάξει στο κλάμα. "Συγχώρεσε με, Μαρτίνα, σε παρακαλώ! Δεν περίμενα να το μάθεις ποτέ! Ήταν ένα λάθος!!!" μου φωνάζει.
Με απόλυτη ψυχρή ψυχραιμία εγώ, "Όλα αυτά τα χρόνια με έκανες να πιστεύω ότι ο Ηλίας με χώρισε γιατί με θεωρούσε χοντρή. Με έβλεπες που ήμουν στην κατάθλιψη και δεν μίλησες, με άφησες να το πιστεύω και η ζωή μου μετατράπηκε σε μια ατέλειωτη φούσκα ανασφάλειας, σε μια κόλαση από κόμπλεξ. Σου συγχώρεσα πάρα πολλά λάθη, Ελπίδα. Αλλά αυτό...δεν πρόκειται ποτέ" της λέω. "Μαρτίνα, σε παρακαλώ, δεν μπορούσα να στο πω, κατάλαβε με" μου λέει, αλλά εγώ διατηρώ κρύο το βλέμμα μου απέναντί της. "Τελείωσε, Ελπίδα. Ότι υποτίθεται ότι είχαμε, πέστο φιλία, πέστο μαλακία, τελείωσε απλά!" δεν αντέχω και ουρλιάζω "ΤΕΛΟΣ!" και αποχωρώ γρήγορα, γεμισμένη με δάκρυα και οργή.
Καθώς βγαίνω από το club, ο Ηλίας αμέσως τρέχει και γονατίζει μπροστά μου. "Σε παρακαλώ, Μαρτίνα μου, συγχώρεσε με. Ήμουνα βλάκας, ανώριμος, γεμάτος ορμόνες και είχαμε πιει τόσο πολύ και...ότι και να πω το ξέρω ότι δεν το δικαιολογεί αλλά πίστεψε με, σ' αγαπώ τόσο πολύ! Τόσο τόσο τόσο πολύ!!!" μου φωνάζει, με δάκρυα στα μάτια.
"Το μόνο που νιώθω τώρα είναι η απόλυτη προδοσία από την κολλητή μου. Ήξερα ότι είναι ανώριμη και τσούλα αλλά...όχι τόσο που..." τα λόγια μου πλέον δεν βγαίνουν από το στόμα καθώς δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Ο Ηλίας με αγκαλιάζει και κλαίω στον ώμο του. Τουλάχιστον τώρα ξέρω ότι δεν έφταιγα εγώ που με χώρισε αλλά γιατί δεν άντεχε τις ενοχές που πήγε με την κολλητή μου και την άφησε έγκυο.
Μπορεί να έφυγε ένα αιώνιο βάρος από πάνω μου, ότι δεν με άφησε γιατί ήμουν όπως ήμουν, αλλά η καρδιά μου πονάει τόσο πολύ για την Ελπίδα και αυτό που μου προκάλεσε τόσα χρόνια. Δεν ήταν πραγματική φίλη τελικά και μόνο τώρα μπορώ να το συνειδητοποιήσω δυστυχώς. Το ξέρω δεν είναι κακιά επίτηδες, αλλά άμυαλη και εγωίστρια. Χωρίς ηθικούς φραγμούς. Δεν την κατηγορώ γι' αυτό που είναι, αλλά δεν μπορώ πλέον να είμαι δίπλα σ' έναν τέτοιο άνθρωπο. Απλά δεν γίνεται...
Μετά ήρθε κι ο Στέλιος με τον Αχιλλέα και τους είπα τι έγινε. Ο Στέλιος είχε πάθει σοκ καθώς και αυτός την ήξερε τόσα χρόνια αλλά κάτι τέτοιο δεν το περίμενε με τίποτα. Τελικά, μπήκα στο αυτοκίνητο με τον Ηλία, ενώ ήξερα ότι η Μαρία θα έφευγε με τον Μάρκο. Τον αγνοώ παντελώς, δεν του μιλάω, δεν τον κοιτάω, είναι πάλι ένα φάντασμα.
Καθώς φεύγαμε, κοίταξα λίγο πίσω κι είδα την Ελπίδα να με κοιτάει και να σπαράζει στο κλάμα. Την έβλεπα να απομακρύνεται καθώς φεύγαμε, και με τον ίδιο τρόπο την ξερίζωσα από την ειδική θέση της στην καρδιά μου. Ήξερα τότε ότι δεν θα την ξαναέβλεπα και δεν θα προσπαθούσε ξανά να μου ζητήσει συγνώμη όπως τις άλλες φορές, γιατί απλά ήταν έξυπνη να καταλάβει ότι δεν υπάρχει συγχώρεση και λόγια αρκετά για να δικαιολογήσουν κάτι τέτοιο. Και έτσι μάλιστα έγινε. Την Ελπίδα δεν την ξαναείδα έκτοτε...