Κοιμήθηκα 2 ώρες στην αγκαλιά του Αντώνη χθες το βράδυ. Άνοιξα τα μάτια μου, νωρίς το πρωί, στις 7 και τον αντίκρυσα δίπλα μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, νόμιζα ότι ήταν ένα όνειρο, ένα απ' αυτά που ντρέπεσαι να τα πεις στους άλλους. Είναι τόσο όμορφος ακόμα κι όταν κοιμάται, πηγαίνω κοντά και του δίνω ένα πεταχτό φιλί.
Ύστερα σηκώνομαι και ντύνομαι και τότε τον ακούω να χασμουριέται και να τεντώνεται. "Καλημέρα" μου λέει μ' ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο. Του χαμογελάω γλυκά και του λέω "Πρέπει να φύγω".
"Γιατί βιάζεσαι, πού έχεις να πας; Για τρέξιμο;" μου λέει ειρωνικά και τον κοιτάω, νευριασμένη. "Όχι, Αντώνη, έχω μάθημα χορού και μετά να παραγγείλω το φόρεμα για την μασκαράδα" του λέω και με κοιτάει με περιέργεια. "Μασκαράδα;" με ρωτάει. "Α ναι, σωστά, δεν ξέρεις. Σε μια βδομάδα θα κάνουμε με τις σχολές μια μασκαράδα" του λέω.
"Α ωραίο ακούγεται. Και με ποιον θα χορέψεις; Υπάρχει θέση για παρτενέρ;" με ρωτάει καθώς σηκώνεται και ντύνεται. "Μ' έναν, δεν τον ξέρεις" του λέω. "Είναι πιο ωραίος από μένα;" με ρωτάει. "Χμμ" κάνω πως σκέφτομαι. "Όχι, βέβαια, δεν υπάρχει πιο ωραίος από σένα" του λέω και έρχεται και με πιάνει απ' την μέση ξαφνικά, με γέρνει προς τα πίσω και μου δίνει ένα παθιασμένο φιλί. "Θέλω την γεύση των χειλιών σου για πάντα στα δικά μου" μου ψιθυρίζει και μου δίνει ένα ακόμα φιλί.
Αφού φάγαμε λίγα φρούτα και ασπράδια αβγών για πρωινό, με πήγε σπίτι να κάνω ένα ντουζ και να αλλάξω για την σχολή. Προτού όμως φύγω, με προλαβαίνει η μαμά και με σταματάει. "Μαρτίνα, πού ήσουν χθες το βράδυ;" με ρωτάει, ανήσυχη.
"Όπου θέλω ήμουν" της απαντάω. "Σε παρακαλώ, θέλω να μιλήσουμε" μου λέει με δάκρυα στα μάτια κι ενώ άρχισα να νιώθω λίγο άσχημα, έπρεπε να φύγω για να μην αργήσω για το μάθημα.
Καθόλη την διάρκεια του μαθήματος, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι την προηγούμενη νύχτα. Όλες με ρωτούσαν τι σκέφτομαι και γιατί χαμογελάω σαν χαζό. Ειδικά η Ρωξάνη προσπαθούσε ώρες να με πείσει να της πω, αλλά δεν ήθελα. Εντάξει, δεν τις ξέρω και τόσο καλά, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να το πω σε κάποιον.
Έτσι λοιπόν, πήγα για καφέ με την Μαρία και την Ελπίδα στο Mall να τους πω τα νέα. "Επιτέλους" λέει η Ελπίδα αδιάφορη, ενώ η Μαρία άρχισε να κλαίει από συγκίνηση. "Καλά ας ηρεμήσουμε λίγο" της λέω. "Είμαι τόσο χαρούμενη, εγώ με τον Φίλιππο, η Ελπίδα με τον Νίκο κι εσύ επιτέλους με τον Αντώνη" λέει η Μαρία. "Ποιος σου είπε ότι είμαι με τον Νίκο; Απλά βγαίνουμε λίγο παραπάνω για να κατάφερουμε να βρούμε τον βλάκα τον Αντρέα" λέει η Ελπίδα.
"Κι εγώ...δεν ξέρω βασικά τι σχέση έχω με τον Αντώνη. Είναι πολύ περίεργο" της λέω. "Είμαι τόσο τρελαμένη όμως, μου 'χει πάρει τα μυαλά" τους λέω και η Μαρία πετάγεται "Μια φορά ο αδερφός μου χτύπησε πολύ δυνατά το κεφάλι του στον τοίχο που έπαθε διάσειση και με φώναζε Ντόρα". Την κοιτάμε κι οι δυο, μπερδεμένες. "Μερικές φορές ακόμα με φωνάζει Ντόρα στον ύπνο του" λέει.
"Και με τον Ηλία τι θα κάνεις;" ρωτάει η Ελπίδα. "Τι εννοείς; Απλά χορεύουμε μαζί" της λέω. "Δε νιώθεις τίποτα γι' αυτόν;" με ρωτάει. "Όχι, βέβαια! Είναι ένα τέρας στα μάτια μου ακόμα" της λέω. "Αα κι εσύ η Πεντάμορφη, δεν είναι τέλειο;" λέει η Μαρία και την κοιτάω, τρομαγμένη. "Μη μου το θυμίζεις αυτό το παραμύθι, τώρα τελευταία μ' έχει φρικάρει ο Αντρέας με τα δωράκια του" της λέω.
"Εμένα ευτυχώς δεν μου στέλνει πια" λέει η Ελπίδα. "Ποιος να είναι, ρε παιδιά; Έχει μπει αυτός ο άνθρωπος στο γυμναστήριο και δεν το ξέραμε" λέω. "Εγώ πιστεύω είναι ο επιστάτης, αυτός που καθαρίζει" λέει η Μαρία. "Γιατί το λες;" την ρωτάω. "Πάντα στα θρίλερ αυτοί που δεν φαίνονται είναι. Θα δεις, σ' έβλεπε που έτρεχες στον διάδρομο και άναψε" λέει η Μαρία και η Ελπίδα γελάει. "Σόρι, αλλά σ' έχω δει να τρέχεις και δεν είναι και το πιο σέξι θέαμα. Ο Νίκος απ' την άλλη είναι λουκούμι με άχνη" λέει η Ελπίδα.
"Δεν ξέρω, Ελπίδα, εγώ θα τον πρόσεχα λίγο παραπάνω τον Νίκο. Μπορεί να είναι κι αυτός ο Αντρέας" της λέω. "Έλα τώρα, σιγά μην είναι ο Νίκος, γιατί να τα κάνει όλα αυτά. Και στον γάμο τον έβλεπα συνεχώς. Όχι ότι μ' άρεσε και τον παρακολουθούσα" λέει η Ελπίδα. "Ναι, όντως, φορούσε πολύ ωραία γραβάτα" λέει η Μαρία. "Εσύ πού το ξέρεις, δεν ήσουν καν στον γάμο" της λέω.
"Α ναι, αλλά μου το 'πε η Ελπίδα. Λοιπόν, θα πάμε να φάμε τίποτα;" ρωτάει η Μαρία και πάμε προς τα φαστφούντ, όπου πέφτουμε πάνω στον Μάρκο. "Μάρκομαν!" φωνάζει η Μαρία και τον αγκαλιάζει. "Τι κάνετε, κορίτσια, πώς κι από δω;" ρωτάει εκείνος. "Ήρθαμε να μας πει η Μαρτίνα πως έχασε την παρθ..." πάει να πει η Μαρία και την σταματάω "Μαρία, δεν χρειάζεται λεπτομέρειες!". "Το Mall είναι ο ναός μας, εσύ τι κάνεις εδώ;" λέει η Ελπίδα. "Ήρθα να φάω τίποτα, όλο το πρωί γυμναζόμουν" λέει ο Μάρκος. "Έχεις φουσκώσει πολύ" λέει η Μαρία και την κοιτάει, τρομαγμένος. "Δεν εννοώ απ' το λίπος. Έχεις κάνει γράμμωση εννοώ, πολύ ωραίος, μπράβο" του λέει η Μαρία και του ζουλάει το μπράτσο. "Ναι, κάνω εντατικό" λέει αυτός και με κοιτάει. "Πώς είσαι;" με ρωτάει με το κλασικό λυπητερό του ύφος. "Μια χαρά..." του λέω.
Κι ήταν όλα καλά, γι' αυτό και πήγα στο νεκροταφείο να ανάψω το καντήλι του πατέρα μου και να του πω τα νέα μου. Ότι με τον Αντώνη τα πάω ξαφνικά πολύ καλά, παρά τα τελευταία που έγιναν με την Μαργαρίτα, και ότι επιτέλους κάνω αυτό που αγαπάω, τον χορό. Κρατάω την μικρή μπαλαρίνα στο χέρι μου, που μου είχε δώσει ο μπαμπάς και δακρύζω. "Μονό εσύ ήξερες τι πραγματικά αγαπούσα και πάντα πίστευες σε μένα.
Και τώρα που με βλέπεις, ελπίζω να είσαι περήφανος για μένα που κάνω επιτέλους κάτι πραγματικά για μένα" του λέω και κλαίω. Κλαίω από χαρά. Όλο αυτό το πρόγραμμα που ξεκίνησα για να χάσω κιλά δεν ήταν τελικά ο πραγματικός μου στόχος, συνειδητοποιώ. Ο στόχος μου ήταν να ανακαλύψω ποια είμαι πραγματικά, που μπορώ να φτάσω ως Μαρτίνα, πόσα εμπόδια μπορώ να ξεπεράσω στη ζωή μου και...φυσικά, πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσεις κάποιον χωρίς να πληγωθείς.
Χτυπάει το κινητό μου, είναι ο Αντώνης. "Γεια" του λέω.
Αμέσως, μετά από δέκα λεπτά συνομιλίας, βλέπω το αυτοκίνητό του έξω απ' το νεκροταφείο. Πηγαίνω και μπαίνω μέσα. Μου δίνει ένα φιλί και μου σκουπίζει τα δάκρυα με τα απαλά του χέρια. "Πώς είσαι;" με ρωτάει, χαμογελαστός. Φαίνεται να είναι κι εκείνος το ίδιο χαρούμενος με μένα. "Νιώθω ανάλαφρη, δεν ξέρω. Σαν κάτι να έφυγε από πάνω μου. Νιώθω σαν να είμαι εκεί που πρέπει να είμαι επιτέλους" του λέω καθώς παίζω με τα δάκτυλά του.
Με πήγε στην Πάρνηθα και κάτσαμε στο γνωστό σημείο όπου μπορούμε να δούμε την Αθήνα και τα πανέμορφα φώτα της. Την τελευταία φορά που ήρθαμε με τα ποδήλατα, ήταν τόσο διαφορετικά. Δεν ξέραμε τι θέλαμε, δεν ήξερα καν εγώ αν ο Αντώνης με ήθελε και τώρα...είμαστε πιο κοντά από ποτέ. Με κρατάει αγκαλιά και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Όσο κοιτάω την θέα, νιώθω τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου.
"Γιατί με κοιτάς;" τον ρωτάω, χαχανίζοντας. "Προτιμώ αυτήν την θέα" μου λέει και κοκκινίζω. "Είσαι τόσο γλυκιά όταν κοκκινίζεις" μου λέει και μου φιλάει τον λαιμό. Αναπνέω δύσκολα από το ρίγος που μου προκαλεί το στόμα του στο δέρμα. Ανατριχιάζω ολόκληρη.
"Αντώνη..." ψιθυρίζω και σταματάει να με κοιτάξει στα μάτια. Περιμένει να του πω. "Όταν είμαι μαζί σου, δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά νιώθω ασφαλής ξανά" του λέω και αρχίζω να δακρύζω. "Δεν ξέρω τι με πιάνει και δακρύζω" του λέω και τα σκουπίζω. Σ' αυτήν την δύσκολη περίοδο που περνάω, ο Αντώνης είναι ξανά δίπλα μου και με φροντίζει σαν τον φύλακα άγγελό μου. "Είμαι τόσο τυχερή που σε ξέρω και δεν θέλω να χαλάσει ξανά" του λέω. "Δεν θα χαλάσει, στο υπόσχομαι" μου λέει.
"Πώς γίνεται να το πιστεύεις αυτό; Ερωτεύομαι μετά από τόσα χρόνια και όλα γύρω μου γκρεμίζονται ξαφνικά. Φοβάμαι τόσο πολύ" του λέω και με αγκαλιάζει σφιχτά. "Έι, μην ξεχνάς με ποιον είσαι, ομορφιά μου" μου λέει. "Είμαι ο ήρωάς σου και για πάντα θα σε προστατεύω από κάθετι κακό. Το ορκίζομαι...στην ζωή μου" μου λέει και με φιλάει. Αφέθηκα τελικά στα λόγια και στην αγκαλιά του, στα όμορφα φιλιά του. Μ' έσωσε πάμπολλες φορές αλλά και με πλήγωσε. Παρόλαυτα, προτιμώ να πληγωθώ απ' τον Αντώνη παρά από οποιονδήποτε άλλον. Τον αγαπώ τόσο πολύ που με πονάει.
Μετά την πρώτη μου φορά όλος ο κόσμος γύρω μου φαίνεται διαφορετικός. Σκέφτομαι τον στόχο που είχα και πώς αυτός ο άνθρωπος δίπλα μου με στήριξε όσο κανείς άλλος, με αγκάλιασε, δεν με σνόμπαρε, είδε την ψυχή μου και όχι μόνο. Είμαι έτοιμη να του δώσω όλον τον εσωτερικό μου κόσμο και θέλω όσο τίποτα άλλο να κάνω νέα όνειρα με τον Αντώνη. Ποιος θα μου το έλεγε ότι ο γυμναστής μου θα άλλαζε τα δεδομένα μου τόσο δραστικά και με ένα βλέμμα μόνο, που ήταν αρκετό για να πιστέψω στην ύπαρξη της αληθινής αγάπης κι ότι ίσως κι εγώ μια υπέρβαρη αξίζω να ελπίζω στο μέλλον και στον έρωτα.
Αφού φύγαμε απ' το βουνό, πήγαμε σπίτι του και κάναμε καυτό έρωτα ξανά και ξανά όλη νύχτα. Δεν τον χόρταινα καθόλου ούτε κι αυτός εμένα. Θέλαμε να μείνουμε κολλημένοι ο ένας στον άλλον μέχρι την τελευταία μας πνοή. Δεν θα μπορούσα να τον αποχωριστώ ξανά. Όχι, ποτέ ξανά.
Γυρίζοντας στο σπίτι, βλέπω την μητέρα μου να κρατάει ένα μεγάλο κίτρινο φόρεμα ολόιδιο με αυτό της Μπελ απ' το "Πεντάμορφη και το Τέρας". "Τι είναι αυτό;" την ρωτάω. "Κάποιος σου το έστειλε, δεν είναι τέλειο;;" μου λέει γεμάτη χαρά και αμέσως πάω να δω και τι άλλο έχει το κουτί. Είναι μια μαύρη μάσκα βελούδινη με δαντέλες. Επίσης βρίσκω μια πρόσκληση για την μασκαράδα. "Ποιος να είναι;" με ρωτάει η μαμά. Ξεροκαταπίνω από φόβο. Φυσικά, όταν πάω στο δωμάτιο παίρνω μήνυμα από τον Αντρέα Κ.
"Θέλω να φορέσεις αυτό το φόρεμα, Πεντάμορφή μου. Θα 'θελα πολύ να χορέψουμε μαζί ταγκό" γράφει και εγώ το ξαναδιαβάζω με σοκ και έκπληξη. Κάτι μου λέει ότι ήρθε η ώρα της αναμέτρησης, πολύ φοβάμαι ότι οι μάσκες θα πέσουν και θα μάθουμε όλοι τον δολοφόνο του πατέρα μου στην μασκαράδα αλλά ταυτόχρονα αισθάνομαι πολύ δυνατή με τον Αντώνη στο πλευρό μου.