Γεια σας....
Ιδού το καινούργιο κεφάλαιο...
Θα το αφιερώσω στην SophieStrawberry.........
Έχω επιλέξει το τραγούδι "Waiting for Love" του Avicii...Νομίζω ότι πηγαίνει κάπως....
Λοιπόν, ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο.....
ΚΑΛΉ ΑΝΆΓΝΩΣΗ!!
Hawkgirl's POV (και βλέπουμε)
Ούτε τέσσερις μέρες δεν είχαν περάσει από την ημέρα που οι άνδρες προσβλήθηκαν από την επιδημία της Aresia και μια νέα καταιγίδα χτύπησε την ομάδα μας........
Από το πρωί φαινόταν ότι η μέρα δεν θα πήγαινε καλά....
Η Diana είχε φύγει από νωρίς για μια αποστολή........ Ο Batman είχε να πατήσει στο Παρατηρητήριο από τότε που ξύπνησε από την επιδημία......Ο Superman ήταν στο Monitor.......... Ο Flash ήταν στον αγαπημένο του χώρο την κουζίνα προσπαθώντας να μάθει να μαγειρεύει..... Ο J'ohn τον βοηθούσε ή τουλάχιστον προσπαθούσε.... ο John δεν είχε ξυπνήσει ακόμα, ήταν σε αποστολή μέχρι το ξημέρωμα...... και εγώ καθόμουν στην τηλεόραση και έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τα γεράκια...... Πόσο μου έλειπε η πατρίδα μου...... Και τι δεν θα έδινα για να τους ξαναδώ.... όλους όσους άφησα πίσω... και εκείνον..... του το υποσχέθηκα.... θα επιστρέψω..... και θα έχω φέρει εις πέρας την αποστολή μου...... Την αποστολή που αυτός μου ανέθεσε...... Βέβαια τώρα πια δεν ήξερα τι ήθελα... Όλα αυτά που συνέβησαν...... Το ότι νομίζω ότι αγαπάω κάποιον που γνωρίζω εννιά μήνες........ Το μόνο που έγινε ήταν να τα μπερδέψει περισσότερο τα πράγματα......
Πρέπει να δώσω ένα τέλος.......
-Από πότε βλέπεις ντοκιμαντέρ του National Geographic?
Ε, όχι. Χίλια χρόνια θα ζήσει.......
Ο John στεκόταν από πίσω μου, φορώντας την πράσινη στολή του με το πράσινο φανάρι στο θώρακα και με κοιτούσε με ένα χαμόγελο όλο περιέργεια.....
-Του National Geographic είναι; Ούτε καν πρόσεξα.
Την αλήθεια έλεγα. Απλά ήταν κάτι για τα γεράκια που τόσο μου έλειπαν.. Αν το μάθει ο Flash μαζί με τα εκνευριστικά σχόλια θα μου πετάει και μπηχτές για τις τηλεοπτικές μου προτιμήσεις..... Καλά, άμα το κάνει αυτό, θα φάει μια με το ρόπαλο στο δόξα πατρί......
-Δηλαδή, εσύ δεν προσέχεις τα κανάλια. Γεράκια να έχει κι ό,τι να ναι, άκουσα τον John να λέει με λίγο σαρκασμό στην βαθιά φωνή του που τόσο πολύ μου άρεσε να ακούω...
-Μάντεψες σωστά, του είπα και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε αυθόρμητα στο πρόσωπο μου.
Κι εκείνος χαμογέλασε. Πόσο μου άρεσε αυτή η λάμψη που είχαν τα μαύρα του μάτια όταν χαμογελούσε....
-Έχεις φάει πρωινό; με ρώτησε.
-Ναι. Εδώ και δύο ώρες περίπου, του απάντησα ενώ τα μάτια μου ποτέ δεν άφηναν τα δικά του.
-Τι φάγατε; ρώτησε.
-Τίποτα σπουδαίο. Φρυγανιές με γάλα, απάντησα.
-Α...με την πείνα που έχω θα έτρωγα κι εσένα, μου είπε με μια ειλικρίνεια που με εκνεύριζε.
Γούρλωσα τα μάτια.
-Το εννοείς αυτό; τον ρώτησα με έναν τόνο φόβου. Έχω αρχίσει πια να σκιάζομαι από αυτά που περνάμε....
-Εσύ τι λες; μου είπε με ένα μηδίαμα και μετά έβαλε τα γέλια....
Μπερδεύτηκα.
-Τι έχεις; τον ρώτησα με μια έκφραση μπερδέματος. Ίσως και αποδοκιμασίας. Δεν ξέρω πια.
-Μόνο και να έβλεπες την έκφραση δου πριν, μου είπε και μετά από λίγο σταμάτησε να γελάει.
-Καλύτερα να πας να φας, του είπα και γύρισα να φύγω όταν χτύπησε ο συναγερμός. Τρέξαμε στο Monitor. Εκεί ο Superman, ο J'ohn και ο Flash κοιτούσαν στην οθόνη. Ήταν ένα τεράστιο ρομπότ που απειλούσε να γκρεμίσει τη Metropolis.
-Τι κάνουμε; ρώτησε ο Superman.
-Τι θα πει τι κάνουμε; Πάμε και το κάνουμε χίλια κομματάκια, είπε ο Flash που άλλο που δεν ήθελε να πλακώσει στο ξύλο κάτι.
-Σίγουρα κάποιος το καθοδηγεί, απεφάνθη ο J'ohn.
-Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, συμπλήρωσε ο John.
Ακολούθησε σιωπή. Το μόνο που ακούγαμε ήταν ο ήχος της καταστροφής που δημιουργούσε το ρομπότ.
-Θα πάρω τον Batman, είπε ο Superman.
Ίσως ξέρει τι να κάνει.
-Σιγά μην σου απαντήσει. Αυτός πάλι απασχολημένος θα είναι. Όπως είναι τις τελευταίες τέσσερις μέρες, είπα με ειρωνεία.........
-Εγώ πάντως θα κάνω μία προσπάθεια, είπε ο Superman και αποσύρθηκε στο δωμάτιό του.
Επέστρεψε όχι και τόσο ευχαριστημένος........
-Τι έγινε; ρώτησε ο J'ohn.
-Απασχολημένος, απάντησε μονολεκτικά ο ατσάλινος άνθρωπος που δεν έμοιαζε και πολύ ατσάλινος τώρα.......
-Τότε είναι όλη δική μας η υπόθεση. Πάμε στο Javelin, είπε με τόνο διαταγής που δε σήκωνε αντίρρηση, ο John.
Έτσι λοιπόν, χωρίς να πούμε τίποτα άλλο, κατευθυνθήκαμε στο γκαράζ και φύγαμε γρήγορα για την Metropolis.
Φτάσαμε και είδαμε ότι το ρομπότ είχε προχωρήσει πολύ.....
Ο John του όρμησε πρώτος. Και έπεσε πρώτος από την τεράστια μπουνιά του τέρατος το οποίο έπειτα απείλησε να τον πλακώσει. Τότε επιτέθηκα εγώ. Χτύπησα το χέρι του με το ηλεκτροφόρο μου ρόπαλο κόβοντας του έτσι τη ροή και γλιτώνοντας τον John από βέβαιο θάνατο.
Το τέρας γύρισε να με κοιτάξει. Τότε ο Superman και ο J'ohn κατέφθασαν Το χτύπησαν από πίσω και το ζάλισαν. Τότε ο Flash άρπαξε την ευκαιρία και ξεβίδωσε τις βίδες του ποδιού του τέρατος. Σε λίγο τις είχε βγάλει όλες. Για να τον βοηθήσω, έτρεξα και χτύπησα το στέρνο του τέρατος με το ρόπαλο μου. Εκείνο ξέρασε φωτιά αλλά την απέφυγα και γλίτωσα τα φτερά μου από καψάλισμα.
-Ποιος μπορεί να είναι πίσω από τέτοια κτηνωδία; μονολόγησα αν και ήξερα ότι όλο και κάποιος θα με άκουγε. Γύρισα και του επιτέθηκα πάλι. Αυτή τη φορά ήταν πιο προετοιμασμένο. Με χτύπησε με ηλεκτροφόρα μπουνιά. Ζαλίστηκα. Αρκετά ώστε να πέσω πάνω στον J'ohn που ερχόταν να με βοηθήσει. Τον παρέσυρα και πέσαμε αι οι δύο αναίσθητοι στο έδαφος. Δίπλα στον Green Lantern. Όλα σκοτείνιασαν. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν...........
÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷
Αυτό ήταν το 8ο κεφάλαιο....
Εύχομαι να σας άρεσε...
Ψηφίστε και σχολιάστε παρακαλώ πολύ.......
Νέο κεφάλαιο θα μπει την Πέμπτη
Μέχρι τότε εις το επανιδείν
Τα λέμε
❤❤❤❤❤❤