Γύρισα σπίτι κι έφτιαξα ένα καινούριο ημερολόγιο που γράφει πόσες ημέρες έχουν μείνει για να φτάσω τον στόχο μου, να χάσω δηλαδή 40 κιλά. Νιώθω σίγουρα ότι πήρα τα κιλά που έχασα ήδη και πρέπει οπωσδήποτε να πάω γυμναστήριο, καθώς έμεινε πίσω. Κάθομαι λίγο στο λάπτοπ να ξεχαστώ αλλά το μόνο που σκέφτομαι είναι η δίκη του Αντώνη. Είμαι σίγουρη ότι δε θα καταδικαστεί για μια τόσο ηρωική πράξη. Αλλά φοβάμαι πιο πολύ για την Κίρκη. Μια μάνα που έχασε το παιδί της σίγουρα θα είναι αδίστακτη.
Νιώθω μελαγχολικά και μου λείπει ο Αντώνης που βρίσκεται ακόμα στο κρατητήριο. Ο καημένος μου, δεν του αξίζει κάτι τέτοιο. Βγαίνω στο μπαλκόνι και χαζεύω τα κτίρια του Ηρακλείου. Από δω μπορώ να δω λίγο και το Ολυμπιακό στάδιο, πιο μεγαλειώδες από οτιδήποτε.
Έτρεξα λίγο μετά στη γειτονιά κι έφτασα στο πάρκο το γνωστό που καθόμουν συνήθως με τον Αντώνη. Αναστενάζω. Είναι τόσο άδειο και λυπηρό αυτό το πάρκο χωρίς εκείνον. Θέλω να φάω σοκολάτα απ' τη στεναχώρια μου αλλά ξέρω ότι θα τον απογοητεύσω. Και δε μπορώ να συνεχίσω να τον απογοητεύω, είναι πλέον και επίσημα ο ήρωάς μου πέρα από γυμναστής μου. Του χρωστάω τη ζωή μου.
Φτάνω στο γυμναστήριο, αποφασισμένη να κάνω το πρόγραμμα που κάνουμε συνήθως. Μπαίνω μέσα, βλέπω την Νάνσυ με τον Αχιλλέα, εκείνον τον ωραίο τύπο απ' το σινεμά. Αυτή φαίνεται σαν να προσπαθεί να τον ρίξει αλλά αυτός προσπαθεί να εστιάσει στη γυμναστική και της χαμογελάει ψεύτικα. Καθώς προχωράω προς τους διαδρόμους, το βλέμμα της Νάνσυ πέφτει πάνω μου και αμέσως φαίνεται να αγριεύει. Πρέπει να με μισεί πάρα πολύ που έβαλα τον Αντώνη σε τέτοια κατάσταση.
Την αγνοώ και ξεκινάω τρέξιμο στον διάδρομο. Το γυμναστήριο φαίνεται τόσο άδειο τελικά χωρίς τον Αντώνη. Όλα είναι άδεια χωρίς εκείνον. Λαχανιάζω γρήγορα και σταματάω. Πάω στον κάδο και κάνω εμετό. Με πλησιάζει η Νάνσυ και εγώ προσπαθώ να αναπνεύσω. «Πρέπει να 'σαι πολύ ευτυχισμένη» μου λέει κι εγώ την κοιτάω με νόημα καθώς είναι προφανές ότι δεν είμαι αφού μόλις έκανα εμετό!
«Ελπίζω πραγματικά ο Αντώνης να αθωωθεί γιατί έτσι και μπει φυλακή για σένα...» λέει και παίρνει μια βαθιά ανάσα «...δε ξέρω τι θα γίνει». «Μ' απειλείς;» την ρωτάω, «ο τελευταίος άνθρωπος που μ' απείλησε δεν έζησε πολύ» της λέω και δε μπορώ να πιστέψω τι είπα μόλις. Η κανονική Μαρτίνα δε θα 'λεγε ποτέ κάτι τέτοιο αλλά μάλλον είμαι πολύ συγχυσμένη, κουράστηκα να είμαι η μπάλα που παίζουν όλοι από δω κι από κει. Αυτή με κοιτάει, σοκαρισμένη.
«Είσαι πολύ κακός άνθρωπος τελικά. Δεν σου άξιζε που σ' έσωσε ο Αντώνης» μου λέει η ξεδιάντροπη και σφίγγω τις γροθιές μου να μην την χτυπήσω και με διώξουν απ' το γυμναστήριο. «Γιατί ακριβώς εξοργίζεσαι, Νάνσυ; Που έκανε ο Αντώνης κάτι τόσο μεγαλειώδες για μένα ενώ εσένα σε παράτησε; Ζηλεύεις;» την ρωτάω ρητορικά καθώς είναι προφανές ότι ζηλεύει 100%. Αυτή σουφρώνει τα χείλη της, προσπαθώντας να συγκρατηθεί.
«Λοιπόν, άφησε με ήσυχη να κάνω το πρόγραμμά μου, γιατί έχω κι έναν στόχο στη ζωή μου. Δεν κάθομαι να κυνηγάω αγοράκια όλη μέρα. Α και μη σουφρώνεις τα χείλη, κάνεις ρυτίδες» της λέω και φεύγω για τα όργανα. Καθώς γυρίζω λίγο την κοιτάω, νευριασμένη, να μην μιλάει και να προσπαθεί να ελέγξει τα χείλη της να μη σουφρώνουν και γελάω.
Το απόγευμα, πήγα με την Ελπίδα και τον Μάρκο για καφέ στον σταθμό Νέου Ηρακλείου, στο Echoes, ένα υπέροχο καφέ με μια καταπληκτική ταράτσα με διακόσμηση πολύ προχωρημένη και γραφική. Βλέπουμε το Ηράκλειο από εδώ, τον κόσμο που περνάει και τα τρένα που πάνε κι έρχονται. Ο Μάρκος κουτσομπολεύει με την Ελπίδα για τον Σταμάτη και την κηδεία του, το ποιοι ήρθαν, το τι ειπώθηκε στην γειτονιά, και πολλά άλλα. Βρήκαν σίγουρα πολλά αστεία μέσα στο μαύρο της κατάστασης αλλά εγώ μονάχα χαμογελάω με το ζόρι.
Σκέφτομαι και τον Στέλιο, τον γλυκό μου αδερφό, που είναι ακόμα υπό την βλέψη ψυχιάτρων και δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναβγεί απ' την κλινική. Είναι τόσο κρίμα ένα τόσο νέο άτομο να παθαίνει όλα αυτά. Μερικές φορές σκέφτομαι κι εγώ να πάω να κλειστώ και να μείνω εκεί μέσα για πάντα, πίνοντας χάπια και ζωγραφίζοντας και τρώγοντας ό,τι θέλω.
«Μαρτίνα! Τι σκέφτεσαι;» με ρωτάει ο Μάρκος. «Τον Στέλιο» του λέω, πίνοντας λίγο απ' τον γλυκό freddo espresso μου. Η Ελπίδα με κοιτάει, στεναχωρημένη. «Δε φαντάζεσαι πόσο λυπήθηκα, Μαρτίνα. Ούτε όταν είχε γίνει πέτρα ο Ας Κέτσαμ και έκλαιγε ο Πίκατσου από πάνω του όπως κι όλα τα πόκεμόν, δεν ένιωσα έτσι» μου λέει με πολύ σοβαρό ύφος κι εγώ και ο Μάρκος την κοιτάμε, με περιέργεια. «Σοβαρολογείς τώρα;» την ρωτάω. «Τι;» με ρωτάει. «Συγκρίνεις τον Στέλιο με το καρτούν;» την ρωτάω. «Ανιμέ, όχι καρτούν» με διορθώνει όπως πάντα. «Τέσπα, εσύ στην κοσμάρα σου. Για πείτε κάτι άλλο να ξεχαστώ λίγο, αύριο είναι μια δύσκολη μέρα με την δίκη» τους λέω.
«Ο Κώστας κι εγώ τα πάμε πολύ καλά, αύριο θα πάμε σινεμά και μετά για φαγητό» λέει η Ελπίδα κοιτώντας τα μηνύματα που ανταλλάσσουν στο κινητό της. «Θα συνεχίσεις να βλέπεις τον παντρεμένο;» την ρωτάω. «Παντρεμένος;» ρωτάει ο Μάρκος κι εκείνη κοκκινίζει. «Πιο δυνατά μωρή» μου λέει, ντροπιασμένη. «Άι ρε που ντρέπεσαι κιόλας! Πάρτα!» την μουντζώνω. «Ο έρωτας είναι έρωτας. Δεν κοιτάει τέτοια» μου λέει.
«Ναι σίγουρα αυτό πιστεύει κι η γυναίκα του» της λέω, νευριασμένη. «Πρέπει να ξεκαθαρίσεις τη σχέση σας, Ελπίδα. Δε μπορείς να είσαι η άλλη γυναίκα» λέει ο Μάρκος. «Γιατί;» ρωτάει αυτή κι αυτός μην περιμένοντας τέτοια απάντηση, χάνει τα λόγια του και με κοιτάει. «Άσε, δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη με την Ελπίδα. Δεν έχει καμία ελπίδα κυριολεκτικά» λέω κι αυτός μου χαμογελάει γλυκά και νιώθω το βλέμμα του να καρφώνεται πάνω μου κατά διαστήματα.
«Την άλλη Κυριακή φεύγω για Σαντορίνη. Θα 'ρθετε;» ρωτάει ξαφνικά αυτός. «Εγώ δε νομίζω, θα είμαι με τον Κώστα» λέει η Ελπίδα γράφοντας μηνύματα, χαμογελαστή. Εγώ πάλι φαίνομαι σκεπτική, δε ξέρω, θυμάμαι που μου το 'χε προτείνει ξανά αλλά δεν είμαι σίγουρη για το πρόγραμμα, για τον Στέλιο, για τον Αντώνη. Ίσως όμως είναι αυτό που χρειάζομαι κιόλας, μια μικρή παύση απ' την τρέλα. Άλλωστε θα γυμναζόμαστε στο νερό εκεί. Αλλά υπάρχει και περίπτωση να πάρουν τα μυαλά μου αέρα και όταν γυρίσω να μην συνεχίσω το πρόγραμμα και ίσως και να σταματήσει ο Αντώνης να είναι ο γυμναστής μου.
«Λοιπόν;» με ρωτάει ο Μάρκος.