When Suplado Boy Meets Palaba...

By iamhopelessromantic

687K 12.3K 1K

Si James Nathaniel dela Vega, gwapo at mayaman. Pero suplado at masama ang ugali. Sanay siya na kinatatakutan... More

Prologue
Chapter 1 - The New Comer
Chapter 2 - Diana Sophia Eliza Torres Alcantara
Chapter 3 - Suplado plus Palaban Equals ?
Chapter 4 - Apologize to him? NOOOOO WAY
Chapter 5 - I Have No Choice
The Great James
Chapter 6 - She's Not Gone
Chapter 7 - The Confrontation
Chapter 8 - Lost and Found
Chapter 9 - The Set-up
Chapter 10 - The Accident
Chapter 11 - Nathaniel (Part I)
Chapter 11 - Nathaniel (Part II)
Chapter 11 - Nathaniel (Part III)
Chapter 12 - Puno
Chapter 13 - The Suplado Returns
Chapter 14 - The Hard Reality
Chapter 15 - I'm Stupid
Chapter 16 - Their First Night Together
Chapter 17 - Angel
Chapter 18 - It's Confirm
Chapter 19 - Rooftop
Resolving the Issues
Chapter 20 - Drama Club
Chapter 21 - Relax
Chapter 22 - Nananadya
Chapter 23 - For the First Time
Chapter 24 - Boyfriend
Chapter 25 - His Female Version
The Reason Why
Chapter 26 - Lunchbox
Chapter 27 - Clinic
Chapter 28 - His Personal Nurse
Chapter 29 - Slave and Not Nurse
Chapter 30 - What's Wrong With Her
Chapter 31 - Palaban Girl is Back
Chapter 32 - 1,2,3,4 Pass
Chapter 33 - She's Mad at Me
Chapter 34 - Cold
Chapter 35 - Secret Admirer DAW
Chapter 36 - Enchanted Kingdom
Chapter 37 - Napakatanga
Chapter 38 - You're my Business
Chapter 39 - Whether You Like it or You'll Like it
Chapter 40 - Tangs
Chapter 41 - Sumpong
Chapter 42 - Heartbeat
Chapter 43 - Yakap
Chapter 44 - To See You
Chapter 45 - Nalaglag
Chapter 46 - Cheer
Chapter 47 - Picture
Chapter 48 - Curious
Chapter 50 - Mall
Bastard
Chapter 51 - Future Sister In Law
Chapter 52 - Dinner
Chapter 53 - Goodbye
Chapter 54 - Hurt
Chapter 55 - What
Chapter 56 - Who's Jealous
Chapter 57 - Saleslady
Chapter 58 - Baliw Talaga
Chapter 59 - Walang Takas
Chapter 60 - Smile
Chapter 61 - Placard
Chapter 62 - Date
Chapter 63 - Picnic
Chapter 64 - Trust
Chapter 65 - Jason
Chapter 66 - Honesty May Not Be The Best Policy
Chapter 67 - Cake
Chapter 68 - Stalk
Chapter 69 - Locker Room
Chapter 70 - Guardian Angel
Chapter 71 - Ask
Chapter 72 - Sealed With a Kiss
Chapter 73 - Time Zone
Chapter 74 - Booth
Chapter 75 - King and Queen
Chapter 76 - Candles and Lies

Chapter 49 - Tears

7K 125 14
By iamhopelessromantic

dedicated to kay Charlotte. Ang pinakalatest sa listahan ng nag follow sa'kin. Thank you so much...


iamhopelessromantic


James' POV

"Damn it."

 

Kanina pa ako naghihintay dito sa hallway. It's almost time for class pero hindi pa rin siya dumadating. She never came late. At kung malalate man siya, why now? Kung kelan hinihintay ko siya. Nananadya yata yun eh.

I can't contact her either. Lalo tuloy ako nag-aalala. After she left without saying a word, she's not answering any of my calls. Then the next thing I knew, she can't be reached.

"Lagot talaga siya sa'kin mamaya."

 

 

And speaking of my angel. Nakikita ko na siya. Napangiti ako.

 

Why the hell am I smiling?

 

I should be mad.

 

Yeah. I am mad. Basta na lang siyang umuwi ng hindi nagsasabi sa'kin and she ignored all my calls. Kaya dapat magalit ako sa kanya.

 

Kinunot ko ang noo ko. Lalapitan ko na sana siya kaya lang bigla na lang siyang tumalikod at naglakad pabalik.

I followed her immediately.

"Where are you going?"

She looked at me for a second and then look away. What the hell. There's something wrong with her. I can tell.

"Why aren't you answering my calls?"

 

"Why are you even calling in the first place?"

 

"Look at me." utos ko sa kanya. Pero hindi niya ginawa. She's talking to me pero hindi naman siya tumitingin sa mga mata ko. She isn't like this.

"I SAID LOOK AT ME."

 

Imbes sa gawin ang sinasabi ko ay naglakad na siya paalis. Hinablot ko ang kamay niya at iniharap siya sa'kin.

"Ano ba? Malalate na ako." she said staring at my hands in hers.

"That's not the way to your room."

 

"I forget something okay. Kaya pwede ba bitiwan mo na ako."

 

"Not unless you tell me what happened."

 

"Nothing happened okay. Masaya ka na?" This time tiningnan na niya ako sa mata.

 

I was right. Something really did happen contrary to what she is saying. Medyo namamaga ang mga mata niya. Higit sa lahat. Her eyes, it's the same back when I saw her in the cemetery. Malungkot.

"Tell me did you cry?"

 

"I don't know what you're talking about." she said looking away again.

"Why did you cry?"

 

She tried to get rid off my hands but she can't.

"ANO BA?"

 

"How many times do I have to tell you that I don't want to see you cry?"

 

"But you didn't see me cry damn it."

 

"That's the point. I didn't see you cry. I hate it more when you cry and I'm not around. So whenever you feel like crying try to stop it.  And if you can't do it when I'm with you.  Naiintindihan mo ba?"

 

"Pwede ba. I don't have time for your jokes."

 

"Who says I'm kidding?"

 

Bumuntunghininga siya.

 

"You're unbelievable." Nakawala siya sa pagkakahawak ko tapos ay tinalikuran agad ako. Pero nahabol ko pa rin siya.

"We're not done yet."

 

"Just what the hell do you want?" What the hell do I want?

 

"I'm worried about you."

 

"Worried? Are you serious?"

 

"You just left. And you didn't answer my calls. Papaanong hindi ako mag-aalala?"

 

"Will you. Will you just stop this?"

 

"Stop what?"

 

"Whatever you're doing." Whatever I'm doing?

 

"Just what do you mean by that?"

 

Hindi niya ako sinagot. Tatalikuran na naman sana niya ako pero pinigilan ko siya.

"Tell me, did I do something wrong?"

"Wala."

 

"Then why are acting like this? Why are you avoiding me?"

 

"Because that's what I should have done in the first place."

 

"What?"

 

"You didn't do anything wrong. So don't worry. It's just that you didn't do anything right."

 

"What the hell---"

 

"Hey James."

 

Nilingon ko iyong tumawag sa'kin. Si Albert. Kahit kelan istorbo.

"WHAT?" galit na sigaw ko. Tapos paglingon ko umalis na si Diana.

"Damn it."

 

"Ang aga-aga ang init ng ulo natin ah."

 

"Get lost." Iniwan ko na siya.

 

Diana's POV

Binilisan ko ang paglalakad ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko kapag nahabol na naman niya ako. Pumasok ako sa comfort room. Ini-lock ko agad ang pinto. Buti walang ibang tao.

Napasandal ako sa pinto. And then napatingin ako sa salamin. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Kinakabahan ako na naiinis. Naiiyak na natatawa. Nababaliw na yata ako.

Ang ungas na yun. He's worried about me? Huh! Ganun ba talaga katanga ang tingin niya sa'kin at kung anu-anong kalokohan ang pinagsasabi niya?

He's just curious. So ganito pala siya kapag nacucurious? Now I know.

Inayos ko muna ang sarili ko. Like may aayusin talaga. Huminga ako ng malalim. Hindi ako dapat maapektuhan ng ganito. Sino ba siya para maapektuhan ako? Isa lang naman siyang ungas na walang magawang matino sa buhay.

Except for being a jerk. He's nothing.

Natapos ang lahat ng klase namin na wala man lang akong naalala kahit konti. Kung nagkataong nag quiz teacher namin sigurado itlog ang makukuha kong score.

Kung bakit kasi hindi man lang ako makapagconcentrate. Kasalanan niya talaga to. I hate him so much.

"Hi miss! Pwede makipagfriends?"

 

Isinara ko muna ang locker ko at tinatamad na nilingon ang nagsalita. Isang teddy bear ang nasa harap ko.

"Mark?" Ibinababa na niya ang teddy bear. At hindi nga ako nagkamali. Dahil iyong teddy bear na dala niya ay iyong teddy bear na ibinigay niya sa'kin kahapon. Medyo naguilty ako. Dahil sa pagmamadali ko ay nakalimutan kong dalhin ang teddy bear na bigay niya. Actually nakalimutan ko talaga ang tungkol dun. Kung hindi ko pa ito nakita ngayon I wouldn't remember it at all.

"Sobrang nalulungkot itong si Simon."  malungkot niyang sabi. With matching pout pa ng lips.

 

"Simon?"

 

"Itong teddy bear."

 

Napatango ako. "Okay. At bakit naman?"

 

"Kasi ayaw sa kanya ng amo niya. Iniwan na lang siya ng basta-basta."

 

Inabot ko sa kanya ang teddy bear.

"Kung sino man yun. She must have lost her mind. Ang cute-cute kaya nitong si Simon."

 

Nag-smile na siya sa sinabi ko.

"Thanks Mark. And I'm sorry. Nagmamadali lang kasi talaga ako."

 

"It's fine. I understand."

 

Hinug ko si Simon. Parang narelax ako ng niyakap ko siya. Kaya lang at the same time bigla akong nalungkot. Hindi ko alam kung bakit pero parang hindi ko mapigilan ang sarili ko na maluha.

Naramdaman ko ang kamay ni Mark sa mata. Pinahid niya ang luha ko.

"Is there anything wrong."

 

Bago ko pa man masabi sa kanya na "wala" ay tumulo na naman ang mga luha ko.

He brought me into a hug. And his hug has made a signal. Lalong lumakas ang pag-iyak ko. Na kahit anong pagpipigil ang gawin ko ay hindi ko magawa. Parang may sariling utak ang mga luha ko, at ang gusto nila ay tumulo.

"You know you can always tell me if there's anything wrong. I'd be more than willing to listen."

 

Lalo akong napaiyak. How can I tell him what's wrong kung kahit ako hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito.

I tried to pull myself together. Pero bago ko pa man magawa yun bigla na lang napakalas sa pagkakayakap sa'kin si Mark. And then the next thing I see nakahandusay na siya sa sahig. Nathaniel hit him. Parang biglang umatras ang lahat ng luha ko sa sobrang shock. Ni hindi ko magawang magsalita. Sinubukang makatayo ni Mark. I was about to help him pero bigla na lang akong kinaladkad ni Nathaniel. Dahil doon nabitawan ko iyong teddy bear na hawak ko.

Napatingin na lang ako kay Mark habang kinakaladkad ako palayo. Marahas niya akong isinandal sa pader. Nanlilisik ang mga mata niya sa sobrang galit.

"Didn't I tell you na ayoko na umiiyak ka ng wala ako? And worst you're crying in front of someone else. Sinusubukan mo ba talaga ang pasensiya ko?"

 

Naikuyom ko na lang ang palad ko. Siya pa ngayon ang galit. Pagkatapos ng ginawa niya sa pa ang may ganang manumbat.

"Tell me. Masaya ka ba sa ginawa mo?"

 

"What?"

 

"I'm asking you. Masaya ka ba sa ginawa mo kanina?"

 

"Do I look like happy?"

 

"Hindi. Kaya nga hindi ko maindihan kung bakit mo ginawa yun. Hindi ka naman pala magiging masaya. Then why do you have to hurt him?"

 

"You're asking me why? That bastard is hugging you."

 

Iyong nakakuyom kung palad. Ibinuka ko yun at biglang pinaglanding sa pisngi niya. Hindi ko na talaga napigilan ang sarili ko na masampal siya. Napahawak siya sa pisngi niya at lalo namang nanlisik ang mga mata niya.

"Huwag na huwag mo siyang mumurahin. For your information, in case na hindi mo alam, iyong taong sinaktan mo happened to be my friend. He's one of my bestfriends. So don't you dare call him like that. Tsaka ano naman ngayon kung yakapin niya ako? Like I said kaibigan ko siya at wala akong nakikitang masama kung yakapin ako ng kaibigan ko."

 

"Walang masama? Have you ever thought of how I would feel?"

 

"I'll returned the question. Have you ever thought of how I would feel? Naisip mo ba kung anong mararamdaman ko nang sinuntok mo si Mark? Obviously hindi. Cause if you did hindi mo yun gagawin in the first place. Napakaselfish mo kasi. Sobrang selfish mo. Wala ka nang nakikita kung hindi ang sarili mo. Wala ka nang ibang naiisip kung hindi ang nararamdaman mo. You just do as you please. And it doens't matter kung makasakit ka nang iba ang mahalaga magawa mo ang gusto mo. And now you're asking me to care about how you feel? Since you don't care about how I feel then it would be just fair that I wouldn't care about how you feel."

 

Umalis ako sa pagkakasandal sa pader. Hinawakan niya ang braso ko para pigilan ako.

"You!." Kinagat ko ang labi ko. Pakiramdam ko maiiyak na naman ako. Parang ang hirap sabihin ng mga naiisip ko. Humugot ako ng malalim na hininga. Or shall I say lakas ng loob.

"Stay away from me. Stop bothering me, higit sa lahat stop bothering yourself of the things that I do. I am none of your business kaya naman huwag na huwag mo na ulit ako pakikialaman. Pagod na pagod na ako sa pakikialam mo. Pagod na pagod na ako sa'yo. Kaya kung pwede lang pabayaan mo na ako."

 

Kinuha ko ang braso ko at tinalikuran ko na siya. The moment na ginawa ko iyon bigla na namang tumulo ang luha ko. Hindi ko siya mapigilan kaya binilisan ko na lang ang paglalakad ko.

Bakit ganito? Bakit ako nasasaktan. Bakit ako nasasaktan sa ginawa ko.That's the right thing I should do pero bakit hindi ako masaya? Bakit nasasaktan ako na itinataboy ko siya?

 

This is what I want right? I want him away from me. Pero bakit ako umiiyak?

 

I don't even know what to call these tears. But one thing is for sure.

This isn't tears of joy.

Continue Reading

You'll Also Like

2.7M 53.1K 31
Si crush ang gusto ko pero girlfriend niya ang nakuha ko. She's a monster. A beautiful monster, my own Monteclaro. NOTE: THIS STORY IS ALREADY COMPLE...
32K 1.5K 20
(Epistolary ⌖ GA: The Game) All Belle Santiago wanted was to have a normal college life. Iyong walang mga matang nakabantay, hindi engrande o espesy...
50.2K 2K 66
[Marry Me Book 2] Many years passed and a lot of things changed, except for her broken heart. She is still hoping that he will return to her arms one...
129K 2.5K 50
#1: Sometimesfunny Sequel: Should I Let Go? By: Gigglycira Pagmahal mo ang isang tao, gagawin mo ang lahat para sakanya gaya nalang ng palayain mo si...