Din was talloze keren op de levendige marktjes geweest waar vele dorpspleinen in het heelal dagelijks mee vol leken te zijn gebouwd. Niet eerder was hij echter zo langzaam langs de kraampjes geschuifeld. Luke stond erop iedere bewoner van Wetyin's Colony gedag te zeggen, alsof hij ze allemaal persoonlijk kende, en terwijl hij toch bezig was, draaide hij ieder tierelantijntje dat stond uitgestald nieuwsgierig om. 'Kijk, Leia!' zei hij meer dan eens, terwijl hij iets omhoog hield waar Din met alle wil van de wereld het nut niet van kon inzien.
'Ga je nog iets kopen?' bromde hij ongeduldig. Marktbezoekers stootten rechts en links tegen hem aan op het bruisende dorpsplein. Het was of de hele planeet was uitgelopen om hier vandaag rond te neuzen. Zo nu en dan liep iemand met een boog om hem heen, de stille blikken alleszeggend.
Het ontzag dat het heelal had voor zijn soort was niet verdwenen.
Hij moest zich strak concentreren op Luke om te voorkomen dat hij zijn blaster tevoorschijn trok om enige ruimte rondom hem af te dwingen. Het hielp niet dat Luke de kinderen mee had genomen en Din al een tijdje niets meer van ze had vernomen.
Leia raakte in het voorbijgaan lichtjes zijn ellenboog aan. 'Geen zorgen,' fluisterde ze. Ze slingerde achter haar broer aan door de menigte.
Din baande zich met zware passen een weg door de wemelende inwoners van Yavin IV. In de donkerste hoekjes van het plein zag hij creaturen wegschieten. 'Premiejager,' golfde de menigte als hij langsliep. De inwoners waren niets dan vriendelijk glimlachende gezichten zodra hij opnieuw bij Luke halt hield en ongeduldig naast hem bleef dralen bij een kraampje vol houtsnijwerken.
Ze liepen het plein af, een smalle straat in die lag ingesloten tussen aaneengesloten rijen smalle huisjes. De zon had moeite de straatstenen te bereiken. Din hield een schuin oog op de daken van de panden terwijl hij achter Luke aan bewoog.
Luke was verwikkeld in een ingewikkelde discussie over de precieze waarde van een gedeukt pannetje toen verderop in de straat enige commotie ontstond. Din draaide zich met een ruk richting het geluid. Het duurde even voor hij de eerste glimp wist op te vangen van haar blauwe harnas.
Ze droeg haar helm, werd bijgestaan door twee grotere Mandalorians die hun vizier over de menigte lieten dwalen, het winkelende publiek zo zwijgend uiteen joegen.
'Din Djarin!' verkondigde Bo-Katan Kryze luid toen er een opening in de menigte viel van enkele tientallen meters en ze hem ongestoord aan kon kijken. Bewoners drukten zich gespannen tegen de huizen aan, schuifelden gehaast langs over de stoep, hoofden gebogen om geen geweld uit te lokken. 'Jij hebt iets dat mij toebehoort!'
Lukes beoogde pannetje viel rinkelend neer op de straatstenen.
'Je bent vrienden geworden met de vijand, zie ik?' Bo-Katan bleef midden in de straat staan. Ze lichtte met twee handen de helm van haar hoofd. Haar rode haren omhelsden steil haar gezicht.
Din plaatste zijn hand op zijn blaster. Zijn vingers jeukten.
'Waar zijn de kinderen?' siste Leia.
'Het spel heeft lang genoeg geduurd, Din Djarin!' Ze zette enkele stappen naar voren. Haar compagnons bleven staan. 'Ik daag je uit voor de Troon van Mandalore!'
Het werd doodstil. Het geschuifel van de marktbezoekers stopte abrupt. Alle hoofden draaiden zich naar Din.
'Een koning?' fluisterden de muren.
Din stak blindelings zijn hand uit in Lukes richting. Hij was bereid zijn titel te verdedigen, ook al wilde hij niets liever dan de saber in het grootste zwarte gat knikkeren dat het heelal rijk was.
Luke overhandigde hem zonder woorden de Darksaber.
Hij ontstak het zwaard. Een kreet van bewondering steeg op van de toeschouwers.
Het zwaard zoog zich bijna meteen vast aan de straatstenen. Zijn knieën knikten onder het onhandelbare gewicht.
'Je wil het niet,' merkte Bo-Katan op terwijl ze haar eigen wapen trok; een blaster die Din met de juiste haal zo uit haar vingers zou weten te tikken. 'De Darksaber voelt dat.'
Ze schoot als eerste. De blasterkogel ketste met een zingend geluid tegen Dins borstplaat. Hij nam een moeizame stap als antwoord op haar flauwe openingsmove.
Mand'alore,' fluisterden stemmen die hij niet kon plaatsen. Ze kronkelden langs de gevels omhoog of verdwenen sidderend tussen de straatstenen. Heil de Mand'alore. De woorden veranderden in diepe oerkreten die rauw weergalmden in Bo-Katans richting, alsof de stemmen haar zelf wilden wegjagen voor hij het kon doen.
'Heb je het gezien?' vroeg hij. Zijn schouders protesteerden onder het gewicht van de saber. 'Heb je ze gehoord?'
Hij dacht aan de huilende kinderen.
Ze schoot opnieuw, dit keer richtend op de stukken onbeschermde kleding die zichtbaar waren tussen de beskarplaten. Hij pareerde met zijn onderarmbeschermer.
'Waar heb je het over?' vroeg ze spottend, maar hij kon horen dat hij een gevoelige snaar had weten te raken, dat ze wist waar hij het over had.
'Is dat echt wat je wil?' Hij doofde de saber. Het heft werd vederlicht in zijn hand. Hij zette zich af en sprintte in Bo-Katans richting. Haar blasterkogels ketsten tegen zijn harnas zonder schade aan te richten. Het gepling nam toe in frequentie.
Vlak voor haar gleed hij tot stilstand, zijn arm naar voren gestoken. Hij ontstak het lichtzwaard. Millimeters voor haar buik stopte de punt. Ze sloeg de saber met haar blaster richting de grond, de haal zo gehaast dat Din zeker wist dat zijn aanval indruk had gemaakt.
Opnieuw doofde hij het lichtzwaard, zodat hij in staat was het heft zonder weerstand boven zich te heffen. Hij ontstak het zwaard en liet het naar beneden vallen. Kleine, ronde schilden ontsprongen uit de onderarmbeschermers van Bo-Katans harnas. De blauwe energieschilden flikkerden onder de Darksaber.
Din boog zich naar voren. 'Je bent een Mandalorian,' siste hij. In zijn woorden echoden de stemmen van zijn voorgangers. 'Kniel!'
Bo-Katan keek met een ruk naar hem op. Met een brul wist ze hem weg te duwen. Meteen vuurde ze een blaster kogel achter hem aan.
Hij dook opzij. De kogel brandde een smeulend gat in zijn cape.
Hij draaide zich om zijn as. De punt van het zwaard wees richting de aarde. Ze is ons ontrouw, werd er gemompeld. De woorden buitelden over elkaar heen: Ze vormt een bedreiging. Dood aan de verrader!
Din schudde zijn hoofd, probeerde zijn eigen gedachten te scheiden van de invloeden van de Darksaber. Bo-Katan zag haar kans en mepte hem hard tegen de helm. Hij strompelde opzij, struikelde over het zwaard en belandde languit op de grond. Het zwaard glipte tussen zijn vingers vandaan en gleed over de straatstenen uit zijn buurt.
Bo-Katan sprong er met gestrekte armen achteraan.
Din greep haar enkel, trok haar met een ruk onderuit. Ze draaide zich in haar val om. Hij trok zijn blaster, richtte op het deel van haar nek dat niet beschermd werd door harnas.
Ze trapte tegen zijn bovenarm waardoor hij doel miste. Het gracieuze gevecht veranderde in een ordinair potje rollebollen over de grond, waarbij Din moeite had genoeg ruimte te vinden om zijn blaster tussen ze in te steken en het vuur op haar te openen.
Hij probeerde het gevecht bij de Darksaber vandaan te leiden door haar bij ieder omrollen over zijn linkerzijde richting de grond te trekken.
Hij stompte hard genoeg tegen haar helm om bot te horen kraken. Een verstomd gekreun ontsnapte uit Bo-Katans mond. Din duwde zich op zijn hurken. Hij trok zijn blaster en richtte op de arterie in haar bovenbeen. 'Geef je over!'
Ze bleef een moment hijgend liggen. Even was hij in de veronderstelling dat ze bereid was het op te geven. Toen probeerde ze opzij te rollen in een poging op te staan. Hij wierp zich bovenop haar, drukte haar met de rug tegen de grond en plaatste een hand rond haar nek. Hij duwde zijn blaster onder de rand van haar helm. 'Geef je over!' herhaalde hij.
Ze bleef een moment spartelen, maar hij drukte de blaster harder tegen haar weke huid. 'Oké,' ademde ze verslagen. 'Ik geef me over.'
Hij stond op, liep naar de weggerolde saber toe en raapte het lemmet van de grond. Hij klopte het zand van het materiaal af.
Bo-Katan werd omhoog geholpen door haar twee compagnons. Woest draaide ze zich om nog voor ze op adem had weten te komen. 'Je bent de Mand'alore, Din Djarin!' riep ze, luid genoeg dat zelfs de mensen op de markt haar waarschijnlijk konden verstaan. 'Je kan niet weglopen van je verantwoordelijkheden! De Mandalorians hebben een leider nodig!'
Hij draaide zich langzaam om. 'Dat is niet waar,' zei hij. 'Mandalorians hebben niemand nodig.'
'Er is altijd een leider geweest!' schreeuwde ze. Ze hield vlak voor hem halt, trok haar helm van haar hoofd. Het zweet was evident op haar voorhoofd. 'Je kan niet breken met traditie!'
Din drukte zijn voeten stevig in de aarde. De straat was onderhand zo goed als verlaten. Zodra het blastergeweld was begonnen – en blasterkogels stuurloos alle kanten op hadden gevlogen na te zijn afgeketst door zijn harnas – hadden de meeste dorpelingen zich gehaast uit de voeten gemaakt.
Hij bewoog zijn handen richting zijn helm. Een moment bleef hij roerloos staan, zijn handen aan weerszijden tegen het materiaal gedrukt. Hij haalde diep adem, lichtte toen de helm van zijn hoofd. Hij boorde zijn ogen in de bruine kijkers van Bo-Katan. Van verbazing nam ze een stap terug.
Hij plaatste de helm onder zijn arm, het overpakken tussen zijn handen een uiterst traag proces. Zijn hand gleed door zijn platgedrukte haren. 'Sommige tradities,' hij slikte, vermande zich toen. 'Sommige tradities zijn waardeloos.'
'Je hebt de Covert verlaten?' vroeg Bo-Katan zacht.
Hij haalde diep adem. Er nestelde een verbetenheid in zijn woorden die hij niet goed kon plaatsen: 'Stel mijn geduld niet op de proef, Bo-Katan Kryze.'
Ze sloeg haar ogen neer.
Dan'tes hese krijs echode door de straat: 'Zijn dat Mandalorians?'