De Verlosser | Din Djarin Fanfic [ONC24]

Hoofdstuk 4

Midden in de nacht schudde iemand ruw aan zijn schouders. 'Din, ik beloof dat ik niks gezien heb!'

'Luke?' Hij voelde zich slaperiger dan anders, veel slaperiger. Hij rolde langzaam op zijn rug. Lukes hand bleef op zijn schouder liggen. 'Grogu? Is er iets mis met-'

'Nee, nee, ik kwam alleen – ben je wakker?'

Din trok een wenkbrauw op, een gebaar dat nutteloos was in de duisternis.

'Het is gewoon, met hersenschuddingen, en ik had je veel harder tegen die kei aangesmeten dan mijn bedoeling was geweest.'

'Hersenschudding?'

'Ja, weet ik veel, ik kon je niet echt nakijken naderhand, hm?' Lukes kleding fluisterde door de stilte. 'Waarom lig je op de grond?' Hij klonk verrast, alsof hij zich nu pas realiseerde dat er aan deze hele situatie iets niet klopte.

'Geen reden.' Hij realiseerde zich te laat dat hij zijn helm niet op zijn hoofd had, maar in zijn armen tegen zijn buik aangedrukt hield.

'Ik heb echt niks gezien!' haastte Luke zich te zeggen zodra de man zijn onrustige bewegingen opmerkte, 'Het is veel te donker voor-'

'Waarom maak je me wakker om het over hersenschuddingen te hebben?'

'Nou, Leia zei dat ze kunnen leiden tot een coma en ik je dus iedere twee uur zou moeten wakker maken om dat te voorkomen.'

'Je ratelt.' Din greep zijn kans om de helm over zijn hoofd te schuiven. Lukes gedaante lichtte op in het donker via de HUD.

'Ik wil gewoon zeker weten dat je morgen weer wakker wordt.'

Oh. Din knipperde traag met zijn ogen. Dat was... Hij had er geen woorden voor. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand zich druk genoeg om hem kon maken om hem midden in de nacht uit zijn slaap te rukken om zich ervan te vergewissen dat hij morgen weer wakker zou worden.

'Ik ben nu wakker,' deelde hij droog mee. Hij kwam overeind van de koude vloer. Zijn helm botste tegen de schedel van Luke. Hij verstarde. Schaamte nestelde zich in zijn buik toen tot hem doordrong hoe dicht Luke zich bij hem bevond. Ze zaten praktisch tegen elkaar aan, hun hoofden nog geen centimeters van elkaar verwijderd. De handen van de Jetti duwden zachtjes tegen zijn schouders. 'Nee, nee, dat was niet de bedoeling. Ik kom over twee uur weer terug.'

Din kon knikken, en Luke zijn zin geven. Maar over twee uur zou hij de slaap nog niet gevat hebben. En Luke zou achterdochtig worden als hij hem weer op de grond zou aantreffen. 'Ik ben niet moe.' Din duwde Lukes handen van hem af. 'Hoe laat is het?'

Het bleef even stil alvorens Luke antwoord gaf: 'Een uur of drie 's nachts.'

Din had wat? Drie kwartier geslapen? En nu stond hij op het punt de slaapkamer te verlaten en de rest van de nacht wakker te blijven. 'Osik,' ademde hij, vechtend tegen de kracht die Luke zachtjes op hem uitoefende. Hij zette een hand achter zich op de grond.

De kou was in zijn skelet geslopen. Zijn gewrichten bogen zich met moeite naar zijn wensen.

'De kinderen slapen nog,' mompelde Luke, 'Het is niet nodig om-'

Din wilde het niet horen. Hij rechtte zijn rug, de ruimte aftastend met zijn zintuigen. Hij liep de kamer uit voor Luke met meer domme excuses kon komen, dankbaar dat hij de beklemmende ruimte kon verlaten met een geldige reden.

In de keuken brandde gek genoeg licht. Op het stenen kookeiland stond een mok. Oude perkamenten in een taal waar Din geen wijs uit kon worden, dienden als boekenleggers in al even onbegrijpelijke boeken. 'Was je ergens mee bezig?' vroeg hij.

Luke sloeg hoofdschuddend de boeken dicht. 'Nee, nee. Dit is van gisteravond.'

Stoom danste vanuit de mok richting het plafond.

Desondanks knikte Din. Het holst van de nacht voelde niet als het juiste moment om Luke op zijn leugens te wijzen. De wereld was te stil voor zijn frustraties. In het donker leek zelfs het universum er voor een moment niet meer toe te doen.

'Wat staat er?' vroeg hij, nieuwsgierig. Zelfs het alfabet kwam hem niet bekend voor, terwijl hij een hoop verschillende talen tegen was gekomen in zijn leven.

'Het is een oud dialect,' lichtte Luke toe. 'Het zijn Jedi teksten van de Oude Orde.'

'Er is een Nieuwe Orde?'

'Nou, nee,' Luke keek met vermoeide blik naar de boekwerken, 'Nog niet, althans. Ik weet niet. Misschien, ooit.'

Din liet zijn vingers over de stoffige kaften glijden. Soms droomde hij ook van een nieuwe orde, een nieuwe manier om Mandalorian te zijn. Hij was Mandalorian; diep van binnen wist hij dat. De woorden van de Armorer zouden daar geen verandering in mogen brengen, zelfs al echode haar vonnis nog na in zijn gedachten en trokken haar woorden hem tegen de grond.

'Kost veel tijd,' merkte hij op.

'Veranderingen kosten tijd.' Luke pakte een boek op en bladerde door de vergeelde pagina's. Zijn ogen gleden over de teksten heen, vertelden hem geheimen waar Din geen weet van had. Hij legde het boekwerk met een zucht neer. 'Soms voelt het alsof er geen ruimte is voor verandering, of juist te veel ruimte.' Hij verplaatste zijn blik naar Din. 'Ik weet de helft van de tijd niet wat ik aan het doen ben.'

Din was niet meer zeker geweest van zijn zaak sinds de Armorer hem uit zijn vertrouwde omgeving had verbannen. Hij kon zich niet voorstellen dat Luke Skywalker eenzelfde doelloosheid kon ervaren.

'Je doet het goed,' zei hij. Hij was niet zeker tegen wie hij het had. Zijn eigen stem klonk vreemd in zijn oren: 'Je bent bezig met iets nieuws.' Hij leunde tegen het kookeiland aan. Zijn ogen gleden over Lukes boeken. 'Er is niemand om je te vertellen hoe het wel moet.'