De Verlosser | Din Djarin Fanfic [ONC24]

Hoofdstuk 11

'Hey, knul!'

De trooper draaide zich verschrikt om. 'Wie, ik?' vroeg hij.

De gang was verder verlaten. Eens in de zoveel tijd kwam er een trooper voorbij gestampt, maar geen van allen bleven ze lang genoeg in de buurt om een fatsoenlijk gesprek te beginnen.

Din knikte. Hij keek een keer vluchtig om naar zijn medegevangenen, die hem stuk voor stuk verrast aanstaarden, wenkte de trooper daarna dichterbij te komen.

De jongen keek links en rechts de gang in alvorens met kleine pasjes richting het traliewerk te schuifelen. 'Ja?' vroeg hij.

'Dichterbij, knul.' Din boog zijn hoofd naar de energiestralen toe. 'Ik ben een Mandalorian,' begon hij op fluistertoon. De jongen deinsde terug, maar Din wist net op tijd de borstplaat van zijn pak beet te pakken. 'Weet je wat Mandalorians dragen, knul?'

'Een harnas?'

Din knikte samenzwerend. 'Ja, van beskar. Duur spul.' Hij wreef zijn vingers ineen in het universele gebaar voor credits. 'Die van mij ligt in mijn schip in het woud, twee dagen lopen van hier. Ik kan je de coördinaten geven.'

'In ruil voor wat?'

'Slimme knul,' complimenteerde Din, 'Je hoeft alleen de boeien van mij en mijn vrienden los te maken. Daarna zijn de coördinaten van jou.'

'Die bevoegdheid heb ik niet,' fluisterde de knul.

'Dan vind je iemand die die bevoegdheid wel heeft.' Hij liet het harnas van de trooper los. De jongen struikelde naar achteren. Hij bleef een moment ongelovig staan, verdween toen de gang in.

'Wat had dat te betekenen?' vroeg Mayfeld kwaad.

'Ik heb geen tijd om te wachten tot Tjeeto terugkomt,' deelde Din mee.

'Dus gaan we aanpappen met de bewaking?'

'Nee,' Hij nestelde zich tegen de muur.

*

De knul kwam terug met in zijn kielzog een gezette commandant. Zijn onderkinnen rolden over elkaar, plakten samen in vlezige golven toen hij voor de cel halthield en neerbuigend op Din neerkeek. 'Je had een voorstel, Mandalorian?'

Din stond op. Hij stak zijn geboeide handen tussen de spijlen door. 'Maak me los. In ruil vertel ik je de coördinaten van mijn schip.'

De commandant grijnsde. 'Ha,' echode het door de gangen, 'ik weet het beter gemaakt, Mandalorian. Jij vertelt ons die coördinaten en in ruil ramt mijn ondercommandant je niet in elkaar.' Een potige kerel kwam de hoek om gestapt.

Din was een stuk kleiner dan de ondercommandant, en een stuk minder breed. Hij sprong naar achteren voor de ondercommandant zijn handen kon vastgrijpen. 'Wat dacht je van een welgemeende "nee"?' vroeg hij.

Mayfeld sputterde zachtjes tegen. 'Hij maakte een grapje,' hij keek knikkend naar Din, 'Toch, Mando? Even kijken of er met het jonge grut te sollen valt.'

Dins ogen schoten naar de ondercommandant. 'Ja,' stemde hij in, maar hij bedoelde nee. Nee, hij meende zijn voorstel. Hij wilde maar wat graag de coördinaten van zijn schip aan deze mensen overhandigen. En eerlijk gezegd had hij de mensen die hier rondliepen dommer ingeschat – en was de potige ondercommandant een onwelkome verrassing. Hij had gedacht nog een leuk slaatje te kunnen slaan uit deze deal. Hij kon alleen onmogelijk te gretig lijken, want dan zouden ze meteen doorhebben dat hij iets van plan was.

De commandant ramde op het controlepaneel en vijf energiestralen vielen weg. Hij stapte de cel binnen, in zijn kielzog de ondercommandant. 'Heb je je tong alweer teruggevonden, Mandalorian?' vroeg de commandant.

Dins boeien ratelden toen hij onder de armen van de ondercommandant door dook en naar de andere kant van de cel rende. Mayfeld dook bij hem vandaan. Luke probeerde zich als sussende partij met het gesprek te mengen, maar de ondercommandant had bloed geroken en was uit op meer.

De stalen wand van de cel zong toen de ondercommandant zijn vuist ertegenaan plantte. Din rolde opzij. De commandant sprong naar voren en trapte hem hard tegen de schouder. Din greep de enkel van de commandant en trok zijn benen onder hem vandaan. Met een doffe klap kwam de gezette man neer. De trooperknul sprong naar voren en wist ternauwernood te voorkomen dat het hoofd van de commandant tegen de grond klapte.

De ondercommandant greep Dins kraag beet en sleepte hem bij zijn baas vandaan. Din graaide naar de spekgladde vloer. Zijn handen gleden eroverheen zonder houvast te vinden. Hij werd ruw omgedraaid. Als een levenloos stuk speelgoed hield de ondercommandant hem half omhoog van de grond. Zijn knokkels waren snoeihard toen ze contact maakten met Dins onderkaak.

Een tweede vuist raakte zijn neus. Het gekraak weergalmde in zijn schedel, klonk oorverdovend in zijn oren. Zijn neusholten liepen razendsnel vol met stroperig bloed. Het gleed richting zijn keel toen de ondercommandant zijn hoofd achterover dwong, tot hij de verstikkende vloeistof voelde prikkelen tegen zijn hoestreflex.

De eerste kuch was onschuldig. Bij de tweede ademde hij een klodder bloed in. Een klemmende band trok zich aan rond zijn borst. Hij lichtte een been van de grond en trapte zo hard als hij kon tegen de knie van de ondercommandant. Van schrik verslapte de greep van de man. Din greep de onderarm van de ondercommandant vast en zette zich af.

Voor een moment maakte zijn lichaam contact met niets en niemand. Voor even was het alsof Lukes geduld was opgeraakt en hij gewichtloos was geworden door de Force die zijn lichaam had beetgegrepen. Toen raakte hij de grond, drukte een nieuwe hap bloed zich richting zijn luchtwegen en werd hij opnieuw vanachter beetgepakt terwijl zijn gehoest steeds verstikkender begon te klinken in zijn eigen oren.

'Al van gedachten veranderd, Mandalorian?' vroeg de commandant, een zelfingenomen glimlach zichtbaar op zijn gelaat.

Din knikte, ademhaling schurend.

'Mooi, dan gaan we.'

'We?' vroeg Mayfeld.

'De Mandalorian gaat mee,' deelde de commandant mee.

'Dat zal Tjeeto niet leuk vinden,' zei Mayfeld.

'We hebben Tjeeto helemaal niet meer nodig als we de Mandalorian en zijn harnas hebben.'

'Maar ik weet ook waar het schip is,' Mayfeld stapte naar voren. 'Ik kan aangeven of de Mandalorian liegt. Je zou mij ook mee moeten nemen.'

'Hij heeft een punt, baas,' merkte de ondercommandant op, stem diep en rommelend in zijn borstkas. 'Het zou een val kunnen zijn.'

De commandant knikte. 'Goed.' Hij richtte zich tot zijn ondercommandant. 'Merit, neem ze allebei mee.'

Din had niet de bedoeling gehad de cel te verlaten. Hij verzette zich tegen de ondercommandant die een eerste harde ruk aan zijn kraag gaf. Het had echter weinig zin. Merit kon hem zo van de grond lichtten als het moest.

Het herrijzen van de energiestralen achter zijn rug voelde als een vonnis. De trooper ramde een helm op zijn hoofd, plaatste daarna een stapel gevouwen wasgoed in zijn armen waarin zijn handen – en dus zijn boeien – diep wegzakten. Mayfeld kreeg eenzelfde behandeling.

'Ik zou niks doms doen als ik jullie was, of we komen terug voor de Jedi en de Senator.'

Din knikte een keer. Bloed kleefde aan zijn kin en smaakte rood op zijn lippen terwijl hij achter de commandant aan marcheerde, de eindeloze gangen van de raffinaderij in.